Blake Ally - Szcześliwy milioner.pdf - ROMANSE(1) - Agadoo86

Ally Blake

Szczęśliwy milioner

PROLOG

– Delilah, słoneczko, jak ty ślicznie wyglądasz! – zawołał Sebastian, czym

zasłużył sobie na uroczy uśmiech, okraszony widokiem słodkich dołeczków w

policzkach.

Musiał przyznać, że mała wymyśliła sobie dziś niezwykle fantazyjny strój:

bluzeczka w paski we wszystkich kolorach tęczy, jasne dżinsy, różowy, plisowany

fartuszek i żółte kalosze. A z jej blond loczków sterczały kolorowe spinki i wstążki.

Gdy ma się cztery lata, pomyślał, taki strój dodaje mnóstwo uroku.

Delilah, nie czekając na zaproszenie, ruszyła biegiem w jego otwarte ramiona.

Złapał ją i uniósł do góry, a mała zaszczebiotała jak pisklę.

– To prawda, jesteś prześliczna, ale niezły z ciebie klocuszek – zaśmiał się. –

Co tam masz w tym brzuszku? Kamienie? A może słonia?

– Nie! – Delilah, chichocząc, pokręciła główką.

– A może czekoladowe ciasteczka?

Dziewczynka spoważniała nagle, a jej brązowe oczy stały się wielkie i okrągłe

jak młyńskie koła.

– Skąd wieś? – wysepleniła.

– Skąd? A co tutaj jest? Czy to nie czekolada? Łaskocząc ją, wskazał plamki z

czekolady na kolorowym fartuszku.

Mała wybuchła perlistym śmiechem.

– Sebastian? Co ty tu jeszcze robisz? – zapytała Melinda, wchodząc do pokoju.

Sebastian spojrzał na zegarek.

– O, faktycznie! Ale co tam, dziesięć minut mnie nie zbawi.

Melinda uniosła brew, by dać mu do zrozumienia, że to wcale nie takie

oczywiste.

– A zawieziesz mnie dziś do przedszkola?^ – zapytała Delilah. \

Sebastian zerknął na siostrę, potem machnął ręką, jakby chciał powiedzieć: och,

wiem, Mel, daj już spokój, dobrze?

– A chciałabyś?

– A masz ten duży, duży samochód?

– Masz na myśli mojego dżipa?

Dziewczynka energicznie pokiwała główką.

– A nie wolisz pojechać moim pięknym, sportowym wozem?

– Nie – odparła mała. – Tym dużym!

– No, to całe szczęście, bo tamten został w domu. W końcu wiedziałem, że cię

dziś odwiedzę.

– Super! – ucieszyła się Delilah. – Bo ja bardzo lubię twój duży samochód!

– Chodź, musimy już jechać, bo i tak jestem spóźniony.

– Do widzenia, mamusiu!

– Do widzenia, kochanie. – Melinda ucałowała córeczkę.

– Cześć, siostra! – On też nadstawił policzek, ale nie dostał buziaka, tylko

pstryczka w nos.

Sebastian usadowił Delilah w samochodzie na przednim siedzeniu i przypiął

pasami. Z rozczuleniem zauważył, że stopki dziewczynki sięgają zaledwie krańca

fotela.

Mała natychmiast dostrzegła wzruszenie na jego twarzy i obdarzyła go jednym

ze swoich najsłodszych uśmiechów, machając przy tym radośnie nóżkami.

To całkiem wyjątkowe dziecko, pomyślał, takie wesołe i promienne. Wiedział,

że gdy tylko dziewczynka wyskoczy z samochodu, stanie się on szary i smutny nie

do poznania. Tak samo zresztą jak jego ogromny dom, który już od lat czekał na to,

by zapełniły go takie radosne duszki jak Delilah.

Uruchomił silnik i przycisnął kilka razy pedał gazu, zapewne mocniej, niż było

to konieczne, ale dzięki temu hałasowi udało mu się zagłuszyć bolesne i

dokuczliwe poczucie samotności. Po chwili znalazł się na szerokiej, trzypasmowej

jezdni. Był już piętnaście minut spóźniony, ale czy to mogło mieć jakieś znaczenie,

skoro tak naprawdę nic nie miało większego znaczenia? Wieczorem znowu wróci

do swojego olbrzymiego, luksusowego domu, który nawet na odległość świecił

straszliwą pustką.

Rozdział 1

Romy z całej siły zacisnęła palce na gładkiej, kryształowej kulce. Zawsze

pomagała sobie w ten sposób, to pozwalało jej pohamować wrodzoną

niecierpliwość.

– Spóźnia się – rzuciła z lekkim uśmiechem do pozostałych osób

zgromadzonych przy stole konferencyjnym. Jej łagodny ton daleko odbiegał od

tego, co naprawdę czuła.

Sebastian Fox zbyt długo każe na siebie czekać, pomyślała zirytowana. Krótkie,

nieudane małżeństwo jej klientki właśnie miało się zakończyć, ale nie mogła

przecież kazać czekać tym ludziom bez końca. Aż ją korciło, żeby rzucić pod

adresem Pana Spóźnialskiego parę niecenzuralnych epitetów, jednak na szczęście

udało się jej raz jeszcze pohamować złość i powiedziała tylko:

– Myślę, że jeszcze chwilę możemy zaczekać. Może ktoś z państwa ma ochotę

na kawę lub coś zimnego? – Tu zerknęła porozumiewawczo na swoją asystentkę,

Glorię, ubraną jak zwykle od stóp do głów na czarno.

– Chętnie – odezwała się Janet, klientka Romy. – Poproszę podwójne espresso.

Janet była szalenie nerwowa i nawet bardzo głośny szum fal nie zdołałby chyba

zagłuszyć nieustannego stukania jej paznokci o stół.

Adwokat Sebastiana Foksa, Alan Campbell, który siedział samotnie po drugiej

stronie, zdawał się zahipnotyzowany tym przykrym dźwiękiem. Zaraz po przyjściu

wypił mocną kawę, a potem poprosił o szklankę wody i popił nią środek

nasercowy. Dość nietypowa mieszanka, pomyślała wówczas Romy. Może lepiej by

było zaaplikować im wszystkim coś na uspokojenie, aniżeli proponować kawę.

Romy pracowała w Archer Law już od pięciu lat, poświęcając firmie niemal

cały swój czas. Kosztowało ją to wiele stresu i wyrzeczeń, być może dlatego

właśnie straciła sporą część młodzieńczego entuzjazmu i zapału do pracy. Wśród

jej klienteli znajdowały się także osoby, które zdecydowały się przystąpić do

specjalnego programu, mającego na celu emocjonalne wsparcie po przebytym

rozwodzie. W szczególności dotyczyło to rodziców samotnie wychowujących

dzieci, ale nie tylko.

Atmosfera zagęszczała się coraz bardziej, Romy zdecydowała więc, że wyjdzie

na moment z sali, by poszukać Hanka, który sprawował niepodzielne rządy nad

bufetem w firmie.

– Dzień dobry, Hank! – zawołała, widząc go w końcu korytarza.

Szedł powoli, tocząc przed sobą spory wózek, coś w rodzaju ruchomej kafejki.

Odwrócił się i uśmiechnął życzliwie.

– Dzień dobry, martwiłem się, bo Gloria nie przyszła dziś rano po kawę dla

ciebie. Myślałem, że jesteś chora.

– Jestem zdrowa jak ryba, mam na to swoje sposoby, codziennie rano łykam

porcję witamin! Zrób mi proszę podwójne espresso i moją kawę.

– Usłyszała za sobą dzwonek windy, znak, że za chwilę ktoś z niej wysiądzie.

Obejrzała się i zobaczyła Sebastiana Foksa.

No wreszcie, pomyślała, mocniej zaciskając palce na kulce. A więc zaraz będą

mogli przystąpić do rozprawy. Czuła napięcie i zdenerwowanie, które, jak miała

nadzieję, pozostało niezauważone przez klienta strony przeciwnej. Ale Sebastian,

ku jej zdziwieniu, był całkowicie spokojny, jakby zjawił się tu na spotkanie

towarzyskie. Na jego ustach widniał lekki, tajemniczy uśmiech. Pewnie nabrał

takiej rutyny na turniejach golfowych, pomyślała. Nie miała wyboru,

odpowiedziała uśmiechem i poczuła, że jej serce przyspiesza biegu i ogarnia ją

nieznana fala ciepła. Zaskoczyła ją własna reakcja, więc zmierzyła go raz jeszcze

wzrokiem: wysoki, barczysty, z kasztanową czupryną wokół kwadratowej twarzy,

z której spod ciemnych, długich rzęs spoglądały na nią szarozielone oczy. Bosko

zbudowany, pomyślała, ale nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów, żeby go

zagadnąć. Właściwie powinna być na niego wściekła za spóźnienie, a tymczasem

przychodziły jej do głowy same miłe rzeczy. Czuła do tego mężczyzny jakiś

fizyczny, trudny do opanowania pociąg. Musiał coś w sobie mieć, skoro w ostatnim

czasie poleciało na niego tyle kobiet! W ciągu kilku lat trzy żony, niezły wynik!

Janet, jej klientka, była trzecią z rzędu. Nie bez powodu zwróciła się w sprawie

rozwodu właśnie do niej. Romy cieszyła się naprawdę dobrą opinią wśród

prawników, umiała skutecznie przywrócić swoim klientom wolność.

– Wszystko w porządku? – Hank wydawał się mocno zaniepokojony.

– Ależ tak, oczywiście – skłamała. – Dorzuć do kawy jeszcze te swoje finezyjne

ciasteczka.

Wzięła tacę i ruszyła do sali.

– No, najwyższa pora, kolego – burknął pod nosem Alan, podchodząc do swego

klienta.

– Nawet nie wiesz, jak mi przykro – Sebastian łgał jak z nut. – Chyba wszystko

sprzysięgło się dziś przeciwko mnie.

Energiczne bębnienie paznokci o stół nie ustawało ani na chwilę.

– Jakże dobrze poznaję ten dźwięk – szepnął. Podszedł do żony i cmoknął ją w

Blake Ally - Szcześliwy milioner.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: