Falzmann Robert - Odmieniec.pdf - Falzmann Robert - science-fiction

ODMIENIEC

Z “Fahrenheit”

- Abel Wood? - policjant powątpiewająco patrzył na zdezaktualizowane prawo jazdy - Jakieś inne ID?

- Paszport? - Abe zaczął rozpinać kurtkę, lecz policjant machnął ręką.

- Nie wolno spać w parku. To jest publiczne miejsce...

- Oczywiście - Abe zebrał swój plecak - już mnie nie ma.

- Mmm... może chcesz bym cię podrzucił do schroniska Armii Zbawienia? - glina był zaskakująco

uprzejmy. Może dlatego, że młody, a znoszony polowy kombinezon włóczęgi i jego wojskowa kurtka

świadczyły, że wspomnienia po koszmarze Wietnamu nadal wędrują zapleczem wielkiego kraju.

- To jest okay. Ja tylko przelotem. Jadę do Chicago, do kuzyna. Czas się ustabilizować. Zmęczyłem się

samotnością... a od wspomnień i tak nie ma ucieczki. To jest zawsze tutaj... - Abe postukał palcem w skroń

i uśmiechnął się przepraszająco - ...cholera. Za dużo gadam...

- All right - glina oddał mu prawko - uważaj gdzie śpisz. Tutaj ostatnio było coś dziwnego. Ludzie

zniknęli. Psy, koty. Mówią o wampirze. Wielki, czarny typ z okularach przeciwsłonecznych. Zabiera co

chce. Rabuje w biały dzień i znika...

- Kraj schodzi na psy - Abe zasalutował - dzięki za ostrzeżenie.

- Tak, uważaj... - policjant wrócił do czekającego za kółkiem kolegi i kataryna błyskając kogutem

zniknęła za mostem.

- Asshole - głos za plecami weterana był jak warkot tygrysa.

- Ja czy on? - Abe leniwie obejrzał się na dwumetrowego typa o dziwnej cerze w kolorze sadzy z

popiołem wyglądającego z krzaków.

- Ty? - typek noszący ciemne szkła przekrzywił głowę taksując rozmówcę - Nie. Ty nie. Ty jesteś

niebezpieczny...

- Jestem - Abe usiadł na ławce i wygrzebał z kieszeni połówkę batona. Rozwijając staniol myślał

jedynie o tym, że to jest ostatni baton i jeśli mu się nie uda czegoś ukraść lub wyżebrać, obiad i kolacja

będzie gwizdana.

- Mógłbyś mieć wszystko - czarny typ bez pytania dosiadł się na ławkę.

- Ty to telepata? - Abe ugryzł baton i zaczął żuć lewą stroną, unikając chorego zęba po prawej.

- Przepraszam. Nie mój interes... acha! Idzie nowinka. Sześć milionów kredytu. Zaraz wracam... -

czarny nie wstał lecz strzelił szalonym sprintem w kierunku trzech nygusów z ogromnym radiem ryczącym

jakiś rap na pełen regulator.

- Mother fucker?! - Abe ze zdumieniem zobaczył, że trzech cwaniaczków zmywa się biegiem

porzucając radio i nawet jedną fantazyjną czapkę z metką - Jak?!

- He, he! Cacko! - czarny typ pieścił nadal wyjące radio, równie szybko wracając.

- Wampir - ocenił Abe - ty jesteś ten wampir co rabuje. Glina mi nadał...

- Jestem - przyznał czarny, gasząc radio i chowając do kieszeni...

- Kurwa! Czy ja ślepnę? - Abe widział co robi tamten i to było równie logiczne jak tańczący derwisz na

środku ryżowiska i w okularze lunetki Sprigfielda 30/30. Abe widział już raz jednego, tuż zanim go złapali.

I teraz też miał ciarki przeczucia na ramieniu i pod żebrami. Jak bambusowe igły... - Fuck mi. Gdzieś ty

podział to jebane radio?

- Ty nie chcesz wiedzieć - typek z bliska był bardziej popielaty niż czarny - right?

- Iluzjonista - Abe wzruszył ramionami - mugger iluzjonista.

- Mugger czy Niger? - nastroszył się czarno popielaty.

- Dla mnie możesz być zielonym ludzikiem z Marsa - Abe złożył staniol w kostkę i rzucił do kosza na

śmieci.

Czarny nadal nastroszony patrzył z dziwnym grymasem sfrustrowanej złości.

