Palmer Diana - Do dwóch razy sztuka.pdf - Pozostałe D. P - Agadoo86

Diana Palmer

Do dwóch razy sztuka

(Diamond spur)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dorodne, rozłożyste dęby ocieniały siedzibę Donavanów, chroniąc ją przed

upałem teksańskiego południa. Imponujący, jasnożółty murowany dom w

hiszpańskim stylu stał wśród pastwisk ogrodzonych drucianymi płotami, z dala od

drogi biegnącej przez całą posiadłość, na końcu zakurzonego krętego podjazdu.

Kate Whittman cieszyła się, że zamiast prowadzić auto, jedzie na łagodnym

koniu otrzymanym od Jasona.

W tej części teksańskiego okręgu San Frio od wielu tygodni panowała susza,

więc koń, który poruszał się wolniej od samochodu, wzbijał znacznie mniejszy obłok

kurzu.

Donavanowie dotąd nie utwardzili nawierzchni.

W posiadłości liczącej tysiące hektarów gotówka zawsze szła na zakup bydła,

a nie na modernizację dróg.

W czasie obecnego zastoju, gdy ceny produktów rolnych spadły tak bardzo,

natomiast odsetki od kredytów nadal pozostawały wysokie, trzeba było

przedsiębiorcy o talentach i zmyśle handlowym Jasona Donavana, żeby trzymać w

szachu bezwzględnych wierzycieli.

Spojrzenie zielonookiej Kate pobiegło w dal aż po horyzont. Wiedziała, że

trwa spęd bydła. Na tak wielkim obszarze musiał odbywać się jednocześnie w kilku

rejonach. Do każdego Z nich przydzielano grupę pracowników wraz z nadzorcą, a

Jason objeżdżał konno najważniejsze miejsca i miał oko na wszystko. Podczas spędu

zawsze zdarzały się wypadki. Wprawdzie złamania, oparzenia, zwichnięcia i otarcia

to na ranczu normalna rzecz, ale podczas spędzania i znakowania bydła zazwyczaj

zdarzały się wypadki poważniejsze.

Tym razem sam szef doznał poważnego szwanku podczas spotkania oko w oko

z rozwścieczonym zwierzakiem o długich rogach. Zarządca wymknął się ukradkiem i

pojechał po Kate. Zawsze posyłano po nią, gdy Jason był ranny, ponieważ nikomu

oprócz niej nie pozwalał się do siebie zbliżyć. Ufał Kate, a ona nie przejmowała się

jego humorami. Tylko ona dawała sobie radę, ilekroć wpadał w furię.

Westchnęła ponuro, wspominając, ile razy przemierzała tę krętą drogę. Nie

była dziewczyną Jasona.

Szczerze mówiąc, ledwie zauważał, że jest kobietą.

Przyjaźniła się z Gene’em, młodszym z Donavanów, oraz z ich gospodynią

Sheilą na długo przedtem, nim połączyła ją z Jasonem osobliwa zażyłość. U jej

zarania stała przedziwna awantura, która zdarzyła się pewnej nocy, kiedy to Jason pił

na umór. Wprawdzie z nikim, nawet z Kate, nie był naprawdę blisko, lecz ona

zyskała niedostępne innym przywileje. Opiekował się nią jak starszy brat, co prawda

niekiedy czynił to dosyć obcesowo. Rzecz jasna, zdaniem Kate powinien darzyć ją

całkiem innym uczuciem. Ale czy tego można wymagać od mizantropa i odludka?

Kate odrzuciła na plecy długi warkocz. Była szatynką, a jej włosy miały

głęboki odcień gorzkiej czekolady. Poprawiła się w siodle i zaraz skrzywiła się, bo

zaczepiła nogawką dżinsów o coś ostrego. Sama zaprojektowała i uszyła te spodnie.

Oby tylko się nie rozdarły, bo chciała je zaprezentować wraz z całą kolekcją w

zakładach odzieżowych, gdzie pracowała. Solidnie się nad nią napracowała i miała

cichą nadzieję, że kupią wszystko na pniu. Teraz nie stać jej było nawet na mały

kawałek płótna, ponieważ w domku, który dzieliła z matką, żyło się biednie. Nie

chciała, żeby Jason o tym wiedział. Własnych zmartwień miał aż nadto, więc niech

się z nimi boryka... o ile po raz kolejny ujdzie z życiem, dodała w duchu ze zgryźliwą

irytacją. Cóż, jeśli chodzi o rany i wszelkie inne obrażenia, Jason był po prostu

niemożliwy. I nigdy z własnej woli nie wzywał lekarza. Gdyby Kate nie

interweniowała, kurowałby się domowymi sposobami, i to jedynie w przypadku

groźnej infekcji. Teraz jednak sprawa musiała być poważna, skoro Gabe, jego rządca,

odważył się podczas spędu opuścić posterunek i ruszył po Kate, ryzykując, że szef

dostanie szału.

Nikt by nie zgadł, że w obecności Jasona i ona traciła pewność siebie. Trochę

się go bała. W końcu skończył już trzydziestkę i był od niej starszy o dziesięć lat.

Nauczyła się jednak ukrywać swoją niepewność.

Zmarszczyła ciemne, wąskie brwi, zastanawiając się, czy tym razem zrobił

sobie poważną krzywdę, choć zawsze twierdził, że ma twardą skórę. Był niezwykle

przystojny, jak zgodnie twierdziły wszystkie niezamężne panie z okręgu San Frio.

Szkoda, że uchodził za wroga kobiet. Ciekawe, jak przy takim nastawieniu zamierza

postarać się o spadkobiercę posiadłości od ponad stu lat nazywanej Diamentową

Ostrogą. Gdyby coś się stało Jasonowi, jego młodszy brat, Gene, na pewno nie

poradziłby sobie z uporządkowaniem rodzinnych finansów.

Jason Donavan przejął Diamentową Ostrogę po śmierci ojca. Gene był drugim

spadkobiercą i współwłaścicielem. Stary J. B. Donavan utonął przed ośmiu laty, gdy

pewnego wiosennego ranka wylała rzeka Frio, ale niezwykłą nazwę posiadłość

zyskała dużo dawniej.

Był rok 1873. Weteran wojny domowej Blalock Donavan zaryzykował w San

Antonio i siadł do pokera.

Rozgrywka trwała całą noc. Jeden z graczy przypłacił ją życiem, bo oszukiwał.

Młody Blalock Donavan, były sierżant armii konfederatów pochodzący z okręgu

Calhoun w stanie Georgia, podczas ostatniego rozdania dostał królewską karetę i

wygrał.

W puli było między innymi sto jankeskich dolarów gotówką i złoty,

wysadzany diamentami wisiorek w kształcie ostrogi, który postawił pewien

kompletnie zgrany młodzian, ufny w jego moc, bowiem jak twierdził, był to rodzinny

amulet przynoszący szczęście.

Znajdował się tam także notarialny akt własności dużego, ale podupadłego

rancza w teksańskim okręgu San Frio. Zubożałemu sierżantowi zdało się to

prawdziwym sezamem. Posiadłość w tamtych czasach nie miała nazwy, a miejscowi

zwali je ranczem Bryana od imienia dawnego właściciela. Blalock Donavan zgarnął

wszystko, co wynikało z dokumentów, a także co jeszcze dało się zgarnąć, w tym

działkę obfitującą w srebro.

Dochody z niej zainwestował w teksańską posiadłość, którą nazwał, jakżeby

inaczej, Diamentową Ostrogą. I tak już pozostało. Donavanowie od stu trzydziestu lat

byli jej właścicielami.

Jasnozielone oczy Kate złagodniały, gdy na werandzie dostrzegła kobietę

pochyloną nad misą. Donavanowie należeli do najbogatszych teksańskich właścicieli

ziemskich, a Jason bez trudu mógł sobie pozwolić i na terenowego mercedesa, i na

nowiutkie sportowe auto. Urządzony cennymi antykami dom przypominał muzeum

stylowych wnętrz. Meble i bibeloty pochodziły z całego świata. Jason chętnie

podejmował gości i organizował huczne bankiety. Spiżarnia pękała w szwach,

kuchnia wyposażona była we wszelkie nowoczesne urządzenia, ale gospodyni Sheila

James jak za dawnych lat robiła domowe przetwory.

Sheila była podporą Diamentowej Ostrogi. Chodziły słuchy, że do szaleństwa

kochała J. B. Donavana, lecz ten zniechęcił się do kobiet, gdy Neli, jego żona, rzuciła

go, pozostawiając z dwoma synami. Zmienił się, zaczął pić na umór, zdarzało się, że

stawał się wręcz przerażający. Podobno nawet Sheila strasznie się go bała, lecz przez

wzgląd na chłopców nie odeszła, jako że zastępowała im matkę. Była stanowcza, a

do ludzi miała wyjątkową cierpliwość. Nie brakowało jej też uporu i wytrwałości,

skoro bez szemrania znosiła napady furii i długotrwałe stany złego humoru J. B.

Donavana.

Jason miał je po ojcu, ale Kate nawet w najgorszych chwilach umiała

przemówić mu do rozsądku. W okolicy żartowano na ten temat, lecz nie w obecności

Jasona.

Siedząca na werandzie Sheila podniosła wzrok. Jej ulubiona huśtawka kołysała

się leniwie. Niebieskie oczy pojaśniały, gdy ujrzała Kate.

– Posłałam po ciebie Gabe’a – oznajmiła. – Nie masz mi tego za złe, prawda?

Gdybym nie wzięła sprawy w swoje ręce, Jason umarłby z upływu krwi i rozłożyłby

się na naszych oczach, bo pracownicy tak się go boją, że nie odważyliby się

pogrzebać trupa.

Sheila zamilkła i przerwała na moment obieranie zielonej fasolki. Trzymała

misę na kolanach okrytych jaskrawym fartuchem w zielono-żółtą kratę. Krótkie

włosy przyprószone siwizną zwilgotniały od potu. Była po pięćdziesiątce i wyglądała

na swoje lata. Ludzie się z nią liczyli. Nawet Jason żywił dla niej pewien szacunek,

ale gdy wpadał w złość, nie potrafiła mu się przeciwstawić.

– Powinnaś sama go opatrzyć – zakpiła Kate.

– Och, nie miałam pod ręką strzelby, żeby unieszkodliwić drania – zadrwiła. –

Wiem od Gabe’a, że Jason sam zatamował krwotok i zabandażował ranę, ale gdy się

ruszył, ponownie zaczął krwawić. Niestety trzeba będzie założyć szwy.

– Dobra, zobaczę, co da się zrobić. Jest tam, gdzie zostawił go Gabe?

– Pewnie tak. Stokrotne dzięki, że tu jesteś.

Kate z uśmiechem popatrzyła na swego wierzchowca.

– Staromodny środek transportu, prawda? Mogłam jechać konno albo iść

piechotą. Mama wzięła samochód, bo robi zakupy.

– Mogłaś przyjechać z Gabe’em, ale wolałaś nie ryzykować, bo robi do ciebie

słodkie oczy, co?

Kate skinęła głową. Miała dwadzieścia lat, ale jej doświadczenie w sprawach

damsko-męskich było znikome, głównie ze względu na wpojone przez rodziców

zasady. Oboje byli staroświeccy, wierzący i dość surowi. Ojciec już nie żył, ale

matka trzymała ją krótko i zasięgała opinii Jasona, ilekroć jakiś chłopak proponował

randkę, co zdarzało się ogromnie rzadko. Te konsultacje były dla Kate bardzo

denerwujące, ale matka uważała Jasona za wyrocznię i patrzyła w niego jak w obraz.

Jej zmarły mąż był zarządcą w posiadłości Donavanów, więc Jason czuł się

odpowiedzialny za jego owdowiałą żonę i córkę.

– Gabe jest sympatyczny, ale nie zamierzam się z nim wiązać. Chcę być

projektantką mody – powiedziała Kate.

– Minie wiele lat, nim zacznę myśleć o małżeństwie.

Sheila pokiwała głową. Jej zdaniem Kate i Jason tak dobrze się dogadywali, bo

obojgu zależało na niezależności. Jason raczej nie będzie już szukać żony, dotkliwie

się bowiem sparzył, adorując tamtą paskudną babę z Marylandu, która rzuciła go, bo

wolała zostać gwiazdą filmową.

– Na obiad fasolka? – zapytała Kate, chcąc zmienić temat.

– Aha. Z sosem salsa.

Kate raz go spróbowała. Sheila nie żałowała ostrych przypraw. Wyrazy

współczucia dla Jasona.

– Dlaczego właśnie salsa?

– Bo Jason mi podpadł, więc musi dostać nauczkę.

Rano ledwie przekroczył próg, zaczął się pieklić, że przełożyłam jego dżinsy, a

potem klął jak szewc, bo jest rzekomo uczulony na proszek, w którym je uprałam.

Twierdził również, że źle posłałam mu łóżko. – Sheila zacisnęła wargi. – Wprawdzie

jeszcze tego nie oznajmił wszem i wobec, ale jego zdaniem odpowiadam za

wszystkie choroby i klęski żywiołowe na tym świecie.

Kate pokiwała głową i wybuchnęła śmiechem.

– Powinnaś nasypać mu okruchów na prześcieradło. Niech się pomęczy.

– Spokojna głowa, zemszczę się. Jason uwielbia ciasto z wiśniami. Nigdy

więcej mu go nie upiekę.

Na próżno się odgrażała. Wiadomo, że gdy Jasonowi zachce się placka z

wiśniami, tak długo będzie się przymilać, aż gospodyni się złamie i ukręci ciasto.

Kłócili się niemal codziennie, ale szybko zapominali o pogróżkach.

– No dobrze, postaram się doprowadzić go do porządku, żebyś miała się na

kim mścić.

– Jeśli uda ci się go tu zwabić, żeby opatrzyć ranę, dam ci mój antyseptyk.

Strasznie piekący!

Kate z uśmiechem wystawiła kciuk do góry i odjechała. Gdy znalazła się na

wąskiej, wyboistej ścieżce biegnącej między pastwiskami, ogarnęła ją znajoma

nerwowość. Wściekły Jason nie był miłym rozmówcą.

Kate trochę się go lękała, chociaż maskowała swoje obawy i wolała się do nich

nie przyznawać. Był niesłychanie męski, nie ukrywał swoich wad i mało się

przejmował, co inni o nim pomyślą. Mówiąc delikatnie, nie nadawał się na

dyplomatę, a mniej delikatnie – był kompletnie pozbawiony taktu.

Kate wytarła dłonie o nogawki dżinsów i poprawiła wysuniętą zza paska

bluzkę w bladoniebieski wzór.

Z daleka słyszała niski, głęboki głos komenderujący po angielsku i po

hiszpańsku. Jason znał świetnie oba języki. Większość pracowników zatrudnionych

na ranczach w okolicach San Frio pochodziła z Meksyku, toteż właściciele i zarządcy

musieli być dwujęzyczni.

Kate zeskoczyła z konia, przywiązała go do barierki zagrody i ruszyła

Palmer Diana - Do dwóch razy sztuka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: