Banks Iain M. - Kultura 02 - Najemnik.pdf - Banks Iain M - science-fiction

IaIN M. BANKS

NAJEMNIK

Przełożyli

Grażyna Grygiel

Piotr Staniewski

i i S-ka

WARSZAWA 1999

USE OF WEAPONS

Projekt okładki:

Zombie Sputnik Corporation Ilustracja na okładce:

Mark Salwowski

Redaktor prowadzący serię:

Arkadiusz Nakoniecznik Redakcja językowa:

Łucja Grudzińska Redakcja techniczna:

Anna Troszczyńska Łamanie:

Agnieszka Dwilińska Korekta:

Maria Kaniewska

ISBN 83-7180-586-1

REJONOWA BIBLIOTEKA PUBLICZNA

im. A. STRUG \

FILIA OGÓLNA 2

54-129 Wrocław, bulwar Ikara 29-31

Fantastyka

Wydawca:

Prószyński i S-ka SA

02-651 Warszawa, ul. Garażowa 7

Druk i oprawa:

Opolskie Zakłady Graficzne S.A.

45-085 Opole, ul. Niedziałkowskiego 8-12

Dla Mic

PODZIĘKOWANIE

Za wszystko winie Kena MacLeoda.

To on skłonił starego wojownika do powrotu

z emerytury oraz zasugerował

ćwiczenia cielesne.

Drobna mechaniczna destrukcja

Zakalwe upełnomocniony;

Nad miastem leniwe ktęby dymu,

Czarne wormhole w jasnym

Centrum Wybuchu;

Czy powiedzieli ci już to, co chciałeś usłyszeć? Czy zmoczonego ulewą powódź złapała cię na

betonowym brzegu Ufortyfikowanej wyspy?

Wszedłeś między rozbite maszyny

I oczyma nie zamglonymi od narkotyków

Szukałeś sprzętu z innej wojny,

Wypatrywałeś ducha i polotu, co zanikły.

Pojazdy, statki, samoloty,

Karabin, drona, pola sił to twe zabawki.

Krwią i łzami ludzi

Spisałeś alegorię swego regresu;

Nieśmiały poemat o twym wyniesieniu

Z czystego i obszarpanego wdzięku.

Ci, co cię znaleźli,

Zabrali i przebudowali

(„Chłopcze, teraz tylko ty i my,

Nasze pociski nożowe, cios, szybkość, krwawy sekret:

Droga do serca człowieka wiedzie przez tors!”)

- Uważali cię za zabawkę,

Mały dzikus; atawizm z dalekich kresów

Użyteczny, gdyż

Utopia nie obfituje w wojowników.

Ty jednak w sprytne scenariusze

Chciałeś wpisać własne sceny.

I gdy grałeś serio,

Za naszą grą,

Przez grymaśne gruczoły,

Widziałeś własny sens,

W kościach.

To wyrafinowane życie

Nie mieszkało w ciałach.

A co myśmy jedynie wiedzieli,

Ty czułeś plazmą swych zmutowanych komórek.

Rasd-Coduresa Diziet Embless Sma da’Marenhide na adres Sekcji Specjalnej Służby Kontaktu,

Rok 115 (Ziemia, ka-lendarz khmerski), Oryginał marainski, tłumaczenie własne. Nie

opublikowany.

prolog

- Powiedz mi, co to jest szczęście.

- Szczęście? Szczęście... to obudzić się w jasny wiosenny poranek po wyczerpującej pierwszej

nocy spędzonej z piękną... namiętną... wielo-krotną morderczynią.

- O cholera. Tylko tyle?

Trzymał w palcach kieliszek jak schwytaną istotę, pocącą się świat-łem. Płyn w kieliszku, tej samej

barwy co obserwujące go, na wpół przykryte powiekami oczy, poruszał się sennie w słońcu,

rzucając na twarz mężczyzny złotawe żyłkowane refleksy.

Opróżnił kieliszek i gdy piekący alkohol spływał mu przez gardło, miał wrażenie, że to światło

szczypie go w oczy. Obracał kieliszek w dłoni, gładko i ostrożnie, zafascynowany chropowatym

dnem i jed-wabną śliskością nierżniętych fragmentów powierzchni. Podniósł go ku słońcu, zmrużył

oczy. Szkło skrzyło się setką drobnych tęczy. Na tle nieba maleńkie pęcherzyki w smukłej nóżce

żarzyły się złociście, po-skręcane w podwójną żłobkowaną spiralę.

Powoli opuścił kieliszek i powędrował wzrokiem nad ciche miasto. Patrzył z ukosa ponad dachy,

iglice i wieże w stronę drzew w nielicz-nych przykurzonych parkach, i dalej za odległą linię

miejskich murów, na blade równiny i niebieskawe jak dym wzgórza, drżące w mgiełce ża-ru pod

bezchmurnym niebem.

Nie odrywając oczu od pejzażu, nagle cisnął kieliszek przez ramię do chłodnej sali. Szkło znikło w

cieniach i rozbiło się z brzękiem. - Ty draniu - odezwał się po pewnej chwili ktoś głosem

stłumionym i niewyraźnym. - Myślałem, że to ciężka artyleria. Omal się nie zesra-łem. Chcesz,

żeby wszystko to pokryło się gównem?... Do diabła, też pogryzłem szkło... mmm... krwawię. -

Milczenie. - Słyszysz mnie? - Przytłumiony, niewyraźny głos przybrał nieco na sile. - Krwawię...

Chcesz zobaczyć na podłodze gówno i rasową krew? - Dało się słyszeć drapanie, dzwonienie, po

czym zapadła cisza. A potem: - Ty draniu. Młody mężczyzna na balkonie odwrócił się od

panoramy miasta i wszedł do sali krokiem tylko nieco niepewnym. W chłodnym wnętrzu

rozbrzmiewały pogłosy. Tysiącletnią mozaikę na podłodze pokryto w nowszych czasach

przezroczystą warstwą, chroniącą drobne cera-miczne detale przed uszkodzeniem. Pośrodku stał

masywny, bogato rzeźbiony stół bankietowy otoczony krzesłami. Pod ścianami pousta-wiano

mniejsze stoły, krzesła, niskie komody i wysokie kredensy; wszystkie meble z tego samego

ciemnego, ciężkiego drewna. Niektóre ściany pokrywały wyblakłe, lecz nadal imponujące freski,

przeważnie sceny bitewne; inne ściany, pomalowane na biało, obwie-szono olbrzymimi mandalami

starej broni; setki włóczni i noży, mieczy i tarcz, dzid i buzdyganów, boi i strzał ułożonych w

wielkie spirale skrzyżowanych ostrzy niczym nieprawdopodobnie symetryczny wy-buch szrapnela.

Rdzewiejące strzelby celowały zarozumiale w siebie na-wzajem ponad przysłoniętymi kominkami.

Na ścianach wisiało parę wyblakłych obrazów i postrzępionych go-belinów, ale zmieściłoby się ich

tam znacznie więcej. Przez wysokie trójkątne okna o kolorowych szybach padały kliny światła na

mozaikę podłogi i na meble. Białe kamienne ściany zwieńczone były w górze czerwonymi filarami,

podtrzymującymi potężne czarne drewniane bale, które schodziły się nad salą jak gigantyczny

namiot z kanciastych pal-ców.

Młody mężczyzna kopnął antyczne krzesło, przywracając mu wła-ściwą pozycję.

- Co za rasowa krew? - rzekł.

Padł na krzesło, jedną dłoń oparł na olbrzymim stole, drugą przeje-chał po głowie, jakby

przeczesywał długie gęste włosy, choć w rzeczy-wistości czaszkę miał wygoloną.

- Co? - Głos dochodził skądś spod wielkiego stołu.

- Czyżbyś miał jakieś arystokratyczne koneksje, ty stary pijaczyno? - Mężczyzna przetarł oczy

zaciśniętymi pięściami, potem otwartą dło-nią masował sobie twarz.

Nastąpiła dłuższa przerwa.

- Kiedyś ugryzła mnie księżniczka.

Młody mężczyzna spojrzał na belkowany sufit.

- To nie jest dostateczny dowód - parsknął.

Wstał i ponownie wyszedł na balkon. Wziął z balustrady lornetkę. Cmoknął, zakołysał się, wrócił

do okna, oparł się rękoma o framugę, by mieć stabilniejszy widok. Regulował przez chwilę ostrość.

Pokręcił głową, odłożył lornetkę na kamienną poręcz, skrzyżował ramiona na piersi i oparłszy się o

mur, patrzył na miasto. Było spieczone; brązowe dachy i chropowate wykończenia ścian

szczytowych jak skórka chleba; kurz jak mąka. Nagle w jednej chwili rozedrgana panorama pod

naporem wspo-mnień zszarzała, pociemniała. Mężczyzna przypomniał sobie inne twierdze

(skazane na zagładę miasto namiotów na majdanie, w oknach trzęsą się szyby; młoda dziewczyna -

teraz już martwa - skulona w fo-telu w wieży Pałacu Zimowego). Zadrżał mimo upału i przepędził

wspomnienia.

-A ty?

Młody znowu spojrzał w głąb sali.

- Co takiego?

-Czy kiedykolwiek miałeś powiązania z... eee... lepszymi od ciebie i mnie?

Młody mężczyzna nagle spoważniał.

- Kiedyś... - zaczął, ale się zawahał. - Kiedyś znałem osobę, która była... niemal księżniczką. I

przez pewien czas kawałek jej nosiłem w sobie.

- Mógłbyś powtórzyć? Nosiłeś...

- Kawałek jej nosiłem w sobie przez pewien czas.

Cisza. Potem uprzejmie:

- Czy to nie odwrotnie niż zazwyczaj?

Młody wzruszył ramionami.

- To był dość dziwny związek.

Znów spojrzał na miasto. Wypatrywał dymu, ludzi, zwierząt, pta-ków, jakiegokolwiek ruchomego

obiektu, ale ten widok mógłby być namalowaną na kotarze dekoracją. Poruszało się tylko

powietrze, w którym wszystko drżało. Przez chwilę się zastanawiał, jak można by wprawić w

drżenie kotarę, by wywołać ten sam efekt. - Widzisz coś? - dudnił głos spod stołu.

Młody nic nie odpowiedział, podrapał się tylko po torsie przez ko-szulę w rozpięciu marynarki;

generalskiej marynarki, choć nie był gene-rałem.

Znów odszedł od okna i z niskiej konsoli przy ścianie wziął duży dzban. Wzniósł go ponad głowę i

ostrożnie przekręcił szyjką do dołu, zamykając oczy i odwracając ku górze twarz. W dzbanie nie

było wo-dy, nic się więc nie stało. Westchnął, kątem oka obejrzał namalowany na dzbanie

żaglowiec i delikatnie odstawił dzban dokładnie tam, skąd go wziął.

Pokręcił głową i ruszył ku jednemu z dwóch olbrzymich kominków. Podciągnął się na szeroki

gzyms, skąd uważnie oglądał starożytną broń zawieszoną na ścianie: strzelbę o wielkim wylocie,

zdobionej kolbie i otwartym mechanizmie spustowym. Usiłował zdjąć rusznicę z ka-miennego

muru, lecz była solidnie przymocowana. Zrezygnował po chwili i zeskoczył na podłogę,

zatoczywszy się nieco przy lądowaniu. - Widziałeś coś? - powtórzył z nadzieją ktoś niewidoczny.

Młody przeszedł ostrożnie od kominka do rogu pokoju, ku długie-mu rzeźbionemu kredensowi. Na

blacie i wokół mebla na podłodze sta-ła obfitość butelek, przeważnie pustych lub potłuczonych.

Przejrzał je i znalazł jedną nienaruszoną. Usiadł ostrożnie na podłodze, stłukł szyj-kę o nogę

krzesła i wypił połowę zawartości - reszta rozbryzgała się na jego ubraniu i na mozaice podłogi.

Zakasłał, odpluł, postawił butelkę na ziemi i wstając, kopnął ją pod kredens.

Przeszedł w kąt komnaty, gdzie na kupie leżały ubrania i broń. Pod-niósł jeden pistolet, wyłuskał

go z pasków, kabur i taśm z amunicją, obejrzał i rzucił z powrotem na stos. Odsunął na bok kilkaset

małych pustych magazynków, by dogrzebać się do innego pistoletu, ale tego również nie wziął.

Podniósł jeszcze dwa inne, sprawdził je, jeden prze-wiesił przez ramię, drugi ułożył na pokrytej

kapą skrzyni. Nadal mysz-kował w stosie; aż w końcu miał na sobie trzy pistolety, a skrzynię

przykrył częściami broni. Wrzucił graty ze skrzyni do mocnej, popla-mionej smarami torby i cisnął

je na podłogę.

- Nie - powiedział.

Gdy to mówił, rozległo się głośne dudnienie z nie ustalonego źródła, pochodzące raczej z powietrza

niż z ziemi. Ktoś spod stołu zamamrotał niewyraźnie.

Młody mężczyzna podszedł do okna i rozłożył broń na podłodze.

Przez chwilę wyglądał na zewnątrz.

- Słuchaj! - odezwał się ktoś spod stołu. - Pomóż mi wstać, dobrze?

Jestem pod stołem.

- Co robisz pod stołem, Cullis? - spytał mężczyzna. Przyklęknął, by przejrzeć broń. Naciskał

wskaźniki, kręcił tarczami, zmieniał parame-try i patrzył w celowniki.

- No wiesz, to i owo...

Młody uśmiechnął się, podszedł do stołu i sięgnął pod blat. Wyciąg-nął zwalistego, czerwonego na

twarzy mężczyznę w zbyt obszernej ma-rynarce marszałka. Pomógł mu się podnieść. Człowiek ten

miał krótko ostrzyżone siwe włosy i tylko jedno prawdziwe oko. Stanął ostrożnie, strząsnął z siebie

kilka odłamków szkła. Podziękował młodemu, ospale kiwając głową.

- Która to godzina? - zapytał.

- Co? Co tam mamroczesz, Cullis?

- Pytam o godzinę.

- Jest dzień.

- Aha - przytaknął Cullis ze zrozumieniem. - Tak właśnie myślałem. Patrzył, jak młodzieniec

wraca do okna, do stosu broni. Sam ode-pchnął się od stołu i w końcu dotarł do konsoli, na której

stał wielki dzban na wodę z wymalowanym starym żaglowcem. Lekko się kiwając, uniósł dzban,

obrócił go nad głową, zamrugał, przetarł twarz dłonią i poprawił kołnierz marynarki. - No, już

lepiej - stwierdził.

- Jesteś pijany - rzekł młody, nie odwracając się od sterty broni.

Starszy zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Zabrzmiało to niemal jak przygana - odparł z

godnością. Pokle-pał swe sztuczne oko i przez parę minut mrugał powieką. Odwrócił się z

najwyższą ostrożnością w kierunku ściany. Patrzył na fresk przedsta-wiający bitwę morską. Z

ogromną uwagą przyglądał się wielkiemu okrętowi i chyba nieco mocniej zacisnął szczęki. Głowa

mu odskoczyła - dało się słyszeć leciutkie kaszlnięcie i wycie, zakończone maleńką eksplozją. Trzy

metry od namalowanego na ścia-nie okrętu rozprysła się w pył stojąca na podłodze waza.

Postawny siwy mężczyzna potrząsnął smutno głową i znów pokle-pał się po sztucznym oku.

- Rzeczywiście - stwierdził. - Jestem pijany. Młody wstał, trzymając wybrane uprzednio pistolety,

i odwrócił się ku starszemu.

- Gdybyś miał dwoje oczu, widziałbyś podwójnie. Masz, łap. Powiedziawszy to, rzucił mu pistolet.

Cullis wyciągnął rękę, by po-chwycić broń, dokładnie w chwili gdy uderzyła w ścianę z tyłu za nim

i z łoskotem upadła na podłogę.

- Wolę wrócić pod stół - stwierdził, mrugając. Młody podszedł do ściany, podniósł pistolet,

sprawdził go i wręczył Cullisowi, układając mu odpowiednio ramiona. Potem poprowadził go ku

stosowi ubrań i broni.

Cullis był wyższy od młodszego mężczyzny. Zdrowym okiem i sztucznym - które w rzeczywistości

było lekkim mikropistoletem - patrzył na towarzysza, gdy ten wyciągał ze stosu pasy z amunicją i

owi-jał je wokół jego ramion. Młody skrzywił się, widząc spojrzenie Cullisa. Odwrócił mu dłonią

twarz, z kieszeni na piersiach marynarki wyciągnął coś, co przypominało - i w istocie było -

opancerzoną opaską na oko. Starannie dopasował ją na krótko strzyżonej siwej głowie.

- Boże! - achnął Cullis. - Oślepłem.

Młody wyciągnął rękę i poprawił opaskę.

- Przepraszam. Założyłem nie na to oko.

-Tak lepiej. - Starszy mężczyzna wyprostował się i głęboko za-czerpnął powietrza. - Gdzie są te

sukinsyny? - Nadal bełkotał. Słysząc go, miało się ochotę odchrząknąć.

-Nie widzę ich. Prawdopodobnie nadal są na zewnątrz. Dzięki wczorajszej ulewie kurz się nie

podnosi. - Młody zawiesił Cullisowi na ramieniu jeszcze jeden pistolet.

- Sukinsyny.

- Zgoda - potwierdził młody. Kilka pudełek amunicji umieścił w ra-mionach Cullisa, obok broni.

Banks Iain M. - Kultura 02 - Najemnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: