PROCES.pdf

Autor: Franz Kafka

Tytuł: Proces

Forma: powieść

Data powstania: 1914

Proces jest powieścią alegoryczną , co sprawia, że może być interpretowany na bardzo wiele sposobów. Ukazuje

działanie mechanizmu biurokracji, wobec którego człowiek staje zupełnie bezradny. Wszelkie próby obrony stają się

nieskuteczne. Mechanizm ów działa jak precyzyjna maszyna, choć trudno zgłębić, na czym polega logika jej

działania. Jedynym wyjściem wydaje się być uznanie za konieczność takiego a nie innego sposobu jej

funkcjonowania i bezwolne podporządkowanie się trybom bezdusznej machiny. Powieść ta była odczytywana jako

próba opisu rzeczywistości totalitarnej, gdzie urzędnicy de facto sprawowali władzę, a człowiek sprowadzany był do

dokumentów i zaświadczeń, które mógł im przedstawić.

Treść:

Józef K. jest urzędnikiem bankowym. Pewnego dnia do pokoju, gdzie mieszka samotnie, wchodzi dwóch mężczyzn.

Informują go, że jest aresztowany. Kiedy zdziwiony Józef K. pyta za co ? – jeden z nich odpowiada: Tego panu nie

możemy powiedzieć. Proszę pójść do swego pokoju i czekać. Wdrożono już dochodzenie i w swoim czasie dowie się

pan o wszystkim. Wychodzę już poza instrukcje, rozmawiając z panem tak uprzejmie . Józef K. nie dowiaduje się jaki

zarzut mi postawiono. Całe jednak otoczenie uważa go za winnego. Wszyscy są przekonani, że problemy, jakie się

pojawiają w jego życiu, muszą mieć racjonalną podstawę. Początkowo K. nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji.

Usiłuje zrozumieć toczące się wokół wydarzenia. Rozmawia też na ten temat z gospodynią panią Gruber , ta zaś

mówi mu: słyszałam coś niecoś, ale nie mogę powiedzieć, żeby to było coś bardzo złego. Nie. Pan jest wprawdzie

aresztowany, lecz nie tak, jak to bywa aresztowany złodziej. Jeśli się aresztuje złodzieja, wówczas jest źle, ale takie

aresztowanie... Wydaje mi się, że jest to jakby coś uczonego - pan wybaczy, jeśli mówię coś głupiego - otóż wydaje mi

się, że jest to jakby coś uczonego, czego wprawdzie nie rozumiem, ale czego się też nie musi rozumieć . Po pewnym

czasie Józef K. otrzymał wezwanie do sądu. Poinformowano go jednocześnie, że czeka go cała seria przesłuchań.

Okazało się, że siedziba sądu mieści się w zaniedbanej i ubogiej dzielnicy. Podczas przesłuchania K. spostrzegł, że

publiczność składa się z pracowników sądu. Wszyscy bowiem mieli na kołnierzach odznaki. Kiedy Jozef K. to

zauważył i oburzył się. Przecież – wykrzyknął -wy wszyscy jesteście, jak widzę, urzędnikami, jesteście tą przekupną

bandą, przeciwko której wystąpiłem, stłoczyliście się tutaj jako gapie i szpicle, utworzyliście pozorne partie, z których

jedna oklaskiwała mnie, aby mnie wybadać, chcieliście nauczyć się sztuki zwodzenia niewinnych! Nie straciliście tu

zaprawdę czasu bezużytecznie: albo ubawiliście się tym, że ktoś oczekiwał od was obrony niewinności, albo - ale

puść mnie, lub biję ! Po wygłoszeniu tych słów opuścił posiedzenie sądu. Przez kolejne dni czekał jednak

niecierpliwie na kolejne wezwania. Kiedy nie przychodziły postanowił, że sam się uda na przesłuchanie. Na miejscu

spotkał jednak żonę woźnego, która go poinformowała, że sąd nie odbywa posiedzenia. Podczas rozmowy nadbiegł

student prawa, który wykrzyknął: - Ach, tak - /.../- nie, nie dostanie jej pan - i z siłą, której by w nim nie podejrzewał,

podniósł ją na jedno ramię i zgarbiwszy sie nieco, czule patrzac jej w twarz biegl do drzwi . Szukajac wraz z woźnym

jego żony, Józef K. poznaje labirynt sadowych korytarzy. Zadziwia go widok korytarza, z którego prowadziły z

gruba ciosane drzwi do poszczególnych przegród strychu. Mimo że nie było żadnego bezpośredniego dostępu

światła, nie było jednak całkiem ciemno, gdyż niektóre przegrody miały od strony korytarza, zamiast jednolitych

ścian z desek, jedynie kraty drewniane, zresztą aż do pułapu sięgające, przez które wdzierało się nieco światła, tak że

było nawet widzieć poszczególnych urzędników, jak pisali przy stołach albo wprost stali przy kratach i przez otwory

przyglądali się ludziom na korytarzu. Jak się dowiaduje Józef K. upokorzeni ludzie na korytarzu to oskarżeni. Brak

świeżego powietrza powoduje, że K. słabnie. Na świeżym powietrzu słabną z kolei urzędnicy, którzy wyprowadzają

go z sądu. Pewnego razu u Józefa K. pojawia się wuj Karol i proponuje mu pomoc adwokata. Adwokat ten to

znajomy szkolny wuja. Kiedy jednak K. odwiedza adwokata, bardziej zajmuje go jego służąca niż sam prawnik.

Obawa przed procesem cały czas jednak towarzyszy Józefowi K. Pewnego razu trafia do pracującego dla sądu

malarza. Informację o nim uzyskuje od klienta banku, gdzie pracuje. Spotkanie z malarzem wcale go jednak nie

uspokaja. Niespodziewanie trafia bowiem na sądowe korytarze, a malarz stwierdza: Kancelarie sądowe są /.../ na

każdym strychu . Podczas jednego z kolejnych przesłuchań Józef K. rezygnuje z obrońcy, co wywołuje jego gniew.

Oczom K. ukazany zostaje widok kupca, który dręczony jest oczekiwaniem na wyrok. Jednym z kolejnych miejsc do

którego dociera bohater Procesu jest katedra. Wysłuchuje tam kazania księdza, które jest kierowane tylko do niego.

Słyszy historię człowieka, który bezskutecznie chce dostać się do prawa. Zatrzymany przez odźwiernego, czekając

latami pyta: Wszyscy dążą do prawa; skąd więc to pochodzi, że w ciągu tych lat nikt oprócz mnie nie żądał

wpuszczenia ? W odpowiedzi na owo pytanie słyszy: to wejście przeznaczone było tylko dla ciebie . Opowieść ta

zastanawia Józefa K., ale przechodzi nad nią do porządku dziennego. W przeddzień 31 urodzin zostaje

wyprowadzony do kamieniołomu i tam dwaj mężczyźni wykonują na nim wyrok - ciągle jednak nie wiadomo, o co

1 z 2

K. był oskarżony.

2 z 2

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: