Święta Daria.doc

Święta Daria - (gr. Δαρεία), patronka sędziów, wg Ökumenisches Heiligenlexikon. ur. w Egipcie, zm. w 285 roku w Narbonne (Pd Francja) lub 304 roku w Rzymie ( wg innych źródeł zmarła w roku 257 ). Pochodziła ze szlacheckiego rodu. Wyszła za mąż za Chryzanta, pod którego wpływem przyjęła chrzest. Oboje nawrócili wielu pogan na wiarę chrzeŚcijańską.

 
PonieŚli za to męczeńską Śmierć. Wraz z nimi zasypano wszystkich wiernych, którzy zgromadzili się na Mszę Świętą. Ich pochwała w Martyrologium Rzymskim pod datą 25 października brzmi następująco: W Rzymie męczenników Chryzanta i Darii. Chryzant był zapewne przybyszem. Nawróciwszy się, przywiódł do wiary Darię i innych mieszkańców miasta. PrzeŚladowanie ogarnęło ich za panowania Walensa. Na Śmierć skazani zostali oficjalnie za to, że zbierali się na cmentarzach. Wyrok wykonano w sposób szczególnie okrutny: wrzucono ich do dołu powstałego po nieużywanym akwedukcie i żywcem zakopano.

Jej domniemane relikwie znajdują się w Wiedniu, Salzburgu i Neapolu. Ikonografia przedstawia ją zwykle z palmą w jednej, a z księgą w drugiej ręce

Święta Daria, scs. Muczenica Daria, gr. Δαρεία (zm. ok. 283) - męczennica chrześcijańska święta Kościoła katolickiego, prawosławnego i ormiańskiego.

Pochodziła ze szlacheckiego rodu. Wyszła za mąż za Chryzanta, pod którego wpływem przyjęła chrzest. Wraz ze św. Chryzantem nawróciła wielu pogan na wiarę chrześcijańską. Było to powodem ich męczeńskiej śmierci podczas prześladowań za czasów cesarza Numeriana. Wraz z nimi zasypano żywcem wszystkich wiernych, którzy zgromadzili się na mszy świętej na prowadzącej do Rzymu Via Salaria.

W Martyrologium rzymskim[1] pod datą 25 października znajduje się opis męczeństwa:

Relikwie

Relikwie małżonków zostały przeniesione w 844 roku do Prüm, skąd część trafiła w 848 do Münstereifel. Znajdują się również w Wiedniu, Salzburgu i Neapolu, Reggio Emilia i Oria . Prawdopodobnie znajdowały się również w krakowskim kościele pw. św. Mikołaja[2].

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne św. Darii wraz ze św. Chryzantem obchodzone jest w Kościele katolickim 25 października .

Cerkiew prawosławna również wspomina małżonków razem: 19 marca/1 kwietnia[3], tj. 1 kwietnia wg kalendarza gregoriańskiego.

Ormiański Kościół Apostolski i Kościół katolicki obrządku ormiańskiego wspominają świętych małżonków 17 października, natomiast wspólnoty ormiańskie w Rosji, Gruzji i w Ziemi Świętej, które używają kalendarza juliańskiego, 17/30 października.

Ikonografia

W ikonografii św. Daria ukazywana jest jako matrona rzymska z palmą w jednej, a z księgą w drugiej ręce. Jej atrybutami są kamienie, korona i lew.

W oparciu o inskrypcje w Passio można przyjąć, że Chryzant przybył do Rzymu na studia. Nawróciwszy się, przywiódł do Chrystusa westalkę Darię oraz innych mieszkańców. Podczas prześladowania za czasów cesarza Numeriana zostali oni pochwyceni i skazani na śmierć. Wyrok wykonano w sposób okrutny - wrzucono ich do dołu powstałego po nieużywanym akwedukcie przy via Salaria i tam żywcem zasypano ziemią oraz kamieniami. Śmierć ponieśli w 283 lub 284 r. Ci egipscy męczennicy są patronami sędziów.

W ikonografii przedstawia się św. Chryzanta jako rzymskiego młodzieńca z palmą w dłoni. Czasami jako rycerza Chrystusa w wianku na głowie. Jego atrybutami są: chorągiew, kamienie, korona, tarcza.
Św. Daria ukazywana jest w sztuce religijnej jako matrona rzymska z palmą w jednej, a z księgą w drugiej ręce. Jej atrybutami są: kamienie, korona, lew.

CHRYZANT, męczennik (Muczenik Chrisanf), 19 marca/1 kwietnia. Żył w III w. Był synem znanego i bogatego senatora. Otrzymał znakomite wykształcenie. Lubiąc czytać książki pewnego razu sięgnął po Ewangelię, której treści głęboko zapadły mu w pamięci. Chłopiec nie zrozumiał jednak wszystkiego i z prośbą o wyjaśnienie zwrócił się do chrześcijańskiego duchownego. Gdy poznał głębię wiary, sam przyjął chrzest i zaczął głosić Słowo Boże wśród pogan.
Kiedy będący poganinem ojciec Chryzanta dowiedział się, że jego syn wyznaje chrzecijaństwo, polecił uwięzić go i morzyć głodem. Gdy mimo cierpień syn nie wyrzekł się wiary, ojciec rozkazał wyprowadzić go z lochów. Do komnat zaprosił przepiękną Darię, która będąc poganką otrzymała zadanie, by przywrócić Chryzanta pogaństwu. Stało się jednak odwrotnie i to Daria przyjęła chrześcijaństwo. Aby nie wywołać ponownej złości ojca, oboje postanowili udać, że ulegli jego woli i wziąść ślub.
Małżonkowie żyjąc w czystości jak brat z siostrą, głosili Słowo Boże, a ich dom po śmierci ojca stał się schronieniem dla innych chrześcijan. Kiedy dowiedział się o tym trybun Klaudiusz, rozkazał uwięzić ich i poddać mękom. Siła wiary męczenników i czynione przez nich cuda spowodowały, że sam trybun uwierzył w Chrystusa i przekazał wiarę swej rodzinie, za co wkrótce wszyscy ponieśli śmierć.
Również święci Chryzant i Daria zostali skazani na tortury. W końcu w 283 r. zasypano ich żywcem w głębokim rowie przy Via Salaria poza Rzymem. W tym miejscu długo jeszcze miały miejsce niezliczone przypadki uzdrowień.
Do świętych wierni modlą się o szczęście w małżeństwie oraz proszą o uzdrownie z nierządu i uchronienie od rozpusty.
Św. Chryzant zawsze przedstawiany jest w towarzystwie św. Darii. Oboje są w młodym wieku. Chryzant jest bez brody, ma długie, spadające na uszy i plecy włosy. Daria ma białą chustę na głowie. W prawych dłoniach trzymają krzyże, lewe najczęściej mają złożone w modlitewnym geście.
W sztuce zachodniej święci przedstawiani są jako rzymscy młodzieniec i matrona z palmami w dłoniach. Chryzant niekiedy jest też ukazywany jako rycerz Chrystusa z wiankiem na głowie. Ich atrybutami są kamienie i korona, Chryzanta również chorągiew i tarcza, a Darii lew.