Dyktanda nowe.docx

Znaszli historię Hieronima Z.?

Otóż ów dwudziestojednoipółletni młodzian o półdzikim - na widok pieniądza - spojrzeniu złotawordzawych oczu, szokujący nowomodnym stylem ubierania się, ni z tego, ni z owego stał się za półdarmo nowonabywcą prastarej siedziby na obszarze Nowosądecczyzny.
Zameczek ten pozornie nic niewart, kusił nie tylko swą niewiarygodną tysiąctrzystuletnią historią, spisaną w kilkusetstronicowej parafialnej księdze.
Za długo by o tym mówić. Dosyć, że Hieronim dzięki niemu spróbował zośmiokrotnić swe zyski, twierdząc, że znalazł wreszcie złotodajne źródła.
Zameczek znajdował się na terenie gliniasto-piaszczystym. Kilkupoziomowy, łatwo dostrzegalny z dala, utrzymany był w późnośredniowiecznym stylu. Co bądź byś powiedział, uroku temu miejscu nie można było odmówić.
Ale cóż nasz Hieronim? Jak zwykle odbywał kilkuminutowy coniedzielny obchód swoich włości. Czuł się jak nowo narodzony. Rześkie powietrze upajało go. Roztkliwiał się nad złocistopurpurową tarczą zachodzącego słońca, niby- ludowym śpiewem dochodzącym zza rzeki, a jednocześnie głęboko rozmyślał, co by tu zhandlować, by pomnożyć swe zyski? Niechajby transakcja i niehonorowo przeprowadzona być miała, byleby tylko przyniosła fortunę...
Zaniepokoiły go nagle złowróżbne pohukiwania puszczyka. Horyzont dziwnie zszarzał. Wiatr wzmógł się. Drzewa zaczęły tańczyć w ponurym rytmie. Obraz stawał się pół fantastyczny, pół realistyczny.
Hieronim ujrzał wyłaniającą się z półmroku ciemno zabarwioną postać. Usłyszał pytanie o pieniądze. Ze strachu zapadł chyba w półsen, a gdy się ocknął, zobaczył nad sobą pochyloną twarz wspólnika, który pół kpiąco, pół poważnie zapytał:
- Wystraszyłem cię ja czy twoja maniakalna żądza pieniędzy?

Honorata i jej towarzysze

Czarnowłosa Honorata wracała wraz ze swymi przyjaciółmi z superimprezy. Pośród nocy niósł się echem rozentuzjazmowany i hałaśliwy ich chichot. Pośrodku kroczył hardo ryżobrody Hipolit. Był on pół-Anglikiem. Ubrany w ultrafioletowy garnitur - ze śnieżnobiałym żabotem przy szyi - przypominał wicehrabiego czy też półarystokratę. Obok posuwał się z wolna Melchior. Wieczorem brał udział w zawodach hippicznych, więc przebrany na łapu-capu, przypominał raczej niby-jeźdźca. Jego żółtawobrązowe włosy pokrywał zszarzały, z rzadka nakrapiany kapelusz, podobny raczej do abażuru. Z tyłu postępowała półprzytomna Honorata, podobna raczej do herod-baby niż do cud-dziewczyny. Jej minispódniczka upstrzona była w esy-floresy. Swą potężną postacią górowała nad resztą towarzyszy. Czasem unosiła ku górze swe niby-rzęsy i głośno wzdychała, marząc o podróży z ekskrólem do Kalwarii - Lanckorony.
Fiu, fiu, rozbrzmiewał conocny śpiew kszyków, które półsiedząc tuż przy soczystozielonych liściach rzewieni, rozpoczęły swój koncert.

Autor: Beata Babilec
Barbara Kulig