Socjologia - Socjotechnika.pdf

(42 KB) Pobierz
puste strony 40
Socjotechnika jest prób¹ praktycznego podejœcia do socjologii, traktowana bywa jako dyscyplina
odrêbna lub jako jedna z mo¿liwych funkcji tej nauki. Przez socjotechnikê rozumie siê zespó³ ogólnych
zaleceñ dotycz¹cych tego, jak przy uwzglêdnieniu istniej¹cych ocen spo³ecznych dokonywaæ œwiadomie
przekszta³ceñ po to, aby osi¹gn¹æ zamierzone spo³ecznie cele.
Pionierami koncepcji socjotechnik byli myœliciele XX wieku. I tak L.Petra¿ycki rozwija³ idee polityki
prawa, to jest nauki wê¿szej ni¿ socjotechnika, zajmuj¹cej siê tym, w jaki sposób za pomoc¹ œrodków
prawnych dokonywaæ racjonalnych zmian ¿ycia spo³ecznego. Jego myœl rozwija³ R.Pound na gruncie
amerykañskim. W.Lenin zajmowa³ siê socjotechnik¹ rewolucji formu³uj¹c zalecenia mówi¹ce o tym, jak
dokonywaæ przekszta³ceñ w ramach wielkich struktur spo³ecznych. G.Myrdal podejmowa³ problem
rozwi¹zywania konfliktów spo³ecznych przez u¿ycie œwiadomej wiedzy socjologicznej. On te¿ a póŸniej
K.Popper rozpowszechniali rozmaite dyrektywy socjotechniczne i przyczynili siê do podjêcia analizy i
refleksji dotycz¹cych socjotechniki jako takiej. Na gruncie polskim socjotechnik¹ zajmowa³ siê St.
Ossowski.
Obecnie refleksja socjotechniczna zwraca siê ku czterem g³ównym rejonom ¿ycia spo³ecznego: prawo,
problematyka w³adzy, œrodki masowego oddzia³ywania i wychowanie.
Problematyka socjotechniczna mo¿e dotyczyæ ma³ych grup i wielkich struktur.
O ile socjotechniczne oddzia³ywanie na ma³e grupy jest stosunkowo ³atwo sprawdzalne o tyle
skutecznoœæ socjotechnicznego oddzia³ywania na wielkie struktury jest bardzo z³o¿ona.
Mo¿na wyró¿niæ trzy podstawowe sposoby patrzenia na socjotechnikê:
1. z punktu widzenia zaradnoœci zbiorowej, tej, która faktycznie w ¿yciu spo³ecznym funkcjonuje oraz tej
, która powinna byæ stosowana. Wyró¿niamy tu zaradnoœæ zastan¹ i zaradnoœæ funkcjonaln¹.
2. z punktu widzenia organizacji ¿ycia naukowego w zakresie nauk spo³ecznych uwzglêdniaj¹c
zagadnienia dotycz¹ce organizacji badañ naukowych ich stosunku do spo³ecznego zapotrzebowania na
wyniki analiz, itd.
3. z punktu widzenia klasyfikacji nauk ¿eby wprowadziæ ³ad w nagromadzone doœwiadczenia
porz¹dkowanie refleksji i badañ naukowych.
Te trzy sposoby powoduj¹ rozmaite konsekwencje metodologiczne i teoretyczne.
Rozbudowuj¹c socjotechnikê brano pod uwagê jej dwa aspekty: teoretyczny i metodologiczny z
po³o¿eniem akcentu na ten drugi.
Socjotechnika rozwijaj¹c siê pokonywa³a rozmaite trudnoœci wynikaj¹ce z w³asnych twórczych
poszukiwañ metodologicznych i merytorycznych oraz z dyskusji, jak¹ toczy z innymi naukami
pokrewnymi w ramach wspólnego zakresu wyznaczonego przez nauki spo³eczne.
Wyró¿niamy socjotechnikê w sensie œciœlejszym i w sensie szerszym.
W sensie œciœlejszym socjotechnika sprawdza przydatnoœæ zaradnoœci zbiorowej nagromadzonej przez
doœwiadczenie spo³eczne.
W sensie szerszym dostarczaæ mo¿e bogatego arsena³u sposobów rozwi¹zywania zagadnieñ spo³ecznych
nagromadzonych przez doœwiadczenie historyczno-spo³eczne.
Mo¿na wyró¿niæ nastêpuj¹ce rodzaje wp³ywów wywieranych na innych:
1. Przymus
2. stosunek wy¿szoœci, w którym rozkaz bez groŸby u¿ycia si³y okreœla
zachowanie drugiej osoby
3. manipulacja, w której wykorzystuje siê mechanizmy oddzia³ywania, nie bez
wy³o¿enia celów wprost
4. jasne stawianie sprawy z ukazywaniem alternatywnych kierunków dzia³ania
5. wzór do naœladowania, gdzie cz³owiek wywieraj¹cy wp³yw nie jest œwiadomy
tego, ¿e daje wzór
6. udzielanie porad i wskazówek
7. wymiana, w której jedna osoba modyfikuje sytuacjê tak, aby wynika³o z tego
 
okreœlone zachowanie siê drugiej osoby
Inna systematyzacja oddzia³ywañ to wyró¿nienie sprawcy- ten który oddzia³ywa i wykonawcy-ten na
kogo oddzia³ywanie jest kierowane.
Wykonawca mo¿e realizowaæ wzór zachowania podsuwany mu przez sprawce na zasadzie trzech
zasadniczych procedur:
1. Naœladowanie
2. Przekonywanie
3. Manipulowanie
Oddzia³ywanie socjotechniczne mo¿e siê pos³ugiwaæ zachêt¹ do naœladowania, przekonywaniem, i
manipulacj¹ jako swymi œrodkami. Sposoby te mog¹ byæ u¿ywane oddzielnie lub ³¹cznie, z wiêkszym
lub mniejszym stopniem uœwiadomienia. Mog¹ byæ u¿yte w celach uznawanych za dobre i dla celów
uznawanych za z³e. Podsumowuj¹c mo¿na stwierdziæ ze socjotechnika jest nauk¹ praktyczn¹, która
u¿ywa powy¿szych sposobów zmierzaj¹c do ukszta³towania wyznaczonego wzoru osobowoœci,
ca³oœciowego lub czêœciowego, tak, aby nastêpnie nowo powsta³e wzory zachowania dzia³aj¹c
realizowa³y z góry zamierzone skutki.
Nauki teoretyczne zajmuj¹ siê opisywaniem i wyjaœnianiem œwiata, natomiast nauki praktyczne jego
przekszta³caniem.
Wœród nauk praktycznych centralne miejsce zajmuje prakseologia jako nauka o skutecznym dzia³aniu.
Socjotechnika jest zastosowaniem prakseologii do nauk spo³ecznych.
Socjotechnika mo¿e byæ wykorzystywana do celów moralnie ocenianych jako „dobre” lub” z³e”.
Przyk³adem dobrego zastosowania jest wychowywanie dzieci, zwalczanie patologii spo³ecznych czy
resocjalizacja.
Socjotechnika u¿ywana jest równie¿ do celów budz¹cych dezaprobatê. Np. przez sekty.
Ukazywanie stosowania technik socjometrycznych do celów z³ych demaskuje te cele oraz dostarcza
wiedzy jak skutecznie dzia³aæ na rzecz celów aprobowanych.
Socjotechnika jest, wiêc nacelowana na zwalczanie tego, co zosta³o okreœlone jako spo³eczne z³o jej
dzia³anie, wiêc nie jest mo¿liwe bez przyjêcia pewnej siatki wartoœci ka¿dego spo³eczeñstwa.
Rozwój socjotechniki jest symptomem wzrostu potrzeby spo³ecznie racjonalnego zarz¹dzania oraz
wymogiem wzrastaj¹cej dojrza³oœci metodologicznej nauk w ogóle.
W ogólnych rozwa¿aniach na temat socjotechnik mo¿emy wyró¿niæ jej 3 modele:
1. klasyczn¹ koncepcje socjotechniki – polega na zestawieniu i dobieraniu rozmaitych prawid³owoœci
ogólnych z zakresu socjologii i nauk pokrewnych po to aby przek³adaæ je na jêzyk odpowiednich
dyrektyw praktycznych.
2. kliniczn¹ koncepcje socjotechniki – zainteresowana jest nie tylko w przed³o¿eniu opracowanego
zespo³u dyrektyw praktycznych, ale równie¿ uwa¿a za swoje zadanie tak¹ swoist¹ kooperacjê z tymi,
do których s¹ dyrektywy skierowane, aby na drodze perswazji dyrektywy te przez nich zosta³y
zaakceptowane, zrealizowane.
3. eksperymentalno - interwencyjn¹ koncepcje socjotechniki – uwa¿a za swe zadanie samoistn¹
interwencje w stosunku do rozmaitych grup spo³ecznych, instytucji, organizacji itd., ze wskazaniem na
potrzebê dzia³ania socjotechnicznego wraz z wykazaniem strat i korzyœci które z tego dzia³ania by
wynika³y, oraz pokazaniem, jakie oceny o charakterze zasadniczym zostan¹ w dzia³anie
zaanga¿owane.
Mo¿emy wyró¿niæ tak¿e 2 strategie:
1. emancypacyjn¹- gdzie podmioty stwarzaj¹ warunki, których celem jest pokazanie przedmiotom
mo¿liwoœci swobodnego dzia³ania(wyzwalaj¹cych ludzi z ograniczeñ) Budowanie spontanicznoœci i
aktywnoœci
2. manipulacyjn¹ -gdzie podmioty stoj¹ce nad zbiorowoœciami b¹dŸ podmioty zewnêtrzne poprzez
narzucenie okreœlonego systemu bodŸców staraj¹ siê wyzwoliæ reakcje przystosowawcze maj¹ce
zmieniæ zbiorowoœæ w okreœlonym kierunku.
6025086.001.png
Elementy sk³adowe socjotechniki to:
1. systemy oddzia³ywania podmiotów steruj¹cych na przedmioty sterowane gdzie
mo¿e zachodziæ relacja liniowa, liniowa poœrednia i nieliniowa poœrednia.
2. regu³y socjotechniczne-dyrektywy socjotechniczne:
warunek wystarczaj¹cy aby osi¹gn¹æ cel wystarczy?
warunek konieczny ale nie wystarczaj¹cy: aby osi¹gn¹æ cel trzeba?
warunek zwiêkszenia prawdopodobieñstwa: aby osi¹gn¹æ cel dobrze jest?
3. œrodki dzia³ania podmiotu steruj¹cego
oddzia³ywanie na emocje lub uczucia
oddzia³ywanie na umys³ i intelekt
4. zmiany spo³eczne w przedmiotach dzia³ania
wywo³uj¹ one zmiany w zachowaniach i postawach.
Mo¿emy wyró¿niæ tak¿e socjotechniczne modele zbiorowoœci:
1. Model systemowo funkcjonalny- ujmuje zbiorowoœæ jako zrównowa¿ony system (ka¿dy element ma
okreœlone miejsce) zak³ada ¿e zbiorowoœci zbudowane s¹ z jednostek biernych nastawionych
przystosowawczo
2. Model procesowo - podmiotowy- ujmuje spo³eczeñstwo jako system ci¹g³ych zmian zbiorowoœci
zbudowane s¹ z aktywnych jednostek.
6025086.002.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin