Michael Gerber - 3 - Barry Trotter i końska kuracja.pdf - Podobne - amos123

MICHAEL GERBER

Barry Trotter i końska kuracja

1 KOŃSKA KWJ4

PRZEŁOŻYŁA PAULINA BRAITER

wydawnictwo MAG Warszawa 2006

-^0 'L9 'w IZ ^pdAr^ -jn

N9SI

'Lilii

JBST1T[

uopB|SUBJij i^sijoj sip joj

ot^i Aą ^003 © iH3P

ROZDZIAŁ 0

KUKA &SÓU oD W084

Wielu ludzi pyta mnie (Bóg jeden wie, że sam też zadaję sobie to pytanie): „Czemu

ciągle piszesz te książki?". Krótka odpowiedź brzmi: „Rozpaczliwie potrzebuję

pieniędzy". Tak naprawdę jestem praktycznie zrujnowany - piszę te słowa na opakowaniu

po Big Macu na dworcu autobusowym w mieście tak biednym, że nie stać go nawet na

własną nazwę. Oto mój dom. Życie pisarza nie jest usłane różami, ani nawet stokrotkami.

Po pierwsze, pozwólcie, że zdementuję pewne plotki. Wbrew temu, co mogliście

przeczytać, nie wydałem milionów, próbując uwieść Madonnę. Oboje z Madonną żyjemy

w szczęśliwych związkach małżeńskich (nie ze sobą nawzajem). Nie wpakowałem też

majątku w budowę najwyższej na świecie konstrukcji z klocków lego. Wydaje się to zbyt

absurdalne, by o tym wspominać, ale zdziwilibyście się, jak wiele osób pytało mnie o tę

pogłoskę. Rzeczywiście, kupiłem sobie stary model jaguara, by uczcić ukończenie

Barryego Trottera i Niepotrzebnej kontynuacji, lecz ma on

zaledwie dwanaście centymetrów długości i stoi na moim biurku.

Mam bardzo skromne potrzeby - dajcie mi dach nad głową, najprostsze jedzenie i dzieło

literatury dziecięcej do sparodiowania, a będę szczęśliwy. Po sukcesie dwóch pierwszych

książek o Barrym Trotterze powinienem móc odejść spokojnie w stronę zachodzącego

słońca i żyć z odsetek, wcielając w życie projekt stworzenia sieci kaplic ślubnych dla

zmotoryzowanych. Lecz, podobnie jak wiele innych osób w show-biznesie, zaufałem

niewłaściwym ludziom. Ludziom, akurat. Chciałbym.

Kilka lat temu, zbierając materiały do pierwszej książki, poznałem grupkę myszy.

Przewodził im czarujący, brązo-woszary osobnik Timothy. Timothy twierdził, że jest

nieśmiertelny, ja jednak wiedziałem tylko, że tryska dowcipem i zna mnóstwo

fascynujących anegdot o ludziach sławnych i bogatych. Odbyliśmy wiele długich - i jak

sądziłem głębokich - rozmów; wkrótce staliśmy się nierozłączni.

Przeżyliśmy też wiele wspaniałych chwil... szalonych chwil. Pamiętam, jak pewnego lata

wraz z Timothym wałęsaliśmy się po Europie mikrobusem marki Volkswagen (kazałem

go przerobić tak, by Timothy mógł prowadzić). Gdy zaproponował, że zostanie moim

agentem/księgowym/menadżerem, zgodziłem się chętnie. Nie należę do osób

uważających, iż fakt, że ktoś ma pięć centymetrów wzrostu, automatycznie dyskwalifikuje

go jako kandydata na stanowisko kierownicze. Sam jestem dość niski.

Dopiero później odkryłem, że zaledwie w ciągu tygodnia Timothy zdążył wszystko

przepisać na siebie. Wszelkie wpływy z pierwszych dwóch książek o Barrym Trotterze

trafiały na konto gryzonia w banku szwajcarskim. Za każdym razem, kiedy pytałem o

nieprzychodzące czeki, Timothy zbywał mnie jakimś wykrętem, a ja jak kretyn wierzyłem.

Stopniowo stawał się coraz trudniej osiągalny przez telefon. Jak głupiec, sądziłem, że

jest zajęty załatwianiem mi nowych projektów. W rzeczywistości urządzał niewiarygodnie

huczne przyjęcia, uzależnił się od markowego masła orzechowego i zaciągał poważne

kredyty w najdroższych sklepach serowarskich Londynu.

Co gorsza, zaczął krążyć po świecie, udając mnie. To on zalecał się do Madonny, on miał

fetysz Lego i on zaangażował się w działania Mysiego Frontu Wyzwolenia Mu-stynów. Ja

sam nigdy, przenigdy nie przekazałbym nawet centa tym przepełnionym nienawiścią

fanatykom. Nigdy nie uczestniczyłem w żadnym z ich wieców — jeśli przyjrzycie się

zdjęciom, od razu widać, że to nie ja — nie porasta mnie przecież futro, choć faktycznie

jestem w jednej ósmej Sycylijczykiem.

Gdy w końcu się zorientowałem, co się dzieje, było już

0 wiele za późno. Jedyną pociechę dla mnie stanowiło odkrycie, że wiele sławnych osób,

o których mówił Timothy -takich jak Benjamin Disraeli, Sonia Henje, Maria Callas

1 sekretarz generalny ONZ Kofi Annan - także dało się oszukać temu małemu

cwaniakowi. Przynajmniej znalazłem się w dobrym towarzystwie.

Mój wydawca łaskawie zgodził się, bym napisał tę książkę, z nadzieją, że dzięki

wpływom uda mi się pozwać mysz do sądu. Nie będzie to jednak łatwe - co noc około

trzeciej dzwoni telefon, a gdy podnoszę słuchawkę, słyszę piskliwy głosik, opisujący

wszystkie straszne rzeczy, jakie mnie

spotkają, jeśli wydam nową powieść. Z pewnością to mysi zabójca, jeden z wynajętych

zbirów Timothy'ego.

— Hej, koleś (zawsze zwraca się do mnie per „koleś", czego nie cierpię), jeśli wydasz

Barry'ego 3, pogryziemy wszystkie stronice... Potem każemy naszym ludziom w

księgarniach porozrzucać je po podłodze. Pogną się i trzeba je będzie zwrócić. Twój

wydawca straci miliony!

Jasne, że się boję - kto by się nie bał - ale Orion zapewnia, że użyją wszelkich możliwych

środków, by zapewnić mi bezpieczeństwo. Toteż postanowiłem zrobić co trzeba. Proszę,

zastanówcie się, czy nie kupić tej książki, choćby po to, by powstrzymać mnie przed

napisaniem następnych. Z Waszą pomocą (to znaczy pieniędzmi) mogę wygrać walkę o

moje dobre imię.

Dziękuję, że to przeczytaliście, i mam nadzieję, że spodoba się Warn książka.

M.G. Miasto bez nazwy, 2004

ROZDZIAŁ 1

Trivia Row drzemała w letnim upale. Od tygodni słońce działało jakby na biegu

wstecznym - jego osobliwie ciężkie promienie, zamiast obdarzać energią, wysysały ją z

ziemi. Wszelka działalność w blasku niebiańskiego śledczego toczyła się wolniej,

ospałej, w dosłownym morzu potu. Nawet uliczne owady, choć jak zawsze liczne,

zrezygnowały z gryzienia i kłucia, uznając, że te czynności wymagają zbyt wiele wysiłku.

Kruche źdźbła trawy pragnęły tylko przytulić się do ziemi i zasnąć, przynajmniej do

czasu, gdy Anglia oddali się nieco bardziej od słońca.

W owo wtorkowe popołudnie w uliczce panowała cisza, zakłócana jedynie miarowym

kapaniem potu przerażonych mieszkańców. Zbliżała się pora powrotów ze szkoły; całe

rodziny wyglądały nerwowo ze swych pozbawionych klimatyzacji domów o zamkniętych

na głucho drzwiach i oknach. „Czy moje dziecko zdoła dziś wymknąć się zombi?". „A

może znów nakarmią je ziemią, jak ostatnio?".

Na zewnątrz poruszyły się dwie postacie. Vermon i Pecu-nia Durneyowie, patrzący

bezmyślnie przed siebie, wędrowali sztywno tam i z powrotem, posłuszni rozkazom

paskudnego młodego, piętnastoletniego czarodzieja Barry'ego Trottera. Niewrażliwa na

upał para krążyła po Trivia Row, wypuszczając powietrze z opon wszystkich

samochodów, przegryzając plastikowe worki pełne skoszonej trawy i wysypując ich

zawartość, chwytając dzieciaki i wrzucając je głową w dół do kubłów ze śmieciami.

Na końcu ulicy pojawił się Howard, miejscowy ośmio-latek. Obdarzony bujną wyobraźnią

chłopak szedł wolno, zatopiony w myślach, nie widząc zbliżających się zombi.

Trzymaną w ręku figurką Howard poprawiał wiecznie zjeżdżające z nosa okulary.

- Wy, głupcy — rzekł głośno — nikt nie zdoła powstrzymać mojego magnetomierza.

Był to jeden z ważnych elementów historii, którą właśnie wymyślał.

- Tak ci się zdaje - odparł Howard nieco innym głosem, który wskazywał, że teraz

przemawia druga figurka. - Zaraz cię uderzę. — Przysunął do siebie dwie figurki, udatnie

odgrywając efekty dźwiękowe.

Piętnaście metrów dalej matka Howarda lekko uchyliła okno. Zwrócenie uwagi zombi

mogło zaowocować kilkoma kilogramami trawy wepchniętej przez otwór na listy, musiała

jednak zaryzykować.

- Howardzie! - krzyknęła, wskazując gorączkowo przez szparę. — Durneyowie! Uciekaj,

Howardzie, biegiem!

Chłopak uniósł wzrok, ujrzał zamienionych w zombi sąsiadów i pomknął do drzwi. Nie

zdążył.

- Arrgh - warknęła Pecunia, po raz trzeci w tym tygodniu wpychając do kubła

szamoczącego się Howarda.

- Arrgh - zgodził się usłużnie Vermon.

W matce Howarda coś pękło. Z miotłą w ręku zbiegła ze schodów i popędziła w stronę

Durneyów.

- Cholerni nieumarli. - Zamachnęła się gwałtownie. — Wynocha stąd!

Podczas gdy Durneyowie zaczęli się cofać, warcząc i machając rękami, matka Howarda

pomogła mu wygramolić się z kubła.

- Wy dwoje powinniście się wstydzić! - huknęła. — I ten odmieniec Trotter też.

Ośmielona pokazem odwagi (i poirytowana ciągłymi upałami) społeczność Trivia Row

ruszyła do kontrataku. Otwarły się drzwi i okna, i na wycofujących się zombi posypały się

niczym grad najróżniejsze przedmioty ciskane przez zlanych potem, doprowadzonych do

ostateczności mieszkańców.

- A macie, wy dranie! — wrzasnął jeden z sąsiadów. — Wiem, że zjedliście mojego psa!

Siedzący w domu Barry Trotter oglądał tę scenę z głęboką, przejmującą satysfakcją. W

końcu zrozumiał, czemu niektórzy zostawali szamanami — zombi były super.

Zamówienie tego zestawu okazało się najlepszym pomysłem od lat.

A jednak... Nagle ogarnęło go niezwykłe uczucie. Czyżby naprawdę tęsknił za powrotem

do szkoły? Owszem, teraz, gdy w księgarniach zaroiło się od ludzi kupujących mocno

ubarwioną książkę J.G. Rollins Barry Trotter i kawior filozoficzny (naprawdę, jeśli chodzi

o książki, to ludzie potrafią

kupić wszystko*), w Hokpoku traktowano go jak znakomitość. Ale żeby od razu miał

chcieć wrócić do szkoły? Nie, niemożliwe. Zasunął kotary i w pokoju znów zapanowała

ciemność.

Wyciągnięty na niezasłanym łóżku patrzył tępo w telewizor, w którym leciał jakiś mecz, i

zapadał się coraz głębiej w kokon nudy, ciężkiej niczym zeszłomiesięczna gazeta.

Zmuszanie spikerów do bekania było zabawne pierwsze kilkaset razy, a odwracanie goli

miało sens tylko, jeśli obstawiło się zakład. Może gdyby powtórzył to wystarczająco wiele

razy, doprowadziłby do wojny między Francją i Hondurasem. Barry uśmiechnął się na tę

myśl.

Niezwykłe uczucie znów powróciło. Nie, to nie był entuzjazm na myśl o szkole. Hokpok

nie był w stanie wzbudzić podobnej reakcji, nieważne — pozytywnej czy negatywnej.

Zawroty głowy, strach, fascynacja, niewytłumaczalne pragnienie ucieczki... Gdyby nie

fakt, że przebywał na Trivia Row, przysiągłby, że w pobliżu kręcą się marketorzy.

Słysząc jakiś dźwięk, Barry wszedł do łazienki, wspiął się na muszlę klozetową i wyjrzał

przez okno. To, co zobaczył, wzbudziło w nim mdłości pomieszane z przejmującą

radością... Pięć metrów niżej w ogrodzie oddział ubranych w garnitury marketorów

otaczał Dupka Durneya. Dupek, jako Gumol (i to w dodatku wyjątkowo tępy), nie miał

pojęcia, że marketorzy to zmora świata magicznego i że nikt — możliwe, że nawet Barry

- nie potrafi umknąć „grupie fokusowej", zespołowi marketorów skupiającemu swe

niewiarygodne zło na jednej, bezradnej ofierze.

Komu ja to mówię?

— Mamo, tato, w ogrodzie są jacyś... dziwni ludzie! — wrzasnął Dupek, który odczuwał

już pierwsze skutki działania ogłupiającej, przeraźliwie drogiej wody kolońskiej

marketorów.

-Aargh - odparł tępo Vermon z werandy, na którą zapędzili ich sąsiedzi. Wraz z żoną

zajadali się zawartością zamówionego tydzień wcześniej kubełka smażonego kurczaka.

— Nie uciekaj, młodzieńcze... Chcielibyśmy, żebyś odpowiedział nam na kilka pytań —

powiedział jeden z marketorów gładkim tonem, kryjącym w sobie grozę. — W zamian

damy ci ten banknot, dziesięć funtów.

-No... dobrze. — Dupek, wyraźnie oszołomiony, spróbował niezgrabnie złapać banknot.

— Nie tak szybko. - Marketor odchrząknął i oznajmił głośno: — Przyjmując

zaproponowane wynagrodzenie, tym samym zgadzasz się na wzięcie udziału w naszych

badaniach i poświadczasz, że nasza firma i klienci nie poniosą żadnej odpowiedzialności

w razie odniesienia przez ciebie obrażeń i/lub śmierci.

Wygłosiwszy obowiązkową formułkę, wręczył banknot Dupkowi, który próbował schować

go do kieszeni, ale nie

trafił.

W chwili, gdy dziesięć funtów powoli opadło na ziemię, marketorzy zbili się w ciasny krąg

niczym szakale. Dupek nie miał już szans - zaczęła się „grupa fokusowa".

— Którego znanego sportowca lubisz najbardziej? - spytał jeden z marketorów.

- Wybierz tylko spośród tych z przeszłością kryminalną - dodał drugi.

— Mleko o smaku sera - rzekł trzeci, unosząc notatnik. -Tak czy nie?

— Czy kupiłbyś pastę do zębów sprawiającą, że twoja ślina przypominałaby krew? -

wtrącił drugi.

— Nadmuchiwane spodnie?! - przekrzykiwał ich czwarty. — Nogawki zaciskające się na

udach, automatyczne wysuwanie kieszeni, awaryjne poduszki pośladkowe. Jak to brzmi?

Pierwszy chwycił Dupka za kołnierz.

— Czy chciałbyś jeść pióra? — warknął. — Może z dietetycznym sosem?

Dupek z trudem formułował słowa.

— Czy są... chrupkie? - Był blady, patrzył tępo szklistymi oczami.

— Mogą być! Może oblane nugatem? — zapytał szybko marketor. - I pokryte pysznym,

hipoalergicznym karmelem!

Marketor wypuścił Dupka, który runął ciężko na ziemię.

Natychmiast podniósł go drugi. Dupek zachwiał się na nogach.

— Jakie uczucia wzbudzają w tobie słowa „papierosy smażone w głębokim oleju"?

— Chyba... chyba... chyba zaraz się wyrzygam.

Krąg marketorów cofnął się o krok i Dupek zaczął wymiotować obficie wprost na rabatkę.

Następnie osunął się na ziemię i znieruchomiał. Nie był martwy; wyssali go w rekordowo

krótkim czasie. Obserwujący z góry całą scenę Barry patrzył zafascynowany, ogarnięty

przepyszną Scha-denfreude.

- Niewiele w sobie miał - zauważył jeden z marketo-

row.

- Te dzisiejsze dzieciaki — odparł drugi. — Zupełnie jakby nic ich nie obchodziło.

— Oblejcie go wodą i znów zaczniemy - zaproponował trzeci.

- Tylko nie wodą - zaprotestował czwarty. - Mamy suszę. — Udał, że obsikuje

nieprzytomnego chłopaka.

- Nie, dajmy sobie spokój, jest wykończony — mruknął piąty, podnosząc upuszczony

przez Dupka banknot. -Chodźmy na lunch.

Marketorzy zatrzasnęli teczki. Barry słyszał ich wyraźnie; rozmawiali głośno, jak ludzie

przywykli do tego, że się im ustępuje.

— Wiesz, mam pomysł na wspólny biznes — oznajmił jeden, włączając komórkę.

Michael Gerber - 3 - Barry Trotter i końska kuracja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: