Jarosław Żamojda-Młode wilki.pdf

tytuł: "Młode wilki"

autor: Jarosław śamojda

tekst wklepał: dunder@poczta.fm

ISBN 83-904961-0-0

Wydawca: DA VINCI Sp. z o.o. Warszawa 1995

Wydanie pierwsze

Przygotowanie: Drukarnia Poligrafus

Druk: PWP "Gryf S.A. Ciechanów

ROZDZIAŁ 1

Panujący od kilku dni upał wyludnił ulice miasta. Szczupły męŜczyzna ubrany w typowy

urzędniczy garnitur szedł ocienioną drzewami alejką. Biała, przewiązana sznurkiem paczka

kołysała się w jego ręce w rytmie kroków. Rząd drzew dających schronienie przed Ŝarem

kończył się kamienną fontanną. Od lat zepsuta i porośnięta chwastami juŜ nie cieszyła swym

widokiem przypadkowych spacerowiczów. MęŜczyzna minął ją i zszedł z chodnika na

jezdnię. Rozgrzane powietrze kłębiło się wokoło jego butów. Odgłos miarowych kroków

zagłuszony został piskiem opon hamującego samochodu. W jednej chwili męŜczyzna

odskoczył w bok ratując się ucieczką na chodnik. Szare BMW zaparkowało koło krawęŜnika.

MęŜczyzna z obraŜoną miną skierował się w stronę bramy z napisem "Wojewódzki Bank w

Szczecinie". Odchodząc spojrzał na samochód chcąc dojrzeć twarz kierowcy, ale

przyciemnione szyby skutecznie chroniły wnętrze przed jego wzrokiem. Wycierając

chusteczką pot z czoła męŜczyzna wszedł przez wahadłowe drzwi do banku. Okrągła twarz

stojącego w przejściu straŜnika przybrała na moment grymas podobny do uśmiechu. - Jeśli

nie spadnie deszcz to latarnie na ulicach pousychają - zagadnął Ŝartobliwie - powietrze aŜ się

gotuje. Mówiąc to podskoczył do drugich drzwi otwierając je przed mijającym go obojętnie

męŜczyzną. Po dwuletnich staraniach Dyrekcja Wojewódzkiego Banku w Szczecinie

otrzymała zgodę na dokonanie generalnego remontu. W planie oprócz wymiany drzwi, okien,

mebli, oraz remontu skarbca z 1926 roku przewidziano równieŜ załoŜenie klimatyzacji. Tylko

nadzieja na mające wkrótce nadejść zmiany pozwalała pracownikom wytrzymywać panujący

zaduch i upał. MęŜczyzna wszedł do głównej sali banku mijając po prawej stronie kasy i dział

rachunków bieŜących, a po lewej agenturę PKO i lokaty długoterminowe. Jego sylwetka

przecięła smugę wpadającego do sali słońca i zniknęła w przejściu dla urzędników. Jak

zwykle w sobotnie popołudnie bank był prawie pusty. Na zegarze wiszącym pod sufitem

dochodziła trzecia. Nad zegarem w wąskiej szczelinie czyjeś oczy obserwowały salę. Drugi

straŜnik widział z góry jak męŜczyzna niosący białą paczkę przeszedł w poprzek sali, wszedł

w przejście dla pracowników, a po chwili zasiadł za swoim biurkiem. StraŜnik spojrzał na

zegarek, była za dwie minuty trzecia. Odwrócił się do interkomu i nacisnął przycisk. -

Trzecia. Zamykamy - powiedział do mikrofonu. StraŜnik na dole odprowadzał ostatnich

klientów do drzwi, gdy do banku weszło trzech męŜczyzn ubranych na czarno. Wszyscy mieli

na sobie takie same czarne spodnie, czarne golfy i czarne marynarki, a na głowach Ŝółte

słomkowe kapelusze. MęŜczyźni minęli wychodzących klientów i skierowali się na salę kas. -

Panowie, juŜ zamykamy - usiłował zatrzymać ich straŜnik. - Wpłacimy pieniądze, bo nas

okradną - nie odwracając się odpowiedział najwyŜszy. Była za dwie trzecia. StraŜnik dał za

wygraną. Trzej męŜczyźni weszli na główną salę i natychmiast rozeszli się w róŜne strony.

NiŜszy, z wyraźną nadwagą, stanął w naroŜniku sali. Drugi, wysoki, przystanął tuŜ przy

drzwiach. Trzeci, jednym ruchem ręki zaciągnął czarną pończochę na twarz i ruszył do kasy.

Kasjerka, młoda dziewczyna o mało wyrafinowanej urodzie, przyklejała papierową

banderolkę na kolejnej paczce dwudziestodolarówek gdy nagle usłyszała nad sobą głos

męŜczyzny: - zapakuj kochanie te kanapki do woreczka. Kasjerka przerwała pracę i spojrzała

w kierunku głosu. Zaciągnięta na twarz pończocha miała wycięty otwór w którym poruszały

się usta: - Tylko szybko, bo spóźnię się do pracy - dodał. Z niewzruszoną powagą kasjerka

odebrała worek z rąk męŜczyzny i rozpoczęła napełnianie go paczkami

dwudziestodolarowych banknotów. W drugim końcu sali urzędnik rozciął noŜyczkami

sznurek. Uwolniony z krępujących go więzi papier sam się rozwinął odsłaniając kartonowe

pudełeczko. Urzędnik spojrzał w stronę kasy. - Myślałem, Ŝe kiedyś sam to zrobię - wycedził.

Siedzący naprzeciwko niego młodszy urzędnik powiódł wzrokiem w stronę kasy przy której

stał męŜczyzna w słomkowym kapeluszu. Mimo dzielących go ośmiu metrów wyraźnie

widział jak kolejne paczki dolarowych banknotów znikają w worku. Starszy urzędnik

westchnął i wyjął z szuflady szklankę i talerzyk. Ustawił je na serwetce, po czym uniósł

tekturowe wieko-pudełka. Wyjął z niego sernik pokryty truskawkową galaretką. - Taka forsa -

westchnął - ale bym się ubawił. Oblizał palce i sięgnął po ciastko. OstroŜnie wbił w nie zęby

uwaŜając aby cukier puder nie posypał się na garnitur. Ponownie spojrzał w stronę kasy. -

Taka amatorszczyzna. Ja bym to zrobił lepiej. Młodszy urzędnik przełknął ślinę wpatrzony

łakomym wzrokiem w leŜące na talerzu ciastko. Kątem oka dostrzegł podchodzącego do nich

drugiego napastnika. Ten stanął przy ladzie i uniósł lufę pistoletu celując w głowę starszego

urzędnika. Jednocześnie przyłoŜył drugi palec do ust. -Psss. Kasjerka z trudem przepychała

worek z pieniędzmi przez okienko w kasie. Rozejrzała się dyskretnie czy nikt jej nie

obserwuje i posłała w stronę bandyty gorący pocałunek. Usta w czarnej pończosze poruszyły

się, ale nie był to uśmiech wzajemności. Napastnik spojrzał na worek w rękach urzędniczki.

Miała delikatne pulchne dłonie. - Ten pierścionek teŜ dorzuć skarbie - wskazał na jej palec. -

Oszalałeś? Po co? - W jej głosie zabrzmiała nuta uraŜonej dumy. W odpowiedzi przed swoim

nosem ujrzała lufę pistoletu. Szare BMW stało przy wejściu do banku. Okienko kierowcy

było do połowy otwarte. Spóźniony, zadyszany klient dopadł zamkniętych drzwi i walił w nie

pięścią. StraŜnik otworzył okienko. -- Dlaczego zamknięte? Jeszcze nie ma trzeciej - usłyszał

pełen pretensji głos klienta. - U mnie jest. Przyjdź pan w poniedziałek - odburknął straŜnik. -

Ja muszę jeszcze dziś pobrać pieniądze. Co tu się dzieje? StraŜnik spojrzał za siebie. W głębi

sali trzech ubranych na czarno męŜczyzn z pończochami na twarzach ruszało właśnie w

stronę wyjścia. ~ Kasa jest pusta. Mieliśmy dziś duŜy obrót. Zanim klient zdąŜył wygrzebać z

pamięci mocniejszy argument, drzwiczki zatrzasnęły się bezpowrotnie. StraŜnik zamknął

zasuwkę, odwrócił się i wyjął z kabury rewolwer. Przytrzymał go nieruchomo wzdłuŜ ciała.

Czekał. Drugi straŜnik śledził całe zajście ze swojej szczeliny obserwacyjnej koło zegara.

MęŜczyzna w słomkowym kapeluszu właśnie odchodził z pełnym workiem od kasy.

Tymczasem kasjerka zwinnym ruchem, o który nikt by jej nie podejrzewał, przypadła do

podłogi rozciągając się na całą długość. StraŜnik jakby czekał na ten moment. Nacisnął

przycisk z napisem "alarm". Głos syren wypełnił salę kas i wylał się przeraźliwym wyciem

przed gmach banku .Włączenie alarmu sparaliŜowało idących do wyjścia napastników. Jak na

komendę skoczyli w bok i rozbiegli się w przeciwne strony rezygnując z forsowania

głównych drzwi w których stał straŜnik. Jeden z napastników wystrzelił z pistoletu ponad

głowami zdezorientowanych kasjerek. Kto mógł, krył się za biurka, inni padali na ziemię tam

gdzie stali. Napastnicy strzelali nad głowami biegnąc do przeciwpoŜarowego wyjścia.

StraŜnik przy szklanych drzwiach stanął w pozycji Johna Wayna na szeroko rozstawionych

nogach i z bezpiecznej odległości obserwował rozwój wypadków. Bandyci strzelając ponad

głowami leŜących juŜ urzędników dobiegli do blatu dla klientów i z kocią zręcznością

przeskoczyli na drugą stronę. Biegnący z tyłu zatrzymał się i stojąc na biurku oddał długą

serię z pistoletu maszynowego, kierując ziejącą ogniem lufę ponad pustymi biurkami. Cała

trójka zniknęła za drzwiami z napisem - "Wyjście przeciwpoŜarowe". Syrena alarmowa

zakrztusiła się, opadła o dwie oktawy w dół i na koniec zamilkła. Delikatny wietrzyk ze

stojącego na biurku wentylatora poruszał zwiędniętą do połowy palmę. Siedzący na podłodze

starszy urzędnik otarł resztki cukru z policzka i przełknął ostatni kęs ciastka. Spojrzał w górę

na blat biurka. Sięgnął ręką do krawędzi talerza z ciastkami. Przesunął dłoń w prawo trafiając

na pustkę. Sernik z truskawkową galaretką zniknął. Tupot wojskowych butów odbił się

wielokrotnym echem od ścian i sufitów. Na salę wbiegli policjanci z oddziałów specjalnych.

Z wystudiowaną precyzją i kocią zręcznością zajęli pozycje strzelców wyborowych czekając

na znak aby siłą ognia swoich pistoletów maszynowych zamienić bank w skup surowców

wtórnych. Drzwi przeciwpoŜarowe w ich celownikach pozostawały w absolutnym bezruchu.

Ostry gwizdek sędziowski wdarł się w tę pełną oczekiwania ciszę. Kroki trzech idących

męŜczyzn zbliŜały się od strony głównego wejścia do sali kas. Pierwszy szedł dyrektor banku

trzymając w dłoni stoper. Towarzyszył mu kapitan Wojtaszewski z Komendy Głównej

Policji. - Jesteśmy lepsi od II Miejskiego prawie o minutę - oznajmił z dumą dyrektor. - Mogę

państwu pogratulować. Nie mniej jednak, pani Krystyno, - tu dyrektor zwrócił się do pulchnej

kasjerki, która zdąŜyła juŜ pozbierać się z podłogi i dreptała teraz w jego stronę - nawet w

czasie ćwiczeń niedopuszczalne jest flirtowanie z bandytami. - A pan, panie magistrze -

zwrócił się do znanego nam miłośnika ciastek - na przyszłość radzę szybciej padać na ziemię

zanim panu uszy odstrzelą, nie mówiąc juŜ o innych sprawach. Sala wypełniała się powoli

urzędnikami, którzy dopiero teraz otrzepywali się z kurzu gratulując sobie wzajemnie

bohaterskiej postawy. - Pan panie Malinowski - ta uwaga była kierowana do otyłego straŜnika

z przekrwioną twarzą, który słuŜbiście prostował się pod spojrzeniem swojego dyrektora - po

to ma pancerną szybę, Ŝeby się za nią chować, a nie udawać bohatera. - Proszę pamiętać o

zmianie naboi w pistoletach - przypomniał kapitan Wojtaszewski - ślepe nie będą juŜ

potrzebne. Główne drzwi banku otworzyły się z takim hukiem, Ŝe w pierwszej chwili kapitan

Wojtaszewski odebrał to jako strzał z pistoletu. Odwrócił się energicznie w tę stronę. W

drzwiach stali trzej na czarno ubrani męŜczyźni w słomkowych kapeluszach i czarnych

pończochach na głowach. Swoje pistolety maszynowe wycelowali wprost w osłupiały z

zaskoczenia tłum urzędników i policjantów. - To jest napad. Wszyscy na ziemię, bo wam jaja

poodstrzelam! Twarze zgromadzonych osób wyraŜały tyle zrozumienia co przy pierwszym

czytaniu instrukcji działania komputera. Któryś ze stojących w drugim rzędzie urzędników

powoli zaczął unosić w górę ręce. Rozległ się śmiech. - MoŜe sam napad był pretensjonalny,

ale za to uciekaliście jak zawodowcy - stwierdził z uznaniem dyrektor banku i zainicjował

pierwsze oklaski do których dołączyli się inni. Atmosfera rozładowała się w śmiechu.

Napastnik stojący w środku powoli opuścił lufę pistoletu i zciągnął z twarzy czarną rajstopę.

Nieopalona łysina zajaśniała w kontraście do czarnego golfa. - O czym pan mówi? Jeszcze nie

napadliśmy. Łysy napastnik spojrzał po wpatrzonych w niego uśmiechniętych twarzach

oczekując pomocy w rozwiązaniu łamigłówki. - Sam pan przecieŜ dzwonił, Ŝeby opóźnić

napad - wymownie spojrzał na dyrektora. Twarz dyrektora banku powoli nabierała sinego

koloru. Inni nie rozumieli jeszcze co zaszło. Zduszonym głosem dyrektor zwrócił się do

kasjerki: - Ile było w kasie? Rozbawiona atmosferą ćwiczeń kasjerka przywoływała z

pamięci: - Mówił pan, Ŝeby było powaŜnie, więc włoŜyłam dwieście tysięcy dolarów w

banknotach dwudziestodolarowych i... mój... zaręczynowy pierścionek... - kątem oka

spojrzała na łysiejącego napastnika. Jego twarz była przeraŜona. Z duŜym opóźnieniem

docierało do niej co zaszło. Ze łzami w oczach odwróciła się do dyrektora. - A więc

obrabował nas ktoś obcy?

ROZDZIAŁ 2

Zakręt był zbyt ostry i źle wyprofilowany. BMW weszło jednak w niego z prędkością sto

dwadzieścia kilometrów na godzinę mijając stojący po prawej stronie napis "SZCZECIN

śEGNA". Szerokie, niskoprofilowane opony były za twarde na polskie drogi, ale za to

znakomicie zwiększały sterowność samochodu. Siedzący za kierownicą męŜczyzna wyglądał

na czterdzieści lat i tyle miał. Wszystko co wyraŜała jego twarz wyjaśniało przezwisko

"Czarny" jakie nosił chyba od urodzenia. Kruczoczarne włosy z dłuŜszą grzywką opadały na

śniade czoło. Głębokie, czarne oczy precyzyjnie skanowały drogę, gotowe dojrzeć z równą

precyzją zarówno przebiegającą mysz jak i stojący na skraju lasu policyjny radiowóz. Lekki

zarost nadawał jego twarzy wyraz zmęczenia. - Dwadzieścia tysięcy dla architekta miasta,

dwa miesiące czeka. Facet od nieruchomości weźmie dychę - dyktował Czarny. Biedrona i

Kobra siedzieli na tylnym siedzeniu. Po morderczej walce, Biedronie udało się zciągnąć z

głowy czarną pończochę. Rzucił ją z obrzydzeniem na tylną półkę obok słomkowego

kapelusza. Chwycił pistolet i wpatrywał się w tylną szybę, za którą zniknął właśnie zakręt

drogi z napisem "SZCZECIN WITA". Kobra musiał przełknąć ostatni kęs bułki zanim

cokolwiek z siebie wydusił. - Nie zgodzi się na mniej niŜ dwadzieścia - zawyrokował w

odpowiedzi. - Prokurator, adwokaci i celnicy, kosztowali nas w zeszłym kwartale setkę ale

dziś wezmą więcej. Dodaj do tego jeszcze chłopców z drugiego komisariatu - wyliczał z

pamięci Czarny. Kobra wystukał kolejne liczby na Power Booku trzymanym na kolanach.

Odnalazł na ekranie wynik: - Zostaje pięćdziesiąt tysięcy. I teraz zapłacimy ze trzydzieści, to

ledwo wyszliśmy po kosztach - wyraźnie posmutniał. - Dlaczego nikt nas nie goni? -

Biedrona odwrócił się z tym pytaniem w stronę siedzących z przodu Czarnego i Skorpiona.

Czarny dostrzegł pistolet, którym Biedrona wymachiwał w ich kierunku, spojrzał na

Skorpiona. Skorpion bez słów odwrócił się, wyrwał pistolet z ręki i rzucił go na podłogę.

Wszyscy troje mogli mieć po dziewiętnaście lat i tyle mieli. NajpowaŜniej wyglądał

Skorpion, krępy o silnej budowie, z ostrzyŜoną prawie na łyso głową. Biedrona, włoski typ

urody, brunet o regularnych rysach twarzy z powodzeniem mógłby reklamować papierosy nie

tylko w Polsce. Kobra miał najmniejsze powodzenie u kobiet. I to nie z powodu otyłości lub

braku gustu w ubieraniu, ale przez skąpstwo. Był urodzonym księgowym, który zagłodził na

śmierć swojego węŜa w kieszeni. Czarny przyhamował, wjechali do wioski. Środkiem drogi

szły krowy, które mała dziewczynka bezskutecznie zaganiała na pobocze. - Mam go -

zakomunikował radośnie Skorpion, któremu udało się złapać połączenie przez telefon

komórkowy. - Zatrzymali go na granicy. Nie chcą z nim rozmawiać - relacjonował Czarnemu

- tak. JuŜ jedziemy. - Kupił dwadzieścia tysięcy litrów po piętnaście fenigów - relacjonował

dalej Czarnemu uradowany tą wiadomością. - Byliśmy w banku po pieniądze. Nie, nie dla

nas. Usługa z miasta - rzucił do słuchawki. Po chwili wyłączył telefon. - Nie chcą z nim

rozmawiać - zwrócił się do Czarnego. - WłóŜ dwie dychy do koperty i dychę daj mi do

kieszeni - Czarny spojrzał w lusterko. Biedrona posłusznie włoŜył pliki dwudziestodolarówek

do koperty i podał je Czarnemu. Czarny przełoŜył kopertę do kieszeni, a dodatkowy plik -

dziesięć tysięcy dolarów - włoŜył pod marynarkę. - CięŜkie czasy. Jeszcze trochę i rzucę ten

interes w cholerę - stwierdził zmęczonym głosem. Przejście graniczne w Lubieszynie jest pod

opieką polską w przeciwieństwie do Kołbaskowa, którym zajmuje się administracja

niemiecka. Nie ma to jednak większego znaczenia dla przeciętnego turysty. Obojętnie, w

którą stronę i o której godzinie, zawsze trzeba stać w kolejkach. Czerwiec i lipiec to najgorsze

miesiące. Piątek i sobota to najgorsze dni, od szesnastej do dwudziestej to najgorsze godziny.

Był dziewiętnasty czerwca, sobota godzina szesnasta. Szare BMW stało w cieniu starego

dębu na poboczu drogi. Trzydzieści metrów dalej stał szlaban z napisem "Kontrola Celna -

Granica Polsko-Niemiecka" w Lubieszynie. Kobra wysiadł z samochodu. Z przodu przy

otwartych drzwiach siedział Skorpion i lustrował Playboya. Biedrona spał na tylnym

siedzeniu z otwartymi ustami. Nie przeszkadzała mu ani muzyka ani przejeŜdŜające obok

samochody. Kobra obszedł samochód i stanął po drugiej stronie. Za szlabanem celnicy i

słuŜba graniczna odprawiali kolejnych turystów. Kolejka samochodów sięgała po horyzont i

nie wiadomo jak jeszcze daleko. Z boku na celnym parkingu stał jaskrawo Ŝółty TIR z

czarnym brezentem na pace. Obok, oparty o biało-czerwony szlaban stał młody chłopak w

białej marynarce. Kobra zamachał do niego na powitanie. Zza Ŝółtego TIRa wyszedł celnik w

towarzystwie Czarnego. Minęli chłopaka w białej marynarce i ruszyli w stronę polskiego

parkingu dla TIRów. - Nie ma mowy. Wsadź sobie te pieniądze wiesz gdzie. Nie chcę was tu

więcej widzieć. Celnik prowadził, a Czarny posłusznie podąŜał za nim. Ustawione obok

siebie cięŜarówki szczelnie wypełniały plac parkingowy. - Nie denerwuj się - uspakajał

Czarny. - Jak trzydzieści za mało to pogadajmy o premii. Czarny rozejrzał się dookoła. Kobra

stał po drugiej stronie przy samochodzie. Kierowcy cięŜarówek pochowali się w barku, lub

odsypiali poobiednią drzemkę w cieniu drzew czekając na wyjazd z Polski. Celnik skręcił w

przejście między dwiema cięŜarówkami. Czarny wszedł zanim. - Ja nie wezmę i Ŝaden z

chłopaków teŜ nie, nawet za pięćdziesiąt. Na tej bramce jesteście skończeni. Celnik był

przynajmniej o głowę wyŜszy od Czarnego i na oko mógł waŜyć sto dwadzieścia kilo. Nie

miało to jednak teraz Ŝadnego znaczenia, gdyŜ ramię Czarnego uczepione jego krtani cisnęło

nim jak workiem ziemniaków o burtę cięŜarówki. Lufa pistoletu brutalnie zatkała rozwarte do

krzyku usta. - Mam dwa rzuty na ten tydzień - cedził Czarny. - Towar juŜ kupiłem, więc mnie

nie denerwuj. Po trzydzieści od TIRa i koniec rozmowy. StróŜka krwi pociekła celnikowi z

wargi. Jedna kropla skapnęła na śnieŜnobiały kołnierzyk słuŜbowej koszuli urzędnika

państwowego. Mimo tego celnik pokręcił przecząco głową. Szeroko otwarte z przeraŜenia

oczy dodatkowo powiększone przez szkła okularów nie pozostawiały cienia wątpliwości, Ŝe

się boi Czarnego. A jednak nie godził się na transakcję. Musiał bać się jeszcze czegoś, co było

groźniejsze i bardziej nieuchronne niŜ groźby Czarnego. Czarny cofnął się, schował pistolet

pod marynarkę. Celnik wyjął z kieszeni chusteczkę i starł z wargi krew. - To jest ostatni

transport. Ostatni raz. - Wycedził celnik. Czarny wyjął kopertę z pieniędzmi. Celnik odtrącił

ją od siebie. - Nic nie płacisz. Rozmawiaj z Chmielewskim. To jego decyzja. Zgarbiona

sylwetka celnika mignęła w prześwicie między samochodami i zniknęła. Po chwili biało-

czerwony szlaban uniósł się otwierając drogę przed Ŝółtą cięŜarówką. - Idzie Czerwony

Kapturek przez las, a tu z krzaków wyskakuje wilk i pyta: "Dokąd idziesz cipo?" - Ja nie

jestem cipa, ja nie jestem cipa. Ja jestem Czerwony Kapturek. - "To gdzie cipo masz

kapturek?" - pyta wilk. Kapturek chwyta się za głowę: "Ojej, ale ze mnie cipa, zapomniałam".

Ha,ha,ha. Skorpion stał oparty o samochód z niewzruszoną miną. Setny raz słyszał ten kawał

w wykonaniu Kobry. I tym razem Kobrze nie udało się go rozweselić. Było w Skorpionie coś

niewyobraŜalnie smutnego. Potrafił całymi godzinami zapadać się we własne myśli, dręczyć

się jakimiś wspomnieniami. Nie moŜna było do niego po prostu podejść i porozmawiać. Był

piekielnie inteligentny, przystojny i głęboko nieszczęśliwy. Kobra dał za wygraną, bo od

strony granicy nadjeŜdŜał właśnie samochód na który czekali. TIR przejechał obok chłopców

trąbiąc klaksonem na znak tryumfu. Za nim podąŜał czarny Jeep Wrangler z płóciennym

Ŝółtym dachem. Dwie dziewczyny jadące sportowym Alfa Romeo na moment zwolniły

przyglądając się wysiadającemu z Jeepa chłopakowi w białej marynarce. Podobno kobiety nie

mają tak prymitywnych popędów seksualnych jak męŜczyźni, ale spojrzenia tych dwuch

dziewczyn zaprzeczały tej teorii. Nic dziwnego: Cichy miał prawie sto dziewięćdziesiąt

centymetrów wzrostu, jasno blond długie włosy i opaloną twarz o chłopięcych rysach.

Trzasnął drzwiami i wolno podchodził do szarego BMW. Wyznawał Ŝyciową zasadę, Ŝe tylko

głupcy i biedacy się spieszą. Ludzie cywilizowani prowadzą zdrowy i spokojny tryb Ŝycia. Od

lat był zdeklarowanym wegetarianinem i mógł na ten temat prowadzić wielogodzinne

wykłady. Być moŜe problemy Ŝywienia skłoniły go do zdawania na medycynę. Przynajmniej

takie miał plany na przyszły rok. - Co to? Jedziecie na pogrzeb? - Cichy skomentował

ubranych na czarno Kobrę i Skorpiona. - Chyba na własny - Skorpion zgarnął z dachu

Playboya i obszedł samochód. Cichy otworzył tylne drzwi i odnalazł tam śpiącego Biedronę. -

Wyskakuj, poprowadzisz. Biedrona wyrwany z drzemki ledwie wytoczył się z samochodu.

Łapiąc równowagę szedł w stronę Jeepa. - Papiery masz w schowku. No, obudź się. Cichy

rzucił Biedronie kluczyki od samochodu tak, Ŝe ten musiał skoczyć jak bramkarz aby je

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: