SCENARIUSZ OPARTY O DOŚWIADCZENIA E.GRUSZCZYK KOLCZYŃSKIEJ
TEMAT: Kształtowanie w umysłach dzieci świadomości schematu
własnego ciała.
CELE ZAJĘĆ:
- rozwijanie zdolności do skupienia uwagi na gestach i mimice drugiego człowieka,
- odczytywanie komunikatów podanych przy pomocy gestu, miny, wyrazu oczu,
- wymiana komunikatów,
- poznawanie schematu własnego ciała: oglądanie i nazywanie,
- symetria i wzajemne podobieństwo,
- wymiana serdecznych gestów i słów.
FORMA – z całą grupą, indywidualna
METODY – słowna, czynna – działalność dzieci, oglądowa
CZAS TRWANIA: około 30 minut
PRZYBORY: tamburyno, lusterko dla każdego dziecka, karton, kredki,
flamastry.
PRZEBIEG ZAJĘCIA:
1. Przy dźwiękach tamburyna dzieci maszerują w różnych kierunkach, na głośny dźwięk dzieci tworzą koło. Nauczycielka koncentruje uwagę dzieci na sobie.
- To jest moja głowa ( gest obejmujący).
- To są moje włosy ( dotyka je , głaszcze).
- To moje uszy : tu jedno a tu drugie.
- To moje czoło, a to brwi, odrobinę niżej są powieki, one nakrywają oczy.
- To są policzki, a tu w środku nos.
- Niżej są wargi: górna i dolna. Razem to są usta, tu broda, to moja twarz. To jestem ja.
Dzieci naśladują gesty nauczycielki. Razem z nią pokazują i nazywają części swego ciała: prawidłowe nazywanie.
2. Nauczycielka skupia na sobie uwagę dzieci. Przykłada otwarte dłonie do twarzy tak aby podkreślić jej symetrię. Odsłania polowe i mówi:
- Z jednej strony jest połowa czoła, oko, jeden policzek, połowa ust, polowa brody (jednocześnie wskazuje to wszystko gestem)
Odsłania drugą połowę twarzy i mówi:
- Tu jest tak samo: polowa czoła, oko, policzek, połowa ust, połowa brody. Gestem podkreśla symetrię twarzy (przesuwa dłonią wzdłuż po linii nosa) i wyjaśnia:
- Ta część twarzy jest bardzo podobna do tej części (gest) akcentuje symetrię i stwierdza:
- Jedno czoło, dwoje brwi, dwie powieki, oczy takie same, jeden nos, policzki z obu stron, usta połowa z tej strony (gest); broda – tu połowa i tu połowa, uszy z obu stron poi jednym.
3. Nauczycielka gra na pianinie, dzieci maszerują, na sygnał tworzą pary i zatrzymują się.
- Podajcie sobie ręce, stańcie twarzą do siebie. Poznajemy się wzajemnie. Dzieci z jednego rzędu dotykają i mówią – nazywają części ciała kolegi:
- To jest Twoja głowa, to Twoje włosy – masz śliczne włosy , takie puszyste, to jest czoło , a to brwi, tu powieki, a pod nimi oczy. To są Twoje policzki, one mi się podobają. To jest Twój nos, to są wargi. To Twoja broda, a tutaj uszy. To jesteś Ty, lubię Cię.
Następnie zmiana - dzieci z drugiego rzędu robią to samo.
4. Marsz po obwodzie koła przy muzyce tamburyna.
Na sygnał dzieci biorą lusterka i siadają na dywanie.
Nauczycielka siada przed dziećmi i mówi:
- Patrzcie do lusterka.
- Jakiego koloru są Twoje oczy? (dzieci kolejno wypowiadają się)
- Do czego podobne są Twoje oczy?
§ Niebieskie – do nieba
§ Brązowe – do kasztana
§ Zielone – jak kolor trawy
- Jakie są Twoje włosy?
§ Długie , czarne
§ Jasne krótkie
§ Brązowe, kręcone
§ Jasne splecione w warkoczyki
Nauczycielka zwraca się do dzieci po imieniu i pyta tak aby wszystkie dzieci miały okazję powiedzieć, jakiego koloru mają oczy i jakie są ich włosy.
5. Nauczycielka mówi: Odłóżcie lusterka na dywan i popatrzcie:
- Jaką mam minę?
§ Radosną;
- A jaką mam teraz?
§ Smutną
Po pokazaniu kilku min i grymasów nauczycielka zwraca się do dzieci:
- Oglądamy teraz swoje miny w lusterkach.
- Robimy minę radosną – „cieszę się” (dzieci robią minę i oglądają jej efekt w lusterku).
- Robimy minę smutną – jest mi smutno, martwię się.
- Pokazujemy teraz minę zdziwienia.
Na polecenie nauczycielki dzieci odkładają lusterka.
6. Marsz dzieci dookoła sali – na sygnał ustawiają się parami. Podają sobie ręce siadają naprzeciw siebie. Każde dziecko z jednego rzędu zrobi minę, a drugie odgadnie jaka to jest mina
§ smutna:
§ wesoła:
§ zamyślenie:
§ zdziwienie:
Po jakimś czasie dzieci zamieniają się rolami.
7. Nauczycielka mówi:
- Wszyscy znacie już swoja twarz – zapraszam więc do narysowania jej. Narysujmy swoje portrety.
- Czy wiecie co oznacza wyrażenie – słowo portret
Dzieci próbują wyjaśnić:
- to jest głowa;
- to jest zdjęcie głowy;
- to jest twarz;
Nauczycielka uzupełnia :
W portrecie trzeba uwzględnić podobieństwa, trzeba pamiętać o kolorze oczu, włosów a także o długości włosów.
- Dzieci przystępują do rysowania.
- Nauczycielka podchodzi kolejno do każdego dziecka, rozmawia, wyjaśnia, zachęca.
- Po wykonaniu, dzieci układają swoje autoportrety na dywanie – tworząc w ten sposób mini wystawę.
LITERATURA:
E.Gruszczyk-Kolczycka – „Edukacja matematyczna 6 – latków”
Wychowanie w przedszkolu NR.3/92
NR.5/92
NR.10/92
adomini