spliff_nr9.pdf

Gazeta Konopna

Gazeta bezpłatna

Kwiecień/Maj 2008

Stanął przed sądem także za sprzedaż

uznanego za obsceniczne video rap 2 Live Crew.

Argumentował konstytucyjną wolnością słowa,

sędzia udzielił mu warunkowego rozgrzeszenia

uzasadniając, że „tylko testował prawo”...

strona 3

Tegoroczne spotkanie Komisji ds.

Narkotyków ONZ, które odbyło się w

dniach 10-14 Marca 2008 roku w Wiedniu,

było szczególne...

strona 4

Euforia popularności narkotyku

w Chinach wiąże się ściśle z historią

europejskiego merkantylizmu, czyli naszego

ekonomicznego tabu...

strona 11

S.1

N EWS

S.6

G ROWING

S.7

H EMPLOBBY

S.8

P ROTESTSONG

S.10

S TREFA

Blame Canada?!

N ie dalej jak w lutym i marcu zdzieraliśmy gardła i podeszwy

na ulicach Warszawy i Wiednia, by wesprzeć uwięzionego

przyjaciela, rolnika i przetwórcę konopi przemysłowych Andrégo

Fürsta. Dziś pora przypomnieć innego „zielonego świętego”,

Marca Emery’ego, którego proces reżyserowany po drugiej

stronie oceanu dobiega końca. Męczenników naszej największej

represjonowanej mniejszości nigdy nie brakowało, jednak Marc

stanął przed perspektywą ekstradycji na żądanie amerykańskiej

służby specjalnej DEA i spędzenia reszty życia za kratami u Wujka

Sama. Z powodu... dystrybucji ziaren konopnych.

A raczej za prawnie usankcjonowaną działalność polityczną

(sic) na rzecz legalizacji, co dosłownie ujął bezczelny oficjalny (!)

komunikat Drug Enforcement Administration of USA. Wszystkie

właściwie zarabiane pieniądze, miliony dolarów, przeznaczał na

pomoc represjonowanym i ruchy wolnościowe, nie posiadając

nawet własnego samochodu ani willi. Trafił na listę 46 największych

przemytników narkotykowych świata, choć pracował najzupełniej

oficjalnie i płacił również miliony dolarów podatku.

Razem z Księciem Zioła zażądano głów dwojga jego

współpracowników, M. Rainey-Fenkarek i Grega Keitha Williamsa,

by go złamać; młodej, 34-

letniej Michelle, cierpiącej

na chorobę Crohna, leczonej

zresztą konopią, zagroziła

śmierć w więzieniu.

Obecne konserwatywne

władze Kanady gorąco

zapragnęły skorzystać z

okazji i usłużnie wydać

rodaka, aby pozbyć się

człowieka niewygodnego,

który co gorsza potrafił

skutecznie zamieszać

mętne wody szerokiej sceny

politycznej. Teraz aż 58%

Kanadyjczyków sprzeciwia

się ewentualnej decyzji

rządu ( Strategic Counsel/

Angus Reid polls ).

Zarzuty to spisek

(ang. conspiracy – a

przecież wszystko było

jawne) w celu dystrybucji

i przemytu marijuany

oraz pranie pieniędzy

z marijuany. Dlaczego

zarzutu prania pieniędzy

nie usłyszał również

kanadyjski rząd, dający

tym „brudnym interesom”

uwierzytelnienie przez

ponad 10 lat pobierając

milionowe podatki????

Dotąd nikt w kraju nie

zażądał zaprzestania tak

zbrodniczego procederu,

nasiona od niego polecało

pacjentom Ministerstwo

Zdrowia, gazetę Cannabis

Culture prenumerowało

dosłownie każde z 305

biur poselskich na

przestrzeni ośmiu

lat; parlamentarne

komisje zapraszały

Emery’ego jako

eksperta. Mężowie

stanu zabiegali o

jego obecność

na wiecach

poświęcił mu całą frontową stronę.

Marca Scotta Emery’ego zatrzymano 29 lipca 2005.

Formalnie Amerykanie zażądali dożywocia dla całej trójki, od

początku jednak mówiło się o wyroku 10-20 lat. Wyszli za kaucją, od

tamtej pory wciąż trwa rozgrywka prawniczo-polityczno-medialna.

Obrona domaga się przede wszystkim rezygnacji ze ścigania Grega

i chorej Michelle, starając się równocześnie o odbywanie przez

Marca kary w kraju, podczas gdy nie ustaje lobbing, by całkowicie

odrzucić możliwość wydalenia do USA.

Freedom to Marc Emery!! Libération! FREE ALL PRISONERS!!!

Źródła:

http://www.nytimes.com/2005/08/13/international/americas/13emery.

html?_r=1&oref=slogin

htp://www.canada.com/vancouversun/story.html?id=e343fa43-da3c-4864-

a3fd-999a218650b0&k=80077&p=1

htp://www.alternet.org/drugreporter/25934/?page=1

htp://www.reuters.com/article/politicsNews/idUSN0565265520080306

htp://en.wikipedia.org/wiki/Marc_Emery

htp://www.nationalpost.com/opinion/story.html?id=238203&p=1

htp://www.cbsnews.com/stories/2006/03/02/60minutes/main1363340.shtml

htp://www.cannabisculture.com/noextradition/

DEA – go away

Kazus ME (lub BC3, całej trójki bohaterów) dostarczył wiele pracy

prawnikom, a i prasa tradycyjnie podnosi niezliczone argumenta

przeciwko ekstradycji. Sam Emery zwraca uwagę, że ugięcie się przed

zewnętrznymi żądaniami będzie zaproszeniem amerykańskiej Wojny

z Narkotykami do ich kraju w całej okazałości, ponieważ przemysł

obejmuje nawet pół miliona osób i wart jest 7 do 15 mld dolarów, z

czego olbrzymia część jest powiązana z amerykańskim konsumentem.

I wszyscy ci ludzie mogą tak samo zostać uznani za zorganizowane

gangi, oskarżeni o „spisek”

i „pranie narkotykowych

pieniędzy”. Przywołał

dobitny przykład paranoi

w USA, w Oklahomie

małżeństwo Mike Smith

i Yvonne Toy zostało

wtrącone na 30 i 15 lat

do więzienia za swoje

wspólne 200 roślin.

Jak wskazują

ministerialne raporty,

w Kanadzie większość

nawet wielokrotnych

gwałcicieli,

s p r a w c ó w

napadów i

r o z b o j ó w

z bronią w

ręku spędza

za kratkami

poniżej 3 lat, a 15-

20 – jedynie mordercy i

terroryści. Handel ziarnem

konopi nie został co

prawda nigdy dozwolony,

ale nie jest karany:

przez 35 poprzednich

lat skazano zaledwie

dwie osoby w drodze

„wyjątku, który potwierdza

regułę”, a w tamtejszej

kulturze prawniczej

rola ukształtowanego

precedensu jest potężna.

Ta druga osoba otrzymała

w 2000 r. od Najwyższego

Sądu Kanady zaledwie 200

dolarów grzywny.

Już po aferze z Emerym

w świadomości sędziów

pojawiła się myśl, że

sprzedaż i wysyłka na

teren USA być może

zasługuje jednak na

sankcję pozbawienia

wolności. Ale 7.III.2008

Sąd Apelacyjny British

Columbii wymierza za

podobny występek miesiąc

bezwarunkowo i rok pod

nadzorem kuratorskim dla

innego mieszkańca stanu.

Sąd nazwał karę surową

(tak!), choć krótką. I wtedy

pośród obserwatorów

nie

MARSZ WYZWOLENIA KONOPI

W DNIU 17 MAJA 2008r. W

WARSZAWIE GODZ.16:00

Nasi drodzy zwolennicy legalizacji, mamy dla Was

dobrą wiadomość, Marsz Wyzwolenia Konopi już po raz 5

przejdzie ulicami Warszawy. Tym razem 17 maja; pod Pałacem

Kultury i Nauki zbieramy się o godz. 16. Nie może Was tam

zabraknąć! Co roku jest nas coraz więcej, media nadal bojkotują,

ale my się nie poddajemy. Liczba uczestników nie jest bez

znaczenia, jeśli chcemy czuć się bezpiecznie z naszą ukochaną

roślinką w kieszeni i zmienić chore prawo w tym kraju, musimy

się wszyscy stawić 17 maja w Warszawie.

W programie imprezy, największa manifestacja

w tym kraju w ramach Global Milion Marjuana March,

międzynarodowego święta konopi indyjskich, wielka impreza,

a po Marszu wiele innych ciekawych atrakcji. Wśród nich

happeningi, pokaz Armii Konopnej i przede wszystkim duża na

3 sceny impreza w klubie M25. Bilety na imprezę w klubie już

dziś do nabycia na www.diler.hemplobby.info

Nie ma lepszego miejsca ani czasu w ciągu całego roku,

by spotkać tylu zwolenników konopi w jednym miejscu! Nad

naszym Marszem unosi się jedna wielka chmura dymu,

czy ja muszę coś jeszcze dodawać… chyba nie 

Nie zastanawiajcie się ani chwili dłużej,

planujcie już dziś wyjazd do W-wy!

Więcej na

www.wolnekonopie.pl

( Glutek)

wyborczych,

p a r t i e

przyjmowały

dotacje na reklamę;

w jego mieszkaniu,

w wywiadzie przed

kamerami stworzonej przez

Marca Pot TV, prosił o poparcie najpoważniejszy kandydat wielkiej

New Democratic Party na premiera, Jack Layton.

Haniebne służalstwo dzisiejszych decydentów i paniczny strach

przed nieposłuszeństwem wobec Wielkiego Brata czyni teraz Marca

Scotta Emery’ego dosłownie symbolem suwerenności, której bronić

boją się rządzący konserwatyści.

Kiedy rozpoczynał swoje starania o legalizację w 1990, do

więzienia można było trafić nawet za samo poruszanie tematu

konopi. Jakiej pracy i jakiego ryzyka wymagało wywalczenie

niezwykle szerokiego zakresu wolności w ciągu piętnastu lat, na

czym polegały właściwie te działania oraz co dokładnie udało się

osiągnąć – możecie przeczytać w szczegółowej historii działalności

ME, również na łamach tego numeru.

Emery to głośny działacz libertariański, nie tylko konopny:

obrońca wolności obywatelskich, wolności wypowiedzi;

współtwórca kilku partii, sam odnosił lokalne sukcesy. W 2002

r. zdobył piąte miejsce w wyborach na prezydenta Vancouver,

uzyskał kilka procent głosów, więcej niż dalszych jedenastu rywali

razem i prawie pięć razy więcej niż szósty kandydat. Był też

sponsorem większości ruchów legalizacyjnych na kontynencie i

wielu na świecie. Jego postać i manifest dobrze zna każdy tamtejszy

dziennikarz, wśród niezliczonych rodzimych, amerykańskich,

meksykańskich i światowych mass mediów, które użyczyły mu

miejsca, znalazły się m.in. CNN, TIME, ABC News, The Economist,

USA Today, Sunday Times of England, Asian Wall Street Journal,

Rolling Stone. Wpływowy „główny” Wall Street Journal 10.XII.1995

rozczarowanych.

Dwa dni wcześniej,

5.III. osiągnięto porozumienie: ugoda sądowa 10 lat pozbawienia

wolności w zakładzie umieszczonym na terytorium Kanady, przedterminowe

wyjście możliwe najwcześniej po połowie odsiadki i wolność dla dwojga

współoskarżonych . Nieoczekiwanie rozstrzygnięcie przełożono na 9.IV:

rząd nie zaakceptował ugody sądowej.

Nie wiadomo, czemu… wiodąca kampanię medialną Jodie Emery

obawia się, że chcą uwolnić się od niewygodnego działacza. Nawet

rodzima prokuratura wytknęła, że Ósma Poprawka do Konstytucji

USA, obejmująca wszystkich sądzonych, nie tylko obywateli,

zabrania „nadzwyczajnych i okrutnych kar”. Dla Amerykanów

powoływanie się na ich Poprawkę do Konstytyucji oznacza to brak

dobrej woli miejscowych oskarżycieli odbywających negocjacje. Dla

opinii publicznej – wystarczający powód, by deinitywnie odrzucić

cały ich wniosek (naginają własną ustawę zasadniczą dla potrzeb

politycznych). Jak można uznać odwoływanie się do Konstytucji za

złą wolę ? I co zrobi ostatecznie władza ? Uważa się, że tak daleko

posunięta polityka tchórzostwa ugodzi w szacunek wobec prawa jako

takiego znacznie bardziej niż lata dekryminalizacji wprowadzonej

półoicjalnie w miejsce uznania realnie funkcjonującej legalizacji.

Dziś nawet lata ‘90 mogą wyglądać na złotą epokę, ale gdy starzy i

schorowani będziemy leczyć się konopiami, pokolenie naszych dzieci

surowo osądzi służby stworzone przez obłudnych polityków do

represjonowania społeczeństw. I wmawiania im, że biorą pieniądze,

by dbać o ich dobro, ich zdrowie, pomyślność, moralność. Dość

inkwizycji trzeciego tysiąclecia.

brakowało

R E D A K C J A

Celem niniejszej publikacji nie jest nakłanianie

dozażywanianarkotyków.Nadużywaniemarihuanymoże

powodować poważne szkody zdrowotne i społeczne.

Doświadczenie pokazuje jednak, że bez względu na

status prawny, zawsze znajdą się ludzie gotowi z nią

eksperymentować. Redakcja Gazety Konopnej SPLIFF

dokładawszelkichstarań,byobokpublikowaniainformacji

dotyczących wykorzystań konopi rozpowszechniać

podstawowe fakty umożliwiające redukcję szkód

zdrowotnych,społecznychiprawnych,któremogąpowstać

wwynikujejstosowania.JesteśmyczłonkiemENCOD–

EuropejskiejKoalicjidlaRacjonalnychiEfektywnychPolityk

NarkotykowychorazDeutscheHanfVerband(Niemiecki

ZwiązekKonopny).

„ Smokers guide”

T o, że Amsterdam stał się celem pielgrzymek spragnionych

zakazanych w ich ojczyznach rozrywek może się podobać

lub nie, ale od dawna nie dziwi już nikogo. Narkoturystyka i

seksturystyka na masową skalę to niekoniecznie najjaśniejsze

strony krajobrazu liberalnych przepisów i sporo wyrozumiałości

należy się konserwatywnym mieszkańcom holenderskiej stolicy,

którzy chcieliby jakoś ograniczyć działalność coffeeshopów,

smartshopów i czerwonych witrynek. Można irytować się czytując

co raz przywoływane przez prasę doniesienia o nieszczęśliwych

wypadkach nieodpowiedzialnych (i często nieletnich) amatorów

grzybków, ale wynikają one z niedostatecznego przygotowania

samych konsumentów; a jak dowodzą oficjalne statystyki

liberalne holenderskie prawo przynosi więcej korzyści niż strat.

Istotne tylko, by oprócz usunięcia represji wprowadzić rzetelną

edukację.

„set&settings” eksperymentów z grzybkami i innymi produktami

smarcików.

Chociaż nietypowy, „Smokers guide” pozostaje wciąż

przewodnikiem, więc w końcowej części książeczki znajdziemy

typowo turystyczne informacje, podane jednak jakby od

niechcenia i dość skrótowo. Poza najbardziej oczywistymi –

zestawem podstawowych zwrotów, wykazem linii tramwajowych,

czy kursami walut – wartych uwagi jest kilka informacji o

amsterdamskich pchlich targach (gorąco polecam!), zielonych

terenach na relaks i spliffa, czy typowych turystycznych

pułapkach.

„Smokers guide to Amsterdam” nie jest oczywiście

wyczerpującym przewodnikiem po stolicy Holandii i bynajmniej

nie ma pretensji, by takim być. Warto pamiętać, że (poza

bogatą ofertą rozrywkową) Amsterdam jest miastem o bogatej

historii i w przerwie między knajpką a kofikiem warto wybrać

się na przykład do Rijksmuseum czy muzeum Van Gogha,

czy dokształcić się z pomocą innych publikacji niż omawiana.

Jeżeli jednak chodzi o rozrywkowo – konopną stronę miasta,

to „Smokers guide to Amsterdam” jest strzałem w dziesiątkę

– niedrogi, niegłupi i naprawdę rzetelny, a przy okazji dobrze

napisany, z pewnością może przydać się niejednemu czytelnikowi

Spliffa odwiedzającymi piękne miasto Amsterdam.

Spliff–GazetaKonopnatoperiodykwydawanywBerlinie

dlaPolakówżyjącychnaterenieUniiEuropejskiej

Wydawcanieodpowiadazatreśćzamieszczanychreklam.

Gazetadlaosóbpowyżej18lat

Stopka redakcyjna

Wydawca:

AgenturSowjetGmbH

Dunkerstr.70

10437Berlin

mail:biuro@spliff.pl

mail:redakcja@spliif.pl

tel:00493044793285

( Robert Kania)

Reklama:

UE(emmi@spliff.pl)

Polska(reklama@spliff.pl)

Redaktor:

WojciechSkura(wojtek@spliff.pl)

Turystyka nastawiona na korzystanie z przyjemności

nielegalnych w innych krajach Europy jest faktem; i najlepsze

co można zrobić, to umożliwić wszystkim amatorom konopi

bezpieczną eksplorację uliczek i kanałów Amsterdamu. Z takiego

prostego założenia wyszli autorzy przewodnika „Smokers

guide to Amsterdam”. I trzeba przyznać, że obranie linii nieco

odmiennej niż oficjalne, „poważne” przewodniki stało się

receptą na sukces – kolejne edycje „Smokers guide” ukazują

się nieprzerwanie od 1997, a sam przewodnik doczekał się

naśladowców (m.in. interesującego „Get Lost in Amsterdam”).

Niewielkich rozmiarów książeczka w miękkiej oprawie na

pierwszy rzut oka nie powala – szata graficzna jest mizerna, a

kolorowa okładka nawet nieco tandetna. Jednak o jego wartości

decyduje przede wszystkim treść, a trzeba przyznać, że te ponad

150 stron (ostatniej, 15-tej edycji z 2007) jest ciasno wypakowane

naprawdę przydatnymi informacjami napisanymi przystępnym

angielskim (dostępne są także edycja hiszpańska i japońska).

Przewodnik dostępny jest w większości coffeeshopów,

headshopów i zwykłych sklepów z pamiątkami, w bardzo

rozsądnej cenie, około 3 euro.

Całość podzielono na sześć sekcji dotyczących coffeeshopów,

smartshopów, konopi przemysłowych i uprawy, noclegów,

restauracji, w końcu knajp i życia nocnego. Załączone są też dość

dokładne mapki omawianych części Amsterdamu. Świetnym i

przydatnym patentem jest tekturowa (bo pomyślana też jako

podręczne źródło tipów) wkładka z całym mnóstwem zniżek

i drobnych prezentów, które możemy otrzymać po pokazaniu

przewodnika w knajpce/ smartshopie/ seedshopie/ fastfoodach.

Przewodnik napisany jest niezłym, swobodnym stylem, bez

wymądrzania się, przystępnie (przynajmniej jeden z autorów

to Anglik osiadły w Amsterdamie, więc przewodnik jest pisany

także oczami i ręką obcokrajowca), informacje podane są

jednoznacznie i zwięźle. Czasami nawet chyba zbyt zwięźle, ale

150 stron to w gruncie rzeczy mało.

Pierwszą połowę wypełnia sekcja dotycząca coffeeshopów,

konopi i wszystkeigo co z nimi związane. Pierwsze strony to

kilka wskazówek dla początkujących, obowiązujący w kofikach

savouir-vivre, wcale ciekawa historia legalizacji w Holandii od

lat 70-tych. Potem oczywiście sporo reklam coffeeshopów, kofiki

polecane i odradzane, przegląd lokali z internetem/bilardem/

tarasem/waporyzerem/jajkami i bekonem serwowanymi do

porannego spliffa (poważnie!), w końcu kilka nieco bardziej

fachowych porad dotyczących doboru odpowiedniej odmiany do

zapalenia, opis najważniejszych kanabinoli, przegląd i rzetelny

opis kilku najpopularniejszych odmian. Interesującą sprawą jest

też kilka wskazówek dot. szukania pracy w coffeeshopie.

Drugą z interesujących sekcji jest ta poświęcona smartshopom

i ich produktom. Znajdziemy tu rekomendacje najlepszych,

ostrzeżenie przed nierzetelnymi smartshopami – pułapkami

tutystycznymi, no i oczywiście przegląd najciekawszych

produktów. Wszystko opatrzone rozsądnymi poradami dot.

Korekta:

Glutek(glutek@spliff.pl)

Współpraca:

Machabeus (machabeus@spliff.pl), Maciej Nowaczewski,

Siouyoo (sioolyoo@spliff.pl), Smoke Detector

(smoke.detector@spliff.pl), Sławomir Gołaszewski

(domowearchiwum@o2.pl),StanisławPrzymiotnik,Robert

Kania,ZbigniewJankowski.

Graika:

Marker,TomaszS.Kruk(graik@spliff.pl)

Dystrybucja:

Biuro(biuro@spliff.pl),TomaszObara(gota@spliff.pl)

Druk:

UnionDruckereiWeihmarGmbH

Ps. Godna polecenia jest też oficjalna strona przewodnika

www.smokersguide.com ,gdzie znajdziemy między innymi

opis ponad 400 odmian gandy i # dostępnych w holenderskich

coffeshopach

news

„Overgrow the government,

overgrow the world!”

M arc Scot Emery zapoczątkował ruch legalizacyjny w r. 1990 ,

kiedy w tym dość tradycyjnym kraju zabronione były i książki, i

gazety, i fajki. Nawet mówienie (!) o „marjuanie”. Gdy miejscowa

odmiana cenzury obyczajowej przechodziła bezszelestnie przez

Parlament w 1987 r., przeciw był tylko jeden deputowany, z New

Democratic Party.

ponad 500000 dolarów kanadyjskich (ok. 250000 $) podatków (jako

źródło dochodu podawał „sprzedaż nasion marihuany”!), zarabiając

na czysto mniej więcej 10% tego. Wypuszczał stale materiały o

hodowli i przemysłowych oraz medycznych zastosowaniach konopi.

Bywał nazywany idealistą i bohaterem przez licznych prawników

oraz dziennikarzy. Często porównywany do Johnny’ego Appleseeda,

legendarnego amerykańskiego misjonarza i ogrodnika w jednej

osobie, znanego z miłości do wszystkich roślin i zwierząt.

Campbell zakwestionowali wizje Waltersa i poparli dotychczasową

światłą politykę.

Zwycięski Mayor of Vancouver Campbell otrzymał zresztą

wyrazy poparcia Emery’ego na 15 wiecach, mimo że Emery sam

wtedy kandydował jako jego rywal;) Zdarzało mu się też wykupować

reklamy prasowe dla aktualnej konkurencji, jeśli, tak jak w tym

przypadku, popierali oni idee wolnych konopi. ME występował na

jednej scenie m.in. z dwojgiem byłych premierów w IDEA CITY w

Od zera absolutnego !

Jako czternastolatek rozpoczął sprzedaż komiksów, a od 16 roku

życia był księgarzem w London w Ontario. Był libertarianinem, czyli

nie-antykapitalistycznym anarchistą (najlepszy rząd rządzi najmniej -

governments that governs least governs best, btw.: w USA libertarianie

to trzecia siła polityczna, szczególnie lokalnie); szczególnie uczulony na

ograniczanie swobody wypowiedzi. Zawsze sprzeciwiał się każdemu

ograniczaniu wolności i twierdził, że porządny człowiek powinien

być zaszczycony, kiedy go za ten sprzeciw prześladują. Można u niego

było kupić najłatwiej to, co właśnie obejmowano kolejnym zakazem,

po prostu dla zasady. Niecenzuralny hip hop, erotykę i pornograię,

kontrowersyjną politykę, legendarne książki o uprawie, np. Grow Yer

Own Stone, i tak dalej. Walczył również przeciwko miejskim znakom

zakazów na chodnikach oraz podatkom dla przedsiębiorców na...

upiększanie ulic, oczywiście obowiązkowym. Protestując przeciw

zakazowi handlu w niedziele, otrzymując grzywny, ale zjednując

opinię publiczną dwa miesiące łamał go w inny sposób co tydzień. Gdy

go w końcu aresztowano, właśnie rozdawał książki! Sąd wymierzył

dalszą grzywnę do zapłacenia w miejsce kary krótkiego uwięzienia,

ale ME odmówił „łaski”. Dość podobnie jak Henry David Thoreau,

wyszedł po kilku dniach, gdyż kwestujący ludzie uiścili opłatę, a

wkrótce potem przepisy cofnięto.

Stanął przed sądem także za sprzedaż uznanego za obsceniczne

video rap 2 Live Crew. Argumentował konstytucyjną wolnością

słowa, sędzia udzielił mu warunkowego rozgrzeszenia uzasadniając,

że „tylko testował prawo”.

W przełomowym ‘90 roku rząd postanowił zrobić porządek

z importem magazynu High Times, a policja zarekwirowała też

wszystkie książki growerskie i zamknęła wszystkie 500 sklepów

tematycznych z akcesoriami (headshops) Nie zostało kompletnie nic.

Emery przemycił i rozpoczął sprzedaż wydawnictwa o prześladowaniu

wiadomej rośliny, Emperor Wears No Clothes (Król jest nagi) Jacka

Herrera; groziło za to pół roku pozbawienia wolności i/lub 100000$,

tymczasem przekorny księgarz zadenuncjował się sam ogłoszeniem

w prasie wzywając policję do akcji. Władze wkroczyły jednak w ‘94,

koniskując całą literaturę. Sam nie ucierpiał dodatkowo, ale inni

dystrybutorzy ponieśli sankcje inansowe. Parę miesięcy później Sąd

Ontario orzekł w innej, niepowiązanej sprawie, że cenzura godzi w

Konstytucję.

W 1993 przeniósł się na zachód do British Colombia, do Vancouver.

W tym czasie zaczynał się już zajmować lokalną polityką, budowaniem

Przerośnj rząd, niech świat zaRasta! Kiedy wszyscy zaczną sadzić,

żadne represje ani żadne tajne służby z wielomiliardowymi budżetami

nie będą mogły tego powstrzymać, a prohibicja upadnie. Jak miało

się okazać w ciągu najbliższych lat, kraj faktycznie kompletnie się

zmienił, gorzej ze światem. Manifest nosił egzotyczny tytuł „How

to overgrow the government through the revolutionary retail”. Czyli

mniej więcej „Jak przerosnąć rząd drogą sprzedaży rewolucyjnej”.

Działalność była komercyjna, jednak zdolny biznesmen żył skromnie

i wszelkie zyski przeznaczał na British Colombia Marjuana Party

oraz inne organizacje, na kampanie medialne dla ruchów konopnych

i sądowe dla aktywistów, kaucje, później także na magazyn Cannabis

Culture i telewizję www: Pot TV. Marzył, by rekreacyjni i medyczni

konsumenci uniezależnili się od czarnego rynku, a zarazem

sparaliżowali wysiłki organom ścigania. W ślad za buntem społecznym

i pod wpływem wspieranych ruchów legalizacyjnych także państwa

miały wycofać się z inansowania prohibicji. Vancouver nazywało

go Prince of Pot (określenie upowszechniło CNN). Całość wygląda

wręcz hagiograicznie;) Trudno jest jednak nie pisać z podziwem, bo

to ledwo początek niewiarygodnych sukcesów:)

Ps. Pół roku po wszystkim, w styczniu 2006, zdjęto stronę

nazwaną od hasła Emery’ego www.overgrow.com oraz jej admina

posługującego się imieniem i nazwiskiem Richard Calrisian,

a także skoniskowano znajdujące się w Montrealu serwery.

Pewnego poniedziałku RC dostał ostrzeżenie od dostawcy

usług internetowych i nakazał natychmiast zamknąć wszystkie

prowadzone strony (hempqc.com, cannabisworld.com, overgrow.

com, eurohemp.com, cannabisseeds.com, cannabisbay.com), ale

było już za późno, by uratować cokolwiek.

Overgrow służył ponad 40 irmom jako główna platforma

handlowa, kilkudziesięciu tysiącom ludzi, zwłaszcza hodowcom,

jako największe na świecie forum (internautom udało się odzyskać

potężną bazę FAQ, są dostępne). Wraz z administratorem

zatrzymano jego żonę i innych członków rodziny oraz pracowników.

Nie wyszli oni za kaucją w ciągu doby, co oznacza, że trwa śledztwo

na podstawie danych z serwerów. Wszyscy tworzyli również

irmę Heaven’s Stairway i sami sprzedawali ziarna na cały świat

co najmniej od 1998. Podczas dziewięciu przeszukań koniskacie

uległo 200000 nasion i pokaźny majątek. „Courriel” to pierwsza

większa operacja nowej jednostki policyjnej, stworzonej specjalnie

do walki z uprawami. Wniesiono 49 zarzutów na podstawie

Controlled Drugs and Substances Act i Criminal Code (kodeksu

karnego). Siedmiu osobom grozi 10 lat.

Temu ikonoklaście 10.XII.1995 udostępniono całą pierwszą stronę

w Wall Street Journal. Autor tekstu, Quentin Hardy, powiedział, że

sześciu reporterów sprawdzało jego wiarygodność, nie wiedząc,

czy można mu zaufać, czy nie ma choćby reputacji narkotykowego

barona, wypytując jego szkolnych nauczycieli, sąsiadów, partnerów

biznesowych i inne osoby. Miesiąc później nastąpił atak policji na

przedsiębiorstwo, co stało się tradycją przy każdym większym

wystąpieniu Emery’ego. Firma musiała ograniczyć się do internetu,

bo straciła 100000 dolarów w towarze i ok. 50000 w postaci grzywny,

za to samo, z czego państwo przyjmowało podatki! Wielu klientów

także wprowadzono w błąd, że Emery Seeds upadło i mimo otwarcia

na drugi dzień sklep odżywał rok.

Powstał growshop, cofeshop z waporyzerem do palenia

bezdymnego przy każdym stoliku oraz Centrum Darmowych Porad

Prawnych, ale mundurowi powracali często i XII.1997 MA zwinął

biznes „w realu”. Co prawda dwa z wielu napadów nie przyniosły

nawet żadnej sprawy, raz jednak zajęto towar wart cały milion

dolarów. DEA również prenumerowało Cannabis Culture, w tytułach

przelewów widniało zresztą „Ministerstwo Sprawiedliwości USA”.

Marc był podsłuchiwany, podobnie jak wiele osób współpracujących

z nim społecznie czy w interesach, o czym wiedział i co nagrywając

rozmowę zakomunikował tajnej agentce, gdy naiwnie próbowała

namówić go przez telefon do sprzedaży 5 kg.

2001 i 2003.

Przyjęcia pieniędzy pochodzących z nasion konopi nie odmawiał

zresztą dotąd żaden urząd podatkowy ani inny, agenda rządowa,

podmiot polityczny, bank, organizacja charytatywna ani osoba

prywatna.

Gdy w 2003 w rodzinnym Ontario w powietrzu wisiała

penalizacja, ME zorganizował Lato Legalizacji. Podczas tej kampanii

demonstracyjnie palił gigantyczne jointy i faję wodną przed siedzibami

policji w 18 miastach. W sześciu z nich (w 5 prowincjach) spotkały

go nieprzyjemności ze strony mundurowych, bez konsekwencji w

postaci wyroku.

W 2004 przemierzał kraj z serią przemówień na uniwersytetach,

w Saskatchewan został jednak schwytany i postawiony pod sąd za

przemyt jednego skręta. To były wciąż wolnościowe czasy i zarzut

brzmiał po prostu śmiesznie, ale ten jedyny raz zakończył się

wyrokiem trzech miesięcy w specjalnym ośrodku „edukacyjnym”,

z czego zrealizowano dwa – naówczas, jak na 2004 i tamten kraj,

orzeczenie powszechne uznano za drakońskie. Wtedy też ME obraził

Ministra („Nie”)Sprawiedliwości, Irwina Cotlera. Wytknął mu, że

będąc wcześniej obrońcą praw człowieka, po objęciu stanowiska

konsekwentnie przewodził notorycznym prześladowaniom ludzi

konopi. Powiedział, że Cotler przynosi hańbę swoim żydowskim

korzeniom i stał się wręcz naziżydem.

W internecie ziarno zaczęło iść świetnie. Kolejne najazdy

przynosiły coraz mniejsze kwoty kar, ostatnio 2000 dolarów jeszcze

w ‘98 (sędzia wyraził sympatię wobec oskarżonego i potępił War on

Drugs), potem prokuratorzy przestali zupełnie przyjmować śledztwa,

nie dając im szans powodzenia. Rósł magazyn i telewizja w sieci (do

dziś odwiedzona przez nawet do 10 mln osób).

W ciągu kilkunastu lat działalności ME zalegalizowano stosowanie

konopi w celach medycznych, przemysł konopny i literaturę. Poparcie

dla absolutnej legalizacji wynosi 47%, jak podaje Globe Mail (dla

porównania, 26% w 1975). Dekryminalizację poparła Randy White,

przewodnicząca parlamentarnej Komisji ds. Narkotyków, komisję

senacką udało się przekonać do rekomendacji pełnej legalizacji. Wg

szacunków policji, konopię uprawia się w ok. 20 000 domów w British

Colombia. Współzałożona i prowadzona przez ME British Colombia

Marjuana Party w 2001 zajęła piątą pozycję w wyborach stanowych,

tracąc jedynie kilkaset głosów do czwartego miejsca. [Trzeba

nadmienić, że zdaniem Briana Taylora ME „kontrolował” partię i jego

przywództwo było wskazane tylko w okresie wyborczym.]

29 lipca 2005 doborowa jednostka pojmała Marca w Nowej Szkocji

na HempFeście. Najechali też księgarnię i siedzibę partii BCMP.

Absurdalne zarzuty ze strony amerykańskich służb specjalnych

wraz z żądaniem wydalenia do USA i kompletny ich brak ze strony

rodzimej policji zaskoczyły wszystkich. Sam zainteresowany sądził

nawet, że sytuacja pomoże ruchowi propagandowo, i że podpadnie

pod nigdy nie użyte kuriozalne prawo Drug Kingpin (Prawo Grubej

Ryby) Newta Gingricha, które przewiduje karę śmierci za liczbę >60000

roślin/nasion/kilogramów, traktowanych tam jednakowo. To byłoby

jednak zbyt proste, gdyż Kanada nigdy nie wydaje zagrożonych

egzekucją. Oicjalnie Amerykanie zażądali dożywocia, również dla

dwojga współpracowników, dając jednocześnie do zrozumienia, że

wyrok ma być w granicach 10-20 lat. Urzędowy komunikat agencji

jawnie podkreślał jej ambicje kreowania polityki (i co ciekawe,

ignorancko deformował imię oiary). Do akcji DEA przygotowywała

się 18 miesięcy, miała olbrzymi budżet i niewątpliwie zgodę Ministra

Sprawiedliwości. Niedługo po aresztowaniu pewna część klientów

Emery Seeds otrzymała listy-fałszywki z prośbą o wsparcie i

zachęcające do podania pełnych danych osobowych.

Rozdał blisko 4 mln dolarów. Lista beneicjentów jest długa...

inicjatywy i aktywiści z całej Kanady, Kalifornii, Nevady, Alaski,

Arizony, Nowej Zelandii, Rosji, Australii, Więźniowie Wojny z

Narkotykami w Stanach, Kluby Współczucia w Kanadzie, uchodźcy

Renee Boje i Steve Kubby, obrońcy praw człowieka, kliniki uzależnień,

HempFesty, Terence McKenna i Jack Herer (leczenie), światowy Global

Marjuana March w latach ‘00-’05 (w tym także ten który odbywał się

w Warszawie), Iboga Therapy House, setki oskarżonych w sądach.

(Jeden z nich, osiemnastolatek Webster Alexander z Alabamy, dzięki

tej pomocy otrzymał karę rocznego więzienia weekendowego w

miejsce 36 lat za sprzedaż kilkudziesięciu gram.)

Rozpoczęły się protesty, za pióra złapali dziennikarze... Emery

skomentował „Teraz Goliat. Imperium zła wykonało swój ruch przeciw

mnie” i tym razem sam apelował o pomoc inansową na prawników

(jako że nie mógł dalej pracować, a cały wcześniejszy majątek pożerały

nieustanne subwencje dla aktywistów połowy świata i sama Kanada

poprzez podatki). Z parlamentarzystów najgłośniej zareagowała Libby

Davies z Vancouver, nazwała to naciąganą intrygą rządu Busha i Drug

Czar J. Waltersa, którzy nie potraią zrozumieć, że Kanada ma na wiele

rzeczy własne poglądy. Wyraziła wściekłość i obiecała lobbing. Larry

Campbell, senator i były oicer narkotykowej formacji w policji uznał

sprawę za skandal i powiedział, że jeśli Emery jest przestępcą, to tamci

mają jeszcze gorsze problemy sami ze sobą, niż sięga jego wyobraźnia.

Marc wyszedł za kaucją na czas sądowej batalii, rok później

poślubił Jodie Joannę Giesz-Ramsay, obecnie Jodie Emery, edytorkę

Cannabis Culture (jako trzecią żonę; wychował też wcześniej czwórkę

adoptowanych dzieci, obecnie samodzielnych). Również w 2006 za

zgodą sędziego wystąpił w federalnej kampanii wyborczej NDP,

wspierając Svena Robinsona, tego samego, który jako jedyny głosował

w 1987 przeciw ustawie zabraniającej nawet samego tematu trawki.

Oicjalna dekryminalizacja posiadania nie przeszła mimo

kilkuletnich prób, swoje kampanie w kraju klonowego liścia odbywali

U.S. Drug Czar (ang. Car, trudno o dokł. tłum.) John Walters i Mark

Souder, Przewodniczący Komisji Polityki Narkotykowej Senatu USA.

Ten ostatni w wypowiedzi dla największych dzienników ostrzegł,

że Kanada ma co prawda prawo do własnej legislacji, ale Stany w

odwecie uszczelnią granicę, by podciąć im gospodarkę, która opiera

się na handlu z największym sąsiadem. Philip Owen, burmistrz

Vancouver przez trzy kadencje w latach ‘93-’01 i początkowo zajadły

prohibicjonista (który zmienił poglądy jeszcze radykalniej niż

większość rodaków), po spotkaniu z Waltersem mówił o intensywnych

naciskach, nazwał je najbardziej niezadowalającym w swoim życiu, a

Drug Czara – najbardziej niedoinformowaną osobą w temacie.

kolejnych partii i wyborami. Sam siebie nazywał libertarianinem

odpowiedzialnym, niehedonistą.

Walters pojawił się w ich mieście niedługo po wyborach w 2002 r. by

wygłosić przemówienie przed Izbą Handlową. Emery z przyjaciółmi

wykupili stolik za 500$ i publicznie zawstydzili go przed dziesiątkami

tajnych i umundurowanych funkcjonariuszy. Najpierw przedstawili

się i kilkukrotnie wytknęli mu kłamstwa głośno przerywając, gdy

próbował straszyć uzależnieniem marjuanowym i straszliwymi

szkodami, jakie miastu przyniesie polityka „redukcji szkód” wobec

heroinistów. Następnie złożyli powiadomienia o złamaniu prawa

przez wykorzystanie zawartości tajnych baz policyjnych w prezentacji

z rzutnika oraz nadużycie samochodu służbowego jako taksówki dla

prywatnej amerykańskiej aktywistki na rzecz Wojny z Narkotykami.

Przed budynkiem szalał protestujący tłum sympatyków.

Odzew medialny po konferencji był większy niż podczas kampanii

na burmistrza. Zarówno P. Owen, jak i obecny burmistrz Larry

W początkach 1994 założył, a następnie rozbudował HempBC,

sklep z artykułami z konopi i do konsumpcji konopi, kiedy inne

nie ważyły się nawet na odzież. Pod koniec roku, zainspirowany

mową Bena Dronkersa z Sensi Seeds na holenderskim Cannabis Cup,

rozpoczął jako pionier na swoim gruncie sprzedaż nasion (Marc

Emery Direct Marjuana Seeds). Cały biznes okazał się strzałem w

dziesiątkę i pomału zaczął również być zauważalny medialnie. Do

około połowy dekady pisano o Marcu (entuzjastycznie) raczej jedynie

w pismach prawniczych typu Canadian Lawyer. Działalność była

absolutnie jawna i transparentna, przez pierwsze dwa lata zapłacił

Źródła:

htp://cannabisculture.com/articles/4482.html

htp://www.cannabisculture.com/articles/2644.html

http://www.nytimes.com/2005/08/13/international/americas/13emery.

html?_r=2&pagewanted=2&oref=slogin

htp://www.alternet.org/drugreporter/25934/?page=1

htp://www.cbsnews.com/stories/2006/03/02/60minutes/main1363340.shtml

htp://www.karenselick.com/CL9609.html

htp://www.cbsnews.com/stories/2006/03/02/60minutes/main1363340.shtml

( tekst: Glute drobna pomoc: Diadlo)

H U M O R

growing

Raport z Komisji ds. Narkotykow ONZ

10-14 marzec 2008, Wieden

dwie w Maroko

minuta,

T egoroczne spotkanie Komisji ds. Narkotyków ONZ, które

odbyło się w dniach 10-14 marca 2008 roku w Wiedniu, było

szczególne. Rozpoczęło ono proces oceny postępu w pracach nad

realizacją powstałego w 1998 roku, 10-letniego planu redukcji o

połowę popytu i podaży na narkotyki. Planu, który jak każdy z

nas może zauważyć, ewidentnie spalił na panewce.

Oficjalne posiedzenie Komisji zostało poprzedzone

demonstracją zorganizowaną w piątek przez Europejską

Koalicję dla Racjonalnej i Efektywnej Polityki Narkotykowej

– ENCOD. W demonstracji tej uczestniczyło wielu Polaków,

aktywistów zrzeszonych w HempLobby. Grupa ta już przed samą

demonstracją wywołała szczególne zmieszanie

ochrony i pracowników Organizacji Narodów

Zjednoczonych, gdy ubrana w więzienne

pasiaki próbowała „zdobyć’” kwaterę

ONZ jako „zorganizowana wycieczka”.

Niestety ochrona zdecydowała się

nie wpuścić nas na teren ONZ,

jednak wywołaliśmy prawdziwe

zamieszanie w tłumie ubranych w

garnitury biurokratów.

Szok ten został spotęgowany

kilka godzin później, gdy wraz

z demonstracją, w towarzystwie

kilku platform i pozytywnej muzyki,

powróciliśmy na pole bitwy wraz z

setkami innych osób. Na twarzach

wielu z biurokratów wychodzących

w tym czasie z ONZ pojawiały się

na przemian wyrazy zaskoczenia i

rozbawienia. Z całą pewnością zapamiętają

oni naszą sprawę.

W sobotę i niedzielę ENCOD zorganizował

małą konferencję na Uniwersytecie Wiedeńskim,

podczas której słuchacze mogli zapoznać się z ideami

Konopnych Klubów Społecznych funkcjonujących w Belgii oraz

Hiszpanii, ogólną krytyką obecnego reżimu kontroli narkotyków,

sprawą legalizacji tradycyjnej konsumpcji liści koki w Ameryce

Południowej i tajemniczą, afrykańską rośliną – Ibogainą, która

ponoć posiadać ma moc leczenia z wszelkich uzależnień od takich

substancji jak alkohol czy heroina.

10 marca rozpoczęła się już oficjalna, organizowana przez ONZ

– Komisja ds. Narkotyków, w której uczestniczyli przedstawiciele

rządów z całego świata oraz grupa przedstawicieli organizacji

społeczeństwa obywatelskiego i mediów. Szef Biura ds.

Narkotyków i zarazem dyrektor ONZ w Wiedniu, osoba numer

obecność w elitach zachęcać ma młodych ludzi do sięgania po

nie. Na szczęście krytyka – iż przecież to niczego nie zmieni, jako

że są to nieliczne przypadki, a głównym powodem sięgania przez

miliony po narkotyki jest zwykła ciekawość i brak perspektyw

– w połączeniu z katastrofalnymi przykładami efektów tej

marginalizacji i wykluczenia – zaczęły przemawiać do rozsądku

większości.

Kolejne dni przynosiły w zasadzie ten sam co roku rytuał i

powtarzane w kółko, jak mantra, slogany mające uspokoić

zebranych i zapewnić, iż wszystko zmierza w dobrą stronę, a

sytuacja nie wymaga żadnych zmian. Jednak coraz częściej w

wypowiedziach przedstawicieli rządów słychać

było dysharmonicznie wobec obecnego modelu

kontroli narkotyków pobrzmiewające, budzące

grozę w umysłach przedstawicielach opcji

„twardogłowej” sformułowania redukcja

szkód i prawa człowieka. To, co odróżniało

to wydarzenie od poprzednich, to

udzielenie głosu, nielicznym co

prawda i jakby na marginesie,

reprezentantom społeczeństwa

obywatelskiego, znającym najlepiej

sytuację na poziomie „ulicy”. Coś

zaczęło drgać w systemie, prawie

wszyscy zaczęli dostrzegać potrzebę

może nie rewolucyjnych, ale jednak

pozytywnych zmian.

W tym roku wszakże organizacje

pozarządowe (NGOs) nie miały

możliwości zorganizowania swoich

stoisk na terenie ONZ. Jednak nie

przeszkodziło to nam spotkać się, jakby z

dala od gwaru biurokratycznej maszyny, z

tymi ambasadorami i przedstawicielami rządów,

którzy najbardziej otwarci są na reformy. Swoje spotkanie

IDPC, Międzynarodowe Konsorcjum Polityki Narkotykowej,

przeprowadziło w ambasadzie Wielkiej Brytanii. Także organizacja

Senlis Council, zajmująca się między innymi kwestią Afganistanu

i współpracą z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem i

Czerwonym Półksiężycem zorganizowała obiad galowy, na

którym w luźnej atmosferze toczyły się rozmowy między innymi

na temat czwartej konwencji narkotykowej – konwencji redukcji

szkód i praw człowieka.

Wszystkie te zabiegi dały bardzo konkretne, szokujące

efekty. Na koniec spotkania pan Antonio Maria Costa wysnuł

całkowicie przeciwne, niż na początku, wnioski. Cytując: „Dwie

sprawy były szeroko rozważane podczas tej sesji. Po pierwsze,

uczestnicy podkreślali, iż polityki kontroli narkotyków powinny

być [prowadzone] w linii z międzynarodowymi standardami

praw człowieka. [..] Po drugie, został położony nacisk na

działania redukowania szkód powodowanych przez narkotyki

jako integralnej części strategii redukcji popytu.” Pan Costa

podkreślił także potrzebę opartego na dowodach podejścia w

redukcji popytu i znaczenie zdejmowania społecznej stygmy z

uzależnionych od narkotyków osób.

Co ciekawe, sprawą tą zainteresował się także Sekretarz

Generalny ONZ, Ban Kin-Moon, który parę dni temu na szczycie

azjatyckim wzywał tamtejsze rządy do zmiany przestarzałych

polityk i do zwiększenia ochrony zdrowia i praw człowieka ludzi

żyjących z HIV, pracowników seksualnych, osób uprawiających

seks z osobami tej samej płci, młodych ludzi zażywających

narkotyki. „Wzywam rządy Azji, by zmieniły przestarzałe prawa

kryminalizujące najbardziej wrażliwe i pokrzywdzone części

naszej społeczności; oraz by powzięły odpowiednie działania

potrzebne do zapewnienia ich życia w godności” – powiedział.

Praktycznie wszyscy uczestnicy tego najważniejszego dla

sprawy spotkania zaczynają dostrzegać potrzebę zmiany

podejścia ze ślepego ufania sile organów ścigania do podejścia

„pod znakiem zdrowia publicznego”. Jest to o tyle przełomowe,

że przecież większość z tych biurokratów to przedstawiciele

wymiaru sprawiedliwości. W przyszłym roku w Nowym Jorku

odbędzie się Sesja Specjalna ONZ (UNGASS), na której zakończy

się proces oceny poprzedniej strategii. Jeśli wszystko rozwijać

się będzie pomyślnie, prawdopodobne jest, iż rządy świata

zadecydują o rozpoczęciu prac nad IV Konwencją Narkotykową,

która mogłaby między innymi przynieść depenalizację posiadania

narkotyków. Coś drga w tym systemie, nasza walka trwa dalej.

W o k ó ł

mnóstwo za-

pachów, gwar,

pełno ludzi i

słońce przy-

jemnie grzejące,

napełniające

ciało radością.

Gdzieś ktoś

przygrywa na

bębnie, ktoś

namawia do

o b e j r z e n i a

jego sklepu…

spokojnie, my

nic nie chcemy, idziemy sobie poleżeć na wygrzane słońcem

wydmy chłonąć spokój i niesamowity urok tego miejsca. Na

plaży gość namawia do zakupu „special cake” który daje niby

dobrego kopa. Oglądamy i stwierdzamy... ściema… słońce

w zenicie, spokojnie rozbjam paczkę fajek, wyciągając z niej

„serce”, idealną tekturkę na ilterek. Powoli rozdrabniamy

aromatyczną kostkę, rozsypuję, pociągnięcie językiem i jest! Won-

ny dym roztacza się po plaży… Ach, jak dobrze, że są jeszcze

takie miejsca na ziemi, gdzie można się zupełnie wychillować.

Szukamy sklepu z alkoholem, policja nam w tym poma-

ga, JO, znaleźli Polacy oazę na pustyni… Otwieram piwo…,

nie, to nie jest to, na co miałem ochotę. Nie lubię zamułki po

alko… Ale, o dziwo, ruch w jedynym w mieście sklepie z

trunkami zadziwia jak na kraj arabski. Ceny też, ale niemile.

Przechodząc wąską uliczką słyszę świdrujący szept…

„you want hashish ???”, „hashish….”. W serce wkrada się

niepewność.. .„No man, there is no police here...” odpowia-

da Francuz, który przyjechał tu pożyć kilka miesięcy (lat?),

powoli przemierzać kraj (a może i dalej się zapuści). Hmm…

Ale nie w każdym miejscu jest tak pięknie i spokojnie. W dużych

miastach ludzie są doskonale nauczeni, jak wyciągać z obco-

krajowców kasę. Chociaż taka twarda szkoła biznesu na ulicy z

pewnością każdemu się przyda. Ot, choćby jak się wykręcić z za-

kupów będąc otoczonym przez 10 kolesi. I o dziwo, czasem się uda-

je. Na szczęście z reguły nic więcej niż portfel stracić nie można…

Dla nas to był mały raj na ziemi, z dala od przetartych szlaków,

wśród przyjaznych ludzi, których energia do życia, do walki z

codzienną szarością, potrai zdumiewać. Dochodzą do mnie infor-

macje, że to się już skończyło, rząd marokański zabrał się za pows-

zechny zwyczaj palenia w związku z zacieśnianiem współpracy z

UE. Cóż, ja tego nie zauważyłem…

(machabeus@splif.pl)

ZnAjdZieSZ nAS miĘdZy innymi W:

Pola opium w Afganistanie

BASEL – CH

VISIONOFHEMP.CH,All-

schwilerstrasse118

BEDFORD - UK

BROADWAYTRAFIC,

ul.TAVISTOCKSTREET

BERLIN - DE

HANFJOURNAL,ul.DUNKERSTR.70

FLASHBACK.DEWOLLINERSTRASSE

KAYAGROW.DESchliemannstr.26

GROW-IN-EUROPE.DE

Kaiserin-Augusta-Alle29

GRASGRÜNOranienstr.183

BŁONIE k. Warszawy - PL

HYDROONLINE,ul.BIENIEWCKA43

BOCHNIA - PL

NOKAUT,ul.RYNEK11

BUCHHOLZ - DE

HANFNETZ.DE,BremerSTr.6

ELBLĄG

CHROM,ul.Hetmanska5/24

FRANKFURT

BONGHead-&Smartshop

Elisabethenstr.21

CZĘSTOCHOWA - PL

CITYGROOVE,al.NMP53

KRÓLESTWO Komispłytowy, al.NMP3

RURACLUB,al.NMP38

GDAŃSK

CHROM, WRZESZCZ ul. Wajdeloty 10

CHROM, ul. WIELKIE MLYNY 16/51

GDYNIA

CHROM, ul. Swietojanska 110/112

GORZÓW WIELK

FILUTSHOP, WEŁNIANY

RYNEK 2a/9

GRAZ – AT

HANF IM GLUCK, MUNZ-

GRABENSTR. 5

HAMBURG

AMSTERDAMHEADSHOP

Reeperbahn155

JASTRZĘBIE ZDRÓJ

KAMUFLAŻ,ul.HARCERSKA1c

JELENIA GÓRA

SPORTSZOPA,Pl.Ratuszowy38/1

KATOWICE

CHROM,ul.STAWOWA7

KONOPIELKA,ul.Dworcowa58/14

KOZIENICE

FLOW,ul.LUBELSKA6

KRAKÓW

EBOLA,ul.FLORIANSKA13

KOKOSHOP,ul.FLORIANSKA34

CHROM,ul.SLAWKOWSKA20

VF.KRAKOW, ul.B.Komorowskiego41

ŁOMŻA

AGWA-LITTLEBICK,ul.DWORNA5

ŁÓDŹ

BURAKSKATESHOP,ul.

PIOTRkOWSKA44

FLOW,ul.TRAUGUTTA4

TRIPCREW,ul.PIOTRkOWSKA44

BAGDADCAFE,ul.JARACZA45

KLUBTABASCO,ul.Piotrowskiego76

OLSZTYN

REMEDIUM,ul.KOŁŁĄTAJA2

OSTROŁĘKA

EXTREME,ul.GORBATOWA7c/16

EXTREME,ul.PRĄDZYŃSKIEGO4/13

OSTROWIEC ŚWIĘTOKRZYSKI

SKATESHOP,ul.KOŚCIELNA17a

PŁOCK

SCHRON,ul.Sienkiewicza61

POZNAŃ

VERT,ul.Półwiejska20

MINIRAMP,ul.Długa9

TRIXI,ul.Półwiejska28

FAJA,ul.Głogowska171

ACIDSHOP,ul.Ogrodowa20

A-XSklepzkoszulkami,ul.Półwiejska19

GHETTO,ul.Wrocławska25A

PUBCAFEMIESNA,ul.Ratajczaka14

PUBPIWNICA21,UL.Wielka21

PUBKISIELICE,ul.Taczaka20

KLUBCZYTELNIA,ul.Św.Marcin69

SOPOT

CANNABISHOUSE,ul.

KRÓLOWEJJADWIGI3

SOCHACZEW

KOMITYWA,ul.600-lecia21C3

STALOWA WOLA

HARDCORE,ul.WojskaPolskiego3b

SZCZECIN

BONGOZ,ul.TWARDOWSKIEGO18

ANDEGRAND,AL.WojskaPolskiego49

BUNKIER,Pl.Zwyciestwa1

TORUŃ

INTERCITY,ul.STRUMYKOWA15

WARSZAWA

Klub NO MERCY, ul. BEMA 65

HEMPSZOP, ul. DABROWSKIEGO 5a

Siódemki, ul. Nowowiejska 4

SIDE ONE, ul. CHMIELNA 21

NARGILE, ul. Grzybowska 96/3

Vinylshop HEJ JOE, ul. ZLOTA 8

Klub CDQ, ul. Burakowska

Wytwórnia WIELKI JOL, ul. Bobrowiecka 1A

Klub M25, ul. Minska 25

Klub REGENERACJA, ul. Pulawska 61

CHROM, Stacja metra Ratusz, box 12

TOMBA TOMBA, ul. Brzozowa 37

DOBRA KARMA, (Wola), ul. Górczewska 67

ŻÓŁTY CESARZ, ul. Juliana Bruna 34

WROCŁAW

UndergroundReaktorrecord

headshop,ul.RYNEK30

CLINIC,ul.RUSKA51

2 w tej organizacji, Antonio Maria Costa rozpoczął ostrą szarżę.

Ogłosił on, ku zaskoczeniu wielu, iż obecna strategia jest całkowicie

skuteczna, ponieważ dzięki niej mamy tylko 5% użytkowników

narkotyków w skali populacji całego globu. Jego pewność trochę

osłabła, gdy zgłoszono wątpliwość, że przecież nie taki był cel tej

strategii, jej celem była znaczna redukcja popytu i podaży, a nie

jej stabilizacja.

Pan Costa wzywał też, na szczęście bezskutecznie, do kampanii

mającej na celu poniżanie i upokarzanie gwiazd i artystów

zażywających narkotyki. Według niego odpowiedzialni są oni

za rosnący stale popyt na narkotyki, jako iż ich bezkarność i

(artur.radosz@gmail.com)

LUXEMBURG

PLACEBOHEADSHOP

41AvenuedelaGare

ZGORZELEC

KAZMATAZ,ul.IWASZKIEWICZA23

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: