przytul mnie baw i dotykaj.pdf

JANINA KROCZ AK

PRZYTUL MNIE, BAW

I DOTYKAJ

Dzieci czują bliskość swoich ojców

i matek. Jest im ciepło, miło i bezpiecznie.

Te silne ręce nie odpychają, ale zacieś

niają się wokół nich, chroniąc przed

światem. Delikatny, wspólny ruch ciał

sprawia przyjemność. Tak kiedyś kołysa

ły się w brzuchu mamy. N ie wiedzą o tym,

ale czują, że to przyjemne.

Następnie mamy i tatusiowie kołyszą

swe dzieci, później kładą się na podłodze

na wznak, a dzieci leżą na nich. Siadają

plecami do siebie. Bliziutko. Mają opar

cie. Odchylają tył głowy i wzajemnie

kładą je na ramionach. Potem turlanie po

podłodze, toczenie, przechodzenie pod

mostem utworzonym przez kłęczących

rodziców...

Teraz pociąg — dzieci siedzą między

rozłożonymi nogami dorosłych, którzy,

odpychając się rękoma, suną w przód po

parkiecie... Baraszkowanie, śmiech, we

sołość.

Tosię nazywa Ruch Rozwijający We

roniki Sherborne, nawiązujący do gim

nastyki ekspresyjnej Rudolfa von Laba

na. On odtwarza wczesnoniemowlęce

zabawy rodziców z dzieckiem i jest tera

peutyczną metodą pracy z dziećmi o róż

nego rodzaju zaburzeniach emocjonal

nych i merytorycznych.

innym, kochanym i bliskim swoją miłość,

ciepło i swoją energię. Wyrażamy uczu

cia, stwarzamy atmosferę spokoju i bez

pieczeństwa.

Pani mgr Krystyna Elżbieta Diener

— terapeutka i logopeda z Rejonowej

Poradni Pschologiczno-Pedagogicznej

w Kielcach, postanowiła, że to właśnie

w Nowinach wprowadzi tę metodę, po

nieważ było najwięcej potrzebujących jej

dzieci. Zaproponowała mi współpracę

i współdziałanie w prowadzeniu ćwi

czeń. Zachęcona przez panią Elę zgodzi

łam się. Przeczytałam dostarczone mi

przez nią publikacje, obejrzałam kasety

wideo i rozpoczęłyśmy ćwiczenia.

W naszej grupie były dzieci z normal

nymi i zaburzonymi osobowościami,

chore z zespołem Downa, opóźnione

i upośledzone umysłowo. Wiele miało też

zaburzenia mowy. Rozwijając więc ruchy

duże — tułowia, kończyn, przechodzimy

z czasem do ruchów precyzyjnych, na

końcu do organów mowy.

Uważa się, że dzieci mają czasem

niechęć do mówienia. To nie jest nie

chęć. Najczęściej dziecko po prostu mó

wić nie może. Tak jest zahamowane psy

chicznie, że nie może. Nikt w nim po

prostu nie wyzwolił chęci mówienia.

Tu, w grupie, dzieci śmieją się, krzyczą

i śpiewają. Ta gimnastyka to dobre przy

gotowanie do ćwiczeń logopedycznych.

Równocześnie z terapią przez Ruch Roz

wijający przychodzi mowa. Ruch, który

rozwija osobowość. Niektóre dzieci wy

cisza, inne prowokuje do działania. Te

same ćwiczenia mają zastosowanie w ró

żnych przypadkach.

W przedszkolu w Nowinach trwa od

rabianie tego, co uciekło z domu, z wcze

śniejszego dzieciństwa, z niemowlęctwa,

bo mamy i tatusiowie albo nie mieli czasu

— byli zajęci innymi bardzo ważnymi

sprawami, albo po prostu nie czuli takiej

potrzeby, nie wiedzieli, że trzeba przytu

lać i dotykać, że nie tylko usta mówią

o kochaniu, ale także oczy, palce i ręce,

całe ciało. Dotyk, przez który oddajemy

Zajęcia prowadzone tą metodą w na-

469

ćwiczymy w parach

trzech lat. Obecnie zyskała sobie zwolen

ników w coraz szerszym kręgu nauczy

cielek i rodziców. Z moich obserwacji

wynika, że już dzieci 4-letnie bez stresów

i zahamowań mogą dać piękny występ

przed licznie zgromadzoną publicznością

nie tylko na terenie im znanym

— w przedszkolu, ale poza nim również.

Podczas prezentacji „Szopki", wg scena

riusza Zofii Wójcik, dzieci świetnie się

bawiły, były swobodne i radosne, a oglą

dający ich występ nauczyciele, emeryci

i renciści z tutejszej gminy byli wręcz

oczarowani.

Kiedy dziecko jest zahamowane emo

cjonalnie, lękliwe, bierne, nie chce ucze

stniczyć w zabawie, nie proponuję żad

nych ćwiczeń. Dla pozyskania zaufania

proponujemy, aby usiadło na kolanach

dorosłego; jest delikatnie obejmowane

i lekko kołysane. Następnie zapraszamy

dziecko na „tapczan" — dorosły leży na

plecach, dziecko kładzie się na nim. Do

rosły może się lekko kołysać z dzieckiem.

Można z tej pozycji przejść do „turlania"

się po podłodze. Następnie proponujemy

dziecku, aby turlało dorosłego po pod

łodze. Jeśli wyrazi na to zgodę, będzie to

pierwszy przejaw inicjatywy dotąd bier

nego dziecka.

Od ćwiczeń w parach można przejść

do zabaw w trójkach i czwórkach. Krąg

osób, z którymi dziecko wchodzi w kon

takt, poszerzy się. Jeśli dziecko bierne,

zahamowane, po jakimś czasie ćwiczeń

w parze ze swym terapeutą podejmuje

decyzję uczestnictwa w zabawie grupo

wej, następnie samo zaczyna propono

wać wymyślane przez siebie ćwiczenia,

oznacza to, że odzyskuje poczucie bez

pieczeństwa, poprawia się jego samo

ocena i wiara we własne siły.

szym przedszkolu dały dobre efekty

w stymulacji rozwoju psychicznego i fi

zycznego wychowanków.

Ponieważ w ćwiczeniach nie stosuje

się zasady rywalizacji, dzieci zahamowa

ne lub nieśmiałe mają taką samą satysfak

cję, jak pozostałe. Ogromną radość spra

wia im bliski kontakt z osobą dorosłą,

możliwość wypróbowania swojej siły

i narzucanie dominującej roli dorosłemu.

Mimo pewnej spontaniczności, dzieci

same dyscyplinują się poprzez ćwiczenia

w parach czy trójkach. Metodę Weroniki

Sherborne w mojej pracy stosuję od

Przechodzimy przez mostek

W przypadku dziecka nadpobudliwe

go psychoruchowo, przejawiającego

agresywność i obniżoną koncentrację

uwagi, postępujemy inaczej. Zabawę

470

przykładowy scenariusz zaj^któremożeprzeprowadzićzH,^

OZ ' Ć

d **mi upośledzonymi

umysłowo

C ei: Rozwijanie kontaktów i porozumiewania sie poprzez ćwi C7fi „-

•

wwl ^eniaruchowft

Nazwa zabawy

Liczba

uczestników

Przebieg

zabawy

l część wstępna

• cz

:e ść główna

(Cała grupa)

Ćwiczenia

Dzieci do

wolnie bie-

9 a ią po sali

poje

1. Wszyscy siadają w kole

. «Änami

dynczo

wszyty

j*t •• — —

przywitanie (sło

wem, nogami, rękami).

2. Siad skulny rozkroczny -— uderzanie o kolana:-

dłońmi, pięściami, łokciami, rozcieranie kolan,

spychanie kolan do podłogi i podnoszenie ich!

3. W siadzie — wymachy nóg, bezwładne prze

wroty.

4. W siadzie — rozjeżdżanie się na zewnątrz i do

środka koła.

5. ślizganie się oraz próby czołgania po podłodze.

6. Turlanie się oraz turlanie kolegi po podłodze.

7. Turlanie po nogach nauczyciela.

!. Relaks — odpoczywamy leżąc (głębokie od-

rpkami^

8. Relaks

dechy).

Przechodzenie wokół leżących i nad nimi, na

stępnie podskakiwanie.

(Ćwiczenie w parach)

1. Siad rozkroczny twarzą do siebie — naprze-

mianstronne skłony i leżenie, próby leżenia raz

na jednym, raz na drugim boku.

2. Siad tyłem — jedno dziecko wykonuje skłon,

a drugie kładzie się na jego plecach, próby

wspólnego wstania, pchania partnera po pod

łodze plecami, stopami, rękami.

3. Ciągnięcie partnera po podłodze za ręce i nogi.

4. Przechodzenie w różny sposób przez „mostek"

wykonany przez nauczyciela (klęk podparty).

5. Relaks w leżeniu na podłodze, dzieci obchodzą

się nawzajem.

6. Jedno dziecko siada pomiędzy nogami drugie

go, jest obejmowane i delikatnie kołysane.

7. Wdrapywanie się na ułożone materace i scho

dzenie z nich w różny sposób (turlając się,

ześlizgując) zgodnie z inwencją dziecka.

• część końcowa

Wszystkie dzieci wraz z nauczycielem siadają na

materacu. Nauczyciel stara się objąć wszystkie

dzieci: kołysząc się nuci piosenkę. Po zakończeniu

zajęć dzieci na palcach opuszczają salę.

(Cała grupa)

471

szyć, lub „przewracanie mostu" — doro

śli stoją na czworakach w rzędzie tworząc

„most", „tunel", a dzieci starają się prze

wrócić ów „most", „tunel".

poru

Jak po drabinie...

Dziecku nadpobudliwemu trudno jest

nawiązać kontakt z jedną osobą. Dorosły

musi włożyć więcej wysiłku, aby zdołało

ono na nim skoncentrować uwagę. Dzie

ci nadpobudliwe bardzo trudno się relak

sują. Pod koniec zajęć stosuje się ćwicze

nia wyciszające, uspokajające, które po

magają osiągnąć stan relaksu, np. kołysa

nie, głaskanie, przytulanie, czemu towa

rzyszy spokojna piosenka (kołysanka)

śpiewana przez dorosłych. Czasami

u dzieci nadpobudliwych po kilkunastu

sesjach udaje się wykształcić umiejęt

ność relaksowania się po dynamicznej

zabawie.

Terapia wg programu W. Sherborne

ma służyć głównie rozwojowi sfery emo

cjonalnej i społecznej u dzieci opusz

czonych i osamotnionych.

rozpoczyna się od ćwiczeń zbiorowych,

dynamicznych, siłowych, które dają dzie

cku sposobność wyładowania nadmiaru

energii Pozwolą one dziecku odczuć

i kontrolować swoją energię.

Do takich ćwiczeń zalicza się ciąg

Weź dziecko na kolana. Przytul. Ko

łysz je i dotykaj. Czujesz jego bliskość?

Dziecko także.

JAK RYSOWAĆ TATĘ

Tatę wielkiego rysować trzeba,

choćbyś rysować miał cały dzień.

Niech jak szczyt góry sięga do nieba,

niech jak dąb rzuca ogromny cień.

Tata podobny jest do olbrzyma,

co na ramionach cały dom trzyma.

A że jest droższy ci od skarbu,

namaluj tatę złotą farbą.

( wg Simo Esica)

Ludmiła Marjańska

472

nięcie po podłodze: dorosły ciągnie jed-

no lub dwoje dzieci i odwrotnie — kilko-

ro dzieci ciągnie dorosłego; huśtanie na

kocu: „skała", którą dzieci mają

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: