Meissner+Janusz+-+JM+01+-+Czarna+Bandera.pdf

Messner Janusz - „Czarna Bandera”

Jan Kuna, zwany Martenem, szyper korsarskiego okrętu

„Zephyr", stał na pokładzie i patrzył w górę, gdzie na szczyt

grotmasztu wspinała się szybko czarna bandera z wizerunkiem

złotej kuny rozciągniętej w skoku. Pod tęgim tchnieniem

północno-wschodniego pasatu ciężka jedwabna materia zwijała się

i rozwijała jak wąż czy też smok o długim ogonie, połyskując w

słońcu złotym haftem. Na szczycie przedniego masztu, tuż pod

jabłkiem rzeźbionym w kształt orła, powiewała już inna flaga,

prostokątna, o czterech polach z herbami Tudorów, angielskimi

lampartami i irlandzką harfą.

Upewniwszy się, że czarno-złote godło „Zephyra" zostało

należycie umocowane, Marten odwrócił się i objął wzrokiem

cztery inne okręty spowite obłokami dymu po odpaleniu salw

armatnich.

Dwie duże trzymasztowe karawele * manewrowały z

bocznym wiatrem, okrążając smukły, znacznie mniejszy angielski

okręt o niskich kasztelach — zapewne po to, aby użyć przeciw

niemu swych dział z drugiej burty. Na ich masztach powiewały

czerwono-żółte flagi hiszpańskie. Anglik -- „Golden Hind", jak

brzmiała jego nazwa, którą Marten zdołał odczytać na rufie —

szedł pełnym wiatrem wprost pomiędzy nie a największy,

czteromasztowy statek frachtowy z opuszczonymi i porwanymi

przez pociski żaglami, który dryfował bokiem, poddając się fali.

Jego biało-niebieska flaga wskazywała na przynależność

portugalską, a stan omasztowania i ożaglowania zdradzał, że ogień

działowy napastnika był celny i skuteczny. Ten napastnik

widocznie sam z kolei stał się celem ataku okrętów hiszpańskich,

lecz — jak dotąd — wymykał im się bardzo zręcznie.

Marten podziwiał w duchu bystrość jego orientacji: żadna z

karawel nie mogła go teraz razić nie ryzykując przy tym, że

pociski podziurawią burty i pokład portugalskiego statku. Lecz

wiedział także, iż ów statek tylko przez krótką chwilę będzie

osłaniał Anglika, który musiał go minąć. Dlatego, chcąc zwrócić

uwagę obu walczących stroń na „Zephy-ra", podniósł na przednim

maszcie również angielską banderę. Spodziewał się w ten sposób

odciągnąć choćby jeden z hiszpańskich okrętów, a zarazem

umocnić na duchu załogę „Złotej Łani", zanim jeszcze sam

wmiesza się do bitwy.

Ale Hiszpanie, pewni swojej przewagi, mając tuż blisko

jednego wroga, widocznie postanowili skończyć najpierw z nim, a

dopiero potem pokonać drugiego, który mu przybywał z odsieczą.

Zaufali ilości swych dział i potędze ognia,

z pewnością znacznie większej od tej, jaką rozporządzali tamci

dwaj; nie wzięli jednak w rachubę ich zręczności w ma-

newrowaniu lekkimi, zwinnymi okrętami.

Oto w chwili, gdy obie karawele wykonały zwrot i gdy

podwójne rzędy paszcz armatnich skierowały się przeciw ,.Złotej

Lani", jej szyper nagle zmienił kurs, wykręcając w lewo, tuż za

rufą Portugalczyka. Prawie jednocześnie zagrzmiały jego cztery

fałkonety umieszczone na tylnym kasztelu, a jedna z kul strzaskała

reje fokmasztu bliższej ka-raweli. Wielki czworokątny żagiel

spadł na pokład, sprawiając tam nagłe zamieszanie, a salwa

wymierzona w burtę Anglika chybiła o kilka iardów.

W tej samej chwili opustoszały dotąd pokład statku por-

tugalskiego zaroił się ludźmi. Marten ujrzał z daleka kłębki dymu,

a potem usłyszał bezładną, gęstą palbę z hakownic, od której na

angielskim okręcie padło kilku marynarzy. Druga karawela

wykręciła obszernym łukiem w lewo, odcinając odwrót Anglikom,

a jej przednie działa zagrzmiały raz po raz dwiema salwami z

górnego i dolnego pokładu.

