Szwinda - Książka Agnieszki (horror).pdf - Horror,kryminał - martuniaa1

Ksi ąŜ ka Agnieszki

Wybiegła z biblioteki chudsza o dwadzieścia dziewięć dziewięćdziesiąt

pięć zeta i bogatsza o ostatnie dzieło swojego ulubionego autora, które

spoczywało na dnie reklamówki trzymanej mocno w obu rękach

jednocześnie, niczym najcenniejszy skarb. Nie mogło być inaczej. Dla

Agnieszki był to niewątpliwie największy ze skarbów. A teraz należał do

niej.

Przemierzała miasto jezdnią i chodnikiem całkowicie ignorując

dwudziestocentymetrowej głębokości kałuże, nieuważnie wpadając na

innych przechodniów i wywołując zamieszanie wśród pojazdów

dwuśladowych. Gdyby nie zabudowania, to droga od księgarni do

mieszkania byłaby linią prostą, oznaczoną na całej długości przez piski

opon gwałtownie hamujących samochodów, nerwowe dźwięki klaksonów i

ludzi zatrzymujących się w pół kroku, by spojrzeć za oddalającą się

sylwetką piętnastoletniej dziewczyny w rozpiętej kurtce i podkoszulku

mknącej przez miasto, z determinacją wykutą na twarzy. Pewien czarny

kocur o mały włos nie stracił czucia w ogonie, którego zaledwie milimetry

dzieliły od zostania zdeptanym przez trzymiesięcznego adidasa rozmiar

trzydzieści pięć. Wyrwany z zamyślenia uniósł wzrok na niknącą za

zakrętem postać, po czym z dezaprobatą pokręcił głową i odszedł.

Ostatnie metry do mety, klatka schodowa, schody, wycieraczka....

Spocona i zdyszana dopadła drzwi od mieszkania i wtoczyła się

półprzytomna ze zmęczenia do środka, padając na taboret w przedpokoju.

Oparła się o ścianę i ciężko westchnęła, po czym rozdarła plastikową

reklamówkę na trzy nierówne połowy, odsłaniając błyszczącą okładkę na

której widniały znajome inicjały, wywołujące u niej przyspieszone bicie

serca. Odchyliła głowę do tyłu i jeszcze raz odetchnęła. Nawet nie zwróciła

uwagi na fakt, iż właśnie nieprzerwanym sprintem przebiegła odległość ok.

półtora kilometra zachowując stałą prędkość dziesięciu metrów na

sekundę, choć zwykle na zajęciach wychowania fizycznego nie potrafiła

wyrobić nawet połowy tego wyniku. Ceną będą prawdopodobnie odciski

na stopach i bolące nogi, ale to był akurat najmniejszy problem. Ten

większy zbliżał się powolnym krokiem w stronę Agnieszki.

- Nie mów mi, że szłaś tak ubrana przez miasto. Czapkę byś chociaż

założyła, pewnie nie przyszło ci do głowy zapiąć kurtkę. Jak będzie ciepło

na dworze, to proszę bardzo. Ale nie teraz, kiedy śnieg nie zdążył jeszcze

stopnieć, a ty już...

- Ja też się cieszę, że cię widzę, mamo. - Przerwała Aga stawiając tamę

stanowczości na rwącym po-toku słów swojej mamy.

Na tym rozmowa się urwała. Jej mama przewróciła tylko oczami i wróciła

do kuchni.

Gdy kurtka powędrowała na wieszak, a buty pod szafkę, Rozległ się odgłos

pukania do drzwi. Krótkie serie po trzy puknięcia każda. Agnieszka znała

tylko jedną osobę, która tak robi.

Po naciśnięciu klamki i otworzeniu tychże drzwi, oczom Agnieszki ukazała

się niewysoka postać w czarnej bluzie, luźnych spodniach i plecakiem

przewieszonym przez prawe ramię. Postać płynnym ruchem zsunęła z

uszu słuchawki zaczepiające o jasne włosy. Zanim walkman został

wyłączony, słychać było dobiegający ze słuchawek głos Till'a Lindemann'a.

- Cześć, Aga. - powiedział gość.

- Cześć, Ania, wejdź.

Weszła. Agnieszkę trochę zdziwił fakt, że jej przyjaciółka tak szybko

ściągnęła słuchawki. Ania potrafiła słuchać Rammstein'a zawsze i

wszędzie. Dlatego właśnie zapytała:

- Stało się coś?

- Zabawne, o to samo chciałam spytać ciebie.

- Mnie? Dlaczego?

- Widziałam cię jak biegłaś do domu. Jakbyś zwiewała przed wściekłym

kibolem. Pomyślałam sobie, że jeśli nie zwariowałaś, to pewnie coś się

stało.

- A jakże stało się!

Mówiąc to sięgnęła po mały przedmiot leżący na stołku i w ceremonialnym

geście wyciągnęła go przed siebie, czekając na reakcję.

W jej zielonych oczach zabłysły maleńkie iskierki.

- Komu sprzedałaś duszę, dziewczyno, żeby to dostać?

Dotknęła książki jak najświętszej relikwii, bojąc się, iż mogłaby być tylko

okrutnym złudzeniem mogącym rozpłynąć się w powietrzu. Nic takiego nie

miało miejsca.

- Błagam, pożycz mi ją teraz! Tyle czasu na nią czekałam!

- Tyle samo, co ja. Wiem, ale planowałam właśnie spokojny, niczym

niezakłócony wieczór z lekturą mojego ulubionego autora horrorów -

wskazała na książkę - i niestety, musisz czekać w kolejce. Nie martw się.

Wiesz, że skończę ją do jutra.

Wiedziała na pewno. Nieraz widziała ją w szkole śpiącą na lekcji po takiej

nocy. Agnieszka zawsze musiała przeczytać książkę pierwsza. Była to już

prawie tradycja. Ale tym razem chodziło o coś szczególnego. Nie mogła

czekać do jutra. Nie potrafiłaby.

Agnieszka wyszła z przedpokoju, zostawiając ją na chwilę samą. Ania

jeszcze raz spojrzała na okładkę trzymanej książki, kolorystycznie

utrzymywanej w klimatach czerni i ciemnego błękitu, jak większość z

księgozbioru Agnieszki, która była zdania, że dobra okładka umacnia

klimat opowieści. Ania przejechała dłonią po jej gładkiej, błyszczącej

powierzchni i przewróciła kilka stron. Kartki pachniały świeżością i

nowością, a litery pociągały swym dziewictwem. Nie czytało ich jeszcze

niczyje oko.

Usłyszała, jak Agnieszka woła ją z kuchni, pytając, czy chce coś do picia.

Jedna nieprzyjemna myśl krążyła głosem jej w głowie. Próbowała ją

odpędzić, ale ta naprzykrzała się niczym wąż z Edenu. I po-dobnie jak Ewa,

Ania uległa temu głosowi.

- Słyszysz? Pytałam, czy chcesz się napić...

Agnieszka weszła do przedpokoju trzymając w dłoniach dwie szklanki

soku, ale nie było już komu się napić.

Wybiegła z klatki schodowej trzymając w rękach świeżo zerwany zakazany

owoc. Nienawidziła się za ten akt słabości. Biegła coraz szybciej w stronę

domu mając wrażenie, że każdy przechodzień odwraca się za nią, jakby

wiedział... Schowała książkę pod kurtką i biegła jeszcze szybciej patrząc

tylko przed siebie.

Gdy zatrzasnęła za sobą drzwi nie należący do niej przedmiot ciążył jej, jak

półtonowy głaz. Pocieszyła się myślą, że smak zakazanego owocu

przytłumi gorzką winę. Na jakiś czas.

Dziewczyny miały pewną zasadę dotyczącą czytania horrorów. Po

pierwsze, nigdy w dzień. Czytanie przed zapadnięciem zmroku zabija cały

klimat. Jedynym dopuszczalnym światłem była lampka nocna lub latarka

(czasami pod kołdrą i w tajemnicy przed rodzicami). W żadnym wypadku

nikt nie mógł się wtedy szwendać po domu i hałasować. Rozpraszało to

uwagę. Co do trzeciej zasady, to zdania w tym momencie były podzielone.

W kwestii podkładu dźwiękowego Aga preferowała absolutną ciszę,

podczas gdy Ania nigdy nie wyłączała radia. Potrzebowała muzyki jak

tlenu, co często doprowadzało do białej gorączki profesorów i profesorki z

liceum, których wykłady były zagłuszane przez wokal Kurta Cobaina lub

Ozziego Osbourne'a. Tak więc, gdy tylko spuściła żaluzje w oknach,

zasłoniła zasłony i odłączyła kable telefoniczne, zabrała się za wybór

tematu przewodniego, który będzie rozbrzmiewał w rytm pochłanianych

akapitów. Kompakt znalazł się w czytniku, Agnieszka położyła się

wygodnie na łóżku z książką przed sobą, a z głośników uleciały pierwsze

nuty jej ulubionego Oxygene. Powoli przewróciła pierwszą stronę.

Powieść wciągała ją niczym lotne piaski, ale ona tylko zagrzebywała się

głębiej, pozwalając, by słowa pochłonęły jej wyobraźnię i zabrały głębiej w

króliczą jamę. Mimo to, zawsze pamiętała, by puścić od nowa skończoną

płytę w odtwarzaczu. Gdyby Jean Michel Jarre zapukał teraz do jej drzwi,

zastałby w domu największą wielbicielkę jego kompozycji.

Mijały kolejne godziny, kolejne rozdziały. Melodia sączyła się z głośników.

Ucichła. Ania przewróciła ostatnią stronę.

Czuła się jak pionier, który jako pierwszy dotarł na nieznany ląd. Zaraz

potem ogarnęło ją inne uczucie. To nie do niej należał ten przywilej.

Ukradła go... Swojej najlepszej przyjaciółce.

Dlaczego to zrobiłam? Przez głupią zazdrość? Chciałam być pierwsza i

byłam. Ale dla tej książki to było jak gwałt. Jak ja jej spojrzę w oczy... Co

powiem?

To był właśnie posmak zakazanego owocu. Nazywał się wstyd. Wstała, by

wyłączyć odtwarzacz, ale pomyliła przyciski i włączyła kasetę. Poczuła

dreszcz, gdy usłyszała, jak James Hetfield śpiewa refren do The Unforgiven

II. Natychmiast wyłączyła zasilanie, jak tylko zabrzmiały słowa Turn the

pages... Miała uczucie, że było to jawne oskarżenie pod jej adresem. Jakby

Metallica nagrała ten utwór specjalnie dla niej...

Chciała iść wyjść, oddać Agnieszce książkę, przeprosić i błagać o

wybaczenie. Nie mogła czekać do rana. Ubrała się i wybiegła w czarną noc.

W dzień wydawało się, że Zima powoli odchodzi, jednak teraz, jakby sobie

o czymś przypomniała i zawróciła. W świetle latarń migotały skrawki

lodowego konfetti. Poruszały się bardzo szybko.

Biegła środkiem pustej ulicy nie zwracając uwagi na odłamki lodu

kaleczące jej twarz. Spoglądała tylko na kierunek zakrętu, po czym

zamykała oczy i biegła przed siebie. Krew i łzy zamarzały jej na policzkach.

Nagle wpadła w zamarzniętą kałużę i wywróciła się na plecy. Upadając,

krawężnik uderzył ją w potylicę. Książka wypadła jej z rąk i szeleszcząc

stronami upadła kilka kroków dalej. Ania podniosła się na kolana i

dotknęła bolącego tyłu głowy. Spojrzała pod latarnię, gdzie wpadając w

śnieg, z wygiętymi kartkami wylądowała książka. Wtedy usłyszała pisk

opon... Odwróciła się i zobaczyła światła samochodu pędzącego wprost na

latarnię. Jęknęła. Skoczyła ku książce, chwyciła ją i spróbowała wstać.

Śliska powierzchnia znów dała o sobie znać i na chwilę straciła

równowagę. Zbyt długą chwilę. Oparła się o latarnię klęcząc. Lampy

samochodu świeciły jej po oczach. Usłyszała nerwowy dźwięk klaksonu.

Miała pół sekundy, by odskoczyć na bok. Nie zdążyła. Przycisnęła książkę

mocno do piersi i zamknęła oczy. Kierowca samochodu też.

Przednia szyba stała się przezroczystą mozaiką, gdy przód samochodu

uderzył setką w latarnię i zmiażdżył dziewczynie brzuch. Samochód nie

posiadał poduszki powietrznej na wyposażeniu. Mający tego świadomość

kierowca zakrył twarz rękami i czekał na kolizję. Teraz podnosił głowę

znad obolałych dłoni, którymi uderzył o kierownicę i spojrzał ponad

wybitą szybą i wgniecioną karoserią maski silnika. Ukazała mu się

wykrzywiona w cierpieniu twarz, którą miał zapamiętać do końca życia.

Zobaczył, jak strużki krwi ciekną jej z ust i kapią na trzymany w rękach

przedmiot, którego nie mógł zidentyfikować. Patrzył, jak powoli przedmiot

wypada dziewczynie z rąk, a życie ucieka z niej razem z płynącą krwią.

Głowa opadła jej na ramię i zastygła w tej pozie. Zderzak, który przybił ją

do słupa nie pozwalał jej upaść. Nie zamknęła ani ust, ani oczu. Człowiek za

kierownicą, mimo wypitego niedawno alkoholu był niewiarygodnie

trzeźwy. Jej oczy wciąż wpatrzone były na niego. Nie mógł znieść tego

martwego spojrzenia. W końcu zemdlał na oparciu siedzenia. Światło

latarni migotało przez chwilę. W końcu umarło.

Kilku ludzi w policyjnych mundurach próbowało odsunąć samochód od

słupa latarni. Kilku innych zajmowało się nieprzytomnym kierowcą.

- Ktoś wie co tu się stało? - spytał jeden człowiek przysłany z komendy

głównej.

- To ty, Dębski? Mieliśmy anonimowe zgłoszenie. Ktoś usłyszał hałas,

zadzwonił do nas i podał adres. - odpowiedział niski facet w okularach i

płaszczu.

Dębski podszedł do leżącego na ziemi ciała zakrytego czarną folią.

Przykucnął i chwycił za kraniec czarnego całunu.

- Nie radziłbym panu tego robić - usłyszał czyjś głos - Nie ma czego

oglądać. Dziewczyna ma zgniecioną połowę żeber, zmiażdżony kręgosłup i

połamane nogi.

Mimo ostrzeżeń drugiego policjanta, folia została odsunięta. Obaj przez

chwilę spoglądali w milcze-niu na twarz, której cierpienie było jak wykute

w skale.

- Raczej nie chciałbym uczestniczyć podczas sekcji...

- Zamknij się! - przerwał mu nagle starszy stopniem.

- Tak jest.

Chwila ciszy.

- Podobno za którymś razem to nie robi już takiego wrażenia.

- ?

- Mówią, że człowiek potrafi się przyzwyczaić do widoku śmierci. Do krwi.

Ale to nie działa.

- Szefie?

- Nie działa. Bo kiedy już myślisz, że to już cię nie rusza, że widziałeś już

Szwinda - Książka Agnieszki (horror).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: