Bądkowski_Lech_-_Mlody_książę_02_-_Chmury.pdf

Lech Bądkowski

Chmury

Rozdział I

Skinął na Mściwoja. Przyspieszyli kroku. W zapadającym chmurnym wieczorze rzeka

słabo widniała, rozmazanym blaskiem odbijało się w niej kilka świateł niedalekiego gardu.

Książę niecierpliwie rozsuwał wiklinę, pędy stawiały giętki opór, naparł ostro, nagle zachwiał

się, stracił równowagę i z głośnym chlupnięciem wpadł w wodę wyżej kolan.

- Ala złemu! - wykrzyknął i zaraz się roześmiał.

Syn poszedł za nim ostrożniej. Z miałkiego brzegu wyciągnął do ojca miecz w

pochwie.

- O, nie - powiedział Świętopełk wciąż się śmiejąc. - Gdybym nie miał na sobie tych

szmat, już bym się zanurzył cały.

Stał tak chwilę rozglądając się, nabrał wody w garście, podniósł do ust, wypił trochę,

resztą otarł twarz i włosy. Patrzył na drugi brzeg. Tam daleko dogasała łuna. Potem nachylił

się, jakby wchłaniał w siebie zapach rzeki. Wreszcie wygramolił się z niej, uważając na

czepliwą wiklinę, podszedł do syna, objął za ramię w sposób, jakim obejmował go od

chłopięcych lat, i powiedział:

- Mam ją. Noteć. Wreszcie mam. Jest nasza, synu. Znowu.

Łuna po drugiej stronie zabarwiała bladoróżowo szeroką połać chmur. Dopalała się

wieś Słonawy, miejsce bitwy między Pomorzanami a Wielkopolanami, których posiłkowali

Ślązacy księcia Henryka Bożuszka. Bitwa trwała krótko, Świętopełk spadł jak piorun, tamci

nie zdążyli zespolić szyków do walki, zresztą nie mieli wspólnego dowódcy ani zaufania

jedni do drugich. Ledwo padły pierwsze ciosy, zaczęli pierzchać, a Świętopełk, wiedno*

zacięty w walce, tym razem nie ścigał do skutku, nie zależało mu na pogromie.

Wrócił ze swoimi do nakielskiego gardu, do siostry swej Jadwigi, wdowy po

Władysławie Odonicu, i do jej dwu synów, Przemysła i Bolesława.

Jadwiga płakała: przed trzema miesiącami straciła męża, teraz - z rąk brata i na jego

rzecz - zbywała resztę księstwa. Nie chodziło jej o tę resztę dla siebie, tak przynajmniej

mówiła, tylko dla synów. Obaj stali obok matki, milczący i ponurzy, dorośli już, niewiele

młodsi od Mściwoja, wrogo popatrywali na niego i na groźnego wuja. Z pewnością

chwyciliby za broń i walczyli w obronie Nakła lub na polu pod Słonawami, gdyby

spodziewali się takiego obrotu przyjaznych odwiedzin bliskiego krewniaka, dobrodzieja,

opiekuna. Zaskoczył ich.

Cicho było tu nad rzeką, tylko od dziedzińca gardowego dobiegały głosy. Woje przy

ogniskach rozprawiali i weselili się. Za to na podgardziu było jak makiem zasiał. Naklanie

pochowali się w checzach, zaparłszy drzwi najmocniej jak się dało, i z biciem serca

nasłuchiwali, czy już zbliżają się zwycięzcy. Za dnia, po owładnięciu gardem, książę

pomorski spędził podgardzian, by im oznajmić, że odtąd on jest ich panem, jak był dawniej i

jak jego przodkowie byli panami ich przodków, że mają go słuchać i być mu we wszystkim

powolni, a nie stanie się im nic złego i niczego nie potrzebują się obawiać, a już najmniej jego

własnych wojów. Słowa księcia pomorskiego zdumiały ich, i to tym bardziej, że poprzedni

władca, Plwaczem od nich przezywany, za pamięci ludzkiej w ogóle nie przemawiał do

pospólstwa, tym mniej więc spodziewali się do nich kierowanych słów od nowego, od

dobywcy, i to nie gniewnych i pełnych żądań, przeciwnie, zapewniających pokój i bezpiek.

Toteż węszyli w tym głęboki podstęp i wyczekiwali, co w nich uderzy.

Swiętopełk, wciąż obejmując syna, patrzył na wodę, na las ciemniejący za nią, na

spełzła łunę. Mściwoj także był buszny z przyrostu dziedziny i odczuwał wzruszenie ojca.

Powiodło się. W ostatnich latach dużo się działo i raczej dobrze, chociaż nie brakowało

powodów do nie

* Patrz Słowniczek na końcu książki. pokoju. Zajęci księstwem ojciec i syn rzadko

mieli leżność do rozmowy w cztery oczy, jeszcze rzadziej zdarzał się ów odruch serdeczności

ojcowskiej. Nie widywali się czasem i tygodniami. Dorosły pierworodny dostawał

samodzielne poruczenia, gonił po kraju i odwiedzał sąsiadów, zdawał sprawę i wyrażał

własne zdanie, zazwyczaj w ścisłym gronie komesów rady. Wiedział, co ojciec zamierza, ale

natychmiastowy zabór Nakła trochę go zaskoczył.

- Co ojciec teraz będzie chciał zrobić z ciotką i moimi półbraćmi? - zapytał.

- To jest orzech. Nakło musiałem brać, skoro wpadło mi w garść. Z ciotką jeszcze pół

biedy. Można by ją wziąć do Gdańska. Tego równak nie zrobię. Mam mieć wieczny płacz i

obrazę w domu? Lepiej niech będzie z dala. I byłby stały czwarg z Przesprawą, bo się nie

lubią. Można by jej dać oprawę na przykład w Chmielnie. Niechby siedziała na starym

rodowym gardzisku, jak kiedyś pani Damroka. Ale i tak pozostają Przemk i Boles.

- Nie mogliby przebywać u nas na dworze?

- No, mogliby, tylko po pierwsze, trzeba by ich wiedno mieć na oku, bo wcale bym się

nie dziwił, gdyby spiskowali, a wróg w checzy trzy razy gorszy od wroga poza checzą, po

wtóre, warto by mieć z nich lepszy pożytek niż z kilku mieczów, nawet gdyby były wierne.

- Osadzić ich w Sławnie?

- Nie daj Bóg! Dopiero co uzyskałem Sławno, jeszcze dobrze nie przyrosło, Barnim i

jego żupani ostrzą sobie na nie zęby. On by chętnie synów Odonica przyciągnął do siebie.

Widzisz, obracasz się między kochanymi półbraćmi. Dlaczego Przemk i Bolk nie mieliby się

zwąchać z Barnimem? Nie zależy im na Sławnie, które i tak nic by im nie dawało, tylko na

Wielkopolsce. Barnim o tym musi wiedzieć i mogliby ubić targ procem mnie. Owszem, niech

patrzą na Wielkopolskę, niech patrzą prawie na nią, ale w gromadzie ze mną, nie z Barnimem.

- Czy nie będą chcieli zwąchać się z Henrykiem Śląskim?

- Henryk da im chociaż kask Wielkopolski z dobrawoli? Myślisz, że jego Ślązacy bili

się tutaj z nami w obronie synów Odonica?

- Nie.

- Rzecz pewna. I to trzeba wyzyskać.

Ścisnął ramię Mściwoja, położył palec na ustach. Po drugiej stronie rzeki ktoś był.

Dochodziło stamtąd tchnienie cichej rozmowy, prowadzonej pewno tuż nad powierzchnią

wody, dzięki czemu pogłos się niósł. Ojciec pociągnął syna do tyłu. Stali w gęstych

zakrzewach, nikt ich nie mógł dozdrzeć, nie powinien słyszeć.

- Sza!... Wojska tam nie ma, leno nasze. Ludzie powłazili do dziur. Ktoś się przecie

kręci.

Nasłuchiwali. Znów przez rzekę popłynął szmer słów i jakby zduszony, niepewny

śmiech. Potem plusnęło. I drugi raz.

- Kąpią się - szepnął Mściwoj.

- W nocy?... To na pewno nie nasi, ci by głośno plestali...

Młody książę nachylił i wykręcił głowę, aby lepiej łowić słabe dźwięki.

- Dziewki?...

- Bodaj tak. Odważne, nie do wiary!

Jeszcze nie zapadła noc, równak z powodu chmur wieczór był ciemny. Po

wydarzeniach w Nakle, po bitwie, w czas niespokoju, jaki zawisł nad okolicą, wśród pustki,

którą władali najeźdźcy - w rzece kąpały się niewiasty.

- U soryna, chłopa tam nie ma?... - zapytał Świętopełk wstrzymując sapanie.

- Nie słyszę, ale czy to...

- Czy co?

- Czy to są naistnie dziewki? Bo może... zwodnice?

- Ba!

Książę z trudem panował nad ogarniającym go poruszeniem i nagle zaczęły drżeć mu

mięśnie. Zdjął rękę z ramienia syna. Rozejrzał się, przez chwilę zatrzymał wzrok na gardzie.

Wojowie hałasowali po dawnemu, zresztą bez dużego zgwaru, Świętopełk nie dał im za wiele

piwa i pod gardłem zakazał zaworków. Poza tym był spokój. Wdowę, synów i nielicznych

rycerzy Odonica pilnował Wojach. Tam za Notecią i za Słonawami został na noc Gadocha,

drugi przednik. Bezpiek powinien być całkowity.

Książę znów wzrok skierował na przeciwległy brzeg, który ledwo się rysował na tle

bliskiego lasu i chociaż słabo porośnięty, krył jakichś ludzi, najpewniej kobiety.

- Przecież nie wiedźmy ani mamidła - szepnął i wzdrygnął się, lecz nie ze strachu. -

Rzeka była wielokroć święcona, kościół blisko i ma dzwon... Ktoś płynie?

- Tak. - Mściwoja też ogarnęło podniecenie. Wbił oczy w wodę. - Ktoś płynie, a

przynajmniej pławi się przy tamtym brzegu.

- Ile ich?

- Nie wiem. Wydaje mi się, że widzę dwie głowy. Mgła stoi przy samej wodzie.

Mściwoj usłyszał ledwo uchwytny plusk, jaki powoduje płynący człowiek. A potem

coś jak gdyby pasemko mgły zamajaczyło na powierzchni, ale zbyt natężał wzrok, i to coś

nieokreślonego rozmazywało się zupełnie.

Nagle doszedł ich przytłumiony niewieści głos:

- Wracaj!

- Zaraz - odpowiedział drugi. - Woda ciepła.

- Ciszej.

Swiętopełk zaczął gorączkowo się rozdziewać. Bez brzęku odłożył pas z mieczem,

zdjął żupicę, trzewiki, spodnie, zgło. Mściwoj natychstopach zrobił to samo. Po chwili obaj,

rozejrzawszy się, ostrożnie i bez szmeru weszli w rzekę. Woda naistnie była okrop ciepła.

Jeszcze spojrzeli za siebie, aby zapamiętać miejsce, gdzie zostawili ruchna.

Płynęli jak zjawy, nie roztrącając wody i oddychając bezgłośnie... Na brzegu pojawił

się jasny zarys ludzki. Mściwoj trzymał głowę możliwie najniżej, aby go nie dostrzeżono, aby

nie zdradzić się bodaj błyśnięciem oczu. Wyprzedził ojca. Przed sobą dostrzegł czyjąś twarz

ledwo wyrastającą z wody. Więc były dwie osoby. I dwa głosy. Chyba nikogo więcej.

Prąd znosił ich i tak było dobrze, powinni dotrzeć do brzegu poniżej obcych i ponemu

chyłkiem się zbliżyć. Wiotkie smugi mgły unosiły się prawie po tamtej stronie i mogły

ułatwić skryte podejście.

- Cieszą!

- A co?

- Wracaj.

- Już wracam... Słyszałaś?... Jakby coś plusnęło...

- Nie słyszałam. Może ryba. Ale wracaj, Cieszą. Musimy już iść. Ktoś nas może najść.

- Wracam.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: