Ktoz jak Bog nr 03_2008.pdf

Dwumiesięcznik o Aniołach i życiu duchowym

nr 3 (93) maj – czerwiec 2008

cena 4 zł (w tym 0 % VAT)

W numerze m.in.:

• Powietrzne ciała aniołów ?

• Charyzmat władzy

nad złym duchem

• Chrześcijanin wobec

bioenergoterapii

• Anielski Kraków

• Z prof. A. Świderkówną

– nie tylko o aniołach

POD SKRZYDŁEM ANIOŁA

Drodzy

Czytelnicy

Bożena Diemjaniuk

* * *

Smutnych nie biorą do raju

I dlatego

Aniołowie Stróże

Przechodzą szkolenia

Jak to

Czy na stare lata

Muszą koniecznie

Robić z siebie takie szopki

Świecące krążki nad głową

I sztuczne pióra

Dziecko się uśmiechnie

Gdy takiego Anioła zobaczy

Mamo mamo

Zrób mi zdjęcie z tym panem

Jest jak święty z obrazka

Będzie ślicznie wyglądać w albumie

Dorosły machnie ręką

Tam na górze

Wymyślają cuda

Tu na dole

Głód chłód

I do nieba daleko

Moje Anioły

W losach naszego życia na ziemi

Prawosławny Anioł

Ze starego domu mego Ojca

Uczy żyć

By przeze mnie inni nie płakali

Uśmiecha się przyjaźnie

Wiem że bardzo lubi śpiewać

Leczy serce miłością

Cierpliwie

Jego katolicki kolega po fachu

Ślady grzechu przykrywa

Bielą przebaczenia

Przybył do mnie

Wraz ze łzami mojej Matki

Zlitował się Pan

Zmienił wyrok

Na Anioła Stróża

Mam szczęście

Nie muszę wybierać

Między Aniołami

uczestniczą mieszkańcy nieba – anio-

łowie. Dziś wiara zmalała na tyle, że

nie chcemy się liczyć z tą wielką wi-

downią, na oczach której rozgrywają

się nasze dzieje. Przed ludźmi można

ukryć szereg decyzji i czynów, lecz nie

sposób tego uczynić przed wzrokiem

mieszkańców nieba. Oni doskonale

wiedzą, co czynimy oraz uczestniczą

w naszych zmartwieniach i troskach.

Interesuje ich przede wszystkim re-

ligijno-moralny wymiar życia, bo to

on decyduje o naszym udziale w ich

szczęściu. Jeżeli popełniamy grzechy,

wówczas tracą towarzysza swego

szczęścia. Chrystus podkreśla, że ra-

dują się aniołowie Boży w niebie, gdy

widzą nawracającego się grzesznika,

są więc dopuszczeni do udziału w na-

szym życiu doczesnym.

Witając nowych i pozdrawiając

wiernych nam od lat czytelników,

życzymy, by niniejsze stronice przy-

czyniły się do odkrywania tajemni-

Któ¿ jak Bóg – dwumiesiêcznik

Nak³ad: 6500 egz.

Za zgod¹ Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej

z dnia 27.03.2008 r., nr 466(K)2008

czej obecności niebieskich duchów na

Wydaje: Wydawnictwo Michalineum,

Marki k/Warszawy.

ścieżkach naszej codzienności. Pod-

Prenumerata w 2008 r.: cena 1 egz. – 4,00 z³,

roczna – 24,00 z³, wp³acaæ na konto:

PKO BP SA IV O/Centrum W-wa, II O/Wo³omin,

nr konta 39 1020 1042 0000 8202 0014 7611

Czytelników prosimy o listy i wspó³pracê redakcyjn¹.

dajmy się natchnieniom aniołów, by

Kolportuje : Dzia³ kolporta¿u

Wydawnictwo Michalineum,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 0-22 781 14 20