- Problemy? - Abe miał miły szmer cukru w uszach i syte zadowolenie na języku. Pogoda też

dopisywała. Chłodno, lecz bez deszczu mimo, że pochmurnie.

- Chyź! - czarny znalazł co szukał i stracił zainteresowanie weteranem.

- To nie było uprzejme - Abe zmierzył czarnego od stóp w dziwnych mokasynach do czubka głowy z

równie obcą czupryną w trzech kolorach - przeproś!

- Przepraszam - typ w okularach wyciągnął z innej kieszeni portfel - tysiąc wystarczy? - w jego dłoni o

lakierowanych i manikiurowanych paznokciach zaszeleściły nowe setki.

- Ty telepata - Abe wyszarpnął forsę i wcisnął za podszewkę kurtki w mały schowek, gdzie zawsze

trzymał swoje pastylki - mógłbyś zostać kimś, wiesz?

- Ale ja jestem - czarny sprężył się do przechodzącej kobiety pchającej wózek, lecz zaraz oklapł -

samiczka. Pod ochroną.

- Etyczny mugger - Abe wstał i bez problemu zabrał czarnemu okulary - ale nie ja, więc nie próbuj

fikać.

- Mogę cię zabić - czarny miał oczy jak dwa białe spodki. Bez źrenic.

- Możesz - Abe pokiwał głową robiąc krok do tyłu - ale czy możesz? - jego palec wskazał na odległy

policyjny samochód rwący w ich kierunku.

- Fuckers. Psują interes - czarny też wstał i zamierzał dać nura w krzaki, lecz zatrzymał się by spytać -

Ty nie chcesz pracować dla mnie? Płacę okay!

- Ja nie pracuję dla ślepych iluzjonistów - Abe oddał tamtemu jego czarne szkła - lepiej znikaj. Gliny są

wszędzie takie same. Namolne.

- O to możesz się założyć - czarny wyciągnął rękę i w tej samej chwili, po jego lewej i prawej wyrosło

dwóch tęgich i zbrojnych pałkarzy, natychmiast skuwających go dziwnymi kwadratowymi kajdankami z

kodowym zamkiem.

- Gówno! - Abe zerknął przez ramię na wyskakujących z auta mundurowych, po czym bacznie obejrzał

tych co aresztowali czarnego - To było szybkie. Wy ze specjalnej jednostki anty coś tam?

- Zamknij się - warknął jeden z dziwnie uzbrojonych psów, podczas gdy drugi nawijał coś do

śmiesznego radio mikrofonu na swoim przegubie.

- Uf, uf - dwóch lokalnych gliniarzy aprobująco sapnęło w kark włóczęgi - płyń!

- Pewnie. Już mnie nie ma - Abe zajrzał w oczy znajomego młodego szczyla - Tyś miał rację. To jest złe

miejsce... - w słowa wpadł wizg hamującego gwałtownie pojazdu. Nie auta czy bodaj budy, ale pojazdu.

Brunatna bryła w ochronne ciapki z czarnymi soleksowymi szybami i na gąsienicach.

Dwóch tęgich bez słowa poniosło czarnego do otwartego boku pojazdu i nawet z odległości widać było,

że we wnętrzu siedzi kilku innych dziwnych anty coś tam, ze stosowną wysoko kalibrową armaturą, jakoś

przypadkiem skierowaną nie na więźnia lecz lokalnych błękitnych pawianów.

- Piekło i FBI. Oszczędza wam pisania raportów, nie? - Abe strzyknął śliną na asfalt alejki - Federalne

fajfusy nie pierdolą się. Łapu capu i do kosza. Jakoś tam zaraz człowiekowi wraca chęć do życia jak widzi

taki obrazek. No, to ja już pójdę.

- Ty mówisz, za dużo - młody mundurowy był spocony i czerwony i zły.

- Racja - Abe zawinął się z plecakiem i bez zbytecznego kłapania podreptał w przeciwną stronę niż

tyłujący pojazd tęgich łapaczy. Jego założenie, że lokalni chłopcy spróbują jechać za federalnymi kundlami

uwalniało go od konieczności spędzenia dnia na odpowiadaniu na głupie pytania i żłopania taniej

policyjnej kawy oraz jedzenia ohydnych czekoladowych zakalców tylko z nazwy będącymi ciastkami.

Mając w schowku tysiąc papieru, Abe myślał jedynie o narożnym mordotłuku i dobrym hamburgerze z

kuflem jasnego.

- Okulary! - sam nie wiedząc jak, nadal trzymał w ręku patrzały czarnego - Fuck zapomniał. Może

potrzebować...

Nie zwalniając, Abe obejrzał ciężką lekarską oprawkę z jakimiś miniaturowymi pstrykami oraz

guziczkami - Coś jak dla tych głuchych. Z mikro w oprawce. Ech, i tak by mu zabrali - nie myśląc wiele

nakierował się na najbliższy kosz, lecz zmienił zamiar widząc pierwszy przebłysk przedpołudniowego

słońca.

- A co za fuck. Idzie lato. Czas na Hawaje - stwierdzenie zatrzymało go w pół kroku - taak! Że ja o tym

nie pomyślałem wcześniej! Jaki to sens taplać się w tubylczej kukurydziance skoro można w rumie i

palmowym winie? I te plaże. I te kobiety na plaży... - ostatnie zdanie zdumiało go jeszcze bardziej niż

poprzednie.

-... kobiety? Czy ja śnię?

Abe spał z kobietą, ostatni raz, w Sajgonie, lat temu...?

- Czy ja kurwa zwariowałem? Co ja tu kurwa robię? Wojna skończyła się...

Stojąc przed koszem ze śmieciami, Abe monologował, tylko połową siebie widząc idiotyczność i

śmieszność sytuacji. Druga połowa nadal była w sferze cienia.

- Fuck. Przynajmniej zaczynam widzieć, że jestem psycho. Jak psycho wie, że jest psycho, to nie jest

psycho, right? - podnosząc twarz do rozpogadzającego się majowego nieba i szukając słów zapomnianej

modlitwy został oślepiony słońcem nadrabiającym poranne zachmurzenie.

- Aaa!! - trąc źrenice i będąc nagle zupełnie sobą a nie tamtym wrakiem z Namu, Abe sprężyście

pomaszerował do niedalekiej knajpki. Wspomnienie po batonie było wspomnieniem a pamięć smaku

hamburgera zalewała mu usta śliną. Co było bardzo dobrym objawem. Głód nie doskwiera wariatom, a

Abe był urzędowo takim i walczył by nie być. Sam.

- Dwa burgery z sałatką na boku i dwa Budsy... rodzaj dużego zamówienia - mała włoska kelnerka

krytycznie patrzyła na wertującego porzuconą gazetę dziada.- Nie zapomnij jabłecznik. Ja uwielbiam

placek z jabłkami - Abe wyjął kupione wcześniej Wistony i zapalił. Fantastyczne uczucie. Czekać na

posiłek, czytać gazetę i palić bez konieczności pośpiechu.

- To będzie szesnaście trzydzieści - kelnerka nadal czekała z pustą tacą.

- Ile z kawą? - Abe wygrzebał rozmienione z setki banknoty.

- Kawa bez opłaty. Na nas... - mała broszka Włoszka widząc forsę złagodniała.

- To na co czekasz? Serwuj! - Abe rzucił jej na tacę całą dwudziestkę - Trzymaj resztę. - Cholera! -

podając banknot zobaczył w jaki stanie ma dłoń - Pieprzony zawód. Tajniacki smród. Trzymaj mi miejsce.

Muszę się umyć...

- Tak, proszę pana! - kelnerka odstąpiła z uśmiechem. Gość wyglądał jak żebrak, lecz zachowywał się i

mówił jak ktoś zupełnie inny.

- Aaagees! - rozdarła się barmanka - Aresztowali tego wampira!

- Co to dla nas... - mruknął Abe, puszczając oko do kelnerki i znacząco kładąc palec na ustach.

- Tak, sir! - mała Agnes uśmiechnęła się mówiąc oczami, że Abe jest tutaj mile widziany. Nawet jako

przebieraniec.

- Boże! - Abe zamknął się w toalecie i zwymiotował do ubikacji. Baton był ze śmieci a papieros na

wyposzczony żołądek. - Znów zaczynam bajerować baby. Czy ja wyzdrowiałem?

Po dziesięciu minutach szorowania twarzy i rak, jako tako umyty i przyczesany, Abe wyszedł, jedynie

po to by nadziać się na znajomych salcesonów. Obaj mundurowi z ponurymi minami siedzieli przy barku

sącząc pepsi.

- Ten świat jest mały, nie? - Abe poufale poklepał młodszego gliniarza po ramieniu - Spokojnie. Ja nic

nie widziałem, okay?

Obaj mundurowi z osłupiałym zdumieniem popatrzyli na wyprostowanego i pewnego siebie weterana

idącego do stolika.

Mała Włoszka serwująca kawę nachyliła się i szepnęła coś, co jeszcze bardziej pogłębiło zdumienie w

oczach pary owczarków.

Abe nie zwracał uwagi. Na stole czekały parujące hamburgery i piwo.

Jego pracowity posiłek został przerwany po dziesięciu minutach i w połowie.

- Abel Wood - natarczywy szept z boku - możemy?

Zbędna grzeczność. Obaj mundurowi wpasowali się w wolną ławkę naprzeciwko jedzącego.

- Piwa? Kawy? Dyma? - Abe popchnął palcem paczkę Wistonów i dalej jadł.

- Ja cię sprawdziłem na komputerze. Weteran... okay. Komando Delta. Siły specjalne. Fort Bragg i

reszta straszaków. Wszystko jasne. Ty z FBI czy...? - starszy glina nieszczerze pokazał żółte od nikotyny

siekacze.

- Nie pierdol. Sześć lat izolatki w wojskowym psychokratkowcu w Atlancie. Puścili mnie dwa lata

temu. Robię postępy. Może wrócę do własnej głowy... - Abe pokazał widelcem na drugiego glinę

obserwującego go jak egzotyczne zwierze - ...raczej sobie strzel w nogę niż idź na wojnę. To zawsze jest

piekło!

- To też... podają - uspokojony policaj wyciągnął rękę - Scott Wilson. A to mój partner. Keith Young.

Rzeczywiście...

- Młody! - dopowiedział Abe i przyjął dłoń. Jeśli miał to być test, to starszy pies skomląc pożałował

pomysłu liżąc w przenośni zgniecione palce. Abe nigdy nie zapominał o utrzymaniu formy. Nawet w

Głupiejowie.

- To było dobre. Pościłem od trzech dni... beknięcie w skuloną dłoń i przepraszający uśmiech odprężyły

obu mundurowych. Weteran wyraźnie był kimś na kogo teraz nie wyglądał.

- Mmm... dobra robota - enigmatycznie zauważył Wilson - ale tak między kolegami, to mogłeś nas

uprzedzić.

- Ja?...nie... - Abe wzruszył ramionami i przymknął oczy. Wyjaśnianie nic by teraz nie wniosło a tylko

mogło wpędzić go w kłopoty. Głupi zgryw na benefit małej cipy zaprowadził go w rejony komedii

pomyłek.

- Okay. Okay. Rozumiem... - policjant lekko podniósł obie dłonie w geście poddania - ...tajna robota.

Abe modlił się by oba psy zwinęły się do wyjścia, lecz tamci byli, albo zbyt ciekawi, lub zbyt głupi by

zrozumieć, że trafili na mur milczenia.

- Ooo...gówno - sięgając po kawę, popatrzył na tamtych i zobaczył dwa znaki zapytania jak neony na

burdelu w sobotnią noc - Nic nie było. Nic się nie wydarzyło. Nikt nic nie wie i nikt nie powie. Wy też. Bo

niby co?

- Taa... - Wilson podniósł brwi - kapitan już dzwonił lecz... masz rację. Nikt nic nie wie. To jest okay z

nami. Kapitan sam tak powiedział...

- Ale ty mu powiedziałeś o mnie? - Abe miał nagle ciężki żołądek.

- Aaa... musiałem sprawdzić przez niego, więc... - Wilson był mistrzem w niedomówieniach i ciągnięciu

za język. Abe to widział. Z drugiej strony, jeśli oni kupili bajkę, to powinni byli dać mu święty spokój.

Policja zwykle trzyma się kilka mil od federalnych agentów każdej maści. Pogranicze prawa nie należy do

mundurowych a tym bardziej tajniaków czy nawet kapitanów, chyba, że...

- Kupuję, kupuję. Macie jakiś lokalny problemik i szeryf nie wie jak dopaść koniokrada. Zgadłem?

Starszy policaj uciekł oczami w stronę baru. Młody jak to młody, sypnął groszki - tak, cholera! Mamy!

Kasyno za miastem. Wszystko jest lewe, ale nikt nie umie tego udowodnić.

- Karty, stolik, automaty? - odruchowo spytał Abe.

- Ruletka. My nie wiemy jak, ale sukinsyny mają sposób na kręcenie maszynki. Doją i golą jak chcą i

kiedy chcą.

- Mafia? Czy lokalny muskuł? - Abe wrócił do napoczętego hamburgera. Nadal był głodny, a piwko

wymagało podkładki.

- To pierwsze - delikatnie szepnął Wilson - oczywiście, my tylko przypuszczamy.

- Oczywiście - zgodził się Abe, między jednym kęsem a drugim.

Cisza jaka zapadła miała w sobie wielką księgę frustracji prawa w kraju bez...

- Fuck! - Abe zatrzymał się z kuflem w pół drogi - Wy nigdy nie mieliście kłopotów typu Waszyngton,

czy Chicago, Miami, L.A., New York City?

- Nigdy - zgodził się Wilson i zaraz zagryzł wargi, bowiem powinien był sprostować i powiedzieć, że to

dotyczy Atlantic City czy Las Vegas.

- Narkotyki - szepnął Abe i pokręcił głową, patrząc w oczy obu policajów.

Tym razem, następna porcja ciszy była bardzo prywatna i podszyta strachem.

Oni srają w porty, zdumiał się w myśli. To tu ich boli. To dlatego tu siedzą i się pocą i robią dobrą minę

do złej gry. Pan Kapitan ma za krótkie rączki a tubylcze pały za małe karabinki by podskoczyć

Makaroniarzom, czy kto tam ...

- To nie jest dokładnie po mojej linii - Abe zobaczył w oczach tamtych gasnące ognie nadziei i sam nie

wiedząc dlaczego skłamał - niemniej znam ludzi szukających punktów zapalnych, mówiąc ogólnikowo.

- Bardzo ogólnikowo - szybko i szeptem zgodził się Wilson.

- I nie tutaj - równie cicho zauważył Abe.

- Gdzie? - starszy policaj miał na policzkach czerwone wypieki.

Jezu! W co ja się pakuję? Abe pomyślał o parku i zaraz to odrzucił. Lepiej było zagrać to w stylu Fortu

Bragg - Ja was znajdę.

Policaj nabrał powietrza jak do okrzyku, lecz tylko westchnął - Okay. Rozumiem.

- To nie zatrzymuję - Abe skinął na kelnerkę - więcej kawy Agnes...

Policaje zmyli się bez podawania rąk, ale i bez uśmiechu. Czysty biznes.

- Smakowało? - kelnerka była zaskakująco uprzejma.

- Bardzo - Abe zatrzymał ją gestem dłoni - słuchaj. Gdzie mieści się najbliższy fryzjer? A może macie

tutaj parową łaźnię?

- Hotel Reno. Well... - małe wahanie w głosie - ...trochę drogi, ale tam jest....

- Gdzie? - Abe nabrał ochoty na wannę i czyste gatki. Obecne były...klejące.

- W dół ulicy. Trudno minąć. Nowy budynek. Bardzooo nowoczeeesnyyy...

- Dzięki. Wrócę tu na kolację - Abe wstał i zabrał swój plecak, lecz po namyśle spytał kelnerkę czy jest

możliwość przechowania do wieczora. -Tam nic nie ma. Tylko wianuszek suszonych uszu, mój bojowy

scyzoryk, wędzona głowa majora Charlie i zapas bielizny.

- Ha, ha, ha... - Kelnerka odebrała plecak i wyniosła na zaplecze.

- Do zobaczenia - barmanka będąca właścicielką pomachała mu z daleka.

- Right on - Abe wciskając dłonie w kieszenie kurtki wyszedł na zewnątrz, prawie ślepnąc w czystym

słonecznym blasku południa - Och! Nie to..! - od czasu obozu w Namie, słońce nie było jego przyjacielem.

Sześć dni przy palu na stójce zdjęło mu z ciała skórę i chęć do opalania. Na dobre. Na zawsze. Grzebiąc

palcami w kieszeni namacał czarne ślepaki dziwnego oprycha z parku i nie myśląc wiele założył na nos.

Ulga była natychmiastowa. Świat ukrył się za ciemnym filtrem.

- Co za fucker - Abe przypomniał sobie dziwne zachowanie i jeszcze dziwniejsze aresztowanie

czarnego typka - jak z Marsa. Kut dał mi tysiąc. Ot tak. Świr.

Idąc wolno, syto, pewnie, oglądał wystawy, nagle ciężarny gotówką i czymś co zatliła mu w kroku mała

Włoszka.

Jezuńku. Ja mógłbym mieć rodzinę... nagłe odkrycie zatrzymało go przed wystawą z konfekcją dla

dzieci, a może to była wystawa, budząca skojarzenie i chęć za czymś więcej niż smród kontenerów na

śmieci i kartonowych pudeł służących za sypialnie. I ja wyglądam jak dziad! W odbiciu szyby stał sterany

życiem hobo. Nie całkiem obdarty, czy brudny, lecz wyraźnie wygnieciony i zapuszczony. Ktoś, kto nie

wzbudza zaufania. A wystarczy zmienić opakowanie i kto wie. Pomimo czterdziestki. Nadal... Podnosząc

głowę, Abe zobaczył, że stoi obok Kmartu i wiedziony impulsem wszedł do środka. Powinni mieć gatki...

Mieli. I nie tylko gatki. Abe wędrując z wózkiem od działu do działu zgromadził nowe czarne spodnie z

modnymi kieszeniami, koszulę w kolorze wrzosu, sweter z czarnego moheru, paczkę jedwabnych, czarnych

skarpetek, paczkę jedwabnych czarnych slipek z nalepką Playboy co było zabawne. A na koniec czarną

kurtkę z imitacji skóry z wygodnymi wewnętrznymi kieszeniami. Będąc przy kasie, odkrył, że jego

komandoski raczej kłócą się z cywilnymi łachami i wrócił po lekkie czarne mokasyny z zamszu na

gumowej podeszwie. Właściwie mógł wziąć piękne i błyszczące Fleshmany z oryginalnej skóry, lecz od

czasu Fortu Bragg poznał zalety obuwia które się nie ślizga na ścianie i nie robi hałasu. Bowiem diabeł nie

śpi.

- Karta czy gotówka? - spytała kasjerka.

- Co pani sobie życzy - Abe już wcześniej trzymał dwie setki i kasjerka aprobująco przyjęła banknoty -

Masz dwa centy? Jej wydawanie reszty utknęło na braku drobnych.

- Nie mam. Nie lubię drobnych. A ty masz cały słoik pod kasą...

- Mam? - kasjerka z niedowierzaniem odgarnęła zwinięte torby i jakieś opakowania wyciągając

zakurzone szkło - No, patrzcie. Nikt tu nie sprząta. Dzięki za pomoc. Ja tylko na pół etatu...jak pan

wiedział?

- Tak - Abe odebrał resztę i zgarnął paczki - to dobre pytanie. Jestem tajniakiem. Co było nieprawdą,

lecz słoik z drobnymi mówił inaczej i Abe prawie wybiegł z Kmartu usilnie szukając w pamięci

jakiejkolwiek referencji do super tajnych eksperymentów, podobno nie przeprowadzanych w Fort Bragg.

Podobno, nie...

- Fuckers zjebali mnie w Atlancie. Te ich cudowne pastylki. Od kiedy przestałem brać, zacząłem wracać

do siebie. Chryste. Paranormalne gówno...

Ale ulica była majowa. Słońce jak złota tarcza nawet za filtrem szkieł. A zakupy, skromne, lecz własne i

pierwsze od czasów Noego, ciążyły słodko, ufnie napędzając falę euforycznego samozadowolenia - Czy to

jest wolność?

Pytanie samo znalazło odpowiedź w przeraźliwym wyciu syreny i suchym trzasku Beretty. Abe

odruchowo nurkując pod mur i załom wejścia do pobliskiego butiku, splątał się z kimś wybiegającym i

jeszcze kimś i jeszcze... - A niech was - typ leżący mu na plecach był szczeniakiem z piaskowymi włosami

do ramion i pistoletem w lewej a jubilerskim woreczkiem w prawej.

Jego dwaj kumple, śniade latynoskie brylantyny, też potrząsali żelazem.

- Beretta, Colt Magnum, Uzi. Miejska biżuteria - Abe, porzucając pakunki, wszedł w modę zaczepno

obronną. Czy tak, czy tak, tamci byli nastawieni na zabijanie a dać się zastrzelić dla frajdy strzelającego

nigdy nie leżało w jego katalogu dobrych uczynków na pierwszym miejscu. Generał Charlie świadkiem.

Dlatego cios łokciem w krtań blondyna nie był poziomy lecz pionowy, skutecznie wgniatając i załamując

Falzmann Robert - Odmieniec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: