Baśnie 1001 nocy [fragmenty] - Książę Ahmed i wróżka Peri Banu.pdf - legendy, podania, baśnie, wierzenia, mity - anecia0109

tytuł: "KsiąŜę Ahmed i wróŜka Peri Banu"

Z cyklu: "Baśni 1001 nocy"

W dawnych czasach ginących w pomroce wieków Ŝył sobie w Hindustanie pewien

sułtan. Miał on trzech synów. Najstarszy nazywał się ksiąŜę Hussein, średni -

ksiąŜę Ali, a najmłodszy - ksiąŜę Ahmed. Miał ów sułtan równieŜ bratanicę, która

zwała się Nur en-Nahar, a była córką najmłodszego z sułtańskich braci, który był

wcześniej umarł, powierzając opiekę nad swoją jedynaczką jej stryjowi sułtanowi.

Sułtan zajął się z wielką troskliwością jej wychowaniem i nie szczędził trudów,

aby dziewczynka umocniła się w sztuce czytania i pisania, szycia i haftu, śpiewu

i kunsztownej gry na róŜnych instrumentach, które dają nam rozkosz i sprawiają

radość. KsięŜniczka ta górowała urodą i wdziękiem oraz rozumem i mądrością nad

wszystkimi dziewczętami owych czasów we wszystkich krainach świata. Wzrastała

ona wraz z młodymi ksiąŜętami, a jej kuzynami, w szczęściu i beztrosce.