To przyśpieszyło decyzję Martena. „Zephyr", lecąc jak na

skrzydłach, znalazł się wreszcie w odległości skutecznego ognia, a

jeśli jego interwencja miała uratować „Złotą Łanię", był już wielki

czas, aby działać. Kanonierzy z zapalonymi lontami stali przy

działach tuż za celowniczymi, ^tórzy rych-towali lufy; główny

bosman, Tomasz Pociecha, czekał na znak szypra, aby skoczyć w

głąb luku, na dolny pokład do

swoich baterii; sternik, Henryk Schultz, patrzył na Martena z góry,

gotów do manewru; bosmani i chłopcy trwali nieruchomo u burt

przy brasach w oczekiwaniu na rozkaz obrócenia rej. Wszystkie

spojrzenia utkwione były w wysokiej, barczystej postaci kapitana,

czujne, wyostrzone, płonące niecierpliwością. On zaś stał

pośrodku głównego pokładu, rozstawiwszy szeroko nogi, duży,

mocny, jak tęgi młody dębczak z rodzinnych pomorskich lasów.

Nozdrza drgały mu wciągając słony powiew pasatu; zdawały się

wietrzyć zapach prochu i krwi, którą miał przelać. Krwi

hiszpańskiej, tak samo, a może nawet bardziej nienawistnej niż

krew gdańskich patrycju-szy, z którymi kiedyś w przyszłości także

miał się policzyć. Nie myślał teraz o nich; przed sobą miał

Hiszpanów, a los walki, do której się gotował, był niepewny. Po

raz ostatni rozejrzał się po swojej załodze i ukradkiem rzucił

spojrzenie w tył, za'rufę. Spodziewał się, że ujrzy tam na horyzon-

cie maszty i żagle „Ibexa". Lecz jego towarzysz, Salomon White,

spóźniał się. „Ibex" nie dorównywał prędkością „Ze-phyrowi".

Nie można było liczyć na jego pomoc, która wyrównałaby szanse

wobec przewagi Hiszpanów.

Marten postanowił wszystko postawić na jedną kartę: minąć

pierwszą karawelę, na której zapewne nie zdołano jeszcze nabić

powtórnie dział na prawej burcie, i zaatakować tę, która odcinała

odwrót Anglikowi.

—Dwa rumby w prawo! — zawołał.

—Ay, ay, dwa rumby w prawo! — powtórzył bosman przy

sterze.

„Zephyr" pochylił się wchodząc na łuk zakrętu, a gdy padła

następna komenda: „Prosto ster!" — wstał, posłuszny i zwinny,

jakby sam dźwięk tych słów kierował jego bie-' giem, chyżym jak

lot mewy.

Marten skinął na głównego bosmana, wskazał mu cel. — Reje i

żagle — powiedział głośno. — Musicie je znieść za pierwszym

razem.

Brodatą, zarośniętą aż po oczy twarz Pociechy wykrzywił

grymas, który miał być uśmiechem. Podniósł ogromną, sękatą

dłoń i uczynił ruch naśladujący pociągnięcie nożem po gardle.

Potem znikł pod pokładem.

Tymczasem załoga hiszpańskiego okrętu, który ostrzelał

„Złotą Łanię" i teraz zbliżał się do niej od strony nawietrznej,

szykowała się do abordażu: kilkudziesięciu ludzi z długimi

bosakami w rękach tłoczyło się przy burcie, a inni, stojąc na

przednim kasztelu, usiłowali z góry zarzucić liny z hakami na

wanty Anglika, aby przyciągnąć go do siebie. Druga karawela

zostawała coraz bardziej w tyle, a jej dowódca widocznie

zdecydował się na zwrot, bo wykręcała powoli w lewo, jakby z

zamiarem ominięcia pozostałych dwóch okrętów i podejścia do

„Złotej Łani" od przodu.

Wtem huknęły cztery działa „Zephyra" z dolnego pokładu

lewej burty, a v; sekundę po nich jeszcze trzy ustawione pomiędzy

przednim a środkowym masztem. Spiżowe lufy skoczyły w tył,

szarpnęły linami, lawety poddały się nieco i wróciły na miejsca,

chmura czarnego dymu na chwilę przesłoniła widok. Gdy wiatr ją

rozwiał, okrzyk triumfu yyrwał się z piersi puszkarzy. Ani jeden

żagiel nie pozostał na grot-maszcie, a jego reje bądź zwisały na

poły zerwane, bądź runęły na pokład szerząc zamieszanie i

spustoszenie wśród załogi.

Marten skoczył do steru.

— Gotuj zwrot! — zawołał.

Schultz pobiegł na dziób, starsi bosmani odkołkowali

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: