White Stephen - Alan Gregory 07 - Rodzaj śmierci.pdf - White Stephen - science-fiction

STEPHEN WHITE

MANNER OF DEATH

Rodzaj śmierci

Terry ‘emu Lapidowi za trzy dekady przyjaźni

Najlepszym kłamcą jest ten, kto najmniejszą nieprawdą

potrafi doprowadzić najdalej. Samuel Butler

Pomidory Adrienne zamarzły tej samej nocy, co Arnie Dresser. Dwudziesty siódmy

września to przynajmniej o tydzień za wcześnie na ostry mróz u podnóża Front Range w

Kolorado, dla pomidorów jednak to już ostatnie chwile. Tego popołudnia, kiedy front

mroźnego zimowego powietrza ruszył z Wyoming na południe, jedynymi owocami, jakie

pozostały na bezlistnych gałązkach w ogrodzie mojej przyjaciółki, były twarde, zielone kulki

wyglądające, jakby miały dojrzeć nie wcześniej, niż w następnym tysiącleciu. Ponieważ

zrobiłem już dość sosu pomidorowego i salsy, by zapełnić pół własnej lodówki i sporą część

lodówki Adrienne, nie opłakiwałem śmierci pomidorów tak bardzo, jak zgonu pół tuzina

świeżo posadzonych krzaczków bazylii, skurczonych i poczerniałych w odpowiedzi na atak

mroźnego kanadyjskiego powietrza.

Śmierć Arniego Dressera była dla mnie większym zaskoczeniem niż pierwszy

przymrozek, ale w pierwszej chwili więcej uwagi poświęciłem ogródkowi mojej przyjaciółki.

Dzięki Bogu ostatnimi czasy rzadko bywałem na pogrzebach, mogłem być, więc

spokojny, że się nie rozpłaczę. Nie widziałem Arniego od lat, poza tym nigdy nie byliśmy

bliskimi przyjaciółmi. Uznałem, że moja obecność na nabożeństwie jest wskazana, by nie

okazać braku szacunku. Gdybym to ja spadł ze stromego urwiska na odludziu Maroon Bells i

roztrzaskał sobie czaszkę o kamienie, a potem skonał z zimna, chciałbym, aby ktoś taki jak

Arnie przyszedłby okazać mi szacunek.

Właściwie to nieprawda. Tak naprawdę byłoby mi wszystko jedno. Może

przejmowałbym się tym, gdybym nie był pewny jutra, ale w normalnych okolicznościach

raczej nie.

Arnie - doktor Arnold Dresser pozostawał ze mną w kontakcie. To musiałem mu

przyznać.

Od czasów wspólnego szkolenia na wydziale psychiatrii Ośrodka Nauk Medycznych

Uniwersytetu Kolorado - jego jako drugorocznego psychiatry stażysty, mojego jako

psychologa klinicysty na praktyce - Arnie zawsze przysyłał mi kartkę z życzeniami na Boże

Narodzenie. Czasami dostawałem od niego krótkie listy, np. z gratulacjami, gdy dowiedział

się od naszych wspólnych znajomych, że się ożeniłem, lub z wyrazami współczucia w

przypadku jakiejś tragedii, na przykład mojego rozwodu.

Zawodowa postawa Arniego była nieco irytująca. Tak naprawdę, kiedy żył, uważałem

go za nadętego i aroganckiego. Prywatnie natomiast był dosyć sympatycznym facetem,

którego jednak nigdy dobrze nie poznałem. Po zakończeniu szkolenia w Ośrodku Nauk

Medycznych otworzyłem praktykę w Boulder, Arnie zaś został w Denver, zapisał się do

Instytutu Analiz i otworzył poradnię w Cherry Creek. Często przychodziło mi do głowy, że

przesadza ze swoją sympatią do mnie, która czasem przybierała wręcz niestosowne formy, ale

nigdy nie zastanawiałem się, dlaczego tak się dzieje.

Na jego pogrzebie spodziewałem się zobaczyć kilka mile i niemile wspominanych

osób, których twarze wciąż pamiętałem z czasów szkolenia, lecz których również nigdy

dobrze nie poznałem. Taka już jest natura staży i praktyk. Krótkie okresy wspólnej pracy to

szaleńcza bieganina i godziny nauki. Nie jest to dobra metoda kształcenia

wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia, a już na pewno niesprzyjająca

nawiązywaniu długotrwałych znajomości.

Gdybym jednak lubił zjazdy absolwentów, Arnie byłby moim kandydatem na

przewodniczącego. Wyglądało na to, że zależało mu na utrzymywaniu kontaktu z większością

osób, które poznał w czasie szkolenia. W corocznych bożonarodzeniowych kartkach pisał o

tym, co działo się z innymi stażystami i praktykantami z tamtych lat. Kojarzyłem niektóre

nazwiska, choć nie potrafiłem dopasować do nich twarzy, inne nic mi nie mówiły.

Przypuszczałem, że Arnie wspominał o nich przez pomyłkę, myląc mnie z kimś innym, do

kogo również pisał podczas swojej corocznej wyprawy na narty do Vail, w weekend Dnia

Dziękczynienia. Czasami, gdy czytałem jego kartki, popadałem w ponury nastrój,

dowiadywałem się o czyimś nieszczęściu, czasami zaś budziły się we mnie echa

zapomnianego pożądania, kiedy wspominał o kimś, do kogo czułem emocjonalny lub -

znacznie częściej zwykły fizyczny pociąg. Zazwyczaj jednak nie przywiązywałem do nich

wagi, a ponieważ nie należę do ludzi wysyłających kartki świąteczne, ani razu nie odpisałem.

Nie zniechęcało to Arniego. Swoją wytrwałością zyskał sobie u mnie kilka punktów.

Dlatego też, mimo iż rześka wrześniowa sobota w Kolorado skłaniała do oddania się znacznie

przyjemniejszemu zajęciu niż pójście na pogrzeb, postanowiłem, że będę towarzyszył

Arniemu Dresserowi w jego ostatniej drodze.

Ponieważ pasją Arniego było chodzenie po górach, ceremonia miała się odbyć właśnie

tam, w prześlicznym kamiennym kościółku pod Evergreen. Samo miasteczko leży pośród

malowniczych szczytów i dolin trzydzieści kilometrów na zachód od Denver, na południe od

Siedemdziesiątej między-stanowej. Jeśli Denver wydaje się czasem aspirować do roli

leżącego w głębi lądu San Francisco, a Boulder stara się upodobnić do Berkeley, to Evergreen

mogłoby udawać Sausalito lub Tiburon. Położone było wystarczająco blisko metropolii, by

uchodzić za przedmieścia i dość wysoko, by dojeżdżający do pracy w Denver mieszkańcy

mogli mówić, że ich miasteczko leży w górach. Zalesiona okolica sprawiała, iż czuli się,

jakby mieszkali w dziczy. Z biegiem lat jednak w tej górskiej oazie stanęły domki z

prefabrykatów, niedługo po nich nowoczesne supermarkety, aż wreszcie nieuniknione

centrum handlowe. Miasteczko straciło wiele ze swego uroku.

Kościół stał w lesie, na północ od autostrady, usytuowany tak, by modlący się widzieli

za wielkim, wychodzącym na zachód oknem nad ołtarzem owoc jednego z lepszych dni

gorączkowego tygodnia Stworzenia. W pogodne jesienne dni, takie jak ten, z pierwszego

rzędu ławek rozciągał się widok na Góry Skaliste. Strome szczyty i połyskujące na ich

zboczach lodowce ciągnęły się z południa na północ, dalej niż sięgało ludzkie oko, na tle

nieba, czystego niczym matczyne marzenia.

Wędrowanie po nich było pasją Arniego Dressera. Nie robił jednak trudnych tras, ani

nie wspinał się w lodzie. Nie był jednym z tych szaleńców, którzy spędzali na ścianach całe

dnie obwieszeni taką ilością sprzętu, że wystarczyłoby go do zaopatrzenia sporego sklepu dla

alpinistów. Jemu przyjemność sprawiało wędrowanie górach, a sprzętu wspinaczkowego

używał tylko wtedy, gdy napotykał ścianę, której nie mógł ominąć, ani pokonać w żaden inny

sposób.

Z drugiej jednak strony nazwanie Arniego Dressera zwykłym turystą byłoby dla niego

zniewagą. Był dumnym członkiem Klubu Czternastek, nieformalnego zrzeszenia ludzi, którzy

zdobyli wszystkie pięćdziesiąt cztery najwyższe szczyty Kolorado, od skromnego Sunshine

Peak po majestatyczny Mount Elbert. Ja sam wszedłem na dwa z nich - Mount, Princeton i

Mount Sherman - uważałem, więc, że jestem w jednej dwudziestej siódmej drogi do pełnego

członkostwa. Fakt, że przez niemal siedem lat nie posunąłem się dalej, świadczy o szacunku,

jaki mogłem żywić dla ludzi pokroju Arniego, którzy nie dość, że zaliczyli wszystkie szczyty

po dwa razy, to jeszcze z zapałem przymierzali się do trzeciej rundy.

Arnie pochodził z zamożnej rodziny - w swoim czasie Dresserowie kontrolowali

większość sieci telewizji kablowej w Wisconsin. Nigdy wcześniej nie zastanawiałem się, jak

taki majątek może wpłynąć na to, jak wygląda czyjś pogrzeb. Uznałbym pewnie, że gruba

forsa oznacza okazalszą trumnę, w której można się powoli rozkładać, ale ceremonia

pożegnania Arniego ukazała mi w całej rozciągłości, jak rodzinny majątek potrafi wzbogacić

tak smutne wydarzenie.

Krótką mszę poprowadził wysoki, kostyczny duchowny, który, jak mi się zdawało, nie

miał pojęcia, kim był Arnie. Wysłuchałem wzruszających kwakierskich mów zaskakująco

dużej liczby bliskich, przyjaciół i znajomych zmarłego. Ciała nie było w kościele - zostało

skremowane, a popioły stały na ołtarzu w skrzynce z wiśniowego drewna, która przypominała

mi pudełko na drogie cygara i niemal ginęła pod dwoma olbrzymimi bukietami frezji.

Na zakończenie ceremonii głos zabrał młodszy brat Arniego, Price, który poprosił

zebranych, by udali się wraz z nim w głąb sosnowego lasu, gdzie miało nastąpić pożegnanie.

Leśna dróżka zaprowadziła nas na sporą polanę. Stał na niej czarny błyszczący

helikopter, z miejscami dla sześciu osób i skromnych szczątków Arniego.

Stanąłem z boku i czekałem na to, co ma się wydarzyć. Miałem cichą nadzieję, że

wśród zebranych przeprowadzone zostanie losowanie, które być może pozwoli mi zostać

jednym z pięciorga szczęściarzy, którzy wraz z pilotem wzbiją się w niebo nad Kolorado.

Pasażerowie zostali jednak wybrani wcześniej. Kiedy brat Arniego wsiadł do śmigłowca,

domyśliłem się, że przelot został zarezerwowany dla rodziny oraz być może jednej lub dwóch

osób spoza niej?

Z krańca polany widziałem, jak wkładano wiśniową skrzynkę do kabiny. Zostało to

zrobione z tak przesadnym ceremoniałem i nabożeństwem, że efekt przypominał

przećwiczony show w przerwie finału Superpucharu albo podejście panny młodej do ołtarza.

Kilka chwil potem helikopter wystartował z pulsującym rykiem, a my po raz ostatni

pomachaliśmy Arniemu Dresserowi na pożegnanie.

Wszystkich nas pokryła wkrótce cienka warstewka pyłu poruszonego obrotami

wielkiego śmigła. Zastanawiałem się, czy to zamierzona symbolika.

Mężczyzna stojący obok mnie wrzasnął mi do ucha, że śmigłowiec poleciał nad Elk

Range, by rozsypać prochy Arniego w miejscu, w którym zginął.

Miejsce, w którym zginął...

Bardziej interesowało mnie, jak zginął.

Z informacji i plotek wynikało, że Arnie pokonywał stromy, lecz niezbyt trudny

odcinek zbocza Maroon Peak w Elk Range, niedaleko Aspen. Od czasu rozwodu często

wyruszał na samotne wędrówki. Kiedy doszło do wypadku, Arnie znajdował się poniżej

piargu był koniec września, za późno, by wejść na szczyt bez raków i czekana? Członkowie

ekipy ratunkowej, którzy znaleźli jego ciało, po oględzinach ubrania i wyposażenia stwierdzili

ponad wszelką wątpliwość, że Arnie zginął podczas zwykłej, rekreacyjnej wycieczki. Nie

było świadków, którzy widzieliby jego upadek. Wszyscy byli jednak zgodni, co do tego, że

pośliznął się na stromym odcinku szlaku, stoczył po pięćdziesięciometrowym kamienistym

zboczu i runął w trzydziestometrową przepaść.

Wydawało mi się ironią losu, że człowiek mający tak duże górskie doświadczenie jak

Arnie, mógł zginąć w tak głupi sposób. W ciągu kilku dni przed pogrzebem docierały do mnie

plotki, jakoby cierpiał na zawroty głowy lub arytmię, niektórzy twierdzili zaś, że przyczyną

wypadku był wylew.

Nikt jednak nie wiedział, co zdarzyło się naprawdę.

Wiedzieliśmy natomiast, że kiedy już spadł, leżał żałośnie poskręcany na rozległej

skalnej półce, po południowej stronie Maroon Peak. Lewa strona czaszki, Arniego była

spłaszczona niczym upuszczony arbuz.

Nocą z północy nadszedł front mroźnego, kanadyjskiego powietrza i zgasił płomyk

życia tlący się w jego potrzaskanym ciele.

Dokładnie to samo było przyczyną śmierci pomidorów Adrienne.

Lauren stwierdziła, że nie pójdzie na pogrzeb kogoś, kogo nie znała. Argumentowała,

że życie pełne jest różnych nieszczęść i nie widzi powodu, by z własnej woli przysparzać

sobie smutków. Nigdy nie spotkała Arniego Dressera, a jego kartki bożonarodzeniowe zawsze

zaadresowane były do mnie i nigdy ich nie czytała.

Lauren podwiozła mnie do kościoła, sama zaś udała się na drugi kraniec doliny

Evergreen, pod Bear Creek, aby odprężyć się w salonie odnowy w Tali Grass. Kiedy

wróciłaby mnie odebrać, helikoptera już nie było, a na parkingu zostały tylko dwa

samochody? Popołudnie było dość ciepłe, czekałem, więc w cieniu na kamiennym murku

przed kościołem.

Dwudziesty siódmy września to nie tylko za wcześnie na pierwszy mróz, to również

nieco za późno na jesienne liście. Nawet w niższych partiach Front Range przepych

zmieniającej się w złoto soczystej zieleni osikowych liści nieco już przybladł. Lauren i ja nie

mieliśmy jednak w tym miesiącu okazji znaleźć się w górach, pomyśleliśmy, więc, że skoro

już tu jesteśmy, pojedziemy kawałek dalej Siedemdziesiątą międzystanową w nadziei, że w

wyższych partiach gór znajdziemy jeszcze trochę jesieni.

Kiedy Lauren podjechała pod kościół moim starym land cruiserem, ciepły urok, jaki

wokół siebie roztaczała, skojarzył mi się ze wspaniałością jesiennej aury? Zabiegi w salonie

odnowy sprawiły, że była senna i zaróżowiona, poprosiła, więc, żebym prowadził. Kiedy

wysiadłaby przesiąść się na fotel pasażera, moją uwagę przykuły połyskujące na jej

kruczoczarnych włosach promienie słońca? Lauren niedawno ostrzygła się na krótko - po raz

pierwszy, odkąd ją znałem - i ciągle nie mogłem przyzwyczaić się do tej zmiany? Widok jej

smukłej szyi i delikatnego owalu twarzy wciąż na nowo mnie urzekał.

White Stephen - Alan Gregory 07 - Rodzaj śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: