Agnieszka Karpińska
Przedmiot: inne
Resocjalizacja narkomanów
Artykuł opublikowany w specjalistycznym serwisie edukacyjnym http://awans.szkola.net/
1
Oddziaływania resocjalizujące nalezą do domeny odrębnej gałęzi pedagogiki zwanej resocjalizacyjną, a ich celem jest przywrócenie pacjenta do normalnego życia społecznego. Proces ten powinien się dokonywać w odpowiedniej społeczności leczniczo – wychowawczej.
Najkrócej trwającym etapem w leczeniu narkomanów jest faza odtrucia i pozbycie się przez pacjenta głodu narkotykowego. Leczenie uzależnienia narkotykowego jest zadaniem wyjątkowo trudnym. Głównymi tego powodami są:
- Niechęć większości narkomanów do leczenie;
- Przerywanie abstynencji, najczęściej pod wpływem środowiska;
- Mała skuteczność stosowania metod odwykowych.
Idealnym sukcesem kuracji odwykowej byłoby trwałe zachowywanie przez pacjenta całkowitej abstynencji na zasadzie dobrowolności. Niestety, rezultaty takie uzyskuje się bardzo rzadko. Dlatego dużym osiągnięciem leczenia jest już samo doprowadzenie do możliwie jak największego i jak najdłuższego ograniczenia zażywania narkotyków, a przed wszystkim spowodowanie rozwiązania zasadniczych problemów psychicznych. Ważną rolę w tym procesie mogą odegrać rodzice, których oddziaływania na syna czy córkę konsultowane przez specjalistę lekarza lub psychologa, niejednokrotnie mogą zdecydować o powodzeniu całej kuracji odwykowej. Warto dodać, że, aczkolwiek leczenie narkomanów w Polsce jest całkowicie dobrowolne, to jednak dobrowolności tej nie można utożsamiać z chęcią młodych pacjentów do wyleczenia się. Zgłaszający się na leczenie pacjent z reguły posiada więc tylko pozorną motywacje do podjęcia motywacji.
Młody człowiek – narkoman powinien być otoczony odpowiednią opieką resocjalizacyjną natychmiast po opuszczeniu szpitala. I tu rysuje się ważne zadania dla rodziców, nauczycieli, wychowawców, polegające na zorganizowaniu przez nich systemu odpowiednich oddziaływań wychowawczych w domu, szkole i grupach rówieśniczych.
Przyjmując opiekę nad zwolnionym ze szpitala chłopcem czy dziewczyną, powinniśmy pozostawiać w ciągłym kontakcie z poradnianym lekarzem, psychologiem i terapeutą. Od nich uzyskamy szczegółowe informacje o sposobie dalszego postępowania wobec dziecka. Najważniejsze jest skupienie uwagi na pomocy uzależnionemu w rozwiązaniu dręczonych go zmartwień, żeby nie wszedł w nowy „ciąg ćpania”.
Współdziałając w leczeniu uzależnionego młodego człowieka, należy kierować się następującymi wskazaniami:
- nie wolni dopuszczać, aby komukolwiek z otoczenia narkomana zależało bardziej na jego wyleczeniu niż jemu samemu;
- rozmawianie o narkotykach jest jedyną rozrywką narkomanów, dlatego nie mają one żadnego znaczenia leczniczego i są zwykłą stratą czasu;
- zupełna zmiana środowiska po leczeniu szpitalnym zwiększa szanse pacjenta na odcięcia się od grupy narkomanów, a przez to – od narkotyków.
Nie ma idealnych i uniwersalnych rozwiązań problemu leczenia narkomanii.
Pamiętajmy jednak, ze powodzenie akcji ratunkowej dla ogarniętych makowym amokiem dziewcząt i chłopców nie zależy ani od lekarza, ani od psychologa, ani też od innego specjalisty. Zależy ono od NAS SAMYCH, od tego jak postępujemy z uzależnionym dzieckiem, jakie stwarzamy mu warunki rozwoju, jak je wychowujemy w rodzinie, w szkole i całym społeczeństwie.
PAMIĘTAJMY O TYM, ŻE NAKROMANIA JEST WYRAZEM LUDZKIEGO CIERPIENIA !
Anna-Helena1