Bogu oddawać chwałę, a im sprawiać

Adres redakcji : Któ¿ jak Bóg,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 022 781 14 20, sekretariat czynny 7.00 – 15.00

e-mail: ktozjakbog@religia.net

www.ktozjakbog.religia.net

radość. Zapraszamy na anielskie re-

Dwumiesiêcznik mo¿na nabyæ:

Warszawa: Dom zakonny sióstr Matki Bo¿ej Mi³osierdzia,

ul. ¯ytnia 3/9

Toruń: Księgarnia Diecezjalna, ul. Rynek Staromiejski 18

Kraków : Wy¿sze Seminarium Duch. xx Michalitów,

ul. Kazimierza Wielkiego 95a,

Poznañ: Ksiêgarnia œw. Wojciecha, Plac Wolnoœci 1

Marki : Ksiêgarnia Wydawnictwa Michalineum,

ul. Pi³sudskiego 248/252

oraz w ksiêgarniach katolickich, kioskach parafialnych

i sieci salonów EMPiK.

kolekcje i pielgrzymkę.

Polecamy Was opiece św. Michała

Redaguje kolegium :

Redaktor naczelny – ks. Piotr Prusakiewicz CSMA

Zastêpca red. naczelnego – Herbert Oleschko

Sekretarz redakcji – Bogus³awa Wytrykus

Opracowanie graficzne i sk³ad – Jacek Kawa

Mo¿na drukowaæ – cenzor – ks. Jan Seremak CSMA

Archanioła.

Redakcja

W BLASKU PRAWDY OBJAWIONEJ

Ewa i diabelskie

przekręty

„Z wszelkiego drzewa tego ogrodu

możesz spożywać do woli, ale z drzewa

poznania dobra i zła nie wolno ci jeść,

bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie

umrzesz” (Rdz 2, l6) Zakaz Boga był

jasny. Znała ten zakaz zarówno Ewa,

jak i Adam. Znał go również wróg ludz-

kiego rodzaju – upadły duch, który za-

zdrościł człowiekowi szczęścia przyjaźni

z Bogiem. Postanowił więc w imię za-

zdrości zniszczyć owo szczęście, a do-

datkowo zamierza podporządkować so-

bie człowieka. Szatan nie może nikogo

stwarzać ani nikogo zrodzić. Pozostaje

mu więc podporządkowywanie sobie

innych Bożych stworzeń albo siłą, albo

podstępem. Gdyby to uczynił siłą, Bóg

by mu odebrał jego zdobycz, ale jeśli

człowiek dobrowolnie poddaje się jego

decyzjom, Bóg musi uszanować decyzje

człowieka i szatana. To w takim kon-

tekście autor natchniony przedstawia

grzech pierwszych rodziców.

„A wąż był bardziej przebiegły niż

wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan

Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty:

«Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie

jedzcie owoców ze wszystkich drzew te-

go ogrodu?». Niewiasta odpowiedziała

wężowi: Owoce z drzew tego ogrodu jeść

możemy, tylko o owocach z drzewa, któ-

re jest w środku ogrodu, Bóg powiedział:

Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go

dotykać, abyście nie pomarli. Wtedy

rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie

umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie

owoc z tego drzewa, otworzą się wam

oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro

i zło” (Rdz 3,1-5).

Tajemniczy dialog w raju zasługuje

na dokładne rozważanie. Oto szatan od-

słania w nim metody swego działania.

Stawia prowokujące pytanie, przekręca

wypowiedź Boga i natychmiast ustawia

Go jako Tego, który zabrania i to za-

brania wszystkiego, ograniczając wol-

ność człowieka. Prowokacja się udała,

Ewa podjęła z nim rozmowę. I to był jej

błąd. Ona prostuje wypowiedź szatana,

ale sama koloryzuje, dodaje bowiem do

wypowiedzi Boga słowa, których On nie

wypowiedział. Uruchomiony przez sza-

tana mechanizm zarzutu ograniczania

człowiekowi wolności zadziałał. Oto Ewa

powiada, że Bóg nie tylko zabronił im

spożywać owoców z drzewa poznania,

ale nawet ich dotykać. Dodając te słowa,

skłamała. Ewa stała się podobna do sza-

tana, a on na to czekał. Szatan informuje

więc Ewę, że nie należy wierzyć słowom

Boga, bo na pewno po spożyciu zakaza-

nych owoców nie umrą. Uzasadnia to za-

zdrością Boga o to, by człowiek nie był

tak mądry jak On. Zaznacza dodatkowo,

że wiedza będzie polegała na doświad-

czeniu: „Otworzą się wam oczy i będzie-

cie znali dobro i zło jak Bóg”. (Rdz 3,5)

„Wtedy niewiasta spostrzegła, że

drzewo to ma owoce dobre do jedzenia,

że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce

tego drzewa nadają się do zdobycia wie-

dzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosz-

towała i dała swemu mężowi, który był

z nią, a on zjadł. A wtedy otworzyły się

im obojgu oczy i poznali, że są nadzy;

spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie

przepaski” (Rdz 3,6-7).

Słowa szatana trafiły do przekona-

nia kobiety. Poszła za swym wzrokiem

w stronę owoców drzewa i nie tylko ich

dotknęła, ale zerwała je i spożyła. Posłu-

chała szatana, a nie Boga. Znamienne

jest to, że ważną rolę w pokusie odgry-

wały zmysły. Ewa spoglądając na owo-

ce, doszła do wniosku, że są smaczne, to

znaczy dobre do jedzenia. I że są piękne.

Jej oczy były zachwycone ich pięknem...

Oto obraz, który kusi. Stworzone piękno

staje się przynętą, na którą szatanowi

udaje się złowić Ewę. Dodatkowo do-

strzega ona szansę na zaspokojenie cie-

kawości, na odkrycie jakiejś tajemnicy,

na zdobycie dodatkowej wiedzy. Został

w niej uruchomiony motor poznania,

żądza poznawania, ciekawość jako dar

Boga, jako sprężyna decydująca o zdo-

bywaniu wiedzy i to we wszystkich jej

wymiarach, zarówno doświadczalnym,

intelektualnym, jak i duchowym, gdy cie-

kawość sięga w świat Boskich tajemnic.

Szatan rozmawiał z kobietą i udało

mu się ją namówić do nieposłuszeństwa

Bogu. Ona z kolei wprowadziła na drogę

nieposłuszeństwa mężczyznę. Być mo-

że pokusa nie zaatakowała mężczyzny

wprost, ponieważ ten był w bliższych

i dłuższych kontaktach z Bogiem. Był

jednak związany z kobietą i o ile ona

wybierała między posłuszeństwem Bo-

gu, a sugestią szatana, o tyle on wybie-

rał między posłuszeństwem Bogu a pro-

pozycją kobiety. Ten wybór, po okresie

doświadczenia samotności, był dla nie-

go trudny. Wybrał kobietę, lekceważąc

Boga i Jego słowo.

Opis pierwszej pokusy ujawnia me-

chanizm każdego grzechu. Jest nim to, że

człowieka można okłamać. I ponieważ

diabłu się to udało, doprowadził Adama

i Ewę do grzechu. Tak jest w przypadku

każdej pokusy. Człowiek daje się okła-

mać. Nie jesteśmy odporni na kłamstwo,

ponieważ nie mamy szans, aby wszystko

wiedzieć. Musimy zaufać Bogu. Jak dłu-

go Mu ufamy, tak długo jesteśmy odpor-

ni na kłamstwo. Jeśli jednak w jakimkol-

wiek momencie zaczynamy pełnić wolę

swoją lub innych, a nie Boga, czyli ufamy

sobie lub pokusie, wówczas popełniamy

błąd. Tylko wierność Bogu gwarantuje

odporność na kłamstwo. Ileż nieszczęść

opłakują ludzie tylko dlatego, że dali się

okłamać. Mechanizm kłamstwa jest do-

skonale wykorzystywany przez Świat.

Jego działanie można obserwować na

każdym kroku. Specjalizują się w tym

media. Dramat raju trwa.

Ks. Edward Staniek

Opracowanie: Redakcja – na pod-

stawie publikacji ks. E. Stańka w:

„Bóg mówi do człowieka”, Wydaw-

nictwo Salwator, Kraków 2007

nr 3 (93) maj – czerwiec 2008 3

CZYTELNICY PISZĄ

Zaprzyjaźnić

się z Aniołem

szy mi od początku i jest obecny we

wszystkich sytuacjach życiowych.

Świadomość tej myśli wywołała ciar-

ki na moim ciele. Obok mnie w prze-

dziale był i mój anioł stróż i aniołowie

wszystkich osób siedzących koło mnie?

Zachwyt odkryciem tej prawdy zawar-

tej w teologii dogmatycznej w sposób

osobisty i bardzo wewnętrzny sprawił,

że cały dzień moje myśli były pochło-

nięte istnieniem aniołów. Zaczęłam

rozmawiać z moim aniołem stróżem,

bo chociaż on jest przy mnie, to nigdy

nie przywiązywałam do tego większej

wagi, co więcej: w ogóle go nie zna-

łam, więc trzeba było się zaprzyjaźnić.

Jeszcze tego samego dnia, jestem

przekonana, że doświadczyłam jego

pomocy. Sytuacja mogłaby się wyda-

wać śmieszna i prozaiczna. Po doje-

chaniu do hotelu wszyscy uczestnicy

konferencji zostali zakwaterowani

w pokojach dwu – osobowych. W mo-

mencie kiedy zaczynała się pierwsza

sesja wykładów powiedziałam mojej

współlokatorce, że jeszcze skorzystam

z łazienki i za moment dołączę do

wszystkich uczestników. I pewnie tak

by się stało, gdyby drzwi w łazience

w środku pokoju nie zatrzasnęły się.

W pierwszej chwili próbowałam róż-

nymi sposobami je otworzyć, ale kiedy

to nie przynosiło efektów, zaczęłam się

modlić. Zaczęłam prosić anioła stróża

i św. Michała Archanioła, by przyszli

z pomocą w tej sytuacji. Z jednej strony

przerażała mnie wizja spędzenia w ła-

zience kolejnych kilku godzin, a może

nawet i czekania do kolejnego dnia,

a z drugiej miałam wewnętrzny pokój

i silną prośbę do aniołów o pomoc.

Modliłam się, jednocześnie stukając

w wewnętrzne drzwi łazienki. „Przy-

padkiem” przechodziła obok pani z re-

cepcji, która, jak mówiła, zazwyczaj

jest na dole, ale poszła załatwić jakąś

sprawę na piętrze. Usłyszała moje stu-

kanie w drzwi i pobiegła po zapasowe

klucze, by za chwilę z ekipą panów

uzbrojonych w śrubokręty, młotki i in-

ne sprzęty, wydobyć mnie z kłopotu.

Jestem przekonana, że anioł stróż

miał swój udział w pomocy w tej trud-

nej sytuacji. Po powrocie starałam się

pogłębiać wiedzę na temat aniołów.

Sprawdzałam, co jest na ten temat na-

pisane w Katechizmie Kościoła Katoli-

ckiego, a kolejno w sposób przedziwny

natrafiłam na dwumiesięcznik o Anio-

łach i życiu duchowym „Któż jak Bóg”.

To doświadczenie pozwoliło mi

przetrwać trudny okres w wierze. Odtąd

modlitwa do Anioła Stróża, którą pa-

miętam z dzieciństwa, nabrała dla mnie

nowego wymiaru – rozmowy z przyja-

cielem, który z nami zawsze jest.

Panie Boże, bądź uwielbiony w mo-

im aniele stróżu!

Ostatnie miesiące związane były

z dość trudnym dla mnie okresem du-

chowym. Pewnego rodzaju zmęczenie,

jakie mnie ogarnęło, zamieniłam na

lekturę książek, chcąc zobaczyć, jak

inni szukają i znajdują Boga, bądź jak

dochodzą do pogłębienia swej wiary.

Wszystko intelektualizowałam, próbo-

wałam wyjaśniać naukowo, cały czas

szukając i to bez większych efektów.

Koleżanka sprezentowała mi książ-

kę Szymona Hołowni „Tabletki z krzy-

żykiem”, która to stała się dla mnie

inspiracją do dalszego poszukiwania

i nie poddawania się, bo przecież sam

Jezus powiedział: „proście a będzie

wam dane; szukajcie a znajdziecie”

(Ł, 9b). I w taki przedziwny sposób na

nowo, za pośrednictwem tej lektury,

odkrywałam rzeczywistość istnienia

aniołów i roli anioła stróża w moim

życiu. Pierwszym zaskoczeniem dla

mnie samej był fakt, że o aniołach nie

wiele wiem, a przecież była to jedna

z pierwszych modlitw, jaką nauczy-

ła mnie mama w dzieciństwie. Okle-

pana, recytowana za każdym razem

niemalże bezmyślnie formuła „Aniele

Boży” na nowo zaczęła nabierać barw

i zrozumienia. W swej prostocie wy-

mawiana od dzieciństwa, przez mło-

dość i dorosłość doczekała się swego

zauważenia, chwili zastanowienia,

uznania z mojej strony.

Kiedy czytałam tę książkę, byłam

w drodze na konferencję naukową,

która odbywała się w Toruniu. Z jednej

strony cieszyła mnie możliwość spę-

dzenia trzech dni w innym mieście, tym

bardziej, że tematyka referatów zwią-

zana była z moimi zainteresowaniami.

Nie spodziewałam się jeszcze wtedy, że

ten wyjazd będę wspominała również

pod innym względem. Po skończonym

rozdziale książki dotyczącym aniołów,

postanowiłam zaprzyjaźnić się z moim

aniołem stróżem. Chyba po raz pierw-

szy w życiu poświęciłam chwilę reflek-

sji nad jego istnieniem, nad uświado-

mieniem sobie, że on w rzeczywistości

jest i istnieje.

Pan Bóg dał mi łaskę oświecenia,

wewnętrznej pewności, uświadomie-

nia i nowej wiary w istnienie aniołów

i mego anioła stróża, który towarzy-

Monika Winiarska

– nauczyciel akademicki

Pomoc aniołów

w małżeństwie

Parę miesięcy po ślubie zaczęły

pojawiać się między moją żoną i mną

nieporozumienia, różnice zdań i jakieś

sprzeczki wynikające z rozbieżności po-

glądów na niektóre szczegóły naszego

wspólnego życia. Widząc zagrożoną

trwałość związku małżeńskiego udali-

śmy się do psychologa, ale długie roz-

mowy z nim nie przyniosły żadnego po-

żytku. Zdecydowaliśmy się już prawie

na separację, gdy zaprzyjaźniona ro-

dzina poradziła nam powierzyć sprawę

Niebu. Przyjęliśmy tę radę i wspólnie,

moja żona i ja, zwróciliśmy się do Mat-

ki Bożej, do naszych dwóch Aniołów

Stróżów i do Anioła - opiekuna rodzin,

prosząc ich codziennie, wytrwale o sku-

teczniejsze działanie w nas łaski otrzy-

manej w sakramencie małżeństwa. Tak

się też stało. Nasze życie powoli stawało

się pogodniejsze, napięcia ustały; a po

roku możemy powiedzieć, że jesteśmy

znowu szczęśliwą parą, entuzjastycz-

nie oczekującą na upragniony, wielki

dar Boży: dziecko, któremu damy na

imię Angole lub Angela Maria.

Czcicielka aniołow

Moje spotkania

z Aniołami

W dzieciństwie nauczono mnie

– znanej chyba wszystkim polskim ka-

tolikom – modlitwy do Anioła Stróża.

„Aniele Boży, Stróżu mój, Ty zawsze

przy mnie stój. Rano, wieczór, we dnie,

w nocy bądź mi zawsze ku pomocy.

Strzeż duszy, ciała mego, zaprowadź

mnie do żywota wiecznego. Amen” –

powtarzałam codziennie, nawet wtedy,

CZYTELNICY PISZĄ

gdy Pana Boga zostawiłam na margi-

nesie swego życia.

Pewne wydarzenia utwierdzały

mnie w przekonaniu, że Anioł Stróż

naprawdę istnieje i czuwa nade mną.

Pamiętam jak w czwartej albo pią-

tej klasie szkoły podstawowej runął na

mnie oszklony sekretarzyk z rozkła-

danym stolikiem, przy którym odra-

białam lekcje. Zbyt mocno nacisnęłam

na ten stolik. Mebel prawdopodobnie

przygniótłby mnie do ziemi, łamiąc

przy tym niejedną kość, ale się zatrzy-

mał na rozłożonej wersalce. Codzien-

nie grzecznie chowałam pościel i skła-

dałam wersalkę, lecz tego dnia „coś”

mnie powstrzymało.

Któregoś roku (o ile dobrze pa-

miętam rownież w piątej klasie), wy-

brałyśmy się z koleżanką po bazie.

Nie wiem, co nam przyszło do głowy.

Dobrze pamiętam dzień i miesiąc, bo

to były moje imieniny – 13 marca. Po-

goda jak to w marcu – trochę zimy,

trochę wiosny. Poszłyśmy nad takie

bajorko (teraz znajduje się tam osied-

lowy dom kultury). Żeby dostać się do

najładniejszych bazi, trzeba było wejść

na lód. Weszłam. I zaraz ten lód pode

mną się załamał. Z każdym krokiem

grzęzłam w mule coraz bardziej. Tak

się bałam, że nawet nie potrafiłam

krzyknąć. A Dorota znieruchomiała na

brzegu. Była przerażona. W pewnym

momencie „coś” mi powiedziało, że

teraz mogę się ruszyć. Poczułam twar-

dy grunt pod nogami. Dorota chyba

zaczęła płakać. Wracałyśmy do domu

w milczeniu.

Gdy byłam w trzeciej klasie liceum,

włamano się do naszego mieszkania. Ja

byłam w domu pierwsza. Jest prawdopo-

dobne, że gdybym wróciła trochę wcześ-

niej ze szkoły, mogłabym zastać złodzie-

ja. Kto wie, co by wtedy się stało.

Aż wreszcie zdarzył się w moim ży-

ciu cud największy.

Był Wielki Piątek roku 2004. Jak

zwykle przed świętami coś tam szyko-

wałam, piekłam, sprzątałam. Gdy już

zrobiłam wszystko, co miałam w pla-

nach, usiadłam nad kartką papieru.

Chciałam coś napisać, pisanie przecież

od dawna było jednym z moich ulubio-

nych zajęć.

Długopis sprawnie poruszał się po

kartce, a ja z pewnym rozczarowaniem

stwierdziłam, że zaczyna mi wycho-

dzić „zwykły” rachunek sumienia.

Na początku byłam zła. Uznałam,

że marnuję czas. Przecież od dłuższe-

go czasu do kościoła chodziłam tylko

na śluby czy pogrzeby, nie przystępo-

wałam do sakramentów, a z modlitw

uznawałam chyba jedynie „Aniele Bo-

ży, Stróżu mój”. Nie przerwałam jed-

nak pisania. Stwierdziłam, że w takim

wyjątkowym dniu mogę i ja zastano-

wić się nad swoim życiem.

W końcu przyznałam się, że tęsknię

za Chrystusem obecnym w Eucharystii.

I wtedy nastąpił zaskakujący dla

mnie samej ciąg wydarzeń. Wyszłam

z pokoju, włożyłam kurtkę i poszłam do

kościoła. Stanęłam pod moim ulubionym

filarem. Nie pamiętam, czy podeszłam

ucałować krzyż. Dalej robiłam rachunek

sumienia. Po skończonym nabożeństwie

nie ruszyłam się z miejsca. Czekałam,

aż jakiś ksiądz usiądzie w konfesjona-

le. Przyszło trzech. Prawdę powiedziaw-

szy, chciałam zwiać. Ale „coś” mnie po-

wstrzymało. Przystąpiłam do spowiedzi.

Otrzymałam rozgrzeszenie.

Jestem święcie przekonana, że

w tamten Wielki Piątek Anioł Stróż

prowadził mnie w sensie jak najbar-

dziej dosłownym. Robiłam coś, czego

wcześniej wcale nie zamierzałam. I od-

wrotnie: chciałam uciekać, a nogi od-

mawiały mi posłuszeństwa.

Słyszałam Anioła. Oczywiście nie

w taki sposób, jak słyszymy innych lu-

dzi. To był głos wewnętrzny. Słyszałam

krótkie, jasne i stanowcze polecenia,

na przykład: „Wstań, ubierz się i idź

do kościoła”. „Zacznij przypominać

swoje grzechy”. Pamiętam, że wtedy

się nie dziwiłam, ani się nie bałam,

bo miałam pewność, iż mówi do mnie

Anioł Boży.

Stojąc w kościele pod tym filarem,

nawet ośmielałam się zadawać pyta-

nia. Próbowałam uciec przed spowie-

dzią, wykręcając się tym, że przecież

mogę coś pominąć. Anioł przykazał mi

mówić to, co pamiętam.

Wiem, pisanie o tym wszystkim za-

czyna przypominać jakiś bełkot. Bo sło-

wa, które znam, nie wystarczają, aby

wyrazić i opisać to, co przekracza gra-

nice ludzkiego poznania. Muszę jednak

zaświadczyć o wielkiej łasce, która stała

się moim udziałem. Dziękuję za nią Pa-

nu Bogu. Dziękuję też dobrym Aniołom,

które mi pomogły do Niego wrócić.

Bożena Diemjaniuk

MICHALICI

Zgromadzenie

w. Michała Archanioła

Kim jestemy? Mężczyznami, którzy uwierzyli, że czystość, ubóstwo

i posłuszeństwo to piękne wartości.

Jaki mamy cel w yciu? Znale szczcie. Poznalimy, e ono jest w Bogu,

dlatego pragniemy pomóc take innym, zwłaszcza dzieciom i młodziey

odkry to szczcie. Tego nas nauczył niezwykły kapłan Bronisław Markiewicz.

Dzisiaj Kociół nazywa go błogosławionym, czyli szczliwym.

Kto pokazuje drog ? Nasz patron – św. Michał Archanioł i jego postawa

„Któż jak Bóg!”. Chcemy żyć tym zachwytem.

Czy takie ycie nie jest nudne? Ależ skąd! Przeżywane na serio staje się

niesamowitą przygodą. Jednak niełatwą, bo „człowiek staje się w trudzie”.

To naprawd ma sens? Warto spróbować.

Michalickie Duszpasterstwo Młodziey i Powoła (ks. Krzysztof) ul. Ks. Markiewicza 25a, 38-430 Miejsce Piastowe,

tel. 604 838 749, e-mail: poswiata@michalita.pl Wicej informacji o nas na www.michalici.pl

nr 3 (93) maj – czerwiec 2008 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: