Władcy ognia cz.1.pdf

Władcy ognia - cz. I

Aktorzy:

Nikita Chruszczow - Jan Machulski

Konstruktor Władymir Miasiszczew - Witold Pyrkosz

Oficer CIA George Kisvalter - Piotr Machalica

Pułkownik Popow - Piotr Fronczewski

Pilot Hal Austin - Marcin Troński

W pozostałych rolach:

Tomasz Miara, Krzysztof Żurek

Był to czas, gdy dla świata, który ledwo otrząsnął się z wielkiej wojny,

narastała groźba nuklearnej zagłady, a o życiu setek milionów ludzi miał

decydować przypadek…

Wielki czarny śmigłowiec Mi-8 przemknął nisko nad lasem i zatoczył krąg

nad niewielką polaną. Pilot wypatrywał najlepszego miejsca do

wylądowania, zanim opuścił maszynę na pokryty głębokim śniegiem plac.

Widok śmigłowca w syberyjskiej pustce wydawał się czymś irracjonalnym,

zważywszy na to, że do najbliższej osady było kilkaset kilometrów, a w

pobliżu nie było śladów jakiejkolwiek obecności człowieka. Na skraju lasu

znajdował się, co prawda, wielki skład drewna, ale wyglądał jakby

przygotowany był do spławienia późną wiosną, gdy puszczą lody pobliskiej

rzeki.

Śnieg był za głęboki, żeby śmigłowiec mógł wylądować, zwisł więc tuż nad

ziemią, a z otwartych drzwi wyskoczyło trzech żołnierzy. Pomachali na

pożegnanie pilotowi i z trudem brnąc w śniegu, ruszyli w stronę składu

drewna.

Minęło dobre pół godziny zanim udało im się dotrzeć do ogrodzenia z

siatki, którego obecność na tym pustkowiu wydawała się równie

niezrozumiała jak lądowanie śmigłowca. Oficer, który szedł pierwszy

odnalazł czarną metalową skrzynkę przy furtce. Otworzył ją za pomocą

klucza, który wydobył z rękawiczki - w jej wnętrzu były guziki z cyframi.

Gdy wystukał kod, szczęknął zamek furtki, którą otworzyli przezwyciężając

napór śniegu zalegającego na placu. Dalej było już łatwiej iść. Śniegu było

jakby mniej, ktoś sprzątał wąskie przejścia między sągami drewna.

Zniknęli między nimi, jakby pod ziemię się zapadli. W istocie wejście było

najściślej strzeżoną tajemnicą. Znało je tylko kilkunastu żołnierzy i

wartowników tego najtajniejszego miejsca na Syberii.

W betonowym korytarzu, przedzielonym co kilkadziesiąt kroków ciężkimi

metalowymi drzwiami, dwukrotnie sprawdzano ich przepustki, zanim mogli

wejść do dużego owalnego pomieszczenia jasno oświetlonego lampami w

metalowych obudowach.

Na ich widok trzech żołnierzy siedzących za szarymi metalowymi pulpitami

zerwało się z miejsc. Powitanie było krótkie i ograniczyło się do

przekazania dokumentów, kodów i kluczy uruchamiających wyrzutnię.

Nowa zmiana rozpoczynała tygodniową służbę w silosie rakiety

balistycznej, której głowica o mocy 25 megaton - tysiące razy silniejszej

od bomby, która zniszczyła Hiroszimę - miała spopielić miasto na

amerykańskim kontynencie. Żaden z trzech żołnierzy przejmujących

sterowanie rakietą nie wiedział, jakie miasto zostanie zniszczone, gdy

odpalą rakietę. Mieli tylko wykonać rozkaz, którzy nadszedłby z Kremla.

Wówczas silniki elektryczne odsunęłyby jeden z sągów drewna

maskującego wylot betonowego silosu rakiety strategicznej, a trzej ludzie

za pulpitami rozpoczęliby procedurę startową.

Wtedy, w końcu lat pięćdziesiątych, Związek Radziecki był największą

potęgą militarną świata, a odpowiedź na pytanie, ile takich rakiet

ustawionych w betonowych silosach gotowych jest do startu, było

najważniejszym zadaniem amerykańskiego wywiadu. Błąd mógł mieć

nieobliczalne skutki.

Prezydent Dwight Eisenhower doceniał wywiad. W jego działaniach jako

dowódcy wojsk alianckich w Europie w czasie II wojny światowej

współpraca z tajnymi służbami miała decydujące znaczenie. One bowiem

tak skutecznie wprowadziły w błąd Hitlera co do miejsca i czasu inwazji

planowej w 1944 roku w Normandii, że przesądziło to o sukcesie wielkiej

operacji. Gdy żołnierze amerykańscy i brytyjscy umacniali przyczółki w

Normandii, Hitler wciąż oczekiwał inwazji w rejonie Calais oddalonym o

300 kilometrów. I tam trzymał główne siły, które z łatwością mogły

pokonać alianckie wojska inwazyjne.

Gdy jednak 20 stycznia 1953 roku Eisenhower objął urząd prezydenta

uzmysłowił sobie z przerażeniem, że nie ma tego oręża w walce z nowym

wrogiem - Związkiem Radzieckim. Osiągnięcia i możliwości

amerykańskiego wywiadu były znikome.

Głównym źródłem informacji były raporty attachés wojskowych

akredytowanych w Moskwie. Fotografowali radziecki sprzęt w czasie

pierwszomajowych parad lub robili długie wycieczki w pobliże wojskowych

instalacji, starając się coś dojrzeć zza płotu. Odnosili co prawda sukcesy,

jak major George van Laethan, który 3 marca 1953 roku podróżując

samochodem z Moskwy do Kijowa dzięki podręcznemu wykrywaczowi

radaru, który trzymał pod fotelem, zlokalizował 27 km na południe od

Moskwy stację radiolokacyjną nowej baterii przeciwlotniczej.

Amerykańska agencja wywiadowcza CIA, ponaglana przez prezydenta

rozpoczęła operację "Redskin" polegającą na zbieraniu informacji od

obcokrajowców podróżujących po ZSRR - naukowców, dziennikarzy,

sportowców, duchownych. Niektórzy zgadzali się wykonywać zadania

zlecane przez CIA, inni szczerze odpowiadali na pytania CIA po powrocie

ze Związku Radzieckiego: jaki kolor miał dym unoszący się z kominów

fabryki albo jaki pył pokrywał jej sąsiedztwo, czy też jaki kształt miały

anteny stacji radiolokacyjnych.

To było niewiele. Prawdziwych źródeł szpiegowskich informacji Amerykanie

mieli jeszcze mniej…

12 listopada 1953 roku o godzinie 15.00 do mężczyzny stojącego na rogu

ulic Dorotheergasse i Stallburgasse w Wiedniu podszedł inny mężczyzna:

Kisvalter: Nazywam się Brown. Przysłał pan list, że chce się z nami

widzieć…

Prawdziwe nazwisko mężczyzny, który przedstawił się jako Brown,

brzmiało George Kisvalter. Był oficerem CIA pracującym od 1952 roku w

Wydziale Radzieckim. Z pochodzenia Rosjanin, mówił biegle po rosyjsku, a

także po francusku, niemiecku i włosku. To jemu przekazano sprawę listu,

który na początku listopada 1953 roku ktoś wrzucił przez okno do

samochodu amerykańskiego dyplomaty w Wiedniu.

Popow: Czy ma pan może ten list?

Kisvalter: Pan żartuje, nie trzymamy takiej korespondencji. Mogło to by

być zbyt niebezpieczne dla pana.

Popow: A pamięta pan treść?

Kisvalter: Oczywiście. Napisał pan: Jestem rosyjskim oficerem

przydzielonym do dowództwa radzieckiej grupy wojsk w Baden pod

Wiedniem. Jeżeli zainteresowani jesteście kupnem nowego schematu

organizacyjnego radzieckiej dywizji pancernej spotkajmy się na rogu ulic…

Popow: Zgadza się. Nazywam się pułkownik Piotr Popow. Chcę za moje

informacje 3 tysiące szylingów.

Kisvalter: Za długo rozmawiamy w tym miejscu. Proponuję spotkanie

jutro, przed Kunst Historische Museum. O tej samej godzinie. Niech pan

przyniesie te dokumenty. Ja będę miał pieniądze…

Tak rozpoczęła się współpraca pułkownika Popowa, któremu nadano

pseudonim Attic, z Amerykanami, którym dostarczył wiele cennych

informacji. Takich źródeł amerykański wywiad miał jednak niewiele.

Radziecki kontrwywiad był zbyt sprawny, o czym przekonał się Popow w

1958 roku, gdy został zdemaskowany, zmuszony do współpracy z

wywiadem radzieckim, a ostatecznie skazany na śmierć w 1959 roku.

Jeżeli nie można było uzyskać informacji o radzieckich zbrojeniach od

szpiegów działających na ziemi może udałoby się zdobyć je z powietrza.

Prezydent Eisenhower uchwycił się tego pomysłu, jako najpewniejszego

rozwiązania problemu, który wydawał się najtrudniejszym w jego

prezydenturze.

8 maja 1954 roku trzy samoloty RB-47 wystartowały z bazy Fairford w

pobliżu Oxfordu w Wielkiej Brytanii. Przeleciały wzdłuż północnego brzegu

Norwegii i skierowały się w stronę Murmańska. Nad portem dwa zawróciły,

zaś trzeci, pilotowany przez Hala Austina, skierował się na południe.

Austin: Nie pamiętam, jakie mieliśmy konkretne zadanie, ale zapewne

interesowały nas lotniska wojskowe i instalacje radarowe. Wlecieliśmy nad

Rosję na dobre 50 mil, gdy zobaczyłem 3 myśliwce. Nie obawialiśmy się

ich, gdyż były to Migi-15, za wolne dla nas.

Myśliwiec Mig-15 rzeczywiście nie stanowił zagrożenia dla amerykańskiego

samolotu zwiadowczego, który przewyższał prędkością i pułapem radziecki

samolot.

Austin: Godzinę później dostrzegłem sześć rosyjskich samolotów. Chwilę

potem następnych sześć. Było oczywiste, że mają rozkaz zająć się nami,

ale nie były to Migi-15. Skręciliśmy na zachód, a Rosjanie zaczęli pościg.

Za amerykańskim samolotem ruszyły Migi-17, nowe myśliwce

wprowadzone do służby w październiku 1952 roku. Przewyższały

amerykański samolot prędkością, a także dorównywały mu pułapem.

Austin: Pierwszy z rosyjskich samolotów zrównał się z nami. Strzelał

pociskami smugowymi, aby zmusić nas do lądowania. Krzyknąłem do

kopilota, Carla Holta. On powiedział: nasze działka nie funkcjonują.

Odpowiedziałem: Lepiej zrób coś. Kopnij je albo inaczej zmuś te cholerne

działa, żeby strzelały, bo spadniemy tutaj jak kaczki.

Amerykański samolot RB-47 uzbrojony był w dwa działka kalibru 20 mm w

ustawione w ogonie i sterowane radarem. Tylko w ten sposób mógł się

obronić przed ścigającymi go samolotami radzieckimi.

Austin: Naliczyłem dziesięć migów, które usiłowały nas zestrzelić. Na

szczęście udało mi się uruchomić działka i oddać parę strzałów, co kazało

Rosjanom utrzymać dystans. Ale wreszcie któryś nas trafił. Czułem

strumień powietrza wpadający do kabiny przez otwory w kadłubie.

Granica fińska była blisko, ale dostrzegł z przerażeniem, że wskaźnik

paliwa szybko zbliża się do zera, co wskazywało, że zbiornik został

przestrzelony. Paliwo ubywało w zastraszającym tempie, gdy sześć

silników uciekającego samolotu pracowało na maksymalnym ciągu. Szanse

na wyrwanie się ścigającym myśliwcom malały z każdą sekundą. Austin

wiedział, że wielu jego kolegów nie powróciło z takich lotów. W

październiku 1952 roku radzieckie myśliwce zestrzeliły rozpoznawczego B-

29 nad Wyspami Kurylskimi, a w grudniu nad Mandżurią. W styczniu 1953

roku zginęła załoga P2V zestrzelonego nad Cieśniną Formoską. A tego

majowego dnia wszystko wskazywało na to, że powiększą oni listę

zestrzelonych.

Nagle Rosjanie zawrócili. Austin zorientował się że minęli granicę Finlandii.

Ratunek był jednak bardzo iluzoryczny, gdyż cały czas tracili paliwo. Na

domiar złego radio było uszkodzone i mogli nadawać tylko na jednym

kanale. Ich wezwania pomocy usłyszał pilot tankowca Jimm Rigley

pełniący bojowy dyżur na ich rodzimym lotnisku w Fairford.

Austin: Jimm usiłował natychmiast wystartować, ale nie otrzymywał

zgody, gdyż coś tam działo się na pasie. Wreszcie, łamiąc wszystkie

przepisy uniósł maszynę w powietrze. A u nas wskaźnik paliwa zatrzymał

się na zerze. I wtedy zobaczyłem w oddali samolot. "To musi być

tankowiec - powiedziałem do Carla - lecę do niego. Nie myliłem się. Carl

wspominał później, że najpiękniejszym momentem w jego życiu było

ustawienie naszego samolotu pod tankowcem i podłączenie przewodu

paliwowego. Nasze zbiorniki były już całkowicie puste.

Takie loty w latach 50-tych były podstawowym źródłem informacji o

radzieckich siłach zbrojnych. Dzięki nim mogli poznać tajemnicę odległego

rejonu nad Wołgą - Kapustin Jar.

Pierwsze sygnały nadeszły od jeńców niemieckich, których w 1952 roku

Rosjanie zwolnili z niewoli. Przesłuchiwani przez wywiad amerykański

wskazywali Kapustin Jar jako miejsce tajnych eksperymentów radzieckich.

Nie potrafili jednak określić, co się tam działo. Do operacji rozszyfrowania

tej tajemnicy włączyli się Brytyjczycy, którzy zdecydowali się wysłać

najnowszy typ samolotu rozpoznawczego Canberra z bazy w Iranie.

Lot, który prawdopodobnie odbył się w sierpniu 1953 roku, do dziś

pozostaje tajemnicą. Jedynym dowodem, że brytyjski samolot dotarł nad

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: