Meier Susan - Romantyczna komedia.pdf - ROMANSE(1) - Agadoo86

SUSAN MEIER

Romantyczna komedia

Merry Christmas, Daddy

Tłumaczył: Tomasz Misiak

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy otworzyły się drzwi windy, Gabriel Cayne odniósł wraŜenie, Ŝe

nieoczekiwanie natknął się na reklamę damskich dŜinsów. Na reklamę, naleŜy

dodać, wyjątkowo sugestywną, a to ze względu na idealny wprost kształt

kobiecych pośladków, które były owymi dŜinsami... Osłonięte? No, powiedzmy,

jeśli takiego określenia moŜna uŜyć równieŜ w sytuacji, kiedy błękitny

bawełniany materiał kusząco opina urocze wypukłości i bardziej je w związku z

tym eksponuje, niŜ ukrywa.

Równie pięknej kobiecej pupy Gabriel Cayne z całą pewnością nie

widział nigdy dotąd w swoim trzydziestoletnim Ŝyciu. Trudno się zatem dziwić,

Ŝe skwapliwie korzystał z okazji i zachłannie sycił oczy cudownym widokiem.

Dane mu było to czynić... cóŜ, niestety, przez najwyŜej trzy lub cztery sekundy.

Albowiem po upływie tego krótkiego czasu właścicielka błękitnych

dŜinsów, zajęta zbieraniem róŜnego rodzaju artykułów spoŜywczych, które

wysypały jej się w windzie z pękniętej reklamówki, zdołała podnieść z podłogi i

wrzucić do innej, nienaruszonej torby, ostatnią puszkę groszku, wyprostować się

i zwrócić ku Gabrielowi twarz, zamiast... No właśnie!

O ile odwrotną stronę medalu zaskoczony i zdezorientowany Gabriel

Cayne był w stanie wyłącznie podziwiać w niemym zachwycie, o tyle twarz

natychmiast rozpoznał. NaleŜała do niejakiej Kassandry O’Hara, dość młodej

jeszcze, ale sądząc po minie – konserwatywnej i niesłychanie zasadniczej

jasnowłosej dziewczyny, mieszkającej od kilku tygodni po sąsiedzku z dwiema

równie zasadniczymi i konserwatywnymi współlokatorkami.

Tę swoją marsową minę sąsiadka prezentowała zwłaszcza wówczas,

kiedy zgłaszała się do Gabriela z pretensjami, Ŝe słucha późnym wieczorem zbyt

głośnej muzyki albo urządza zanadto hałaśliwe, całonocne przyjęcia. A

poniewaŜ zgłaszała się do niego z owymi pretensjami z ogromną

częstotliwością, niecierpliwił się juŜ na sam jej widok.

Dlatego pewnie nawet nie spostrzegł dotąd, Ŝe przewraŜliwiona na

punkcie nocnych hałasów sąsiadka ma śliczne zielone oczy, o ślicznych

pośladkach juŜ nawet nie wspominając!

Te swoje zielone oczy Kassandra O’Hara wzniosła na chwilę ku znacznie

przewyŜszającemu ją wzrostem, mierzącemu metr dziewięćdziesiąt z okładem,

Gabrielowi Cayne’owi, gdy rozpoznawszy ją, mruknął bez zbytniego

entuzjazmu:

– Dobry wieczór.

– Dobry wieczór – odpowiedziała.

I natychmiast skierowała wzrok w dół, ku pechowym zakupom, które

znów zaczęły się jej wysypywać z przepełnionej torby i turlać po kamiennej

podłodze hallu we wszystkich moŜliwych kierunkach.

Kassandra nachyliła się, Ŝeby podnieść słoik z majonezem i po raz wtóry

mimowolnie zaprezentowała sąsiadowi tę ciasno opiętą błękitnymi dŜinsami

tylną część swojego ciała, o której estetycznych walorach miał juŜ okazję

przekonać się przed chwilą.

Chętnie popatrzyłby na urocze wypukłości, uznał jednak, Ŝe chcąc

zachować się prawdziwie po dŜentelmeńsku, powinien raczej pomóc damie

pozbierać rozsypane sprawunki, niŜ gapić się na jej... No właśnie!

Rad nierad przykucnął więc i zaczął podnosić z podłogi niesforne puszki,

słoiki i pudełka. Zajęcie było trochę niewygodne dla wysokiego męŜczyzny,

przyodzianego na dodatek w elegancki czarny garnitur i równie elegancki długi

płaszcz typu trencz.

Ubrana w dŜinsy i kusą sportową kurteczkę Kassandra O’Hara radziła

sobie ze zbieraniem sprawunków znacznie lepiej. Choć Gabriel, trzeba

przyznać, równieŜ zgromadził spore naręcze wiktuałów.

– Pomogę pani zanieść to do domu – oświadczył, przyjmując z ulgą

wyprostowaną pozycję.

– Dziękuję – odpowiedziała i uśmiechnęła się do niego chyba po raz

pierwszy, odkąd mieli okazję zamieszkać po sąsiedzku.

Zdołała jakimś cudem wydobyć z kieszeni kurtki klucz i otworzyć drzwi,

nie gubiąc juŜ niczego.

– Proszę za mną – rzuciła przez ramię i jako pierwsza przekroczyła próg.

Gabriel Cayne posłusznie ruszył jej śladem. Poprowadziła go przez

rozległy hall w stronę usytuowanej w głębi mieszkania kuchni.

Zerkając machinalnie w pootwierane szeroko drzwi mijanych po drodze

pomieszczeń, Gabe stwierdził z niejakim zdziwieniem, Ŝe mieszkanie jest

urządzone gustownie i dość elegancko, jakkolwiek znacznie mniej wymyślnie i

nowocześnie niŜ jego własny apartament.

CóŜ, nowoczesność sporo kosztuje, ekstrawagancja równieŜ, a ta

dziewczyna pewnie dość cienko przędzie, skoro nie moŜe sobie pozwolić na

swobodne Ŝycie w pojedynkę, tylko musi się męczyć z jakimiś tam

współlokatorkami. Co innego ja! – pomyślał Gabe.

Był dziedzicem pokaźnej rodzinnej fortuny oraz współwłaścicielem i

prezesem zarządu świetnie prosperującej rodzinnej firmy, a właściwie całej

korporacji, czyli potęŜnie rozgałęzionej sieci rozmaitych przedsiębiorstw,

działających pod wspólnym szyldem „Cayne Enterprises”. I w związku z tym

mógł pozwolić sobie na wiele. Między innymi na samodzielny, efektownie i

zbytkownie urządzony apartament w ekskluzywnej dzielnicy, a takŜe na częste

organizowanie wystawnych, tłumnych i hałaśliwych przyjęć, które przeciągały

się zazwyczaj do białego rana i do tego stopnia przeszkadzały sąsiadce, Ŝe juŜ

dwukrotnie zdarzyło jej się wezwać z ich powodu policję.

To było przykre dla Gabe’a, nie da się ukryć.

Za kaŜdym razem policjanci przywoływali biesiadników do porządku i

spisywali protokół, którego kopię otrzymywał administrator. Ten z kolei

przekazywał informację o nocnych ekscesach lokatora i jego gości, a takŜe o

policyjnej interwencji, właścicielowi budynku.

Najgorsze ze wszystkiego było właśnie to, Ŝe Gabriel musiał się potem

gęsto tłumaczyć przez telefon przed rezydującym w odległej Atlancie, stolicy

stanu Georgia, właścicielem posesji, którym był... jego własny ojciec, Sam

Cayne.

Budynek naleŜał do rodziny Cayne’ów, niestety!

I w związku z tym cała rodzina dowiadywała się natychmiast, Ŝe dorosły,

trzydziestoletni Gabe znów zachował się jak niegrzeczny chłopiec. Cała rodzina

Cayne’ów, to znaczy matka, ojciec, a takŜe mieszkająca wraz z rodzicami

Gabe’a w Georgii babcia Emma, seniorka rodu, od kilku miesięcy cięŜko,

nieuleczalnie chora.

– Gdzie mam połoŜyć te rzeczy? – Znalazłszy się juŜ w kuchni,

urządzonej w całości na biało, Gabriel chciał jak najszybciej pozbyć się balastu,

poŜegnać sąsiadkę i wrócić do siebie.

– Proszę zostawić wszystko na stole i... wielkie dzięki za pomoc –

mruknęła Kassandra.

Była oczywiście wdzięczna sąsiadowi, lecz teraz marzyła jedynie o tym,

Ŝeby jak najszybciej sobie poszedł. Tego chłodnego i deszczowego grudniowego

dnia absolutnie nie miała nastroju do prowadzenia towarzyskiej konwersacji.

Poza tym nie chciała, by Gabriel Cayne zorientował się, Ŝe ona mieszka w

naleŜącym do jego rodziny budynku nie tylko z dwiema dorosłymi

współlokatorkami, ale i z ośmiomiesięczną córeczką Candy, którą juŜ za parę

minut powinna przywieźć do domu opiekująca się nią dorywczo w ciągu dnia

babcia Ginger O’Hara, matka Kassandry.

Gdyby się tylko dowiedział, Ŝe to z powodu Candy robię mu wymówki i

nasyłam na niego policję, kiedy hałasuje z przyjaciółmi po nocach, szybko

pewnie by się postarał, Ŝeby administracja wymówiła mieszkanie mnie, a przy

okazji wszystkim innym rodzicom małych dzieci, rozumowała Kassandra. Niech

więc lepiej sobie wyobraŜa, Ŝe mieszkam tu tylko z dwiema współlokatorkami.

Ech, właściwie to juŜ z nimi nie mieszkam! – uzmysłowiła sobie z

goryczą. Jedna właśnie dzisiaj się wyniosła, a druga przeprowadza się w

przyszłym tygodniu do Bostonu. Miałyśmy opłacać czynsz we trzy, a teraz...

– Teraz muszę się wziąć za układanie tego wszystkiego – stwierdziła

Kassandra, ocknąwszy się z zamyślenia i spostrzegłszy, Ŝe Gabriel Cayne

poustawiał juŜ na stole puszki, słoiki i pudełka z jej wiktuałami. – Jeszcze raz

dziękuję za sąsiedzką pomoc – dodała.

– Widzi pani, nie jestem wcale taki zły jako sąsiad – odezwał się z lekka

ironicznym tonem Gabe.

– Jak czasem!

– Oj, sąsiadka chyba coś nie w humorze?

– Mam powody, proszę pana! – wybuchnęła Kassandra. – Samochód

wysiadł mi dziś rano i wymaga holowania do warsztatu. Jedna z moich

współlokatorek, Janie, właśnie się wyniosła, a druga, Sandy, wyprowadza się w

przyszłym tygodniu do Bostonu. Mam umowę najmu na pół roku, a nie stać

mnie na samodzielne opłacanie czynszu. Więc jeśli nie wygram w najbliŜszych

dniach na loterii, stracę co najmniej jeden semestr w college’u, bo jak zapłacę za

mieszkanie, to juŜ mi zabraknie na czesne.

– Pani studiuje?

– Owszem. A Ŝeby zarobić na utrzymanie i na studia, pracuję

równocześnie jako kelnerka.

– Mhm... To faktycznie przykra sprawa z tym czynszem i z tym czesnym

– zafrasował się Gabe: – Ale proszę sobie na pocieszenie uświadomić – dodał –

Ŝe nie pani jedna ma kłopoty. Inni teŜ!

– Chyba nie mówi pan o sobie?

– Proszę sobie wyobrazić, Ŝe tak.

– Ech, nie chce mi się wierzyć! – westchnęła Kassandra i machnęła

lekcewaŜąco ręką. – CóŜ moŜe wprawić w kłopot kogoś takiego, jak pan?

– A jednak są takie sprawy, proszę pani – stwierdził posępnie Gabe. –

Otrzymałem dzisiaj smutną wiadomość. Moja ukochana babcia jest bardzo

chora, właściwie umierająca. Nowotwór! Lekarze nie są nawet pewni, czy

babcia doŜyje do Nowego Roku.

– To bardzo przykre.

– Ano właśnie! Jadę na BoŜe Narodzenie do Georgii, Ŝeby się jeszcze z

nią zobaczyć.

– Pańska babcia mieszka aŜ w Georgii? – zainteresowała się Kassandra.

– W tej chwili tak. I moi rodzice równieŜ.

– Więc proszę jechać – mruknęła Kassandra, nie bardzo wiedząc, co

powiedzieć. – Na szczęście juŜ mamy grudzień, BoŜe Narodzenie niedaleko.

– I właśnie w tym cały problem, proszę pani! JuŜ grudzień, BoŜe

Narodzenie niedaleko, moja babcia umiera, a ja ciągle nie mam narzeczonej!

Gabriel Cayne był ogromnie przejęty, wypowiadając te słowa. Jednak

jego zupełnie nie przystająca do powagi sytuacji skarga na brak narzeczonej tak

rozbawiła Kassandrę, Ŝe musiała mocno przygryźć wargi, by nie wybuchnąć

śmiechem.

– To wbrew pozorom wcale nie jest zabawne, proszę pani! – obruszył się,

zauwaŜywszy jej reakcję. – Babcia choruje od kilku miesięcy. Często

rozmawiałem z nią przez telefon i nazmyślałem jej na pocieszenie, Ŝe

ustatkowałem się ostatnio, skończyłem z kawalerskimi ekscesami i nawet

zaręczyłem z pewną bardzo miłą dziewczyną. I babcia właśnie dzisiaj do mnie

zadzwoniła, proszę pani. I powiedziała mi... – Gabriel zawahał się.

– Tak?

a Powiedziała mi, Ŝe przed śmiercią bardzo chciałaby ją poznać!

Tragikomiczna osobista historia, opowiedziana ni stąd, ni zowąd przez nie

zaprzyjaźnionego ani trochę, wręcz nie lubianego sąsiada, wprawiła Kassandrę

w zakłopotanie.

– Naprawdę nie wiem, co mogłabym powiedzieć... poza tym, Ŝe bardzo

Meier Susan - Romantyczna komedia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: