Powiew śmierci.pdf

Asimov Isaak

Isaac Asimov (ur. 2 stycznia 1920 w Pietrowiczach , w

Rosji , zm. 6 kwietnia 1992 w Nowym Jorku ) –

ameryka ń ski biochemik i pisarz science fiction .

W 1923 rodzina Asimova wyemigrowała z Rosji do USA .

Pod

koniec lat trzydziestych Isaac Asimov rozpocz ą ł studiowanie

chemii na Uniwersytecie Columbia . Tytuł magistra w

dziedzinie biochemii uzyskał w 1941 .

Po czteroletniej przerwie w edukacji spowodowanej wojn ą ,

zdobył doktorat w 1948 . Swój pierwszy etat podj ą ł jako

ś wie Ŝ o

upieczony chemik w filadelfijskiej stoczni. Poznał tam

Roberta

Heinleina i L. Sprague de Campa , którzy, podobnie jak i on

sam, mieli sta ć si ę wybitnymi twórcami fantastyki . Po

uzyskaniu doktoratu rozpocz ą ł prac ę na uniwersytecie,

badaj ą c

zwi ą zki chemiczne niszcz ą ce zarazki malarii . Potem

zajmował

si ę mi ę dzy innymi biochemi ą . 1 lipca 1958 przerwał sw ą

karier ę naukow ą , ogłaszaj ą c si ę pełnoetatowym pisarzem. Jak sam powiedział, wolał by ć bardzo

dobrym wykładowc ą i pisarzem s-f zarazem, ni e jedynie przeci ę tnym badaczem.

Honorow ą profesur ę przyznano mu w 1979 . Rozwin ą ł przyj ę ty pó ź niej przez astrofizyków podział

cywilizacji Kardaszewa z III na VII generacji.

Zmarł na powikłania zwi ą zane z wirusem HIV , którym został zainfekowany podczas operacji

wstawiania by-passów jak ą przeszedł w 1983.

Jest autorem trzech praw robotyki .

Kilka utworów Asimova zostało zekranizowanych. Najbardziej znane ekranizacje to: Ja, Robot

( I, Robot , 2004 ) z Willem Smithem oraz Człowiek przyszło ś ci ( Bicentennial Man , 1999 ) z

Robinem Williamsem.

Rozdział 1

Śmierć przebywa w laboratorium chemicznym, a wraz z nią milion ludzi, wcale na to nie

zwracających uwagi.

Zapominają, Ŝe znajduje się wśród nich.

JednakŜe Louis Brade, adiunkt wydziału chemii, wiedział, Ŝe nigdy nie zapomni tego

drobnego faktu. Siedział w zagraconym laboratorium studenckim, zatopiony w głębokim fotelu, a

wraz z nim Śmierć, której obecności był w pełni świadom. Teraz, gdy policja opuściła budynek

uczelni, a korytarze ponownie opustoszały, jeszcze wyraźniej zdawał sobie sprawę z tego, co

zaszło. Szczególnie teraz, gdy usunięto z laboratorium namacalny dowód

Śmierci - ciało Raifa.

Śmierć jednak nadal przebywała w laboratorium, lecz jego nie dotknęła.

Brade zdjął okulary i przetarł je powoli czystą chusteczką, którą tylko w tym celu nosił przy

sobie, po czym zatrzymał wzrok na dwóch odbiciach swej twarzy w soczewkach. Twarz jego w

obu soczewkach na skutek wypukłości szkieł została mocno poszerzona i choć naprawdę

szczupła, wyglądała na pełną, a szerokie, o cienkich wargach usta były jeszcze szersze.

Nie widać Ŝadnych wyraźniejszych śladów - zastanawiał się. Włosy miał równie ciemne jak

przed trzema godzinami, a delikatne zmarszczki koło oczu (jak przystało w wieku czterdziestu

dwu lat) wcale nie rysowały się mocniej niŜ przedtem.

Chyba nie moŜna tak blisko obcować ze Śmiercią, Ŝeby nie pozostawiła Ŝadnych śladów?

ZałoŜył znów okulary i jeszcze raz rozejrzał się po laboratorium. Ale właściwie dlaczego to

trochę bliŜsze niŜ zwykle spotkanie ze Śmiercią miałoby zostawić na nim jakiś ślad? Ostatecznie

spotykał się z nią codziennie, co chwila, gdziekolwiek się ruszył.

Spójrzcie na Nią. Siedzi tam w, co drugiej spośród stłoczonych na pólkach brązowych

buteleczek, zawierających róŜne odczynniki. KaŜdą z tych butelek ze Śmiercią zaopatrzono w

wyraźną etykietkę, kaŜdą wypełniono pięknymi, czystymi kryształkami w rozmaitych ilościach.

Większość z nich wygląda jak sól.

Sól, oczywiście, teŜ moŜe zabić. Jeśli zje się jej duŜo, moŜe. spowodować śmierć. Jednak

większość kryształków przechowywanych w tych butelkach wykonałaby to zadanie znacznie

szybciej. Niektóre zdołałyby .dokonać tego w ciągu minuty lub, przy odpowiedniej dawce, w

jeszcze krótszym czasie.

Szybko, wolno, boleśnie lub bezboleśnie; kaŜdy z tych proszków to potęŜne lekarstwo na

ziemską niedolę, a po ich przełknięciu powrót do Ŝycia byłby juŜ niemoŜliwy.

Brade westchnął. Dla nieświadomych, którzy by się na nie natknęli, mogły równie dobrze

wydawać się solą. Przesypywano je do waŜenia na arkusiki papieru, przelewano do kolb,

rozpuszczano w wodzie, rozsypywano lub rozlewano na blatach stołów, laboratoryjnych, a

następnie beztrosko zgarniano lub wycierano papierowym ręcznikiem. Wszystkie te krople i

okruchy Śmierci usuwano na bok, aby zrobić miejsce dla, powiedzmy, kanapki Ŝ szynką. A do

zlewki, która ostatnio zawierała kwas siarkowy, wlewano potem na przykład sok pomarańczowy.

Na półkach znajdował się octan ołowiu, zwany ołowianym cukrem, poniewaŜ miał słodki

smak, gdy zabijał.- Znajdował się tam teŜ azotan baru, siarczan miedzi, dwuchromian sodu i

dziesiątki innych, z których kaŜdy niesie z sobą śmierć. Był takŜe, naturalnie, cyjanek potasu.

Brade spodziewał się, Ŝe policja go zabierze, ale spojrzeli tylko z daleka i pozostawili buteleczkę

zawierającą chyba z pół funta Śmierci.

W szafkach pod stołem laboratoryjnym stały pięciolitrowe butle z silnymi kwasami, włącznie z

kwasem siarkowym, który mógł; oślepić,, gdy prysnął do oczu,, lub zostawić bliznę na twarzy. W

jednym rogu stały butle ze spręŜonym gazem - jedne wysokie na kilkadziesiąt centymetrów, inne

wielkości dorosłego człowieka. KaŜda z nich mogła nagle wybuchnąć lub otruć w razie

niezachowania środków ostroŜności.

Śmierć gwałtowna czy niespodziewana, przez usta lub przez nos, albo- zbliŜająca się stopniowo,

latami, powodowana na przykład kroplami rtęci, które z pewnością zaskrzyłyby się

złowieszczym blaskiem w szparach podłogi lub zakamarkach pokoju, gdyby usunięto

nagromadzony kurz.

Gdzie spojrzeć, tam czaiła się śmierć, i nikt się tym nie przejmował. I tu, co jakiś czas, jak na

przykład teraz, jeden z tych, którzy z nią siedzieli, juŜ się nie podnosił.

Przed trzema godzinami Brade wszedł do studenckiego laboratorium. Przeprowadzana przez

niego reakcja utleniania przebiegała szybko i świeŜa butla z nowym tlenem, którą przed chwilą

przesunięto na swoje miejsce, przepuszczała powoli tlen do urządzenia reakcyjnego.. Nastawił je

na calą noc; miał jeszcze jedną drobną rzecz do wykonania, po czym zamierzał powrócić do

domu, gdzie miał się spotkać o godzinie piątej z Kapem Ansonem.

Jak później wyjaśnił, zwykle przed wyjściem do domu zaglądał do tych studentów, którzy

jeszcze pracowali w laboratoriach, by im powiedzieć do widzenia. Ponadto, chciał poŜyczyć

trochę wzorcowego dziesięciomolowego kwasu solnego, a jak wszyscy wiedzieli, najstaranniej

standaryzowane odczynniki w całym budynku miał właśnie Raif Neufeld.

Znalazł Raifa Neufelda leŜącego na steatytowej powierzchni pod wyciągiem; twarzy jego nie

było widać.

Brade zmarszczył brwi. Jak na tak pilnego studenta - a do takich zaliczał się Neufeld - była to

poza niezwykła. Sumienny młody chemik, przeprowadzając doświadczenie pod wyciągiem,

opuszczał między sobą a wrzącymi chemikaliami ruchome okienko z zabezpieczającym szkłem.

Łatwo zapalne, szkodliwe opary utrzymywane były wewnątrz

zamkniętej przestrzeni pod wyciągiem, skąd następnie za pomocą wentylatora ulatywały przez

otwór wylotowy na dachu. Nikt by się nie spodziewał, Ŝe moŜe ujrzeć owo okienko podniesione,

a wewnątrz spoczywającą na łokciu głowę chemika przeprowadzającego doświadczenie,

Brade zawołał „Raif", a nie podejrzewając niczego podszedł do studenta lekko i bezszelestnie po

wyłoŜonej korkiem podłodze, której powierzchnia miała chronić upuszczone naczynia od

stłuczenia. Pod dotknięciem jego ręki ciało Neufelda osunęło się sztywno: Z nagłą energią,

wywołaną chyba strachem, Brade odwrócił głowę studenta twarzą do góry. Krótko przycięte

blond włosy opadały na czoło, a oczy Neufelda przywitały go szklanym spojrzeniem spod na pół

przymkniętych powiek.

Czym tak bardzo róŜni się twarz zmarłego człowieka od twarzy śpiącego lub pijanego?

To była śmierć. Brade stwierdził brak pulsu u Raifa Neufelda oraz wyraźne oziębienie ciała, a

wyczulonym nosem chemika uchwycił unoszący się nikły zapach migdałów. Zrobiło mu się

sucho w gardle, przełknął więc ślinę i zatelefonował do Szkoły Medycznej znajdującej się trzy

ulice dalej, przy czym starał się nadać swemu głosowi jak najbardziej normalne brzmienie.

Poprosił o doktora Shultera, którego znał, i wkrótce go z nim połączono. Następnie zatelefonował

na policję.

Z kolei zadzwonił do kierownika wydziału, ale profesor Arthur Littieby, jak się okazało, wyszedł

juŜ z uczelni i nie było go od lunchu. Powiedział więc sekretarce Littleby'ego urzędowo, co

stwierdził i co w związku z tym zrobił, oraz prosił ją, by na razie nie nadawała tym wieściom

rozgłosu.

Następnie przeszedł do swojego własnego laboratorium, zamknął dopływ tlenu i otworzył

reaktor, aby usunąć nagrzaną osłonę. Wstrzyma teraz tę reakcję. Nie ma ona w tej chwili Ŝadnego

znaczenia. Spojrzał na manometry wysokiej butli z tlenem, ale właściwie nic nie widział i

bezskutecznie usiłował się skupić.

W końcu, czując otaczającą go dokoła ciszę wypełnioną pustką, wrócił do laboratorium zmarłego

studenta, sprawdził, czy drzwi są zamknięte i usiadł czekając razem ze Śmiercią.

Doktor Ivan Shulter ze Szkoły Medycznej zapukał cicho do drzwi. Brade wpuścił go do

środka. Oględziny zmarłego nie zabrały Shulterowi duŜo czasu.

- Nie Ŝyje juŜ od kilku godzin. Cyjanek - oznajmił; Brade pokiwał głową. - Przypuszczałem, Ŝe to

cyjanek.

Shulter odgarnął z czoła siwe włosy, odsłaniając niemal całą, bardzo gładką twarz, która aŜ

błyszczała od potu. - No cóŜ, ta historia narobi sporo hałasu powiedział.

- Czy pan go zna... znał? — zapytał Brade.

- Poznałem go kiedyś. Miał zwyczaj wypoŜyczać ksiąŜki z naszej medycznej biblioteki, ale ich

nie zwracał. Musiałem wysłać do niego cały sztab bibliotekarek, Ŝeby odebrać ksiąŜkę, która

właśnie była mi potrzebna. A wobec jednej z bibliotekarek był tak niegrzeczny, Ŝe aŜ się

popłakała. Ale wydaje mi się, Ŝe teraz nie ma to juŜ Ŝadnego znaczenia.

Powiedziawszy to wyszedł.

Lekarz przybyły z ekipą policyjną potwierdził rozpoznanie, zapisał kilka uwag w notesie i

zniknął. Zrobiono zdjęcia denata z trzech stron, a następnie doczesne szczątki Neufelda owinięto

w prześcieradło i wyniesiono z pokoju. Pozostał tylko krępy i przysadzisty agent w cywilu.

Mignąwszy swoją wizytówką przedstawił się jako Jack Doheny. Miał tłuste, obwisłe policzki, a

w jego głosie brzmiał jakiś basowy zgrzyt. '

- Raif Neufeid - powiedział wymawiając te słowa starannie, "jak gdyby zwracał się do Brade'a o

potwierdzenie. - Miał jakichś bliŜszych krewnych, z którymi moglibyśmy się skontaktować? .

Brade spojrzał na niego w zamyśleniu. - Ma matkę. W biurze dostanie pan jej adres.

- Zajmiemy się tym. A właściwie, jak to się stało? Tak po prostu, dla formalności.

- Nie wiem. Znalazłem go martwego.

- Czy miał jakieś kłopoty ze studiami?

- Nie, dobrze mu szło. Ma pan na myśli samobójstwo"?

- Czasami w tym celu uŜywają ludzie cyjanku.

- Ale po co montowałby wszystko dla przeprowadzenia doświadczenia, jeśliby miał zamiar

popełnić samobójstwo?

Doheny rozejrzał się z powątpiewaniem po laboratorium. - Niech mi pan powie, proszę, czy to

mógł być wypadek? Te sprawy przekraczają moje kompetencje – rzekł machnąwszy krótkim,

grubym kciukiem w kierunku chemikaliów.

Brade odpowiedział; - Tak, to mógł być wypadek. Naturalnie. Raif prowadził cały szereg

doświadczeń, w których musiał rozpuszczać octan sodu, czyli sól sodową kwasu octowego dla

utworzenia mieszaniny reakcyjnej...

- Niech pan zaczeka. Sól sodową jakiego kwasu?

Brade przesylabizował cierpliwie nazwę kwasu, a Doheny z równą cierpliwością zapisał ją sobie

w notesie. Brade ciągnął dalej: - Mieszaninę tę utrzymuje się w stanie wrzącym, a następnie w

określonym momencie, po dodaniu octanu, mieszanina zakwasza się wytwarzając kwas octowy.

- Czy kwas octowy jest trujący?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: