DIAGNOSTYKA APARATU RUCHU
W niedługiej historii badań klinicznych aparatu ruchu człowieka wyodrębnić możemy kilka stosowanych różnych metod zmieniających się wraz z rozwojem techniki pomiarowej i wzbogacania aparaturowego tych pomiarów. Mówić tu zatem możemy o następujących procedurach badawczych:
1. Motografii- metoda polegająca na bezpośredniej obserwacji ruchu obecnie bardzo zobiektywizowana dzięki rejestracji kamerą video, analizie komputerowej elementów chodu, wykorzystaniu platform tensometrycznych i czujników elektronicznych w obuwiu badanego.
2. Motoskopii – subiektywnej obserwacji ruchu, sposobu poruszania się odbiegającego od normy, występowanie patologicznych przyruchów, zaburzenia koordynacji czynności ruchowych.
3. Motometrii – metody oparte na ilościowej ocenie ruchu (szybkość, siła, zakres ruchu, frekwencja wykonywanych czynności, wydatek energetyczny, współczynnik pracy użytecznej i in)
wszystkie te elementy ruchu przedstawione są w liczbach co umożliwia ich precyzyjną ocenę i wzajemne skorelowanie.
W ramach tych ogólnie wspomnianych metod możemy mówić o
===ocenie kinematycznej ruchu obejmującej
analizę rodzaju ruchu, jego zakresu i kierunEk
===metodzie kinetycznej – analizującej siły
które wywołują dane ćwiczenia motoryczne.
Najważniejszymi cechami biologicznymi charakteryzującymi pracę układu ruchu jest;
1. siła mięśniowa,
2. elastyczność mięśni i stawów
3. koordynacja nerwowo- mięśniowa.
Siłę mięśniowa charakteryzujemy jako ilość mocy jaką może wyzwolić mięśień lub grupa mięśni w pojedyńczym skurczu.
Zwiększanie się siły mięśniowej nie musi być nierozłącznie związane z hipertrofią tej tkanki obserwowaną podczas ćwiczeń.
Maksymalna siła skurczu mięśni wynosi od
30 do 80 N / cm 2 przekroju poprzecznego mięśnia i nie ma zasadniczego znaczenia jaki rodzaj włókien zaangażowanych jest do tego skurczu
Typ I – włókna wolnokurczliwe
Typ IIX i IIA- włókna szybkokurczliwe
Siła mięśniowa osiąga najwyższe wartości do 30 roku życia ( u kobiet o około 40 % mniejsze wartości tej cechy w porównaniu z mężczyznami) po tym okresie obserwujemy systematyczny spadek wartości siły zarówno dynamicznej jak i statycznej związany ze zmianami w proporcjach tkankowych.
Wraz z wiekiem postępuje stopniowy zanik masy
mięśni szczególnie włókien szybkokurczliwych (typ II ). Te postępujące ograniczenia w
sile mięśni powodują postępujące osłabienie organizmu i ograniczają możliwości funkcjonalne pacjenta.
W procesie rehabilitacji niezwykle ważny problem w ocenie siły mięśniowej jest zagadnienie
występujących często atrofii mięśniowych spowodowanych długotrwała hipokinezją często
towarzyszącą chorobie nie tylko aparatu ruchu lecz wielu innych schorzeń organicznych.
Metody pomiaru siły mięśniowej
Metody pomiaru siły mięśniowej leżą na pograniczu ====badań fizjologicznych ( moc i wydolność energetyczna mięśni)
=== obserwacji biomechanicznych ( pomiary momentu siły mięśni w warunkach statycznych i dynamicznych)
W praktyce rehabilitacyjnej ze względu na konieczność prawie stałego monitorowania siły mięśni
wykorzystujemy wspomniane powyżej skale oraz badania dynamometrii statycznej i dynamicznej. Charakterystyka pomiaru siły mięśniowej jest nieco odmienna w badaniu podczas programu ćwiczeń oraz w warunkach laboratoryjnych. Dokonując pewnego
porównania do badań w sporcie zasady te można określić następująco.
Tab. 1. Charakterystyka pomiarów siły mięsni w warunkach treningowych i laboratoryjnych.
--------------------------------------------------------------------------------Porównywane parametry Warunki pomiaru
Treningowe Laboratoryjne
Zakres oceny
Kompleksowa (siła, moc, Badanie wybiórcze
technika wykonywanego ( siła i moc ruchu
Przeważnie całego ciała mięśniowe( siła i moc) lub wybrane pojedyńcze grupy
lub duże grupy kompleksowo)np. kończyn górnych, duże grupy mięśni
i tułowia i kończyn dolnych.) oddzielnie (np. kończyn)
Metody pomiaru
Przeważnie poprzez specjalne stanowiska i pozycje pomiarowe(siły - wybrane ćwiczenia testowe urządzenia pomiarowe o charakterze uniwersalnym
wykonywane na urządzeniach np. cykloergometry, ergometry ręczne )
Rożne formy ćwiczeń
Ciężar maksymalny(siła)Maksymalny moment siły, moc maksymalna lub przemieszczenie liniowe średnia(wartości absolutne lub względne)
lub czas ćwiczeń(moc)
W ocenie funkcjonalnej aparatu ruchu osoby niepełnosprawnej najważniejszą czynnością motoryczną poddawaną analizie jest chód i inne sposoby lokomocji ( np., poruszanie się na wózku). Konsekwencja wielu schorzeń i urazów jest często zaburzenie i znaczące ograniczenie funkcji lokomocyjnych co ma oczywiście ogromne znaczenie w życiu codziennym chorego (czynności samoobsługi) oraz aktywności rodzinnej, społecznej i
zawodowej.
dziubusek30