Podzia- lekˇw antyarytmicznych.doc

(26 KB) Pobierz
Podział leków antyarytmicznych

Podział leków antyarytmicznych.

 

I. Leki, które hamują pompę sodową. Mają właściwości stabilizowania błony komórkowej. Wykazują również działanie znieczulające miejscowo.

 

A  Chinidyna

     Prokainamid

     Dizopiramid   (Disocor)

     Ajmalina         (Gilurytmal)

   Najskuteczniej hamują złożone postacie niemiarowości.

 

B   Lidokaina       (Mexicord)

      Meksyletyna  (Phenytoinum)

      Fenytoina

   Stabilizatory błon komórkowych.

 

C   Propafenon

      Enkainid

      Flekainid

 

II. b - blokery (leki b-adrenolityczne).

 

III. Amiodaron (Opacorden, Cordarone).

      Bretylium (Bretylate, Bretylol).

   Powodują opóźnienie repolaryzacji następstwem czego jest przedłużenie czasu trwania potencjału czynnościowego.

 

IV. Werapamil.

      Diltiazem.

      Nifedypina.

   Blokowanie wolnych kanałów wapniowych.

 

   Lidokaina – lek znieczulający miejscowo; wywiera działanie przeciwarytmiczne, hamując automatyzm serca, nie upośledza siły skurczu, działa szybko lecz krótkotrwale 10 – 20 minut. Lek stosuje się w leczeniu i zapobieganiu częstoskurczu komorowego, trzepotania i migotania komór (w zawale mięśnia sercowego i po resuscytacji).

   Działania niepożądane:

-          zwolnienie czynności serca (nadmierne),

-          spadek RR,

-          drgawki.

Preparat: Lignocainum hydrochloricum.

 

   Prokainamid – migotanie przedsionków, częstoskurcz.

   Dizopiramid – przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy.

   Ajmalina – niemiarowości spowodowane przedawkowaniem glikozydów naparstnicy, częstoskurcz komorowy.

   Meksyletyna – zapobieganie i leczenie komorowych zaburzeń rytmu.

   Propafenon – przedwczesne skurcze komorowe i nadkomorowe, częstoskurcz komorowy i nadkomorowy.

   Amiodaron – leczenie i zapobieganie komorowym i nadkomorowym zaburzeniom rytmu.

   Bretylium – w zaburzeniach rytmu opornych na inne leki, zwłaszcza w profilaktyce i leczeniu migotania komór, w częstoskurczu komorowym i nadkomorowym, zaburzeniach wywołanych hipotermią.

 

   Leki blokujące kanał wapniowy – działają na komórki węzła zatokowo – przedsionkowego i przedsionkowo – komorowego wydłużając czas przewodzenia i okresy refrakcji w tych węzłach.

   Wskazania – nadkomorowe zaburzenia rytmu (napad częstoskurczu nadkomorowego, migotanie i trzepotanie przedsionków.

Zgłoś jeśli naruszono regulamin