SpoŜywali razem posiłki, razem bawili się i sypiali w jednej komnacie. Sułtan

postanowił, Ŝe kiedy księŜniczka dojdzie do swoich lat, wyda ją za któregoś z

sąsiednich monarchów. Kiedy wszakŜe Nur en-Nahar wyrosła z lat dziecinnych,

sułtan zmiarkował, Ŝe wszyscy trzej młodzi ksiąŜęta pałają gorącą miłością do

niej i Ŝe kaŜdy z nich tęskni i pragnie pozyskać jej serce i rękę. Sułtan był

tym głęboko zatroskany i tak mówił do siebie: "Gdybym wydał księŜniczkę Nur en-

Nahar za jednego z jej kuzynów, to dwaj pozostali byliby niezadowoleni i sarkali

na moje postanowienie. Serce me jednak nie zniesie widoku moich synów

pogrąŜonych w smutku i rozczarowaniu. Jeśli wszakŜe oddałbym jej rękę komuś

obcemu, to wszystkich trzech młodych ksiąŜąt, a moich rodzonych synów,

przygniotłyby smutek i cięŜka zgryzota. Ba, kto wie, czy nie odebraliby sobie

Ŝycia lub nie skazali się na dobrowolne wygnanie do jakiejś dalekiej i obcej

krainy? To cięŜka sprawa i brzemienna w wiele niebezpieczeństw. ToteŜ godzi się

mnie, jako ich ojcu, tak postąpić, aby jeśli któryś z nich otrzyma ją za Ŝonę,

dwaj pozostali nie gniewali się nań za to". Długo rozwaŜał sułtan w ojcowskim

sercu tę sprawę i w końcu wymyślił takie rozwiązanie: kazał wszystkim trzem

młodym ksiąŜętom stawić się przed swoje oblicze i tak do nich powiedział: -

Synaczkowie mili, wszystkich was trzech miłuję jednakowo. KaŜdego równie mocno

jak dwóch pozostałych. Przeto nie mogę Ŝadnego z was wyróŜnić, dając mu za Ŝonę

księŜniczkę Nur en-Nahar, a nie jest w mojej mocy oddać jej rękę wszystkim trzem

naraz. Wymyśliłem więc sposób, aby jeden z was mógł jej rękę otrzymać, a jego

bracia nie czuli się uraŜeni i nie mieli powodu do zawiści. Oby wasza wzajemna

miłość i przyjaźń pozostały nienaruszone i Ŝaden nie zazdrościł szczęścia

drugiemu. Krótko mówiąc, plan mój jest następujący: Wybierzcie się w drogę i

niech kaŜdy z osobna jedzie do jakiegoś dalekiego kraju. KaŜdy z was ma mi

przywieźć stamtąd najcudowniejszy i najosobliwszy przedmiot ze wszystkich, jakie

podczas swej podróŜy zobaczy. A ten, który powróci z najrzadszym skarbem,

zostanie męŜem księŜniczki Nur en-Nahar. Przystańcie na to, co wam radzę! Ile

pieniędzy zaś będziecie potrzebowali na koszty podróŜy i nabycie owych

osobliwych i jedynych w swoim rodzaju przedmiotów, tyle weźcie sobie z mego

sułtańskiego skarbca! Trzej młodzi ksiąŜęta, którzy byli woli swego rodzica

zawsze posłuszni, przystali jednogłośnie na ojcowskie postanowienie. KaŜdy z

nich czuł się zadowolony i był pełen ufności, Ŝe to on właśnie przywiezie

sułtanowi ów najcudowniejszy podarek, za który otrzyma rękę pięknej księŜniczki.

Sułtan rozkazał wypłacić kaŜdemu z nich tyle pieniędzy, ile zaŜądał, bez

ograniczenia i obrachunku, a potem tak do nich powiedział: - Szykujcie się bez

zwłoki, wahania i namysłu i ruszajcie w drogę pod opieką Miłościwego Allacha.

Niebawem trzej młodzi ksiąŜęta przyszykowali się do podróŜy. Zakupili wszystko,

co im było potrzeba, przebrali się za wędrownych kupców, dosiedli rumaków

najczystszej krwi i wyjechali, kaŜdy otoczony swoją świtą, wspólnie z

sułtańskiego pałacu. Przez kilka dni jechali tym samym gościńcem, aŜ dotarli do

miejsca, gdzie drogi rozchodziły się w trzech kierunkach. Tam zajechali do

karawanseraju i spoŜyli wspólną wieczerzę. Potem umówili się i ustalili między

sobą, Ŝe od tej chwili przestaną podróŜować razem, ale skoro świt kaŜdy wyruszy

w swoją drogę. KaŜdy miał obrać inny kierunek i odwiedzić inną odległą krainę.

Przy tym uzgodnili, Ŝe podróŜować będą tylko przez jeden rok, a potem, jeśli

będą jeszcze wśród Ŝywych, spotkają się wszyscy trzej znów w tymŜe

karawanseraju, aby stamtąd wspólnie do ich ojca sułtana powrócić. Poza tym

postanowili jeszcze, Ŝe pierwszy, który do owego karawanseraju dotrze, czekać

będzie na następnego, a potem obaj pozostaną tam tak długo, aŜ trzeci

przybędzie. Po omówieniu tego wszystkiego w krótkiej i zgodnej naradzie, bracia

udali się na spoczynek. Kiedy zaś brzask rozjaśnił niebo, uścisnęli się na

poŜegnanie. Po czym dosiedli rumaków i odjechali, kaŜdy w swoją stronę.

Najstarszy brat, ksiąŜę Hussein, słyszał nieraz o cudach indyjskiej krainy

Biszangarh i od dłuŜszego juŜ czasu zamierzał ją zwiedzić. Dlatego wybrał drogę,

która tam prowadziła, przyłączając się do karawany, zmierzającej do tego kraju.

Wraz z nią podróŜował długo przez morza i lądy, przemierzył dalekie obszary,

odludne pustkowia i kamienne pustynie, nieprzebyte dŜungle i urodzajne okolice z

uprawnymi polami i ludnymi osadami, zielonymi ogrodami i bogatymi miastami.

PodróŜując tak przez trzy długie miesiące dotarł wreszcie do krainy Biszangarh,

która była tak rozległa i której granice tak daleko sięgały, Ŝe rządzona była

przez wielu królów. KsiąŜę Hussein zatrzymał się w karawanseraju przeznaczonym

dla kupców z dalekich stron. Usłyszał od ludzi, którzy tam przebywali, Ŝe w

stolicy kraju jest wielki bazar, na którym moŜna nabyć i sprzedać wszelkiego

rodzaju osobliwości i cudowne przedmioty. Następnego dnia więc udał się ksiąŜę

Hussein na ten bazar, a skoro go ujrzał, stanął jak wryty i dziwował się wielce

jego długości i szerokości. Albowiem bazar dzielił się na wiele ulic, a

wszystkie były przesklepione tak, Ŝe światło dochodziło jedynie przez okienka w

górze. Kramy po obu stronach ulic były zbudowane wszystkie według wzoru i

nieomal tej samej wielkości, a przed kaŜdym sklepem rozpięty był parasol z

płótna Ŝaglowego, który chronił od słonecznego blasku i dawał chłodny cień. W

sklepach tych były najróŜniejszego rodzaju towary ułoŜone w długie szeregi. Były

tam bele indyjskiej przezroczystej gazy, lniane tkaniny najdelikatniejszego

wyrobu, jednolicie białe lub farbowane i zdobne w barwne podobizny zwierząt,

drzew i kwiatów, tak precyzyjnie odrobione, Ŝe wyglądały jak Ŝywe. Były tam

równieŜ materie jedwabne, cięŜkie brokaty i najdelikatniejsze atłasy z Persji i

Egiptu w nieskończonej wprost ilości. A w sklepach z porcelaną stały glazurowane

naczynia najosobliwszych kształtów. Nie brakowało teŜ sklepów, w których moŜna

było nabyć wspaniałe makaty i tysiące dywanów i kobierców. KsiąŜę Hussein

przechodził ze sklepu do sklepu i nie posiadał się z zachwytu nad wszystkimi

tymi cudownymi rzeczami, o których nawet nigdy nie śnił. W końcu przyszedł do

ulicy złotników i tam ujrzał drogie kamienie i klejnoty, naczynia z Ŝółtego

złota i białego srebra, błyszczące od olbrzymich diamentów, krwawych rubinów,

zielonych szmaragdów i matowych pereł oraz innych kosztownych kamieni, które

wszystkie lśniły i iskrzyły się, tak Ŝe sklepy oświetlone były ich przedziwnym

blaskiem. Tedy ksiąŜę tak do siebie powiedział: "Jeśli na jednej jedynej ulicy

moŜna znaleźć tyle skarbów, to chyba nie wie nikt poza Allachem, jakie bogactwa

kryć się muszą w całym tym mieście?" Nie mniej dziwował się widząc małŜonki

kapłanów przystrojone z nadmiernym przepychem najpiękniejszymi klejnotami i od

stóp do głów spowite w najkosztowniejsze szaty. Nawet ich słudzy i słuŜebnice

mieli złote naszyjniki, bransolety i klamry wysadzane drogimi kamieniami. W

jednej z ulic bazaru zaś stali wzdłuŜ ścian sprzedawcy kwiatów, gdyŜ cały

tamtejszy naród zarówno z wyŜszych, jak i z niŜszych kast nosił wieńce i ozdoby

z kwiecia. Jedni trzymali naręcza kwiatów w ręku, inni zdobili głowy wieńcami, a

jeszcze inni mieli zwisające girlandy na szyi. Cała ulica wyglądała jak jeden

barwny dywan kwietny. Nawet kupcy przyozdobili swoje kramy wonnym kwieciem, a

powietrze cięŜkie było od dusznego aromatu. KsiąŜę Hussein przechadzając się tam

i z powrotem w końcu się zmęczył i chętnie by usiadł, aby trochę odpocząć.

ZauwaŜył to jeden z kupców i poprosił go przyjaźnie i dwornie, aby raczył

spocząć w jego sklepie. Przybysz wypowiedział zgodne z obyczajem powitanie i

usiadł. Wkrótce potem zauwaŜył przechodzącego machlerza*, który niósł dywan

kwadratowy, po cztery łokcie z kaŜdej strony, i zachęcał do kupna, wołając: -

Dywan na sprzedaŜ! Ale kto zdoła zapłacić mi jego wartość? Albowiem kosztuje on

trzydzieści tysięcy złotych monet! KsiąŜę Hussein zdziwił się wielce słysząc tak

wysoką cenę. Skinął na machlerza i obejrzawszy dokładnie dywan powiedział: -

Dywany takie, jak ten, sprzedaje się zazwyczaj za kilka srebrników! CóŜ więc za

szczególną zaletę ma twój dywan, Ŝe Ŝądasz za niego tak wielkiej sumy, bo aŜ

trzydzieści tysięcy złotych monet? Machlerz myślał, Ŝe ksiąŜę Hussein jest

kupcem, który dopiero przybył do krainy Biszangarh i dlatego tak mu

odpowiedział: - Czcigodny panie, czy myślisz, Ŝe wyznaczyłem za ten dywan zbyt

wygórowaną cenę? Mój pan, a właściciel tego dywanu, nie pozwolił mi sprzedać go

taniej niŜ za czterdzieści tysięcy złotych monet! A ksiąŜę Hussein na to: -

Dywan ten musi posiadać jakąś cudowną zaletę, jeśli Ŝądasz za niego tak

olbrzymiej kwoty! - Zaiste, efendi - odparł machlerz. - Zalety dywanu są jedyne

w swoim rodzaju i wprost cudowne. Kto bowiem na ten dywan siądzie i w myśli

wyrazi Ŝyczenie, aby dywan uniósł go w powietrze i przeniósł na jakieś inne

miejsce, ten w jednej chwili znajdzie się tam, niezaleŜnie od tego, czy miejsce

to leŜy blisko, czy jest oddalone o wiele dni drogi i trudne do osiągnięcia. -

Skoro ksiąŜę Hussein słowa te usłyszał, tak sam do siebie powiedział: "Zaiste

nie mogę mojemu ojcu sułtanowi przywieźć rzadszego i cudowniejszego podarunku z

podróŜy jak ten oto dywan i nic nie sprawi mu większej przyjemności i nie

wzbudzi u niego większego zachwytu. Niech Allach będzie pochwalony! Cel mojej

podróŜy został osiągnięty i dzięki temu, jeśli Allach tylko pozwoli, najgorętsze

moje pragnienie zostanie spełnione! Jeśli coś ma być wiecznym źródłem radości

dla mego ojca, to ten dywanu. Pomyślawszy tak, ksiąŜę Hussein postanowił

latający dywan zakupić i zwrócił się do machlerza tymi słowy: - Jeśli dywan ten

rzeczywiście posiada ową moc, o której mówisz, cena jego nie jest w samej rzeczy

za wysoka. Jestem gotów wypłacić ci Ŝądaną sumę. A sprzedawca dywanu na to: -

Jeśli moim słowom nie ufasz, to, proszę cię, wypróbuj ich prawdę i zbądź się

swej podejrzliwości! Usiądź na tym dywanie, a zgodnie z twym Ŝyczeniem i wolą

uniesie cię on do karawanseraju, w którym się zatrzymałeś. W ten sposób upewnisz

się, Ŝe słowa moje odpowiadają prawdzie. I dopiero kiedy przekonasz się o ich

rzetelności, zapłacisz mi Ŝądaną sumę. Dopiero tam i dopiero wtedy, nie

wcześniej! Powiedziawszy to, ów człowiek rozłoŜył dywan na ziemi za sklepem,

poprosił księcia Husseina, aby usiadł na nim, a sam zajął miejsce obok niego, po

czym na Ŝyczenie księcia Husseina dywan zaniósł obu do karawanseraju, zupełnie

jak gdyby to był latający tron króla Salomona. I cieszył się najstarszy z trzech

braci bardzo w myślach swoich, Ŝe posiadł tak osobliwą rzecz, jakiej nie mógłby

spotkać w Ŝadnym kraju, nawet na królewskich dworach. Serce i dusza jego

weseliły się i radowały z tego, Ŝe był przyjechał do krainy Biszangarh i znalazł

tam taki dziw nad dziwy. Zapłacił przeto nawet czterdzieści tysięcy złotych

monet za dywan i obdarował machlerza jeszcze dwudziestoma tysiącami na dokładkę.

I nieustannie powtarzał sobie, Ŝe skoro tylko sułtan ujrzy ten dywan, odda mu

rękę księŜniczki Nur en-Nahar. Bo wydawało mu się rzeczą całkiem niemoŜliwą, aby

któryś z jego braci, choćby nawet objechał cały świat wszerz i wzdłuŜ, mógł

znaleźć tak drogocenny skarb, by go moŜna było do tego dywanu przyrównać. Miał

ochotę od razu siąść na latający dywan i polecieć na nim do ojczyzny lub

przynajmniej czekać na braci w karawanseraju, w którym się poŜegnali dając sobie

solennie zaprzysięŜoną obietnicę, iŜ spotkają się tam znowu po roku. Ale wkrótce

przyszło mu na myśl, Ŝe okres czasu, który musiałby tam spędzić na czekaniu,

mógłby mu się bardzo dłuŜyć, i mógłby ulec pokusie i uczynić jakiś przedwczesny

krok. Dlatego postanowił pozostać na razie w krainie, której króla i mieszkańców

chciał juŜ od dawna poznać. Postanowił więc spędzić ten czas na zwiedzaniu kraju

Biszangarh i robieniu wycieczek do sąsiadujących krain. Pozostał tedy ksiąŜę

Hussein przez kilka miesięcy w krainie Biszangarh. Władca tego kraju miał

zwyczaj raz w tygodniu sprawować sądy, aby wysłuchiwać skarg i rozstrzygać

zawiłe sprawy, dotyczące obcych kupców. W ten sposób ksiąŜę Hussein miał moŜność

widzieć wiele razy tamtejszego króla, choć nigdy nikomu nie opowiedział o sobie.

PoniewaŜ jednak ksiąŜę miał urodziwe oblicze i wdzięczny chód, dworne obejście,

a przy tym odwagę i siłę, rozum, przezorność i dowcip, wkrótce naród tamtejszy

powaŜał go więcej niŜ własnego władcę, nie mówiąc juŜ o kupcach, rzekomych jego

towarzyszach. Z czasem ksiąŜę Hussein stał się na dworze królewskim wielce

lubiany i miał sposobność dowiedzieć się z ust samego władcy, jak wielkie jest

jego państwo i potęga i jak rozległa jego kraina. Zwiedził równieŜ ksiąŜę

Hussein najsławniejsze świątynie owego kraju. Pierwsza świątynia, którą widział,

była cała z miedzi i mosiądzu najkunsztowniej obrobionego. W wewnętrznej

czworokątnej niszy, mierzącej po trzy łokcie z kaŜdej strony, stał złoty posąg

boŜka, wielkością i postacią równy męŜowi najcudowniejszej urody. A robota tego

posągu była tak kunsztowna, Ŝe oblicze jego zdawało się spoglądać dwojgiem oczu

z olbrzymich rubinów bezcennej wartości na kaŜdego zwiedzającego, gdzie by nie

stanął. Następnie obejrzał ksiąŜę świątynię pełną boŜków, która nie ustępowała

pięknem i osobliwością pierwszej. Była ona zbudowana pośrodku wsi na placu

wynoszącym mniej więcej pół morgi, na którym kwitły przecudne róŜe, jaśminy,

bazylie* i wiele innych słodko pachnących roślin, których wonnym aromatem

nasycone było całe powietrze. Wokoło dziedzińca świątyni biegł mur na trzy stopy

wysoki, tak Ŝe nie mogło zabłąkać się tam Ŝadne zwierzę. A pośrodku znajdował

się na wysokości wzrostu człowieka taras, cały z białego marmuru i alabastru.

KaŜda płyta była tak umiejętnie ociosana i tak dokładnie dopasowana, Ŝe cała

olbrzymia posadzka tarasu wyglądała, jak gdyby zrobiona była z jednej tafli.

Świątynia stała na tarasie uwieńczona kopułą wznoszącą się na jakieś

pięćdziesiąt łokci i widoczną z odległości wielu mil. Długość gmachu wynosiła

trzydzieści łokci, a szerokość dwadzieścia, a płyty z czerwonego marmuru,

którymi świątynia była obłoŜona, były gładko wypolerowane, niczym zwierciadło,

tak Ŝe kaŜdy przedmiot odbijał się w nich w swej naturalnej postaci. Kopuła była

kunsztownie rzeźbiona i od zewnętrznej strony pokryta bogatym ornamentem.

Wewnątrz zaś ustawione według rangi i godności stały nieprzeliczone rzędy

posągów pogańskich boŜków. Do tej najświętszej ze świątyń napływały od rana do

wieczora tysiące kapłanów, tysiące męŜczyzn i niewiast, aby odprawiać codzienne

naboŜeństwo. Czekały tam na nich nie tylko obrzędy, ale równieŜ zabawy i

przyjemności. Jedni ucztowali, inni pląsali, jedni śpiewali, inni przygrywali

wesoło i radośnie na przeróŜnych instrumentach, a tu i tam odbywały się huczne

zabawy i uczty. Tutaj gromadziły się teŜ o kaŜdej porze roku nieprzeliczone

tłumy pielgrzymów z dalekich krajów, aby wypełnić swoje śluby i odprawić modły.

Wszyscy oni przynosili z sobą złote i srebrne monety oraz rzadkie i kosztowne

dary, które w obecności królewskich urzędników składali w ofierze. Poza tym

ksiąŜę Hussein miał sposobność widzieć uroczyste pochody, które w stolicy

Biszangarh odbywały się tylko raz do roku. Gromadzili się tam dzierŜawcy, wielcy

i mali, i obchodzili w procesji wszystkie świątynie, zwłaszcza jedną, która pod

względem wielkości i przepychu górowała nad wszystkimi. Sławni uczeni odbywali

podróŜe trwające cztery i pięć miesięcy, aby spotkać się ze sobą podczas

uroczystości świątecznych. Ze wszystkich okolic Hindustanu lud odbywał

pielgrzymki tak tłumnie, Ŝe ksiąŜę Hussein nie posiadał się na ten widok ze

zdumienia. A poniewaŜ nieprzeliczone tłumy ludzi tłoczyły się wokoło świątyń,

nie udało mu się nawet dojrzeć, w jaki sposób oddaje się cześć tamtejszym

bóstwom. Po jednej stronie znajdującego się w pobliŜu ogromnego placu stał nowo

wzniesiony gmach o potęŜnych rozmiarach i urządzony z wyjątkowym przepychem.

Miał dziewięć pięter i opierał się na mocnej podbudowie czterdziestu filarów.

Tam zbierał król co tydzień swoich wezyrów, aby rozsądzać sprawy wszystkich

obcych przybyszów. Wnętrze pałacu było bogato przyozdobione i zaopatrzone w

kosztowny sprzęt. Od zewnątrz mury były pokryte malowidłami przedstawiającymi

tamtejsze widoki oraz sceny z dalekich krajów. Prócz tego były tam wizerunki

najrozmaitszych ptaków, a nawet komarów i much. Były one z takim kunsztem i tak

zręczną ręką odtworzone, Ŝe wyglądały jak Ŝywe, a lud wiejski, widząc z daleka

wizerunki lwów, tygrysów i innych drapieŜnych bestii, drŜał ze strachu i

przeraŜenia. Po drugiej stronie placu znajdowały się drewniane pawilony. Były

one od wewnątrz i od zewnątrz pięknie zbudowane i bogato malowane podobnie jak

ów gmach, o którym uprzedniośmy wspominali. A przy tym był tak przemyślnie

urządzone, Ŝe moŜna je było wraz ze wszystkimi znajdującymi się w nich ludźmi

obracać i przesuwać wszędzie, gdzie się tylko komu podobało. I tak przesuwano te

potęŜne budowle z pomocą przedziwnych maccin tam i z powrotem, Ŝeby znajdujący

się wewnątrz ludzie mogli po kolei przyglądać się najrozmaitszym zabawom i

widowiskom. Po pozostałych stronach owego placu stały rzędy słoni. Było ich

chyba ponad tysiąc. Ich trąby, uszy i zady były pomalowane cynobrem* i

przyozdobione przeróŜnymi wymyślnymi rysunkami. Miały bogate czapraki ze złotego

brokatu, a na grzbietach baldachimy haftowane srebrną nicią. Pod baldachimami

siedzieli grajkowie i przygrywali na przeróŜnych instrumentach, wesołkowie

bawili zebrany tłum krotochwilą, a kuglarze pokazywali róŜne przedziwne sztuki.

Ze wszystkich wszakŜe osobliwości, jakie ksiąŜę Hussein widział, najbardziej

podobała mu się parada słoni, wywołująca największe jego zdumienie. Był tam

jeden potęŜny słoń, którego moŜna było tu i tam przewozić, gdzie tylko jego

kornakom* się spodobało, poniewaŜ nogi olbrzyma spoczywały na platformie

poruszającej się na rolkach. Słoń trzymał w trąbie flet, na którym tak pięknie

przygrywał, Ŝe cały zgromadzony lud zachwycał się i nie Ŝałował mu oklasków. Był

tam jeszcze drugi słoń o wiele mniejszy od tamtego, który huśtał się na długiej

belce, obciąŜonej z drugiego krańca, w takt głośno grającej kapeli, przy czym

równieŜ i sam ów słoń głośno trąbił. Przyglądający się zaś temu ludzie byli

przewoŜeni z miejsca na miejsce wokoło owego huśtającego się słonia. Takie

widowiska z uczonymi słoniami odbywały się przewaŜnie w obecności samego króla.

KsiąŜę Hussein spędził prawie cały rok na przyglądaniu się wszelkim

osobliwościom na bazarach i podczas uroczystych świąt w kraju Biszangarh. Skoro

wszakŜe nastała pora, na którą był się umówił z braćmi, rozłoŜył swój latający

dywan na dziedzińcu za karawanserajem, w którym mieszkał, wziął ze sobą swoją

świtę, rumaki i wszystko, co ze sobą przywiózł, usiadł na dywanie i w duchu

wyraził Ŝyczenie, Ŝe chce przenieść się do owego karawanseraju, w którym miał

się spotkać z braćmi. Gdy tylko wymówił w myśli Ŝyczenie, dywan natychmiast się

uniósł w powietrze, przemknął i szumem przez całą odległość i zaniósł księcia

Husseina wraz z jego świtą i wszystkim, co ze sobą miał, na miejsce

przeznaczenia. Tam ksiąŜę, ciągle jeszcze nie zdejmując szat kupca, w które się

był przebrał, zatrzymał się, aby czekać na swoich braci. Posłuchajmy teraz, co

przeŜył ksiąŜę Ali, starszy z pozostałych dwóch braci księcia Husseina. I on

równieŜ trzeciego dnia po poŜegnaniu z braćmi przyłączył się do karawany, ale

pociągnął z nią do Persji. Kiedy po trwającej cztery miesiące podróŜy dotarł do

Szirazu, stolicy irańskiego kraju, zajechał tam ze swymi towarzyszami, z którymi

się bardzo zaprzyjaźnił, do pewnego karawanseraju. Zamieszkał razem z nimi,

podając się za jubilera. Na drugi dzień kupcy poszli kupować i sprzedawać

towary. KsiąŜę Ali zaś, który nic ze sobą nie przywiózł, co by moŜna było

sprzedać, lecz jedynie rzeczy potrzebne mu dla własnego uŜytku, zdjął

niezwłocznie szatę podróŜną i wraz z jednym z towarzyszy udał się na główny

bazar, który nazywał się Bazistan, czyli Targ Sukienników. KsiąŜę Ali

przechadzał się po bazarze zbudowanym z cegieł. Wokoło były kramy pod

sklepieniami wspartymi na pięknych kolumienkach. KsiąŜę dziwował się bardzo

widząc wspaniałe sklepy, w których leŜały wystawione na sprzedaŜ przeróŜne

wyroby z niebywale drogocennego materiału. Zdumiony pytał sam siebie, jakŜeŜ

bogate musi być całe miasto, jeśli tylko na jednej ulicy zgromadzone są takie

skarby. I oto gdy machlerze przechodzili tam i z powrotem wykrzykując nazwy

towarów, które mieli na sprzedaŜ, ksiąŜę Ali ujrzał między nimi jednego

trzymającego w ręku rurkę z kości słoniowej długości łokcia. Sprzedający Ŝądał

za nią trzydziestu tysięcy złotych monet. Skoro ksiąŜę Ali usłyszał tę cenę,

pomyślał sobie w duchu: "Człek ten zapewne oszalał, Ŝe Ŝąda tak wielkiej ceny za

tak lichy przedmiot!" Potem zaś zapytał jednego z właścicieli sklepów, z którym

był się zaznajomił: - Przyjacielu, czy człowiek ów jest szaleńcem, Ŝe Ŝąda sumy

trzydziestu tysięcy złotych monet za rurkę z kości słoniowej? PrzecieŜ tylko

głupiec mógłby mu dać tak wysoką cenę za tak marny przedmiot. - Czcigodny panie

- odparł właściciel sklepu - ten machlerz jest mądrzejszy i rozumniejszy niŜ

wszyscy inni ludzie jego zawodu. Z jego pomocą rozprzedałem juŜ towary warte

tysiące złotych monet. AŜ do dnia wczorajszego był jeszcze przy całkiem zdrowych

zmysłach. Atoli dzisiaj nie wiem, czy utracił rozum, czy teŜ nie. W kaŜdym razie

moŜemy spróbować przekonać się o tym. Usiądź tu i poczekaj w moim sklepie, aŜ

będzie tędy przechodził. KsiąŜę Ali usiadł na wskazanym miejscu i niebawem

ujrzał zbliŜającego się machlerza. Właściciel sklepu zatrzymał go i tak do niego

powiada: - Człowieku, ta mała rurka musi mieć jakąś osobliwą moc. Wszyscy ludzie

bowiem słyszą pełni zdumienia, Ŝe Ŝądasz za nią tak wysokiej ceny. Ten oto

dostojny gość myśli nawet, Ŝeś postradał zmysły. Machlerz, człowiek rozsądny,

nie pogniewał się wcale za te słowa i powiedział uprzejmie: - Efendi, nie

wątpię, Ŝe musisz mnie uwaŜać za szaleńca, poniewaŜ Ŝądam tak wysokiej zapłaty i

cenię tak drogo ten niewielki przedmiot, ale jeśli pokaŜę ci jego zalety i siłę,

chętnie zakupisz go za tę właśnie cenę. Powiedziawszy to, machlerz wręczył

księciu Alemu rurkę dodając: - Przyjrzyj się dokładnie tej rurce! Zaraz wyjaśnię

ci jej szczególne właściwości. Na obu końcach ma wprawione szkło. OtóŜ kiedy

jeden koniec przyłoŜysz do oka, będziesz mógł zobaczyć wszystko, czego tylko

zapragniesz. I będzie ci się wydawało, Ŝe jest blisko, choćby było od ciebie

Baśnie 1001 nocy [fragmenty] - Książę Ahmed i wróżka Peri Banu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: