Chalker Jack L. - Studnia Dusz 4 - Powrót Nathana Brazila.pdf - Świat Studni - science-fiction

Jack L. Chalker

zamieszkujące ciało Hara

Batina.

Drile były niezwykle złożonymi organizmami, choć

jednocześnie stanowiły

najmniejszą

znaną formę życia organicznego w całej galaktyce,

a może i we wszechświecie.

Miliardami

zasiedlały mózg, krew i tkanki innych istot, tworząc

wspólną jedność istnienia.

Wszystkie inne

organizmy uważały za marne zwierzęta stworzone

jedynie po to, by służyć swym

panom.

Har Batin wkroczył do baru i zajął miejsce przy

drewnianym kontuarze. Nie było

jeszcze

zbyt wielu klientów. Do pustego portu następnego

dnia miały przybyć przynajmniej

dwa statki i

właśnie dlatego Har Batin tu przyszedł. Parkatin

będzie prosty do opanowania. To

przez takie

terminale kosmiczne jak Slabansport przewijali się

podróżnicy do innych światów,

z których

część pozostawała dla Drili wciąż nieznana. A

każdy z przybyszów, wysłany do

domu wraz z

Drilem, oznaczał podbój nowego systemu.

Ponieważ spodziewano się statków, obsługa baru

była w pogotowiu. Wszędzie

kręcili się

szulerzy, prostytutki oraz artyści-naciągacze,

czekając na swe „ofiary”. Miały

nimi być nie tylko

załogi oraz pasażerowie statków, lecz również ci,

którzy przybędą, by wyładować

i rozprowadzić

nowe towary.

Batin zamówił drinka, i zapłacił banknotem

wielkiego zwoju. Napiwek też był

przesadnie

hojny. To wszystko przyciągnęło wzrok kelnerów, a

tuzin głów zaczęło obmyśliwać

najlepszy

sposób dobrania się do nadzianego frajera.

Wreszcie Roza zrobiła pierwszy ruch — Roza,

królowa miejscowych prostytutek,

wciąż

cholernie atrakcyjna mimo swych lat i ciężkiego

życia. Była też na tyle

bezwzględna, że inni

woleli raczej się wycofać, niż kwestionować jej

prawo do tej zdobyczy. To był w

końcu gruby

plik banknotów. Dla innych też jeszcze sporo

zostanie. Przysunęła się bez słowa

i usiadła

odprężona obok niego.

— Postawisz mi drinka? — spytała niskim,

zmysłowym głosem.

Uśmiechnął się do niej i do siebie, przytaknął,

wysączył resztkę drinka i

zamówił dwa

nowe. System działania baru był najzupełniej

standardowy. Kobiety, mężczyźni,

szulerzy i

dziwki — wszyscy pracowali dla właściciela baru.

Drinki pojawiły się przed Rozą

i Harem, jego

przynajmniej parę razy mocniejszy niż normalny i

na dodatek zaprawiony

afrodyzjakiem. Jej

składał się w zasadzie z zabarwionej wody.

Pili razem, a on czynił wszystkie stosowne do

sytuacji gesty. Dobry wywiad

stanowił

podstawę każdej takiej misji. Niektóre Drile

spośród jego kolonii przechowywały

wspomnienia

od najstarszych podbojów aż do ostatnich testów

istot ludzkich. Wszystkie te

informacje Batin

miał po prostu w małym palcu. Gdy Drile dzieliły

się, tworząc nową kolonię,

osobniki starsze

przekazywały wszystkie informacje potomstwu. W

jakiż to sposób — zastanawiał się

przepełniony zadowoleniem i pewnością siebie —

jakiekolwiek marne zwierzęta

mogłyby

konkurować z takim organizmem? Żadne nawet

nie próbowały, a te nie będą

wyjątkiem.

Tak więc czynił wszystkie stosowne gesty,

odprawiał właściwe rytuały. Wypowiadał

oraz

odpowiadał na przyjęte słowa-klucze i po paru

chwilach ruszyli w stronę pokoju

na tyłach baru.

Po drodze Drile oczyściły — przez pory skóry —

ustrój Hara z wszelkich wypitych

wraz z

drinkiem narkotyków oraz innych domieszek. Nie

będzie może pachniał pięknie,

lecz jej to nie

przeszkodzi, nawet jeśli zwróci na to uwagę.

Szli mrocznym korytarzem i od czasu do czasu

dostrzegał kształty postaci,

zarówno

męskich jak i żeńskich, odpoczywających,

czekających w małych pokoikach i

alkowach.

Dziewczyny były może młodsze i zależne od Rozy,

ale łączył je wspólny zawód. Na

razie

wszystko szło zgodnie z planem.

Nim w barze zrobił się tłok, Batin dzięki

wczesnemu przybyciu i pokazaniu zwitka

pieniędzy zapewnił sobie usługi szefowej. Skaptuj

szefa, a on już zajmie się

podwładnymi.

Przybywający tu później pozaświatowcy będą

korzystać z usług personelu i płacić

za okazję, by

stać się nosicielami nowej koloni Drili. Trudno o

lepszy układ.

Drile szybko dostosowywały się do organizmu

nowego nosiciela, lecz kolejne

generacje

nie znosiły zmian istniejących warunków. W

przypadku mieszkańców Hara Batina

optymalna

temperatura wynosiła trzydzieści siedem stopni

Celsjusza. Drobne wahania, nawet

o stopień lub

dwa, mogły ich zabić. Jednak coś takiego jak

pocałunki nie powinno zaszkodzić.

Dotarli w końcu do pokoju najwyraźniej

należącego do niej. Można było tak sądzić

rozmiarach i wyposażeniu, jakże odmiennych od

klasztornych cel, zajmowanych

przez

podwładne. Błyskawicznie zrzuciła z siebie ubranie

i spytała bez ceregieli:

— Okay, na co masz ochotę?

Uśmiechnął się.

— Zacznijmy po prostu od pocałunku —

zaproponował.

Przyciągnął ją do siebie, schylił się nieco i

pocałował. Rozchyliła szeroko

wargi — ich

języki spotkały się, a ślina zmieszała.

Wraz z nią przepłynęło około dziesięciu tysięcy

Drili.

Całował jeszcze przez chwilę, by zyskać całkowitą

pewność, iż wymiana została

dokonana. Następnie robił to, czego mogła się po

nim spodziewać. W tym czasie

kolonia

sprawdzała swego nowego nosiciela, odnajdywała

właściwe komórki, nerwy oraz

centra

zarządzające. Rozpoczęła proces gwałtownego

rozmnażania, by ułatwić przejęcie

kontroli.

Wykorzystując proteiny zawarte w jej ciele, Drile

były w stanie co pół minuty

podwajać swą

liczbę. Gdyby trwało to jednak zbyt długo, mogłoby

wywołać osłabienie, a może

nawet

spowodować śmierć. Ośrodki matematyczne kolonii

Batina poczyniły już dokładne

obliczenia co

do czasu zakończenia całej operacji.

Tymczasem Har Batin ciągnął miłosne igraszki.

Trwało to jeszcze kilkanaście

minut, nim

wyczuła w swym ciele nieznane, nienaturalne

reakcje. W ciągu pierwszych

dziesięciu minut

Drile osiągnęły liczbę niemal czterdziestu jeden

tysięcy.

Narodziwszy się z całą wiedzą swych praszczurów,

nie traciły czasu na chaotyczną

penetrację jej organizmu. Rozchodząc się po całym

systemie krążenia, od razu

wiedziały, gdzie

szukać najważniejszych ośrodków — mózgu i

kręgosłupa.

Puściła go nagle i odsunęła się powoli z wyrazem

zaskoczenia na twarzy.

Wyglądała na

wyczerpaną, trochę spoconą i jakby postarzałą. A

wszystko dlatego, że Drile

wykorzystywały jej

własne zapasy, aby się rozmnażać.

— ...praszam — wysapała połykając zgłoski. —

Nie... nie czuję się za dobrze.

Jakoś tak

zabawnie...

Odsunął się od niej, stoczył z łóżka i wstał

obserwując ją z satysfakcją. Ciałem

kobiety

wstrząsały konwulsje, gdy nerwy i mięśnie

przechodziły pod obcą kontrolę i były

testowane.

Rzucała się spazmatycznie na łóżku, zrazu jakby w

epileptycznym paroksyzmie, a

później już

trochę słabiej, wolniej, niby marionetka zawieszona

na tysiącach sznurków.

W końcu znieruchomiała oddychając ciężko, lecz

cicho. Podszedł do swoich rzeczy

wyjął zwyczajne, białe pudełko grubych, twardych

ciastek. Podszedł z nimi do

łóżka i podał jej w

milczeniu.

Usiadła niepewnie, wyciągnęła dłoń, poczęstowała

się jednym ciastkiem i zjadła

łapczywie. W ciągu paru chwil zniknęło całe. Nie

zawsze był czas, by szybko

uzupełnić rezerwy

energetyczne organizmu, ale najważniejsze ośrodki

nowej kolonii musiały mieć

wszystko

zapewnione. Reszta... no cóż, to już ryzyko bycia

żołnierzem.

Wreszcie skończyła i spojrzała na niego.

— Objęliśmy całkowitą kontrolę — oznajmiła w

języku, o którym nie miała dotąd

zielonego pojęcia, a tym bardziej nigdy nim nie

władała. Brzmiał tak obco, że

wydawało się

prawie niemożliwe, by mógł dobyć się z ludzkiej

krtani.

— To dobrze — odparł w tym samym języku,

odwrócił się i ubrał. Po chwili

uczyniła to

samo. Obserwował ją starając się wychwycić jakieś

błędy i różnice, lecz niczego

nie dostrzegł.

Jej chód, zachowanie... wszystko było jak należy.

Nawet omyłki były zgodne z

nawykami

pierwowzoru. Osobowość, psyche, dusza — nazwij

to, jak chcesz — była martwa.

Lecz

wspomnienia zawarte w proteinowych molekułach

mózgu nadal istniały. Wiedziała

teraz

wszystko to, co wiedziała Roza, a nawet więcej,

gdyż Drile umożliwiły dostęp do

całości mózgu.

Chciał już wyjść, lecz go powstrzymała.

— Lepiej będzie, jeśli odczekamy jeszcze z dziesięć

minut — oznajmiła w swym

starym,

ludzkim języku. Nawet akcent nie pozostawiał nic

do życzenia. — Podi i reszta

mogliby zacząć

coś węszyć, gdybyśmy skończyli za szybko.

Przytaknął.

— Ty wiesz najlepiej — stwierdził i usiadł na

skraju łóżka. To był cholernie

żmudny

sposób podboju świata, ale najskuteczniejszy.

Gorące słońce oblało żarem postać Hara Batina po

jego wyjściu z baru. Przywykł

już do

upałów, przywykł do wszystkiego, co nie

powodowało trwałych uszkodzeń organizmu

nosiciela.

Ruszył w stronę portu kosmicznego z

zadowoleniem odnotowując wielkie tłumy

robotników

zbierające się, by rozładować pierwszy ze

spodziewanych statków. Olbrzymi prom

towarowy stał

hucząc na płycie lądowiska w oczekiwaniu na znak,

że statek matka jest już na

orbicie, gotowy

do przeładunku.

Kusiło go, by wejść w tłum, zbliżyć się do ludzi,

spróbować rozsiać w powietrzu

nieco

zarodników. Lecz byłoby to zbyt widoczne, a samo

przejęcie kontroli nad nowymi

nosicielami

mogłoby ściągnąć uwagę, nawet zakłócić

rozładunek. Drile nie chciały tego.

Wcale, ale to wcale.

System działał już od bardzo długiego czasu.

Powoli, z rozwagą oraz nieskończoną

cierpliwością zdobywano świat po świecie. Nikt do

samego końca nie zdawał sobie

z tego

sprawy, często nawet nie podnoszono alarmu. Drile

były nieśmiertelne dzięki

dziedziczeniu przez

kolejne pokolenia wspomnień przodków. Nie były

jednak nieśmiertelne pod względem

fizycznym ani też nie gardziły życiem. Gdyby tak

było, po cóż w ogóle

podbijałyby inne światy i

rasy. Ze strategicznego punktu widzenia była to

najmniej krwawa metoda, jaką

udało im się

wymyślić podczas niemal czterdziestu tysięcy lat

ciągłego i niepowstrzymanego

podboju. A

każdy podbijany gatunek był inny, każda rasa

stanowiła nowe wyzwanie. Drile

uwielbiały to

wyzwanie ponad wszystko. Każde zwycięstwo miało

być dowodem ich wyższości nad

innymi

formami życia.

Po chwili Har Batin dostrzegł grupkę ciekawskich

skupioną wokół pary istot, z

których

tylko jedna była człowiekiem.

Ów wysoki, szczupły mężczyzna wyglądał, jakby

miał za sobą naprawdę ciężkie

chwile.

Nosił workowate spodnie, nieźle zniszczone buty i

wypłowiały podkoszulek wiszący

na chudej,

Powrót Nathana Brazila

Przekład: Sławomir Dymczak

Tytuł oryginału: The Return of Nathan Brazil

Wydanie I

W skład cyklu ŚWIAT STUDNIA wchodzą:

PÓŁNOC PRZY STUDNI DUSZ

WOJNY W ŚWIECIE STUDNI

POWRÓT NATHANA BRAZILA

ZMIERZCH PRZY STUDNI DUSZ

Książkę tę dedykuję starej paczce, do której

należeli:

ALAN MOLE,

HARRY BRASHEAR,

MIKE LEIB,

JOHN YOX oraz

BERNARD ZERWITZ,

którzy — włączając mnie — okazali się o niebo

lepsi,

niż ktokolwiek mógłby się po nich spodziewać...

Parkatin, pogranicze

Gdyby Har Batin był akurat zakatarzony, dużo

łatwiej byłoby mu podbić ten świat.

Niestety Drile automatycznie uodporniały

wykorzystywane przez siebie ciała. Tak

więc tym

razem podbój miał być raczej żmudny.

Slabansport była typową pograniczną stolicą.

Znajdował się tu niewielki, lecz

nowoczesny port kosmiczny, wykorzystywany

głównie przez promy orbitalne,

przewożące

importowane towary z wielkich, regularnie

zawijających frachtowców. Rzecz jasna

nieopodal

mnożyły się bary i spelunki, tak samo typowe dla

każdego portu jak, magazyny,

centra

rozładunkowe oraz lokalne przedstawicielstwa

kompanii, które doprowadziły do

otwarcia

granicy. Samo miasto, największe na Parkatinie,

liczyło ledwie dwadzieścia

tysięcy

mieszkańców. Miało się to jednak zmienić. Jeszcze

do niedawna spalona, brunatna

pustynia,

rozciągająca się na tysiące kilometrów wokół

Slabansport, teraz rozkwitała

dzięki rurociągom

doprowadzającym jakże upragnioną wodę z

odległych ujęć. Parkatin był gorącym,

suchym

światem, posiadał jednak w swej atmosferze parę

wodną, a także miewał od czasu

do czasu burze

konwekcyjne. Mógł w ciągu pokolenia stać się

domem dla kolejnego miliarda ludzi.

Nie oznaczało to niestety dla ludzkości nic dobrego,

jeśli Drile miały w tej

kwestii

cokolwiek do powiedzenia. Całe ich kolonie były tu

teraz i spoglądały oczyma

Hara Batina na

brudny, mały bar znajdujący się tuż koło portu.

Pewne już swego zwycięstwa nad

ludzkimi

istotami, pewne założenia nowej siedziby Drili tu,

na Parkatinie. Stąd będą

mogły opanowywać

dalsze ciała swych zwierzęcych żywicieli, tak jak

teraz robiły to Drile

Jack L. Chalker 001 Studnia Dusz 004 Powrot, Strona 1 z 43

nieowłosionej piersi. Pociągła, niemal trójkątna

twarz nie widziała brzytwy od

ponad tygodnia.

Mocne, czarne włosy zawinięte były w szorstką

chustę przypominającą turban.

Prawdziwy Cygan — spostrzegł zaskoczony Har

Batin. We wstępnych, zwiadowczych

raportach wspominano co prawda, iż taka grupa

istnieje, lecz jak dotąd nikt ich

nie widział. Batin

był pewien, że również nikt z tej grupki gapiów.

Gdy się zbliżył, pchany — podobnie jak ludzie

czekający na przybycie frachtowca

—

ciekawością i nudą, Cygan wyjął z kieszeni

trzcinowy flet. Zaczął grać

dziwaczną, niemal

hipnotyczną melodię, która pobudziła jego

towarzysza do tańca.

A ów towarzysz wyglądał naprawdę dziwnie. Był

wielkości połowy normalnego

człowieka, z całą pewnością nie więcej niż metr, a

gadzie ciało pokrywały

lśniące niebiesko-

zielone łuski. Tułów wspierał się na dwóch chudych

nogach zakończonych długimi,

okropnie

wyglądającymi pazurami. Stał wyprostowany,

nieco jednak chyląc się ku przodowi.

Posiadał

dwoje długich, patykowatych ramion

zakończonych drobnymi, szponiastymi dłońmi.

Twarz była

również jaszczurowata, choć nie posiadała tej

sztywności co gadzia. Całość

sprawiała wrażenie

wielkiej jaszczurki obdarzonej ludzką mimiką.

Najbardziej zaskakiwał fakt, że istota ta odziana

była identycznie jak Cygan,

choć nie

nosiła — rzecz jasna — butów. Żadne buty by nie

pasowały na te dziwaczne, ponad

miarę

rozrośnięte stopy. Stworzenie było zwinne jak

małpa i pląsało w dzikim tańcu do

natarczywej

melodii fletu, przyspieszając, gdy tempo rosło.

Podpierało się przy tym długim

ogonem niczym

trzecią nogą.

Lecz był to dopiero początek. Promienie

słonecznego światła, odbijając się od

dziesiątków tysięcy łusek kręcącego się w

zawrotnym tempie stworzenia, nadawały

mu wygląd

skąpanego w klejnotach. W połączeniu z nieznaną

muzyką efekt był niepowtarzalny.

Widok ten

wywołał podświadomy strach tłumu, który postąpił

krok do tyłu, pochłonięty

jednak ciągle

dziwną sceną.

Jaszczur utworzył ze swych ust owal — coś

niespotykanego na gadzich twarzach — i

wtedy dobył się gdzieś z wnętrza jego ciała donośny

świst. Zaraz potem coś

wyleciało na

zewnątrz długim, równomiernym strumieniem i

widzowie pootwierali z wrażenia

usta. Ogień!

Jaszczur zionął ogniem i tworzył z niego

najróżniejsze figury! Kręgi, spirale,

dziwaczne i

znajome kształty pojawiały się i znikały w

ułamkach sekund, a on ciągle tańczył,

otoczony

aureolą blasku.

Cygan nie przestawał grać, ale jego stalowoszare

oczy nie obserwowały

towarzysza, lecz

tłum. Przyglądał się każdemu człowiekowi z

osobna, oceniając go i analizując.

Nawet Drile, ukryte w ciele i umyśle Hara Batina,

zostały urzeczone. To

wykraczało poza

ich doświadczenie i wraz z innymi podziwiały

zręczność oraz kunszt obcego.

Aż nagle bez uprzedzenia wszystko się skończyło.

Przebrzmiał końcowy ton, a

ostatnie

iskierki zgasły w gorącym i suchym powietrzu. W

jednej chwili po tym

zadziwiającym

przedstawieniu pozostało jedynie wspomnienie.

Tłum stał bez ruchu, jak w transie, ciągle

oszołomiony spektaklem. Nikt się nie

odezwał

ani nie uczynił najmniejszego gestu aż do chwili,

gdy jeden po drugim zaczęli

otrząsać się z tego

stanu i głośno wyrażać swe uznanie. Aplauz

błyskawicznie urósł do huraganu

śmiechów,

gwizdów i oklasków.

Cygan skłonił się lekko, dziękując za brawa, a

jaszczurowate stworzenie zdawało

się

chylić głowę przed publicznością. Mężczyzna

odłożył swój flet i odczekał, aż

wiwaty ucichły. W

końcu odezwał się czystym, niskim tenorem, nieco

dziwacznie akcentując słowa.

— Ja i mój przyjaciel dziękujemy wam, obywatele.

— Powtórzcie to przedstawienie! — krzyknął ktoś,

a zewsząd odezwały się

potakiwania i

pomruki aprobaty. — Tak, powtórzcie!

Powtórzcie! — skandowała reszta,

przyłączając się do

ogólnego zgiełku.

Cygan uśmiechnął się.

— Dziękuję wam, przyjaciele. Z największą

przyjemnością byśmy to uczynili...

lecz

zgłodniałem nieco, a stojący tu mój towarzysz ma

pewnie jeszcze większy apetyt

ode mnie.

Jakieś skromne dowody uznania byłyby bardzo

mile widziane. Marquoz!

Na dźwięk tego imienia mały smok parsknął,

spojrzał na mężczyznę i zdawał się

uśmiechać — uśmiechem dość groteskowym —

ukazując komplet najpaskudniejszych

zębów,

jaki ktokolwiek z widzów dotąd oglądał. Następnie

podniósł z ziemi sakwę i

ruszył w stronę

tłumu. Ludzie zaczęli się odruchowo cofać.

Cygan wybuchnął śmiechem.

— Przyjaciele, nie obawiajcie się Marquoza! Nie

pożre was. On pragnie jedynie,

tak

samo jak ja, zebrać nieco pieniędzy, by kupić

trochę cywilizowanego jedzenia.

Wrzućcie, drodzy

obywatele, do tego woreczka po monecie, tylko

jednej, a wtedy my będziemy mogli

się posilić,

wy zaś obejrzeć nas jeszcze raz. No jak?

Co odważniejsi spośród tłumu przestali się cofać, a

gdy jaszczur do nich

podszedł i

wyciągnął worek, wrzucali do środka monetę albo

dwie. Po chwili ruszyła cała

lawina pieniędzy,

w mig wypełniając worek.

— Wystarczy! Jesteście zbyt hojni! — zawołał

Cygan. — Marquoz?

Jaszczur prychnął, odstraszając najbliżej

stojących, gdyż jednocześnie z jego

nozdrzy

wystrzeliły kłęby białego dymu. Potem odwrócił się

i zaniósł Cyganowi worek. Był

ciężki, a

mężczyzna dość wątły, lecz cała sakwa z pieniędzmi

zniknęła w jakiś sposób

gdzieś w

zakamarkach ubrania. Uśmiechnął się, skłonił

ponownie i znów wyciągnął fujarkę.

Drugi występ przypominał pierwszy, choć taniec —

zupełnie inny, z całkowicie

odmiennymi krokami i dziwnymi ognistymi

figurami — odbywał się przy nowej, wcale

nie

mniej obcej i egzotycznej melodii.

Har Batin, podobnie jak inni, obejrzał drugie

przedstawienie z nie mniejszym

podziwem.

Wreszcie, kiedy ucichły wiwaty, a Cygan oznajmił,

iż Marquoz potrzebuje

odpoczynku, tłum

zaczął rzednąć.

Cygan pochylił się, najwidoczniej by sprawdzić, jak

się czuje jego podopieczny,

i wielka

dłoń człowieka uścisnęła rękę jaszczura. Jego

drobne, szponiaste palce wystukały

leniwy rytm.

Mężczyzna przytaknął, a następnie wyprostował się

i rozejrzał dookoła.

Kilkanaście osób podeszło bliżej, by z nim

porozmawiać, przyjrzeć się Marquozowi

albo

spytać o dziwnego jaszczura. Cyganowi udało się

ich spławić wyjaśnieniem, że

Marquoz ma już

dość upałów i musi zażyć kąpieli. Wymówki owe

mogły budzić niejakie

zastrzeżenia.

Jaszczur nie tylko wyglądał rześko, ale i

najwyraźniej czuł się w parkatińskim

skwarze

bardziej swojsko niż sami tubylcy. Nikt jednak tego

przybyszom nie wytknął.

Dziwny duet ruszył w stronę skupiska barów i

restauracyjek, oddalając się powoli

doków, ze wzrokiem utkwionym w Harze Batinie.

Zbiorowy umysł Drili popełnił parę błędów. Jednak

zlekceważenie „ogona” do nich

nie

należało. Batin zdał sobie sprawę, że tamci go

śledzą — z tym wyglądem trudno

byłoby im to

zresztą ukryć. Zaniepokoił się z dwóch powodów.

Po pierwsze, najwyraźniej zrobił

coś, co

zwróciło ich uwagę, a nie miał najmniejszego

pojęcia, co to mogło być. Zaś po

drugie, śledząc go

tak jawnie dali dowód, że niemal na pewno musieli

mieć w pobliżu wspólników.

No cóż, niech i tak będzie, postanowił agent Drili.

W każdym razie lepiej

wiedzieć, z

czym ma się do czynienia. Poprowadził ich krętą

trasą przez uliczki i zaułki,

cały czas wypatrując

obstawy. Sądził, że musi gdzieś tam być, dobrze

ukryta, lecz nic takiego nie

dostrzegł. Cygan był

najwyraźniej pracownikiem Policji

Konfederacyjnej. Drile od dawna podziwiały

skuteczność tej

instytucji, a jednocześnie wciąż ciekawiły ich

sposoby, jakimi się posługiwała.

Cygan mógł

wejść wszędzie, może z wyjątkiem paru miejsc,

nawet w najciemniejsze zaułki i

najparszywsze

okolice, nie zwracając na siebie zupełnie uwagi. A

gdyby nie był w stanie

zapewnić sobie

bezpieczeństwa, to z pewnością jego niezwykły

pupilek, obdarzony tysiącem

ostrych zębów,

uniemożliwiłby wszelkie próby napaści.

Uświadomiwszy sobie te fakty, Har Batin

stwierdził, że chyba znalazł odpowiedź

swoje wątpliwości. To takie oczywiste — nikt ich

nie ubezpieczał. Dlaczego? Gdyż

wiedzieli, że

nie mógł ciągnąć ich za sobą wszędzie, lecz jedynie

uliczkami przylegającymi do

doków. A na

jednej z tych uliczek zastawiona została pułapka.

Oni mieli czas. Mieli czas, by

poczekać, aż

Hara Batina ogarnie panika i wejdzie albo też

wbiegnie w przygotowaną zasadzkę.

Mógł

oczywiście spróbować ich zgubić, lecz to równałoby

się przyznaniu do winy. Mogli

go też w

takim przypadku zastrzelić, a on miał do

załatwienia jeszcze kilka ważnych

spraw. Har Batin nie

chciał w ogóle umierać, a już na pewno nie teraz.

Wyprzedzał ich o jakieś piętnaście metrów, lecz oni

ciągle zmniejszali dystans.

Nadal

jednak była to wystarczająca odległość jak na jego

zamiary. Starannie wybrał

odpowiedni zaułek

i skręcił weń gwałtownie, jakby próbował się urwać

swym prześladowcom.

Cygan i jaszczur przyspieszyli. Jasne było, że mały

smok jest w stanie z

łatwością

wyprzedzić człowieka, lecz jednak trzymali, równe

tempo. Skręcili w alejkę w

pełnym biegu i

znaleźli się w ślepym zaułku, otoczonym z trzech

stron wysokimi budynkami.

Cygan z tą samą zręcznością, z jaką schował

przedtem sakwę z pieniędzmi, teraz

wyciągnął pistolet. Rozejrzał się dookoła.

— Rzuć broń! — rozkazał głos Hara Batina

dobiegający nie dość że z góry, to

jeszcze zza

nich.

Cygan nie usłuchał od razu, lecz najpierw powoli

się odwrócił szukając źródła

głosu.

Dostrzegłszy mężczyznę, westchnął i rzucił pistolet

na ziemię. Nie miał pojęcia,

w jaki sposób

Batin tego dokonał, lecz mężczyzna

niezaprzeczalnie siedział na wąskim

parapecie, dobre sześć

metrów nad ziemią. Musi wspinać się jak małpa,

zadecydował Cygan. Co prawda

ściany nie były

całkiem gładkie, lecz on po prostu nie mógł dostać

się tam w tak krótkim czasie.

Dril obserwował z niepokojem smoka, który

patrzył na niego pałającymi oczyma —

czarnymi, kocimi źrenicami na ciemnoszkarłatnym

tle.

— Nie próbuj tylko szczuć na mnie tego zwierzaka

— ostrzegł Batin. — Trzymaj go

przy

sobie.

Mężczyzna skinął głową i kącikiem ust wydał

polecenie:

— Marquoz! Siad!

Smok parsknął, zdawał się coś tam pomrukiwać,

lecz w końcu usiadł podwijając

ogon i

jakby się rozluźniając.

— Dobrze, a teraz: kim jesteście i dlaczego mnie

śledzicie? — spytał Dril.

Cygan wyszczerzył przepraszająco zęby i wyciągnął

do góry ręce.

— Bo widzisz, kiedy zbieramy datki, często zdarza

nam się dostrzec, kto ma

najgrubszy

portfel. Ten oto Marquoz potrafi być, no cóż, wielce

przekonujący, gdy chodzi o

skłonienie

takiego jegomościa do znacznego zwiększenia

darowizny. Zbyt długo tkwimy już na

tej

zapomnianej przez Boga planecie. Interes nie idzie

dobrze. Zostaliśmy, jak to

powiedzieć,

poproszeni o opuszczenie statku akurat tutaj, wcale

nie po naszej myśli. Jak

dotąd, nie

uzbieraliśmy dość funduszy, by się stąd wynieść. A

żeby wszystko było jasne,

miejscowa policja

ma na nas oko.

Dril zastanowił się nad tą odpowiedzią. Nie była

pozbawiona sensu — jego portfel

rzucał

się aż nadto w oczy i takie zresztą było jego

zadanie. Ale wciąż jeszcze

istniało parę spraw, które

do siebie nie pasowały. Jak na kogoś, kto przebywał

na tej planecie na tyle

długo, aby zyskać

sobie złą opinię u policji, stanowczo byli zbyt

wielką sensacją. Batin

postanowił nie ryzykować.

— W porządku... a ten stwór? Co to jest? —

zapytał.

Cygan spojrzał na Marquoza, siedzącego

niewzruszenie na swym podkulonym, długim

ogonie.

— Spotkałem go na pewnej zapadłej, pogranicznej

planecie. Nie był tubylcem.

Należał do

paru moich kumpli, którzy zostali poproszeni —

można by rzec — o dotrzymanie

przez pewien

czas towarzystwa miejscowej policji. Jak na razie

siedzą tam pewnie ze trzy

lata. Ja, rzecz jasna,

natychmiast zgodziłem się nim zaopiekować, a i on

nie miał nic przeciwko temu.

Nie mam

pojęcia, skąd go wytrzasnęli.

Nie mówiło to wiele Drilowi, lecz przecież istniało

mnóstwo bardziej dziwacznych

stworzeń, nie wyłączając samych Drili. Historia

wyglądała całkiem sensownie, a

pistolet Cygana

przesądził sprawę. Nie był to jakiś

supernowoczesny model używany przez Policję

Konfederacyjną. Nie był cały błyszczący i epatujący

zasilaniem kryształkami

rubinu. Po prostu

zwyczajny pistolet, jakich używają włóczędzy

pokroju tego Cygana, czyli mały

miotacz

laserowy.

— Teraz schodzę — oznajmił Batin — lecz jak

zdążyliście pewnie zauważyć, jestem

doskonale wysportowany. Nawet podczas skoku

będę was miał na muszce, a pistolet

jest

nastawiony na maksymalną moc.

— Posłuchaj, już mi się wszystkiego odechciało. To

była pomyłka i tyle —

oznajmił

Cygan przekonująco szczerze.

Dril skinął głową i skoczył. Cygana zdumiały jego

sprawność i siła. Wcale nie

przesadzał

— pistolet przez cały czas był wycelowany

dokładnie w niego. Cygan nie widział

dotąd żadnej

ludzkiej istoty, zajmującej się nawet profesjonalnie

akrobatyką, mogącej dokonać

podobnych

wyczynów. A ten osobnik raczej nie wyglądał na

akrobatę.

Dril zbliżył się powoli do Cygana, jednym okiem

obserwując Marquoza.

— Tylko żadnych sztuczek — ostrzegł.

— Co... co masz zamiar zrobić? — spytał

zaniepokojony Cygan wodząc oczyma za

pistoletem.

Har Batin pozwolił sobie na bardzo ludzki uśmiech.

Uśmiech kogoś, kto wie coś,

czego ty

nie wiesz.

— Nie bój się — pocieszył Cygana. — Nie

zamierzam cię zabić. Jeśli twój

zwierzaczek

będzie siedział spokojnie, a ty nie będziesz niczego

kombinował, wszystko dobrze

się skończy.

Lecz twoje życie zależy od tego, czy będziesz robił

dokładnie to, co ci powiem.

Dokładnie!

Zrozumiano?

Cygan pokiwał głową, lecz strach w jego oczach nie

zmalał po tych zapewnieniach

ani na

jotę.

Dril ostrożnie obszedł mężczyznę.

— Zdejmij podkoszulek — rozkazał.

Cygan wyglądał na zaskoczonego.

— Czy to jakaś zabawa erotyczna?

— W pewnym sensie — odparł tamten. — Nie bój

się... w ogóle cię nie zaboli.

Lepiej niż

żeby cię zbierali po całej okolicy, no nie?

Jack L. Chalker 001 Studnia Dusz 004 Powrot, Strona 2 z 43

Marquoz siedział nieruchomo i obserwował. Batin

wyciągnął z kieszeni mały nożyk.

— Tylko spokojnie. Natnę cię delikatnie i nic

więcej.

Spostrzegł, że mężczyzna wzdrygnął się, gdy poczuł

nagłe ukłucie. Potem Dril z

przyjemnością obserwował, jak w miejscu

zranienia tworzy się kropla krwi. Naciął

również swój

kciuk.

Drile natychmiast ruszyły w stronę powstałego

otworu przenikając przez naczynia

włosowate dłoni, a następnie zatrzymały się

czekając na kontakt. Nie było się po

co spieszyć.

Pełen zestaw tysiąca jednostek pamięci został

zgrupowany i stał w gotowości.

Har Batin, drżąc z niecierpliwości, zaczął zbliżać

swój kciuk ku ranie na

plecach Cygana.

Tak pochłonęła go ta operacja, iż przestał w ogóle

baczyć na smoka siedzącego

zaledwie kilka

metrów z boku.

— Nie ruszaj się! — usłyszał głos z lewej strony,

głos niesamowicie głęboki i

donośny.

Jakby olbrzym mówił przez wąską tubę. — Rzuć

broń i zrób kilka kroków do tyłu!

Batin był tak zaskoczony, że rzeczywiście

znieruchomiał i spojrzał w kierunku,

skąd

dochodził głos.

Wielki jaszczur stał tam obserwując go swymi

błyszczącymi, szkarłatnymi oczyma.

ręce trzymał pistolet maszynowy Fuka, wykonany z

aż nazbyt znanego tworzywa, ze

świecącym

na czerwono zasilaczem. Była to broń, która niemal

potrafiła odgadywać natężenie

i rodzaj

energii, jakiej chciał w danej chwili użyć właściciel.

Pistolet dostosowany do

indywidualnych

potrzeb. Pistolet używany tylko przez jedną

instytucję.

— Marquoz z Policji Konfederacyjnej — oznajmił

smok zupełnie niepotrzebnie. —

Powiedziałem, żebyś rzucił broń i cofnął się.

— Ale... ale ty nie masz prawa, nie jesteś

człowiekiem — zaprotestował Diii.

Wywiad o niczym podobnym nie wspominał!

— To tak samo jak ty, stary — odparł smok. —

Ufam tylko, że wkrótce

zaprezentujesz

nam swe prawdziwe oblicze.

szaty,

powstał i oddal jej pokłon. Kilkanaścioro

zebranych poszło za ich przykładem, a

już po chwili

stali niemal wszyscy. Normalna reakcja tłumu. Ci,

którzy jeszcze siedzieli, nie

byli adresatami jej

słów. Poczekajmy, pomyślała. Później wszyscy

przyjdą z ochotą.

— Zostańcie w pokoju! zaintonowała Matka

Przełożona, wznosząc swe ramiona ku

niebiosom.

— Pokój wszystkim stworzeniom wszechświata bez

względu na kształt ich ciała —

odpowiedzieli Akolici oraz część zebranych,

— Zostaliśmy dziś zaszczyceni obecnością Jej

Świątobliwości Kapłanki Juy z

Głównego

Kościoła — oznajmiła zupełnie niepotrzebnie

Sukra. Ciekawość wyglądu Kapłanki

tłumaczyła

tak liczną obecność na mszy, w której normalnie

uczestniczyło jedynie parę setek

wiernych. Do

przewidzenia było również, iż audytorium układać

się będzie wyłącznie z ludzi.

Choć

Konfederacja grupowała obecnie chyba z siedem

ras, jedynie przedstawicieli

trzech lub czterech

można było nagminnie spotkać w dużych miastach

ludzkich światów. A już na pewno

żadni nie

wchodzili do świątyń, w których odczuwali

ksenofobiczny lęk. Choć drzwi tej

świątyni stały

otworem dla wszystkich, jej doktryna nie

przemawiała do Obcych.

Co innego — rzecz jasna — gdy było się

Olimpiańczykiem.

Wszyscy słyszeli o Olimpianach, choć nikt nie

wiedział o nich wiele. Rzadko kto

nawet

widział jakiegoś na własne oczy. Trzymali się na

uboczu i tworzyli strukturę

klanową, W ich

świecie nie można było żyć bez skafandra, choć

Olimpianie byli w stanie mieszkać

na każdej

ludzkiej planecie bez żadnych ograniczeń,

Prowadzili własne przedsiębiorstwa

przewozowe i

sami latali statkami. Handel odbywał się dzięki

olimpiańskim spółkom prowadzonym

przez ludzi

— kupcy nie musieli fatygować się na Olimpusa.

Taki stan rzeczy wywoływał w ludziach ciekawość,

która wynikała jeszcze z

czegoś.

Otóż Olimpiańczycy to podobno oszałamiająco

piękne kobiety — nikt nigdy nie

widział

Olimpiańczyka mężczyzny. Były to urodziwe

kobiety z ogonami podobnymi do

końskich i

wszystkie, jak głosiła wieść, wyglądały identycznie.

Cała świątynia na tym pogranicznym świecie była

zapełniona ludźmi czekającymi,

ujrzeć Olimpiankę. Z tego prostego powodu, iż

Zgromadzenie Studni powstało na

Olimpusie.

Główna Świątynia znajdowała się właśnie tam. I

choć wierni wywodzili się spośród

ludzi, a także

ludzie prowadzili Świątynie, jedynie Olimpianki

mogły być Wielebnymi Kapłankami.

Oczywiście przybyli tu także przedstawiciele

lokalnej prasy i politykierzy

przyciągnięci

próżną ciekawością. Siedzieli, szurali butami i

wyraźnie nudziły ich teatralne

gesty oraz intonacje

Matki Przełożonej. Chcieli zobaczyć, jak naprawdę

wygląda Olimpianka.

W końcu Matka Sukra skończyła i jej głos nabrał

podniosłego brzmienia.

— Dziś, moje dzieci, zostaliśmy zaszczyceni

obecnością Jej Świątobliwości

Wielebnej

Kapłanki naszego Zgromadzenia, Juy z Olimpusa.

Zebrani usiedli. Czekając obserwowali, jak Matka

Przełożona wychodzi, a później

uważnie przyglądali się kurtynie po drugiej stronie,

by uchwycić pojawienie się

kapłanki.

Jua odczekała pół minuty, by jeszcze bardziej

zwiększyć niecierpliwość widzów, a

potem

wyszła zdecydowanie na środek. Światła zmętniały,

a reflektor zalał blaskiem

obszar, na którym

stała niemal dotykając pierwszych rzędów.

Strumień światła uformował jasną

aureolę wokół

postaci, nadając jej jeszcze bardziej nadludzki

wygląd.

Z satysfakcją słuchała szeptów — To ona! A więc

tak wygląda Olimpianka! — To

ostatnie słowo wypowiadano na wiele różnych

sposobów. Miała na sobie płaszcz z

najdelikatniejszego jedwabiu lub z bardzo

podobnego syntetyku, ozdobiony złotymi

liśćmi.

Płaszcz spowijał całą postać, lecz nawet stojący w

najdalszych rzędach

oszołomieni byli

doskonałością jej urody oraz długimi

kasztanowymi włosami, sięgającymi aż do

pasa.

— Zostańcie w pokoju, moje dzieci — zaczęła Jua

niskim, niesamowicie miękkim i

zmysłowym głosem. — Przybyłam, by

pobłogosławić tę Świątynię i jej wiernych oraz

by tym,

którzy przybyli z ciekawości lub z chęci zysku,

opowiedzieć o naszej wierze i

naszych

zwyczajach.

Doskonale zdając sobie sprawę z wrażenia, jakie

robiła na ludziach, wyczuła, że

jej

pojawienie wywołało zarówno zachwyt, jak i

zawód, iż odsłoniła tak mało. Nie

miała zamiaru

zawieść podnieconych widzów, lecz nie nastąpi to

przed przekazaniem posłania.

Dopiero gdy

nagość straci wszelkie podteksty.

— Pochodzę z planety, którą zwiemy Olimpusem

— zaczęła i ponownie skupiła ich

uwagę. Była nie tylko atrakcyjna, miała również

coś do powiedzenia. — Nasze

Matki

Założycielki odkryły świat, z którego zrezygnowała

Konfederacja. Nikt nie mógłby

tam przeżyć

bez dokonania ogromnie kosztownych modyfikacji

lub zbudowania szczelnych

budynków.

Przypominał bardzo opustoszałe światy

Markowian. Jednak my mogłyśmy tam przeżyć,

budować, uprawiać ziemię i normalnie żyć. Tak też

uczyniłyśmy.

W świątyni zapadła kompletna cisza — nawet

kaszlnięcie w tym wielkim gmachu

byłoby

głośne niczym grzmot. Przychodząc tu ludzie

oczekiwali teatralnych gestów i

specjalnego

ceremoniału, jakim uraczyła ich na początku

Matka Sukra. Nie spodziewali się

podejmowania

tematów, które ciekawiły wszystkich, i przez to

właśnie byli tak zainteresowani.

Słuchali.

— Jesteśmy do was podobne, pochodzimy od was,

lecz nie jesteśmy identyczne.

Stałyśmy się nieczułe na ostre wahania

temperatury, potrafimy oddzielać trucizny

zanieczyszczonych wód i nieprzyjaznych atmosfer.

Nie potrzebujemy specjalnego

sprzętu ani

kombinezonów. Słuchajcie uważnie, bo opowiem

wam teraz historię naszej rasy —

waszej i

mojej — oraz zapoznam z naszymi wierzeniami.

Urwała. Naprawdę perfekcyjnie. Nikt się nawet nie

poruszył.

— Mieszkacie na pogranicznym świecie —

przypomniała. — Surowym i twardym.

Większość, może wszyscy, urodziliście się gdzie

indziej. Wszyscy zatem wiele

podróżowaliście

w kosmosie. Słyszeliście o markowiańskich ruinach

na opustoszałych światach, o

tajemniczej

rasie, która pozostawiła martwe komputery

głęboko pod powierzchnią planet i

skorupy miast

pozbawione wszelkich przedmiotów. Wiecie, że

niegdyś ta rasa zamieszkiwała

większość

galaktyki, a zniknęła długo przedtem, nim

narodziła się ludzkość.

Paru ludzi przytaknęło. Markowiańska zagadka

była znana każdemu. Setki, może

tysiące

opustoszałych światów odkryto, gdy ludzkość

zaczęła swą ekspansję. Markowianie

byli starzy,

niesamowicie starzy, niemożliwie starzy. Ich

narodziny szacuje się na równi z

powstaniem

wszechświata.

— Założyli pierwszą cywilizację. Rośli, parli coraz

dalej, aż osiągnęli boskość.

Komputery dawały im wszystko o czym mogli tylko

zamarzyć. Lecz to było zbyt

mało. Zaczęła

ogarniać ich nuda, stagnacja, przestali cieszyć się

życiem. Postanowili więc

wyrzec się boskości i

rozpocząć wszystko od początku jako nowe rasy

wszechświata. Zbudowali olbrzymi

komputer

— Studnię Dusz — i umieścili go w centrum

wszechświata. Tam właśnie stworzyli

wszystkie

gatunki istot myślących, jakie obecnie znamy.

Stworzyli je z samych siebie. Ich

stary świat

stopniowo pustoszał, podczas gdy dzieci, testowane

na Świecie Studni, stały się

nowymi panami

tworzenia — a pośród nich i my. W końcu wszyscy

zniknęli: zmienili się w naszych

przodków;

tak więc my jesteśmy Markowianami a

Markowianie — nami.

Kilkoro lepiej wykształconych przytaknęło słysząc

tę konkluzję. Była to stara

teoria,

jedna z tysięcy stworzonych dla wyjaśnienia

tajemniczego zniknięcia Markowian.

— Lecz jeśli jest to prawda — a my nie mamy co

do tego wątpliwości — pozostaje

jeszcze jedna zagadka, wieczne, podstawowe

pytanie. Markowianie narodzili się u

zarania

dziejów. Byli pierwszą rasą, przodkami wszystkich

następnych. I skoro tak

właśnie było, to kto

stworzył Markowian?

Interesujące pytanie dla metafizyków. Paru ludzi

spośród tłumu uważało, iż wcale

nie jest

powiedziane, że ktokolwiek musiał stworzyć

Markowian, jeśli w ogóle cała ta

historia o nich nie

jest wyssana z palca. Nikt się jednak nie odezwał.

— Poprzez całą historię ludzkości — a także przez

dzieje innych ras, z którymi

łączą nas

stosunki — przewinęło się mnóstwo religii.

Wierzono w panteon bogów, wierzono w

Boga

jedynego, lecz wszystkich łączyła wspólna wizja

stworzenia. Wszyscy pośrodku

stawiali Boga

Ojca, pierwszego sprawcę i stworzyciela. On

istnieje, moje dzieci! On istnieje,

jest ciągle z nami,

obserwuje nasze postępki, ocenia nas. Nasze

Pramatki znały Go. To On zabrał je

do Studni Dusz,

gdzie narodziły się powtórnie. Dzięki zasadom

rządzącym Studnią, Pramatki stały

się

potężniejsze, aniżeli były niegdyś. I powróciły jako

żywy dowód dla swych dzieci

i dzieci ich

dzieci, że Bóg istnieje, że Studnia istnieje. Że

możemy osiągnąć rzeczy

wspanialsze niż dane nam

przy narodzinach, jeśli tylko Go odnajdziemy.

Gdyż jeśli rozpoznamy prawdę i

uznamy

absolutność Jego wszechwładzy i potęgi, jeśli Go

odszukamy o nic więcej nie

pytając, raj stanie

się naszym udziałem. A jest to, moje dzieci,

możliwe. Jest możliwe odnalezienie

Go, jeśli tylko

się rozejrzymy. Właśnie to stanowi nasze zadanie,

nasze wspólne zadanie aż do

chwili, gdy Go

odnajdziemy. Bo Bóg, moje dzieci, jest pośród nas!

Uniosła głos, a zawarty w nim ładunek emocji był

tak autentyczny, tak

przekonujący, że

podziałał nawet na największych cyników wśród

widowni.

— Z jakiegoś powodu przybrał On waszą postać.

Może tu teraz być z nami, siedząc

obok

któregoś z was, czekając, by ktoś Go zagadnął, by

ktoś Go rozpoznał. Znamy Jego

imię. Musimy

jedynie zawołać. Nasze Pramatki nazywały Go

Nathan Brazil!

Wiadomość ta poruszyła zgromadzonych i prawie

ich przekonała, lecz dla

niektórych

stanowiła srogi zawód. Dla nich w tym momencie

cała racjonalność przemieniła

się, w obliczu

spornego punktu, w kwestię wiary.

— Czy jesteś tu, Panie? Czy ktokolwiek spośród

was jest Nathanem Brazilem? —

spytała

gromkim głosem. Nikt się nie odezwał ani nie

uczynił najmniejszego gestu. Z

dwojga złego

wolała już taki obrót sprawy, niż żeby — tak jak to

się już nieraz zdarzało —

jacyś przypadkowi

dowcipnisie dla zabawy ogłaszali swą „boskość”,

psując nastrój nabożeństwa. A co

gorsza, od

czasu do czasu trafiali się pomyleńcy, którzy

naprawdę wierzyli w tę swoją

boskość. I choć

Wielebna Kapłanka Jua całym sercem pragnęła

odnaleźć Boga, to w takich chwilach

w głębi

duszy cieszyła się, że z tłumu nie padła żadna

odpowiedź.

Po chwili przerwy ciągnęła dalej.

— Nasze Pramatki były niegdyś takimi samymi

ludźmi jak wy. Lecz dzięki łasce

Nathana

Hodukai, planeta na pograniczu

Świątynia zapełniła się. To dobry znak —

pomyślała Matka Przełożona Sukra

wyglądając

zza kurtyny. Akolici wykonali kawał wspaniałej

roboty niosąc Słowo. Widziała, że

większość

przybyłych jest tu pierwszy raz. Niezdecydowani,

podenerwowani, niepewni, lecz

przepełnieni

ciekawością. Tego należało się spodziewać.

Zgromadzenie Świętej Studni ciągle

było tu nowe i

przyciągało głównie młodych, zawsze najbardziej

wrażliwych, choć nie brakowało

też biedaków,

nędzarzy i włóczęgów. Święta Kapłanka także to

wszystko dostrzeże. Ucieszy ją

widok nowo

przybyłych, jak również sprawność, z jaką Matka

Przełożona zdołała całość

przygotować jedynie

w te kilka miesięcy.

Istotnie, Wielebna Kapłanka była zadowolona i

podekscytowana, choć po swym

dostojnym zachowaniu niczego nie dała poznać.

Grała już swoją rolę poprzednio,

jakkolwiek

nigdy nie niosło to z sobą takiej odpowiedzialności.

Światła przygasły. Przejmująca muzyka oraz

delikatne, kojące poddźwięki tworzyły

nastrój, a stonowane światła oblewały główną nawę

i zebranych. Kapłanka zwróciła

oczy na

Matkę Przełożoną, która przejrzała się po raz

ostatni w zwierciadle, wygładzając

fałdy swego

szafranowego habitu i poprawiając pukle długich,

kasztanowych włosów. Trzeba

przyznać, że

miała jednak doskonałe wyczucie chwili. Skończyła

w najodpowiedniejszym momencie

i wyszła

w snop światła padającego z głównego reflektora.

Dziś nie ustawiono żadnego

podwyższenia,

podium ani ołtarza. Zepsułoby to tylko efekt

pojawienia się Świętej Kapłanki.

Matka Przełożona Sukra wyglądała straszliwie

samotnie, skąpana jedynie w świetle

reflektora.

Szpaler dokładnie wygolonych Akolitów, kobiet i

mężczyzn odzianych w luźne

Jack L. Chalker 001 Studnia Dusz 004 Powrot, Strona 3 z 43

Brazila i przez oddziaływanie Studni Dusz stały się

kimś innym — Olimpiankami.

Jesteśmy

odporne na wasze choroby i nie mamy własnych.

Bez przeszkód możemy stać nago na

srogim

mrozie i we wrzącym ukropie. Postrzegamy kolory,

których wy nie widzicie,

słyszymy dźwięki,

które dla was nie istnieją, zaś siłą przewyższamy

dziesięć zwyczajnych kobiet.

Możemy

oddychać w atmosferze niemal czystego chloru! Nie

przeszkadza nam dwutlenek

węgla! Woda

również nie jest dla nas problemem. Nawet próżni

kosmicznej przetrwamy wiele

godzin —

czerpiąc niezbędne substancje ze zgromadzonych

zapasów — w temperaturze, która

każdego

innego już dawno zamroziłaby na kość.

Przyjrzyjcie się Olimpiance,

najprawdziwszemu dziecku

Studni, i dołączcie do naszej świętej krucjaty.

Po tych słowach opadł z niej płaszcz obnażając

nagie ciało, a z ust widowni

dobyło się

westchnienie zachwytu.

Mierzyła 160 centymetrów wzrostu i wyglądała na

jakieś siedemnaście lat —

najpiękniejsza siedemnastolatka, jaką

kiedykolwiek widziano. Ciało miała wręcz

doskonałe,

obdarzone wszystkimi wdziękami, w jakie

mężczyźni wyposażają kobiety swych

marzeń.

Niemożliwością wydawało się pozostać zimnym i

opanowanym w obliczu takiej

doskonałości

kształtów. Nikt więc — tak mężczyźni, jak i

kobiety, członkowie zgromadzenia i

zwykli

gapiowie — nie był w stanie oderwać od niej

wzroku. Była czymś więcej niż Ewą

wyrwaną z

ogrodów Edenu. Była po prostu niemożliwa.

Nawet jej ruchy były doskonałe, zmysłowe i jakieś

kocie — wydawać by się mogło,

iż

tylko Ewa potrafi tak stąpać. Patrząc prosto przed

siebie, obróciła się najpierw

w lewo, a później

w prawo — tak by wszyscy mogli się jej przyjrzeć.

Jej długie, opadające

kaskadami kasztanowe

włosy zdawały się dotykać posadzki.

— Obejrzyjcie dowód prawdziwości naszego

przesłania! — oznajmiła.

Naprawdę posiadała koński ogon. Lecz w jakiś

sposób doskonale współgrał on z

całą jej

postacią i sprawiał wrażenie, jakby właśnie tam

było jego miejsce. Był długi,

gęsty i jedwabiście

miękki, tak jak opadające włosy. Zamachała

ogonem parę razy, jak gdyby pragnęła

rozwiać

wszelkie wątpliwości, choć nikt z audytorium nie

wątpił w jego istnienie ani na

jotę.

— Nie ma innego sposobu, aby nas wyjaśnić, nie

ma innej drogi, żeby wytłumaczyć

nasze istnienie poza przyjęciem prawdy do

wiadomości — oznajmiła. — Więc

chodźcie!

Dołączcie do nas! Szukajcie Boga i odnajdźcie Go, a

On podaruje wam Raj! Oto

dlaczego tu

jesteśmy. My Olimpianki pochodzimy od ludzkich

przodków, lecz jest nas niewiele,

zbyt

niewiele. Nathan Brazil istnieje! Potwierdzają to

nawet wasi przodkowie i

Konfederacja. Według

ich dokumentów jest najdłużej żyjącym

człowiekiem. Sami możecie się o tym

przekonać.

Dołączcie do nas. Dołączcie do naszej krucjaty!

Nauczcie się Go rozpoznawać,

szukać Go, a

wieczna szczęśliwość będzie wam dana!

Cynicy zaczynali odzyskiwać trzeźwość patrzenia,

choć nadal nie byli w stanie

oderwać

wzroku od jej niebiańskiej urody.

— Opuszczę was teraz — rzekła. — Zostańcie w

pokoju i przyłączcie się do naszej

Świętej Sprawy — nawoływała.

Akolici stanęli w pogotowiu, chcąc rozpocząć

agitację. Później ci podatni na

wpływy i

chwiejni duchem, poczuwszy zimny wiatr na

twarzach i mając dość czasu do

namysłu,

zrezygnują. Chwytaj, co się da.

— Widzicie stojących tu Akolitów — dołączcie do

nas w tę szczególną noc! Możecie

sobie jedynie wyobrazić czekające nagrody!

Po tych słowach zniknęła, pozostawiając tylko

płaszcz jako znak miejsca, w

którym

jeszcze do niedawna stała. Nie odeszła, nie

poruszyła nawet palcem — po prostu

rozpłynęła się i

przestali ją dostrzegać. Pozostał jedynie jej głos.

— Teraz, moje dzieci! Teraz! Wszyscy macie moje

błogosławieństwo na tę noc!

Ludzie zaczęli się ruszać. Zrazu jedynie kilku, a

później już coraz więcej.

Nawróceni,

świeża krew, szukający drogi do doskonałości,

którą przed chwilą oglądali na

własne oczy. Część

wyszła, jak to się zwykle zdarza, lecz większość

zgromadzonych siedziała nadal

na miejscach z

oczyma utkwionymi w punkcie, gdzie jeszcze przed

chwilą stała doskonałość. Ci

widzieli ciągle

oczyma duszy oszałamiającą sylwetkę i bali się

poruszyć, by jej nie rozwiać.

Reflektor zmętniał i po chwili zgasł do reszty. Na

moment zapanowała ciemność, a

gdy

pojawiła się Matka Sukra, by wskazać drogę

chcącym się przyłączyć, zapłonęły

subtelne światła.

Po Wielebnej Kapłance nie było już ani śladu.

Jua z boku obserwowała tłum i przeszedł ją

dreszcz, gdy spostrzegła, jak wielu

Akolitów

stanęło wokół. Czuła się jakoś tak podniośle, jakby

dokonała wielkiego dzieła.

Bywały chwile,

gdy nachodziło ją zwątpienie. Szczególnie kiedy

mimo wszystkich wysiłków efekty

były

znikome. Lecz dziś przepełniał ją duch, który

udzielił się i innym. To dobrze.

Ludzie, w większości członkowie Zgromadzenia,

chodzili wokół w oczach mając

odnowioną wiarę i zapał. Kompletnie ją ignorowali,

co było zrozumiałe, skoro nie

mogli jej

dostrzec. Był to efekt kolejnej właściwości

Olimpianek — zdolności do wtapiania

się praktycznie

w każde tło. To dobry sposób ucieczki i unikania

ludzi. Różnił się wszakże tym

od całkowitej

niewidzialności, że zawodził przy zbyt gwałtownych

ruchach. Odczekała, aż trochę

się rozluźni i

ruszyła po schodach w dół do swego apartamentu.

Czuła się wyczerpana, jak zwykle

nabożeństwie.

Identyczne spojrzenia ślepego fanatyzmu wyzierały

z oczu młodej pary stojącej

przed

odzianym w habit Akolitą. Członek Zgromadzenia,

doświadczony już w postępowaniu

w takich

przypadkach, przyjrzał im się uważnie. Nie mają

jeszcze dwudziestki,

zawyrokował.

— Pragniecie dołączyć do naszej Świętej Sprawy?

— spytał poważnie. — Tego kroku

nie

należy podejmować lekkomyślnie, choć jest to

pierwszy krok ku zbawieniu.

— Och, tak — wyszeptali. — Jesteśmy gotowi.

— Czy macie rodziny, które ponoszą za was

odpowiedzialność? — zapytał. Było to

pytanie bardzo ważne i oszczędzało później masy

kłopotów.

— Jesteśmy małżeństwem — odparła młoda

kobieta. — Mamy niewielką farmę

niedaleko Tabaku.

— Pragniecie wstąpić do Zgromadzenia z własnej i

nieprzymuszonej woli? —

kontynuował Akolita. Standardowa procedura.

Zadanie było jednak nadzwyczaj

delikatnej

natury, gdyż pytania zadawane niewłaściwym

tonem mogły łatwo zepsuć cały

nastrój.

Młoda para spojrzała po sobie, a potem zwróciła

wzrok z powrotem na Akolitę.

— Owszem — zapewnili go równocześnie.

Akolita znał ten typ ludzi. Drobni farmerzy, z

ziemią otrzymaną w prezencie

ślubnym,

oboje dzieci farmerów spoglądający w przyszłość

ku pewnemu, lecz nudnemu

przeznaczeniu.

Teraz dostrzegli sposób szybkiego wyrwania się na

zewnątrz.

— Czy będziemy... podróżować? — spytał młody

mężczyzna.

Akolita przytaknął.

— Ujrzycie mnóstwo nieznanych miejsc i

doświadczycie wiele nowego.

— Czy... czy ujrzymy ją jeszcze kiedyś? — kobieta

niemal westchnęła.

Akolita ponownie skinął głową.

— Ona i jej siostry są wśród nas jako nauczycielki i

przewodniczki.

Para została natychmiast przyjęta do

Zgromadzenia i przekazana dla dokonania

bardziej

formalnej procedury. Jej głównym celem było

przelanie ich wiary na kawałek

papieru wraz z

odciskami kciuków, na wypadek ewentualnej

rozprawy sądowej. Policja

Konfederacyjna oraz

inne Kościoły często przysyłały inspektorów, by się

upewnić, iż przestrzegano

wszelkich praw.

Mogli przysyłać. Policjanci szybko się męczyli i

dawali spokój. Inspektorzy

bywali nierzadko

najwierniejszymi neofitami, którzy już wcześniej

wyrzekli się jakiejś wiary.

Sam kontrakt nie należał do łatwych. Niemal nikt

go jeszcze do końca nie

przeczytał,

włączając w to tych, którzy przychodzili tylko dla

hecy, a umieli przecież

czytać. Żaden z

Akolitów nie pamiętał, by ktokolwiek skorzystał z

propozycji, iż kontrakt

zostanie mu odczytany.

Protokołowano oczywiście, że wszystko odbyło się

zgodnie z wymogami, a to z

uwagi na

ewentualność przyszłego procesu.

Kontrakty mogły bowiem zostać, przynajmniej w

większości, zakwestionowane przez

rodzinę lub przyjaciół z zewnątrz. Nawróceni z

reguły przepisywali wszystko, co

posiadali, na

rzecz Kościoła. W świetle prawa konfederacyjnego,

kontrakt mógł być anulowany w

okresie

kilku pierwszych dni, nawet jeśli został podpisany

bez żadnych matactw i presji.

Później

zostawał „przypieczętowany” i nawet gdyby

delikwent zrezygnował, Kościół

zatrzymywał

wszystko, co zostało mu przekazane.

Pierwszych siedem dni było zatem polem do popisu

dla ekspertów od indoktrynacji.

Chodziło bowiem o to, by nikt nie zrezygnował.

Taką skuteczność osiągano jednak

rzadko.

Śpiewano więc i tańczono, całowano się i tulono,

modlono i świętowano w

całkowitej

wspólnocie. Opadały wszelkie zasłony

indywidualności, a neofici byli ciągle

utrzymywani w

stanie euforii. Opornym przed opuszczeniem

zgromadzenia pozwalano uczestniczyć

we mszy

odprawianej przez samą Wielebną Kapłankę.

Zazwyczaj po takim nabożeństwie nie

mieli już

ochoty odchodzić.

Łatwo było zostać przyjętym. Obszarpane habity,

dieta i inne tym podobne rzeczy

zniechęcały, a presja współtowarzyszy równała do

średniej, nie będącej niczym

zachęcającym.

Poza okresem indoktrynacji obowiązywał również

celibat.

Zgromadzenie prowadziło działalność

charytatywną. Na każdego kaznodzieję,

przemierzającego ulice i porty tysiąca Światów

Konfederacji, przypadało pięciu

braci. Pracowali

z najbiedniejszymi, ubierali ich, karmili, dawali

schronienie w potrzebie bez

zbędnych pytań i

nachalnej agitacji. Taka działalność charytatywna

była bardziej skutecznym

sposobem

zyskiwania nowych wiernych, lecz sposobem

żmudniejszym.

Ósmego dnia młoda para została poddana

odświętnej uroczystej ceremonii. Odzienie

rzeczy osobiste neofitów spłonęły w świętym ogniu

przywiezionym rzekomo z

Olimpusa.

Następnie ogolili swe głowy i ciała oraz wdziali

habity Akolitów. Teraz odbędą

studia nad

dogmatami religii z wykorzystaniem hipnozy i

wszystkich innych środków, jakimi

dysponował

Kult. Pogrążą się tak głęboko w regule

Zgromadzenia i staną się tak uzależnieni

od Kościoła

nawet w najdrobniejszych sprawach, że już nic

innego nie będzie zaprzątać ich

myśli. Wówczas

będą gotowi wyjść na ulicę, by pytać każdego

nieznajomego, czy nie jest on —

albo nawet ona

— Nathanem Brazilem, oraz by nieść pomoc w imię

Kościoła.

Owszem, Kult się rozrastał ze świata na świat, lecz

ciągnęło się to straszliwie

powoli. Na

tyle powoli, iż żadna Olimpianka, mimo swej

długowieczności, nie żywiła nadziei

doczekać go

jako naprawdę dominującej siły. Rasy nieludzkie

lekceważyły go. Teza, iż Bóg

przybrał postać

człowieka, obrażała ich dumę.

Tak więc rząd oraz prasa nie dostrzegały nic złego

w tych obrządkach i nie

zawracały

sobie w ogóle głowy tą religią z uwagi na jej niski

współczynnik ekspansji.

Ciekawił ich jednak

Olimpus i zastanawiali się, czy te dziwne

superkobiety, których świat pozostawał

zamknięty dla

wszystkich, naprawdę wierzyły w to, co głoszą, czy

leż była to nowa forma

powolnego, lecz

skutecznego podboju. Nawet jeśli to drugie

przypuszczenie było słuszne, nikt z

żyjących nie

doczeka jego ziszczenia. Martwić się będą inni,

choć trzeba przyznać, te coś

spowodowało

zwiększony niż zwykle napływ nowych wiernych.

Same Olimpianki to przyznawały.

Nikt tu jeszcze nie słyszał o Drilach planujących

wmieszać się do całej

historii. Jeszcze

nie, na razie nie.

Siedziba główna Policji Konfederacyjnej, Suba

Kiedy Marquoz sunął korytarzem, wszystkie oczy

zwracały się ku niemu. Trudno

oderwać wzrok od stworzenia wyglądającego jak

metrowy Tyrannosaurus Rex odziany

kamizelkę i kopcący wielkie cygaro.

Konfederacja w ciągu kilku minionych stuleci

poszerzyła znacznie swe granice.

Stała się

też daleko mniej totalitarna od czasu, gdy parę

wieków wcześniej upadł

polityczno-przestępczy

syndykat narkotykowy. Ów syndykat w sposób

bardzo przemyślany spowalniał

ekspansję, aby

pograniczne światy nie rozwinęły się nadmiernie i

by łatwo można było nimi

sterować, a w

przyszłości zawładnąć. Odkryto antidotum na

główne źródło szantażu, dzięki

któremu syndykat

utrzymywał w garści tamtejsze rządy. Szok

wywołało ujawnienie liczby planet

kierowanych

przez kompletnie szalonych władców. Wydawali

oni dyrektywy ze swych prywatnych

enklaw

luksusowej rozpusty. To wszystko spowodowało

gruntowne przeobrażenie

Konfederacji i

kierunków, w jakich zdążała ludzkość.

Setki światów Konfederacji znajdowały się w

całkowitej stagnacji. Wiele

najzwyczajniej

konało: programy przekształceń genetycznych i

masowa indoktrynacja zrodziły

populacje

przypominające mrowiska, jakich nie znały

minione pokolenia. Miliardy harowały

na korzyść

warstw rządzących, a te z kolei służyły

syndykatowi. Kiedy upadł syndykat,

podobny los spotkał

klasy rządzące. Nie mając już możności zdobycia

potrzebnego narkotyku, mogły

albo umrzeć,

albo zgłosić się do Konfederacji po pomoc.

Obecnie istniały nowe struktury i nowe

organizacje, nieraz równie złe, a czasami

nawet

gorsze od poprzednich. Jednak większość była

przynajmniej nieco rozsądniejsza i

uwaga

Konfederacji skupiła się na wzmożeniu ekspansji

oraz zasileniu pograniczu nowym

duchem.

Ponad tysiąc ludzkich światów zajmowało niemal

dziesiątą część Drogi Mlecznej.

Rzeczą

nieuniknioną było spółkami z obcymi i tak też się w

końcu stało. Do tej pory

Konfederacja

napotkała czternaście ras, z których kilka tak

obcych i niepojmowalnych, że

trudno było się z

nimi porozumieć oraz znaleźć jakieś wspólne pole

do kontaktów. Inni, tak jak

centaurowaci

Rhone, sami dążyli do wymiany kulturalnej. Nie

obyło się bez konfliktów, mnóstwu

nieporozumień. lecz ogólnie rozwój stosunków był

całkiem pozytywny, a ludzkość

wiele się

nauczyła w kwestii kontaktów z obcymi rasami.

Rada Konfederacji Światów, w

skrócie Kon,

liczyła siedmiu nie ludzkich członków.

Jednak spośród nich wszystkich Czugaczowie,

których przedstawicielem był

Marquoz,

zostali dotąd najmniej poznani. Odkryto ich na

zewnętrznym krańcu imperium

Rhone, a dokonali

Jack L. Chalker 001 Studnia Dusz 004 Powrot, Strona 4 z 43

tego sami Rhone, a nie ludzie. Ich wielki, gorący,

pustynny świat w pierwszej

chwili został

uznany za niezamieszkały — wirujące, gorące

morze piasków.

Czugaczowie mieszkali głęboko pod powierzchnią,

gdzie panował chłód, w płaszczu

bazaltowym oraz wydrążonych w nim jaskiniach.

Mieli tam pod dostatkiem wody i

budowali

wielkie podziemne miasta oraz wspaniałe pałace.

Czugaczowie pływali w piasku jak

ryby w

wodzie. Ich płuca nie różniły się zbytnio od

ludzkich albo rhońskich, zatem

tajemnicą

pozostawało, w jaki sposób unikają uduszenia.

Jako rasa niekosmiczna, o powolnym

cyklu

rozrodczym, mogła nigdy nie zetknąć się z

narodami Konfederacji.

Nieco czasu upłynęło, zanim żyjący jeszcze w

ustroju półfeudalnym Czugaczowie

otrząsnęli się z szoku po wieści, że nie są sami. A

tym bardziej, że nie są

panami stworzenia.

Lecz jakoś to przeżyli. Tysiące autonomicznych

regionów, które można by z

grubsza określić

jako księstwa, rządzone były na zasadzie niemal

ateńskiej demokracji. Nie

posiadali centralnego

rządu, państw, nic, z czym można by nawiązać

stosunki.

Lecz posiadali wiedzę, talent i zdolności, których

brakowało w Konfederacji.

Wytwarzali

skomplikowane szklane rzeźby niespotykanej

piękności. Opanowali niemal

nadprzyrodzony

sposób transmutowania substancji bez użycia

skomplikowanej maszynerii. Z

bezwartościowego

piachu i skał potrafili wykonać prawie wszystko, co

tylko zapragnęli. Mieli czym

handlować, a

Konfederacja posiadała technologie, których u nich

brakowało. Kiedy jedno z

księstw nawiązało

stosunki handlowe z Rhone, sąsiedzi musieli iść w

jego ślady albo zostać z tyłu.

Ta reakcja

łańcuchowa na zawsze zmieniła oblicze ojczystego

świata Marquoza.

Najwyraźniej mało go to obchodziło. Twierdził, że

jest zdetronizowanym księciem,

lecz

powszechnie wiedziano, iż każdy Czugacz nie

będący aktualnie księciem był nim aż

do chwili

detronizacji. Nie rozumiano do końca ani jego

samego, ani jego motywów, lecz

najbardziej

dziwił u niego całkowity brak zainteresowania

ojczystym światem. Nie bez

sukcesów

przemierzył jako agent Policji wzdłuż i wszerz całe

imperium Rhone. Wykonał

tysiące drobnych

misji, zawsze mając dość pieniędzy i orientując się

w obcym otoczeniu. Każdą

śmierdzącą

sprawę wyczuwał jakby szóstym zmysłem. Kłopoty

przyciągały go jak magnes i

udowodnił, że

potrafi sobie z nimi radzić.

Był więc jakby stworzony do Policji

Konfederacyjnej, która wolała go zatrudnić,

niż

ciągle się z nim użerać. Koledzy, tak ludzie jak i

nieludzie, nie rozumieli go

ani mu nie ufali,

gdyż był jedynym Czugaczem w Policji. Lecz za

każdym razem potwierdzał swą

skuteczność, a

zwierzchnicy w Radzie nie podzielali uprzedzeń

wobec kogoś tak dobrego w swoim

fachu.

Można go było nie rozumieć, lecz bez dwóch zdań

zdolności mu nie brakowało.

Wszedł do sekcji laboratoryjnej, roztaczając wokół

aurę pewnego siebie

profesjonalisty, a

za nim unosił się ogon biało-niebieskich kłębów z

cygara. Bez chwili wahania

odgadł, który z

techników jest szefem sekcji, i ruszył w jego stronę.

Mężczyzna stał odwrócony twarzą do szyby z

przezroczystego tworzywa, grubego na

jakieś dwanaście centymetrów. Za szybą

znajdowały się pomieszczenia, a raczej

klatki, w

których siedziało solidnie skrępowanych kilka

postaci. Mężczyzna w średnim

wieku, starsza

kobieta wyglądająca jak ideał babci i dwie

niesamowicie atrakcyjne dziewczyny,

nie mogące

mieć więcej niż szesnaście lat. Wszyscy byli nadzy.

Siedzieli w pustych celach

przywiązani do

krzeseł stanowiących integralną część

pomieszczenia.

Doktor Van Czu dostrzegł odbicie smoka w szybie,

lecz nie przerwał obserwacji

czwórki

zamkniętej w celach.

— Witaj, Marquoz — wymamrotał. — Sądziłem,

że ciągle jeszcze trzymają cię na

przesłuchaniu.

— Och, zrobiłem sobie chwilę przerwy. Sam wiesz,

ile mnie obchodzą te wszystkie

bzdury. Napisałem już raport. Nie mam pojęcia, co

nowego może wnieść powtarzanie

w kółko tej

samej historii.

Van Czu zachichotał.

— Od przybytku głowa nie boli. Udało ci się tym

razem podrzucić nam coś naprawdę

paskudnego. Gorszego już chyba nie mogłeś. Może

dałbyś się namówić i wrócił do

domu,

spłodził kupę dzieciaków — czy jak to się tam u

was nazywa — i pozwolił nam tu

trochę

odsapnąć?

Marquoz ujął cygaro w swe długie, chude palce i

parsknął. Z jego ust wydobył się

obłoczek dymu. Czugacze nie potrzebowali

zapalniczek.

— To by było dopiero — odparł. — Nie, obawiam

się, że jesteście na mnie skazani,

dopóki ta robota mnie bawi.

Naukowiec przyjrzał mu się uważnie z ciekawością

w oczach.

— Dlaczego to robisz, Marquoz? Co przyjemnego

znajdujesz w strzelaniu i

stanowieniu

celu na obcych światach, w interesach obcych ras?

Dlaczego nie u siebie w domu?

Zadawano mu już wielokrotnie to pytanie, a on

zawsze odpowiadał jednakowo.

— Wiesz, doktorze, że każda rasa ma swoich

outsiderów. Osobników, którzy nie

pasują,

którym nie podobają się panujące u nich zasady,

panujący stan rzeczy. Ja jestem

outsiderem u

Czugaczów. Jestem świrem, wiem że jestem

świrem, lecz to mnie bawi. A że ktoś

potrzebuje

takiego jak ja, więc się nie zmieniam.

Van Czu porzucił ten temat. Nagle całkowicie

spoważniał.

— Pewien jesteś, że wszystkich złapałeś? — spytał

wskazując głową na więźniów.

Marquoz przytaknął.

— Jasne. W każdym razie na Parkatinie. Kto wie,

ilu ich jest gdzie indziej?

Naszego

ptaszka, Hara Batina, zrzucono nad farmą jakieś

dwadzieścia kilometrów od miasta

zaledwie

wczoraj. Bez trudu wyśledziliśmy jego ruchy. Jak w

dym od razu ruszył do

najbliższego

zabudowania gospodarskiego, gdzie mieszkali

mężczyzna, kobieta i dzieciak. Podał

się za

strudzonego wędrowca. Byli gościnni — miał więc

już troje. Żadnego z nich nie

wzięliśmy

potem żywcem. Zrobiliśmy nalot, otoczyliśmy

budynek, ale oni nie chcieli się

poddać. Nie

pozostawało nam nic innego, jak zrównać całą

chałupę z ziemią. Tymczasem Har

Batin wziął ich

auto i ruszył w kierunku miasta, gdzie zameldował

się w małym hoteliku w ubogiej

dzielnicy

koło portu kosmicznego. Nie zasypiał gruszek w

popiele: znaleźliśmy ośmioro, do

których zdążył

się dobrać, włączając tą tam babinkę. — Marquoz

wskazał cygarem na drobną

kobiecinę

zamkniętą w celi. — Następnie poszedł do baru i

zapoznał się bliżej z pewną

damą, a potem

wyszedł, no i spotkał nas. Te stworzenia różnią się

bardzo między sobą

przywiązaniem do życia.

Sam Batin był całkiem potulny, a kiedyśmy go

ogłuszyli i zapakowali do

kombinezonu

próżniowego, zachowywał się bez zarzutu.

Lokatorzy hotelu próbowali się wymknąć.

Babcia nie

uciekła daleko — upadła i załatwiła się na dobre.

Resztę musieliśmy spalić.

Podobnie ową damę

z baru, która zdołała jednakże zainfekować te dwie

dziewczyny. Były jeszcze zbyt

słabe; udało

nam się je złapać i wsadzić na statek, nim zaczęły

pokazywać rogi.

— Skąd wiedziałeś, że właśnie oni są tymi, o

których nam chodziło? — dopytywał

się

Van Czu. — Ja sam nigdy bym nie zgadł, że są

kimś innym, niż się wydają.

Marquoz zachichotał.

— Oni śmierdzą. Och, oczywiście nie dla ciebie.

Wygląda na to, że dla nikogo

poza

Czugaczami. Nie jest to normalny rodzaj smrodu.

Raczej jakiś taki obcy odór,

jakiego dotąd nie

znano. Nie potrafię ci go opisać, ale sądzę, że wasi

będą w stanie odkryć w czym

rzecz, tak by

zbudować detektor. Obecna sytuacja przyprawia o

gęsią skórkę — nie wiadomo kto

jest kim.

Szef laboratorium wstrząsnął się lekko i

przytaknął.

— Ty przynajmniej potrafisz ich wywęszyć. My

nawet tego nie możemy. Całe

laboratorium staje teraz na głowie.

— Macie coś?

Van Czu wzruszył ramionami.

— Sporo. Niewiele. Kompletnie nic. Kiedy ma się

do czynienia z czymś zupełnie

nieznanym, wszystko sprowadza się do tego

samego.

— Nie nadaję się do filozoficznych rozważań,

doktorze. Co wiecie? — wypalił

niecierpliwie smok.

Van Czu westchnął.

— No cóż, stanowią kompletnie nową formę

inteligentnego życia. Można by je

nazwać

myślącymi wirusami. Są raczej ciekawym obiektem

obserwacji mikroskopowych.

Chodź, coś ci

pokażę.

Podeszli do sekcji doświadczalnej i Van Czu

pogrzebał trochę przy konsoli.

Wielki ekran

znajdujący się przed nimi nagle ożył.

— Oto wróg, Marquoz — oznajmił cicho

naukowiec. — Tak wygląda Diii.

Na ekranie widniała jakaś podobna do plastra

miodu struktura.

— Wygląda jak wszystkie wirusy, z jakimi się

dotąd zetknąłem czy to na

zdjęciach, czy

na własnej skórze — skomentował smok.

— Istotnie, występują pewne podobieństwa —

przyznał Van Czu — lecz przyjrzyj się

pod mocniejszym powiększeniem.

Znowu pogrzebał chwilę przy konsolecie

rozdymając obraz, aż ujrzeli pojedynczą

komorę

plastra.

— Zwróciłeś uwagę na prążkowania, deseń

pokrywający szkielet?

Marquoz skinął głową. Van Czu przesunął obraz

na sąsiednią komorę.

— Widzisz? Inny deseń. Gdybym jeszcze bardziej

wzmocnił powiększenie i porównał

wszystkie obrazy na poziomie atomowym,

okazałoby się, że w danym organizmie nie

ma dwóch

dokładnie jednakowych. W każdym razie tak nam

się wydaje.

— Chcesz przez to powiedzieć, że to, co tu widzimy

na ekranie, mniejsze od

komórek, to

wszystko są pojedyncze osobniki?

— Nie, nie pojedyncze osobniki w tym sensie co ty

albo ja. Sądzę, że jest to

organizm

kolektywny, w pewien skomplikowany sposób

połączony z ciałem nosiciela, może

nawet nie pod

względem fizycznym. Kolektyw ów działa jak

pojedynczy organizm, nie jak grupa.

Uważamy, iż

każdy taki przypominający wirusa osobnik zawiera

w sobie pewne specyficzne

informacje.

Istnieją członkowie zbiorowiska o funkcjach

ważniejszych lub pośledniejszych,

razem tworzący

całość tego, co dany Dril wie i co go ogranicza.

Podejrzewamy, iż kiedy Dril

potrzebuje

informacji na określony temat, nie musi ich dopiero

zbierać i szukać. Wystarczy

mu jedynie

połączyć się albo zwyczajnie zetknąć z innym

Drilem, który posiada potrzebne

dane.

Marquoz był zafascynowany.

— To znaczy, że jeden zna całą matematykę, drugi

fizykę i tak dalej?

— To duże uproszczenie, lecz złapałeś ogólny sens

— odparł Van Czu. — Wyobraź

sobie

każdego Drila jako księgę. Połącz wiele z nich do

kupy, każdy z ładunkiem

odpowiednich

informacji, a otrzymasz wiedzę specjalisty w

danym zakresie. Teraz złącz kilka

takich

wyspecjalizowanych jednostek — w zasadzie

tworząc zupełnie nowego osobnika — a

otrzymasz

całą bibliotekę. Kiedy doda się jeszcze do tego

wszystkie te rzeczy niezbędne do

funkcjonowania

żywego organizmu, pojawia się bibliotekarz —

świadomość.

— Zmyślne. Niepotrzebna edukacja, narodziny,

dorastanie. Powiel tylko zasadnicze

jednostki, dorwij odpowiedniego nosiciela, dostań

się jakoś do jego wnętrza i

sprawa załatwiona

— skomentował smok. — Musi oszczędzać

mnóstwa zachodu.

Van Czu zachichotał.

— Też tak myślę. Są zasadniczo różni od

wszystkiego, z czym się dotąd

zetknęliśmy.

Ciekawe, w jaki sposób udało im się ewoluować,

samym wspiąć na poziom

umożliwiający

ekspansję na sąsiednie tereny.

— Wcale nie musiały specjalnie ewoluować —

odrzekł Marquoz. — Wystarczyło,

powiedzmy, żeby na ich świecie wylądował któryś z

naszych statków i został

spenetrowany

przez miejscowe organizmy. Sądząc po tym, co od

ciebie usłyszałem, już po paru

dniach Drile

byłyby nową załogą.

Naukowiec przytaknął.

— Dokładnie. Ten facet, którego złapałeś, to Dril.

Jest również Harem Batinem, z

całą

jego historią od chwili urodzin, a co najważniejsze,

on zna tę historię. Wie

wszystko, co wiedział

Batin. To właśnie najbardziej przeraża. Gdybyś nie

potrafił ich wywąchać, nie

byłoby absolutnie

żadnego sposobu, aby ich odróżnić. Żadnego.

— Próbowałeś rozmawiać? — spytał Czugacz. —

Gdy ich tu wieźliśmy, byli tak

szczelnie omotani, że nie mogli w ogóle mówić. Nie

mieliśmy pojęcia, w jaki

sposób zarażają,

poza tym, że ma to coś wspólnego z wymianą krwi.

Nie chcieliśmy ryzykować.

— Tak, jasne że z nimi rozmawialiśmy. Jeśli masz

ochotę, mogę puścić ci nagrania

—

albo sam spróbuj pogadać przez interkom.

— Byle szybko. Pamiętasz, że czekają na mnie na

górze. Lada chwila zorientują

się, że

mnie nie ma i zacznie się alarm.

— Jak ci się udało zwiać?

Marquoz zaśmiał się gardłowo.

— Jedno z udogodnień płynących z bycia obcym.

Nie mają wielkiego pojęcia, gdzie

kiedy muszę chodzić do ubikacji, więc są zmuszeni

wierzyć mi na słowo.

Van Czu odchrząknął.

— Rozumiem. Cóż, jeśli chodzi o nich, to na

początku wszyscy zgodnie twierdzili,

że są

zwyczajnymi ludźmi i że protestują przeciw

takiemu traktowaniu. Batin utrzymywał

nawet, że

uważał Cygana za złodzieja i po prostu się bronił.

— Zgrabna historyjka — przyznał smok. — Ale

nie przejdzie.

Naukowiec wzruszył ramionami.

— On i cała reszta mogliby wykpić się tym

wszędzie, tylko nie tu. Nie zmienili

śpiewki,

aż pobraliśmy im próbki krwi — zdalnie, ma się

rozumieć — i zaczęliśmy

przeprowadzać testy.

Wówczas dopiero Batin przyznał się — a raczej

ogłosił, że jest Drilem. Był

niesamowicie

arogancki. Jesteśmy dla niego zwykłą bundą

zwierzaków. Nadajemy się od biedy

jedynie, aby

być nosicielami dla Drili. Twierdzi, że nie pochodzą

z tej galaktyki i prowadzą

już tak długo

podbój, iż nie istnieje nikt, kto by pamiętał jego

początek. Taka święta

krucjata w fanatyzmie

zbliżona do tego, co wyprawia Zgromadzenie w

portach.

Marquoz westchnął.

— Mam nadzieję, że tylko blefuje. Nie podobają mi

się implikacje tego

wszystkiego.

Van Czu spojrzał na niego zaniepokojony.

— Co masz na myśli?

— Cóż, jeśli ja potrafię go wyczuć,

prawdopodobnie potrafią to również i inne

rasy. W

każdym razie spory procent jeśli założymy, że Drile

istotnie nie pochodzą z tej

galaktyki. To

stawia nas w obliczu faktu: czego nie mogą wziąć

podstępem — zdobywają siłą. A

pragnę

nadmienić, że podróże międzygalaktyczne

wykraczają daleko poza nasze możliwości

technologiczne.

Naukowiec wyglądał na nieco przestraszonego.

— To znaczy wojna? Prawdziwa kosmiczna wojna?

Jack L. Chalker 001 Studnia Dusz 004 Powrot, Strona 5 z 43

Chalker Jack L. - Studnia Dusz 4 - Powrót Nathana Brazila.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: