Britton Pamela - Uwiedziona.pdf - Ksiazki Hania - lidzet81

Uwiedziona

Pamela Britton

PROLOG

Było faktem dobrze znanym w towarzystwie, że przywiązanie do

Luciena St. Aubyn niosło za sobą śmierć.

Och, oczywiście nie wszyscy, dla których kiedykolwiek coś

znaczył, ginęli, jedynie prawie wszyscy.

Weźmy na przykład jego guwernantki. Cztery z tych jejmości

zmarło, zanim Lucien osiągnął wiek męski, z tego jedna

najwyraźniej na zaledwie ból głowy. Fakt, że zmarł także stajenny

młodego hrabiego, wydawał się zbiegiem okoliczności. Jednak po

śmierci najlepszego przyjaciela Luciena ludzie zaczęli się już na

widok hrabiego żegnać. W końcu ile zgonów może wydarzyć się

wśród znajomych jednego człowieka, zanim zacznie się to

wydawać, no cóż, dziwne?

Śmierć najlepszego przyjaciela nie byłaby niczym nadzwyczajnym.

Ostatecznie ludzie umierają. To raczej okoliczności, w jakich

zginął ten młodzieniec, tak przeraziły co bardziej przesądnych.

Marcus zginął od uderzenia kamieniem. Fakt, że kamyk ten

wystrzelił spod kół powozu Luciena, wydawał się szczególną

ironią losu. To, że młody hrabia jechał właśnie w odwiedziny do

Marcusa, a ten do niego, również zakrawało na ironię. Jednak

dopiero fakt, że kamień trafił młodzieńca tak niefortunnie, że stał

się przyczyną jego gwałtownego zejścia, okazał się prawdziwą

ironią losu. Potem, gdy Lucien miał lat dwadzieścia, zmarł jego

ojciec, co ludziom przypomniało, iż matka młodego hrabiego

odeszła w połogu, a fakt, że bogate wdowy skrzętnie ukrywały

swoje córki za każdym razem, gdy Lucien pojawił się w okolicy,

nie wróżył dobrze jego życiu towarzyskiemu.

Taka przeszłość niepokoiła również pewną cząstkę samego

Luciena. W końcu było to dość niesamowite, że miejscem pobytu

tylu jego znajomych był grób. Czyżby w pogłoskach, jakoby

ciążyła na nim klątwa, tkwiło ziarno prawdy?

Choć mogło wydawać się to niemądre, zmartwienia te dręczyły go

do tego stopnia, że pewnego razu poruszył bolesny temat w

rozmowie z bratem. Henry, który zdaniem Luciena był

najrozsądniejszą osobą na tej bożej ziemi, po prostu się roześmiał.

- Lucien, mój stary - rzekł Henry - trzeba rozum postradać, żeby

wierzyć w takie brednie.

Te słowa dodały wielkiej otuchy młodzieńcowi. Mimo to jakaś

część jego duszy nie chciała zostawić tej kwestii w spokoju.

- Przecież nie wszyscy zmarli nagle - zauważył jego brat. -

Pomiędzy zgonami mijały lata.

- Tak, ale to i tak wiele zgonów.

- Wszyscy umarli z przyczyn naturalnych - przekonywał Henry -

wliczając w to naszego ojca.

- Kość kurczęcia to naturalna przyczyna? - spytał Lucien. Henry

wzruszył ramionami.

- W końcu do gardła nie wleciało mu całe kurczę.

Na te słowa Lucien roześmiał się. Henry celował w wygłaszaniu

stwierdzeń w sposób przyziemny, a jednak dowcipny. Prawdę

mówiąc, Henry nie przejmował się praktycznie niczym. Bo i czemu

miałby? Był synem pierworodnym, co gwarantowało mu

sześćdziesiąt tysięcy funtów rocznego dochodu, tytuł księcia, akry

ziemi i możliwość przebierania w pięknościach danego sezonu.

Lucien urodził się drugi w kolejności, co zapewniało mu mizerną

część fortuny brata, tytuł hrabiego i zamek, którego mury sypały

się do oceanu.

Wprawdzie fakt, że Henry'ego nie sposób było rozdrażnić,

niezmiernie irytował Luciena, młodzieniec jednak kochał brata.

Tak, trochę zazdrościł draniowi, i nieraz okazywał swą zazdrość,

ale w końcu tego należało się spodziewać: wszyscy drudzy w

kolejności synowie zazdrościli pierworodnym.

- Więc nie wydaje ci się to dziwne, że tylu ludzi, którzy mnie znali,

umarło?

Brat posłał mu łobuzerski uśmiech.

- Ani trochę, bracie. W końcu nie zabiłeś jeszcze mnie.

Dwa miesiące później Henry już nie żył.

Wtedy to w towarzystwie zaczęto nazywać Luciena Księciem

Śmierci. Młodzieniec starał się ignorować to miano, lecz w głębi

duszy jego niepokój wzrósł wielokrotnie. Zmarło dziewięć osób,

które go znały, a ostatnia z nich, jego brat, poniosła

najokropniejszą śmierć.

Henry został zastrzelony. Najgorsze i prawie niemożliwe do

uwierzenia było to, że Henry'ego trafiła kula z pistoletu, z którego

wypalił sam Lucien.

Henry umarł.

Wspaniały, radosny Henry, jedyny krewny, który został Lucienowi.

Po raz pierwszy Lucien poznał prawdziwe znaczenie słowa „żal".

Nic dotąd, nawet śmierć ojca, nie dotknęło go tak boleśnie.

Sytuację pogarszał jeszcze fakt, że w towarzystwie za wytwornymi

wachlarzami szeptano, iż nowy książę być może umyślnie zabił

swego brata.

W miarę rozrastania się plotek stało się jasne, że wielu ludzi

uważało go za winnego tego czynu. Oczywiście nadal akceptowano

go w towarzystwie, jednak tylko z konieczności. O ile przed

śmiercią Henry'ego Luciena zapraszano na najbardziej prestiżowe

przyjęcia, w rok po zgonie brata trudno mu było otrzymać więcej

niż dwadzieścia zaproszeń na sezon.

W taki oto sposób Lucien mimo woli poróżnił się z towarzystwem.

Ono go nie lubiło, a on nie lubił jego. Mimo to nadal mu się

narzucał, niemal jakby chciał ukarać je za to że miało czelność

okazać mu jawnie swą niechęć.

W miarę upływu lat, kiedy pamięć o zgonach przygasła, stał się

osobą coraz bardziej akceptowaną.

Lucien jednak nigdy nie zapomniał. Być może po to, aby ukryć ból

spowodowany odpowiedzialnością za śmierć brata, a być może po

to, by zagrać na nosie tym, którzy obciążali go winą za ten czyn -

czy z jakiegokolwiek powodu - Lucien stał się bardzo

lekkomyślny. Robił rzeczy, jakich młody mężczyzna o zdrowych

zmysłach nigdy by nie zrobił: uwodził niewinne kobiety

(oczywiście z dobrych domów) i gnał po krętych uliczkach

Londynu na złamanie karku. Urządzał dzikie przyjęcia w swojej

posiadłości. Stał się hulaką. A właściwie kimś więcej. Był królem

wszystkich hulaków.

Hulaką z Ravenwood.

Co dziwne, to nowe miano tylko dodało mu wdzięku. Kobiety

wzdychały, gdy wchodził do pokoju, a młodsze z nich

fantazjowały, że to im właśnie uda się poskromić tego księcia

łotrów. Starsze kobiety, panie w wieku odpowiednim, by pamiętać

skandal towarzyszący śmierci jego brata, pociągała jego

niebezpieczna przeszłość, nie wspominając już o zielonych oczach,

które mówiły „grzesz ze mną", szerokich, silnych barkach i

męskiej, kwadratowej szczęce. Nawet matrony wynajmowane po

to, by trzymać takich mężczyzn z dala od swych podopiecznych -

przyzwoitki - puszczały w ruch wachlarze, kiedy się zbliżał. Cóż z

tego, że, jak wieść niosła, książę złamał życie niejednej z ich

podopiecznych.

Lucien był znudzony. Trudno mu się było dziwić, skoro mógł

przebierać w kobietach, zachowywać się wedle własnego

widzimisię i nie ponosić tego konsekwencji. Jego zachowanie było

rezultatem nadmiernego folgowania swoim zachciankom. Książę

nie wierzył w miłość, uważał uczucia za oszustwo, bajkę zmyśloną

przez poetów i powieściopisarzy, po to, by skłonić młode damy do

czytania ich słów (i płacenia za ten przywilej).

Nie, miłość nie istniała, a jeśli nawet było inaczej - co oznajmiał

głośno przy licznych okazjach - z pewnością nigdy by go nie

znalazła.

Przynajmniej tak mu się zdawało.

Dla Elizabeth Montclair nie było miejsca w wyższych sferach. Ona

sama o tym wiedziała. Ton wiedział o tym. I niech Bóg ją ma w

swej opiece - wiedziały o tym także londyńskie gazety.

Rzecz nie w tym, że brakowało jej tytułu szlacheckiego. W końcu

była córką hrabiego. Problem wynikał raczej z tego, skąd wziął się

ten tytuł, niż z samego tytułu. Ostatecznie zasłużenie sobie na tytuł

hrabiowski tylko tym, że się było - jak to ujął król Jerzy III -

„cholernie dobrym szewcem", nie mogło się wydawać, powiedzmy,

szczególnie romantyczne. Trzeba było zabić smoka albo pokonać

jakiegoś księcia, aby zdobyć powszechny szacunek.

Dlatego też Elizabeth już w dzieciństwie oswoiła się ze

zgorszonymi spojrzeniami, jakie jej posyłano. Sytuacji nie

polepszał bynajmniej fakt, że na powozie, którym jeździła, widniał

herb - trzewik. Jej dziadek, prawie tak samo szalony jak król,

uważał wtedy, że to bardzo śmieszne.

Towarzystwo uznało to za mniej zabawne.

Elizabeth nierzadko sądziła, że to właśnie po dziadku

odziedziczyła nieco niekonwencjonalny i niezwykły umysł, który

zdawały się często nękać dziwaczne myśli. Pogodziła się z faktem,

że w trakcie składania ukłonu ogarniała ją nagła chęć, by zatańczyć

irlandzką gigę. Albo może zjechać po poręczy do sali balowej.

Były to osobliwe myśli, bez wątpienia, i zawsze je tłumiła, a

jednak wciąż świtały jej w głowie. Z drugiej strony, fakt, że

Britton Pamela - Uwiedziona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: