Wiara a świadectwo Ducha Św...pdf

Wiara a świadectwo Ducha Świętego

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz4.html

Mówić będziemy w tej konferencji o dawaniu świadectwa w Duchu Świętym

nie w znaczeniu dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem naj

jakimś zgoromadzeniu chrześcijna czy podczas rekolekcji ewangelizacyjnych,

ale w znaczeniu prowadzenia ludzi do Chrystusa zawsze i wszędzie oraz

wykorzystywania każdej okazji do mówienia o Chrystusie i uznawaniu tego za

najważniejsze zadanie swego życia. W jaki sposób mamy dojść do takiego

sposobu świadczenia o Chrystusie? Uczestniczymy w tym szkoleniu

animatorów właśnie po to, aby się tego nauczyć. Na wstępie tej konferencji

musimy stwierdzić, że dawanie świadectwa wyrasta z pewnej świadomości

ogólnej chrześcijanina, z pewnej koncepcji życia chrześcijańskiego. Jeżeli

postawimy pytanie co to znaczy być chrześcijaninem, to otrzymamy na to

pytanie różne odpowiedzi. W naszych środowiskach - katolików - z pewnością

najczęściej usłyszymy, że być chrześcijaninem to znaczy być ochrzczonym,

chodzić do kościoła w niedzielę, wierzyć w to, czego naucza Kościół, spełniać

przykazania, przyjmować sakrementy święte. Otóż w świadomości ludzi, któzy

w ten sposób odpowiadają na to pytanie, być chrześcijaninem oznacza przede

wszystkim spełnianie pewnych praktyk, czy spełnianie pewnych warunków,

któe trzeba wypełnić, aby można było powiedzieć ,,Jestem chrześcijaninem.''

Chodzi tu prz tym przeważnie o warunki jakieś formalne, zewnętrzen, można

by powiedzieć nawet - organizacyjne. Tak niektórzy rozumują: należę do

organizacji, któa nazywa się Kościół Katolicki, muszę więc spełniać pewne

warunki przynależności do tej organizacji. To jest jedna forma dawania

odpowiedzi na pytanie, co to znaczy być chrześcijaninem, ale możemy

spotkać jeszcze inny sposób odpowiadania na to pytanie. Możemy kogoś

zapytać: co uważasz za najważniejsze przeżycie w swoim dotychczasowym

życiu? Jeżeli usłyszymy odpowiedź: najważniejszym przeżyciem w moim

dotychczasowym życiu było poznanie Chrystusa i przyjęcie Go jako mojego

Pana i Zbawiciela, jeżeli usłyszymy taką odpowiedź, możemy powstawić

1 z 8

2008-09-01 18:45

Wiara a świadectwo Ducha Świętego

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz4.html

wtedy drugie pytanie: co - twoim zdaniem - najlepszego możesz uczynić dla

drugiego człowieka, aby mu pomóc? Jeżeli wtedy otrzymam odpowiedź: mogę

pomóc temu człowiekowi do tego, żeby i on poznał Chrystusa i przyjął Go jako

swojego Pana i Zbawiciela, to o takim człowieku, który tak mówi, można

powiedzieć: on jest naprawdę chrześcijnaninem, bo dla niego najważniejszą

sprawą życia jest Chrystus, przyjęcie Chrystusa i dzielenie się z innymi

radością z przyjęcia Chrystusa. Zwróćmy uwagę, jaka jest duża różnica

pomiędzy tymi dwoma postawami. Jeden uważa: być chrześcijaninem, to

znaczy takie czy inne spełniać praktyki, ale wśród tego wszystkiego można

włąściwie zagubić Chrystusa, Chrystus nie jest wcale sprawą najważniejszą. I

właśnie jeżeli ktoś w ten posób pojmuje swoje bycie chrześcijaninem, to czy

taki człowiek będzie zdolny do dawania świadectwa? Dla tego człowieka

będzie rzeczą oczywistą, że dawanie świadectwa należy do istoty

chrześcijaństwa. Natomiast kto przeżył spotkanie Chrystusa jako

najważniejsze wydarzenie w swoim życiu, to dla niego jest sprawą oczywistą,

że musi się tym dzielić, że musi o tym świadczyć, musi dawać świadectwo. Co

by było, gdyby chrześcijanie pierwszych pokoleń tak pojmowali swoje

chrześcijaństwo - jako wypełnianie pewnych praktyk czy warunków

organizacyjnych? Czy my dzisiaj bylibyśmy chrześcijanami? Na pewno nie.

Ale oni przeżywają swoje spotkanie z Chrystusem jako rzecz najradośniejszą

w życiu, dzielili się tym wszędzie i dzięki temu świadectwo o Chrystusie się

rozchodziło, było przekazywanie od jednego człowieka do drugiego,

przechodziło od jednego narodu do drugiego, od jednego pokolenia do

następnego i dzięki temu świadectwu my jesteśmy dzisiaj chrześcijanami. Ale

czy następne pokolenia będą chrześcijański, jeżeli my nie zrozumiemy, że

naszym podstawowym obowiązkiem chrześcijańskim jest dawanie

świadectwa. Świadectwo jest więc prostą konsekwencją życia

chrześcijańskiego, ale życia pojętego właśnie jako spotkanie z Chrystusem w

Duchu Świętym. Jeżeli tak pojmujemy życie chrześcijańskie, to dawanie

świadectwa jest dla nas jakoś prostą konsekwencją. Niestety, tylu chrześcijan

współczesnych zatraciło zdolność dawanania świadectwa. Ich świadectwo jest

słabe i dzięki temu coraz więcej ludzi ochrzczonych wprawdzie, przestaje być

chrześcijanami i dzięki temu tylu ludzi w świecie współczesnym nie słyszało

jeszcze o Chrystusie. Ktoś obliczył, że w tradycyjnych środowiskach

chrześcijańskich trzeba około tysiąca chrześcijan świeckich i czterech

duchownych, aby jednego człowieka w ciągu roku przyprowadzić do

2 z 8

2008-09-01 18:45

Wiara a świadectwo Ducha Świętego

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz4.html

Chrystusa. Dlaczego tak jest? Wydaje się, że jest z nami podobnie jak z

Szymone Piotrem. Przypominamy sobie tęscenę ewangelii, kiedy to Chrystus,

który nauczał tłumy z łodzi Piotrowej, powiedział potem: Wypłyń na głębię i

zarzuć sieci. A Piotr wtedy mówi: Panie, całą noc żeśmy pracowali i niceśmy

nie ułowili, ale na Twoje słowo zarzucę sieci. I kiedy zarzucił sieci na nowo na

słowo Chrystusa zagarnął tyle ryb, że sieci się rwały i z trudem mogli te ryby

wyciągnąć na brzeg. Otóż każdy z nas może przeżyć taki moment w swoim

życiu. Każdy z nas mówi, albo powinien mówić do Chrystusa na modlitwie:

Panie, tyle się trudziłemdziesięć lat, może dwadzieścia, może trzydzieści,

jestem chrześcijaninem, uważam, że prowadzę życie chrześcijańskie, modlę

się, chodzę do kościoła, ale nikogo jeszcze nie przyprowadziłem do Ciebie.

Nie wolno nam wątpić, że kiedyś taka chwila nastąpi, bo przecież jest wolą

Chrystusa, ażebyśmy Go przyjęli jako swojego Pana i Zbawiciela i żebyśmy

innym głosili tę radość, to szczeście, jakie płynie z przyjęcia Go i życia z Nim.

Chciałbym w tej konferencji przekazać pewne wypróbowane już przez wielu

ludzi zasady owocnego dawania świadectwa Chrystusowi. Tych zasad jest

dziewięć. Króko je przedstawię.

Zasada pierwsza. Zasada ta domaga się pewności, że Chrystus jest moim

Panem i Zbawicielem, pewności, że Chrystus wszedł w moje życie. Chodzi o

pewność opartą na obietnicy Chrystusa, na Jego słowie. Jest to warunek

konieczny, lbiwem z tej pewności dopiero wypływa przekonanie, że trzeba iść

do innych ludzi aby to głosić, że mamy do przekazania coś radosnego, coś,

co innym jest potrzebne, co także im da radość, pokój, szczęście. Jeżeli sam

nie doświadczyłem tego, to nie będę odczuwał żadnej potrzeby, żeby

świadczyć o tym wobec innych i dlatego tego momentu, tego warunku nie

można pominąć. Nie idziemy do ludzi po tou, aby ich czegoś nauczyć, jak na

przykłąd nauczyciel, który uczył się matamatyki, fizyki, historii przekazuje

innym te wiadomości. Naszym zadaniem jest świadczyć o Chrystusie, ożywej

osobie. Musimy z tą żywą osobą najpierw nawiązać kontakt bezpośredni,

bliski, musimy w Niego uwierzyć, do Niego się modlić, jemu polecać swoje

problemy życiowe. Dopiero wtedy, kiedy Chrystus jest naprawdę moim

przyjacielem, kiedy mam do Niego osobowy, bezpośredni jaiś stosunek, wtedy

dopiero mogę iść głosić, dawać świadectwo. Muszę się narodzić na nowo,

mówiąc innymi słowami, bo właśnie te nowe narodzimyw Duchu Świętym

polegają na takim osobowym, bezpośrednim przyjęciu Chrystusa i trwaniu w

3 z 8

2008-09-01 18:45

Wiara a świadectwo Ducha Świętego

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz4.html

takim kontakcie z Nim. Wiara w znaczeniu biblijnym to jest bezpośrednia ja-ty

relacja, to jest pierwszy dar Ducha Świętego w nas. Otóż na tej relacji, na tym

bezpośrednim przeżywaniu kontaktu z Chrystusem opiera się całe

świadczenie, dopiero wtedy odczuwam wewnętrzną potrzebę dawania

świadectwa i moje świadectwo może być przekonywujące.

Zasada druga. Polega ona na przekonaniu, że moje grzechy są przez

Chrystusa odpuszczone. Nie mogę w sobie nosić lęku, niepewności, czy

jestem uwolniony od grzechu, bo wtedy nie mógłbym świadczyć z radością.

Świadectwo musi być świadectwem radosnym o tym, co zostało mi dane jako

niezwykły dar, odpuszczenie grzechów. Muszę być pewnym tego, że moje

grzechy uznane, wyznane przed Chrystusem, są odpuszczone. I wtedy, kiedy

mam w soobie tę radosną pewność, ten pokój, mogę iść do innych, aby

dawać świadectwo o tej radosnej rzeczywistości, o tym niezwykłym darze,

który przyniósł nam Chrystus.

Trzecia zasada to pewność, że jesteśmy napełnieni Duchem Świętym. Musimy

prosić Ducha Świętego, żeby kierował naszym życiem, żeby dał nam

mocprowadzenia prawdziwego życia chrześcijańskiego, życia Słowem Bożym,

życia poddanego kierowanicwtu Chrystusa. Musimy być o tym mocno

przekonani, musimy w to wierzyć, bo otrzymaliśmy obietnicę. Przekazuje ją

św. Jan w swoim liście: Ufność, któą w nim pokładamy polega na

przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego

wolą. Opieramy się na tej obietnicy, wierzymy słowom obietnicy, nie polegamy

na uczuciu, emocji. Jeżeli mam taką wiarę, jeżeli jestem przekonany otym, że

prowadzę życie w Duchu, że jestem napełniony Duchem Świętym, wtedy

mogę iść, aby dawać świadectwo.

Te trzy zasady dotychczas tu przedstawione to są zasady podstawowe. Z ich

wypełnienia wyrasta świadectwo w jakiś sposób spontaniczne, naturalne,

gdyż świadectwo jest prostą konsekwencją tego, co nazywamy przyjęciem

Chrystusa, odpuszczeniem grzechów, napełnieniem Duchem świętym. To

równocześnie stanowi istotę życia chrześcijańskiego i dlatego jeżeli mamy

prawdziwe życie chrześcijańskie, to wtedy jesteśmy nie tylko zdolni do

świadectwa, ale to świadectwo przeżywamy jako naturalną konsekwencję,

potrzebę swojego życia chrześcijańskiego. A teraz dalsze zasady.

4 z 8

2008-09-01 18:45

Wiara a świadectwo Ducha Świętego

http://www.blachnicki.oaza.pl/conf/agape/rnz4.html

Zasada czwarta mówi, że trzeba się dzielić swoją wiarą w CHrystusa,

wykorzystując każdą okazję do rozmowy z innymi o Chrystusie. Trzeba się

dzielić swoją wiarą w sposób prosty i jasny zarazem. Trzeba się pozbyć

wszelkich lęków, zahamowań, wszelkich obaw przed jakąś trudnością czy

niewykonalnością tego zadania. Musimy pamiętać o tym, że w drugim

człowieku, z którym rozmawiamy, też działą Chrystus i Duch Święty. Dlaczego

nie trzeba liczyć tylko na siebie, nie trzeba sobie zbyt wyobrażać to zadanie

jako niewykonalnie trudne, bo zależne w końcu od nas. Wielu ludzi odczuwa

lęk przy dawaniu świadectwa, dlatego że ostatecznie polega na sobie. Jak ja

to zrobię, jak ja go przekonam, jakich użyję argumentów? A tymczasem

chodzi tylko o proste dawanie świadectwa, mówienie o tym, oczym jestem sam

głęboko przekonany. Rzesztę zostawiam Bogu, bo Bóg chce wejść do

wnętrza także drugiego człowieka. On przygotował jego serce. Ale Chrystus

ustanowił taki porządek, że nasze świadectwo, zewnętrzne świadectwo jest

potrzebne, żeby tego drugiego człowieka wezwać do wiary. Jest takie prawo,

że osoba reaguje na osobę, rezonuje - jak mówimy - na osobę, która mówi o

swoich wewnętrznych przeżyciach. Dlatego moje świadectwo jest narzędziem,

jest jakimś przekaźnikiem, tego co chce przekazać Chrystus, który - z drugiej

strony - przez swego Ducha przygotowuje naszego bliźniego na to, by był

zdolny przyjąć świadectwo. A więc nie trzeba się wysilać, nie trzeba na siłę

przekonywać, ale świadczyć w sposób prosty, jasny, opierając się na mocy

Bożej, a nie na własnej swojej mądrości, inteligencji, uczoności, czy na

własnej jakieś sile przekonywania. Przyjęcie Chrystusa to jest ostatecznie

tajemnica, któa dokonuje się pomiędzy BOgiem, który chce dać człowiekowi

siebie i człowiekiem, który przyjmuje tego Boga też tylko dzięki temu, że w nim

działa Bóg, Duch Święty. Ostatecznie tylko Bóg w nas może przyjąć Boga. O

tym musimy pamiętać, a równocześnie pamiętać, że my włączamy się w to

tajemnicze spotkanie człowieka z Bogiem jako narzędzie, któe jest potrzebne,

bo Bóg chce się nami posłużyć i dlatego nie wolno nam dopuścić do tego,

żeby drugi człowiek został pozbawiony tej łaski spotkania z Chrystusem, bo

zabrakło świadectwa, zabrakłow właśnie tego narzędzia.

Piąta zasada owocnego świadczenia mówi o modlitwie. Trzeba się modlić za

tych wszystkich ludzi, któzy jeszcze nie doznali szczęścia poznania i przyjęcia

Chrystusa. Najpierw za tych, których znamy, może w najbliższym otoczeniu.

5 z 8

2008-09-01 18:45

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: