Prawo Przewozowe.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/25

USTAWA

z dnia 15 listopada 1984 r.

Prawo przewozowe 1)

Opracowano na pod-

stawie: tj. Dz.U. z

2000 r. Nr 50, poz.

601, z 2001 r. Nr 125,

poz. 1371, z 2002 r.

Nr 113, poz. 984, Nr

130, poz. 1112, z 2003

r. Nr 149, poz. 1452,

Nr 211, poz. 2049, z

2004 r. Nr 97, poz.

962, Nr 160, poz.

1678, Nr 281, poz.

2780, z 2006 r. Nr

133, poz. 935, z 2008

r. Nr 219, poz. 1408,

z 2009 r. Nr 92, poz.

753.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1.

1. Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie

umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu

morskiego, lotniczego i konnego.

2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykony-

wanego przez przewoźnika.

3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa

międzynarodowa nie stanowi inaczej.

Art. 2.

1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego

działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania

umowy przewozu.

2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczegól-

ności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych

przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymie-

nionych w rozkładzie jazdy.

3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej

aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji.

Art. 3.

1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do

przewozu osób i rzeczy.

2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do da-

nego przewozu.

1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji dyrektywy Rady 96/75/WE z

dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wyznaczania stawek przewozowych

w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L 304

z 27.11.1996, str. 12, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 7, t. 2, str. 508, z

późn. zm.).

2009-07-16

©Kancelaria Sejmu

s. 2/25

Art. 4.

Przewoźnik może wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych,

odprawy oraz przewozu osób i rzeczy.

Art. 5.

Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej

przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czyn-

ności jak za swoje własne.

Art. 6.

1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnej

gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu

przewozowego; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna.

2. W sprawach nie uregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące

przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu.

3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoź-

nika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła.

Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy

przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od od-

powiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała

w czasie wykonywania przez niego przewozu.

Art. 7.

Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli:

1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie

mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom,

2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych,

3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy

użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych.

Art. 8.

1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez:

1) ministra właściwego do spraw transportu, a w odniesieniu do wojewódzkie-

go, powiatowego albo gminnego transportu zbiorowego odpowiednio przez

wojewodę, starostę, wójta albo burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu

na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w wypadku klęski

żywiołowej,

2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szcze-

gólnych trudności spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicz-

nych, których przewoźnik nie mógł przewidzieć, jak również z uwagi na

bezpieczeństwo ruchu za zgodą i na warunkach ustalonych przez:

a) ministra właściwego do spraw transportu albo wojewodę – w odniesie-

niu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo woje-

woda pełni funkcję organu założycielskiego,

2009-07-16

©Kancelaria Sejmu

s. 3/25

b) ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa – w odniesieniu do

przewoźników, wobec których minister pełni funkcję organu założy-

cielskiego albo wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów,

c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźni-

ków, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu

wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów,

d) organ wykonawczy gminy lub powiatu - w odniesieniu do odpowiednio

gminnego lub powiatowego transportu zbiorowego.

Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na

okres nie dłuższy niż 7 dni.

2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu prze-

wozu, wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewo-

zowych lub punktów odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach

albo uzależnieniu przewozu od spełnienia określonych warunków.

3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwycza-

jowo przyjęty.

Art. 9.

1. Minister właściwy do spraw transportu może nałożyć na przewoźnika obowią-

zek zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego, jeżeli jest to nie-

zbędne ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w

przypadku klęski żywiołowej.

2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może na-

łożyć odpowiednio wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda.

brzmienie ust. 2 obowiązuje od 1.08.2009 r. (Dz.U. z 2009 r. Nr 99, poz. 826)

3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia

przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania

lub wskazuje podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni

środki finansowe na wykonanie tego zadania.

Art. 9a.

W przypadku wystąpienia poważnych zakłóceń na rynku usług przewozowych w

żegludze śródlądowej, w tym nadmiernej podaży usług przewozowych, minister wła-

ściwy do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić ogranicze-

nia w przewozie rzeczy w żegludze śródlądowej, określając czas ich obowiązywania

oraz zakres przedmiotowy lub terytorialny ich stosowania, biorąc pod uwagę środki

podjęte przez Komisję Europejską na podstawie właściwych przepisów Unii Euro-

pejskiej 2) .

2) Dyrektywa Rady 96/75/WE z dnia 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i wy-

znaczania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspól-

nocie.

2009-07-16

©Kancelaria Sejmu

s. 4/25

Art. 10. (uchylony).

Art. 11.

1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości, w sposób

zwyczajowo przyjęty, ustalone lub stosowane przez niego taryfy lub cenniki.

2. Przewoźnik zapewnia zainteresowanym bezpłatny wgląd do obowiązujących go

przepisów przewozowych.

Art. 11a.

1. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy międzynarodowe w transporcie ko-

lejowym lub drogowym jest obowiązany do uzgadniania z właściwym miejsco-

wo organem celnym rozkładów jazdy środków przewozowych, a zwłaszcza cza-

su i miejsca przekroczenia przez te środki granicy państwowej oraz czasu ich

postoju w przejściach granicznych.

2. W międzynarodowej żegludze śródlądowej obowiązek, o którym mowa w ust. 1,

ciąży na podmiotach zarządzających granicznymi przejściami rzecznymi.

3. W międzynarodowej żegludze śródlądowej oraz międzynarodowym transporcie

kolejowym podmioty wymienione w ust. 1 i 2 obowiązane są do niezwłocznego

powiadomienia właściwych miejscowo organów celnych o wszystkich wypad-

kach przekraczania granicy przez środki przewozowe poza rozkładem jazdy.

Art. 12. (uchylony).

Rozdział 2

Przewóz osób i przesyłek bagażowych

Art. 13. (skreślony).

Art. 14.

1. Przewoźnik jest obowiązany do zapewnienia podróżnym odpowiednich warun-

ków bezpieczeństwa i higieny oraz wygody i należytej obsługi.

2. Przewoźnik powinien podejmować działania ułatwiające korzystanie ze środków

transportowych, punktów odprawy, przystanków i peronów osobom niepełno-

sprawnym, w tym również poruszającym się na wózkach inwalidzkich.

Art. 15.

1. Podróżny jest obowiązany do przestrzegania przepisów porządkowych obowią-

zujących w transporcie.

2. Osoby zagrażające bezpieczeństwu lub porządkowi w transporcie mogą być nie

dopuszczone do przewozu lub usunięte ze środka transportowego.

3. Osoby uciążliwe dla podróżnych lub odmawiające zapłacenia należności za

przewóz mogą być usunięte ze środka transportowego, chyba że naruszałoby to

zasady współżycia społecznego.

2009-07-16

s. 5/25

4. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym

do spraw administracji publicznej może określić, w drodze rozporządzenia,

przepisy porządkowe związane z przewozem osób i bagażu środkami transportu

publicznego, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6.

5. W odniesieniu do gminnego transportu zbiorowego oraz przewozów osób i ba-

gażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta

stołecznego Warszawy - Rada miasta stołecznego Warszawy.

6. W odniesieniu do powiatowego transportu zbiorowego przepisy porządkowe

określa rada powiatu, a w odniesieniu do wojewódzkiego transportu zbiorowego

- sejmik województwa.

7. Rada gminy (Rada miasta stołecznego Warszawy) może wprowadzić obowiązek

stosowania dodatkowych oznaczeń i dodatkowego wyposażenia technicznego w

odniesieniu do taksówek.

Art. 16.

1. Umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie in-

nych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transporto-

wego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transpor-

towym.

2. W bilecie na przejazd określa się wysokość należności za przejazd oraz dane po-

trzebne do ustalenia zakresu uprawnień podróżnego.

Art. 17.

1. Podróżny może zmienić umowę przewozu lub odstąpić od niej przed rozpoczę-

ciem podróży albo w miejscu zatrzymania środka transportowego na drodze

przewozu.

2. Zmiana umowy przewozu może dotyczyć:

1) terminu odjazdu,

2) miejscowości przeznaczenia,

3) klasy środka transportowego.

3. W celu dokonania zmian, o których mowa w ust. 2, podróżny powinien uzyskać

od przewoźnika odpowiednie poświadczenie oraz ewentualnie otrzymać zwrot

lub dopłacić różnicę należności.

4. Podróżnemu, który odstąpił od umowy przewozu albo którego na podstawie art.

15 nie dopuszczono do przewozu lub usunięto ze środka transportowego, przy-

sługuje zwrot należności stosowny do nie wykorzystanego świadczenia przewo-

zowego po potrąceniu części należności (odstępnego). Potrącenia nie stosuje się,

jeżeli podróżny odstąpi od umowy przewozu z przyczyn występujących po stro-

nie przewoźnika.

5. Przepisy ust. 1-4 nie dotyczą komunikacji komunalnej.

Art. 18.

1. Jeżeli przed rozpoczęciem przewozu lub w czasie jego wykonywania zaistnieją

okoliczności uniemożliwiające jego wykonanie zgodnie z treścią umowy, prze-

woźnik jest obowiązany niezwłocznie powiadomić o tym podróżnych oraz za-

2009-07-16

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: