King Stephen - Rage.pdf - King Stephen - ankk30

Rozdział 1

Ranek, kiedy zacząłem całą zabawę, był miły; śliczny majowy poranek. Co czyniło go

miłym, to fakt, że nie zwymiotowałem śniadania, oraz wiewiórka, którą zauważyłem przed

salą matematyki.

Usiadłem w rzędzie najbardziej oddalonym od drzwi, tuż przy oknach i zauważyłem

wiewiórkę na trawniku. Trawnik w Liceum Placerville jest naprawdę niezły. Nie opieprza się

- podchodzi prosto do budynku i mówi "cześć". Nikt, przynajmniej przez te cztery lata, jakie

spędziłem w Liceum Placerville, nie próbował odepchnąć go od gmachu kwietnikami, albo

małymi sosenkami, ani żadną z tych sympatycznych pierdółek. Podchodzi wprost do

cementowych fundamentów i tam sobie rośnie, czy wam się to podoba, czy nie. To prawda,

dwa lata temu, na zebraniu miejskim, jakiś babsztyl zaproponował, żeby miasto wybudowało

przed szkołą pawilon, w komplecie do pomnika upamiętniającego chłopaków, którzy chodzili

do Liceum Placerville, a później dali się wykończyć na tej czy innej wojnie. Mój przyjaciel,

Joe McKennedy, był przy tym i opowiadał, że reszta nie robiła nic innego, tylko wynajdywała

utrudnienia. Żałuję, że mnie przy tym nie było. Z tego co mówił Joe wynikało, że trwała tam

niezła szopka. Dwa lata temu. O ile sobie przypominam, mniej więcej w tym czasie zacząłem

wariować.

Rozdział 2

A zatem była tam wiewiórka, biegająca po trawie, niecałe dziesięć metrów od miejsca, w

którym słuchałem pani Underwood, oprowadzającej nas po podstawach algebry w

następstwie koszmarnego sprawdzianu, którego najwyraźniej nie zaliczył nikt poza mną i

Tedem Jonesem. Nie spuszczałem z niego oczu, tyle wam powiem. Z wiewióra, nie z Teda.

Pani Underwood napisała na tablicy coś takiego: a = 16. "Panno Cross" powiedziała,

odwracając się "Proszę nam powiedzieć, co oznacza to równanie, jeśli łaska".

- Oznacza, że to szesnaście. - odparła Sandra. Tymczasem wiewiórka biegała w tę i z

powrotem po trawie, z napuszonym ogonem i czarnymi oczkami, lśniącymi jak ziarnka

grubego śrutu. Ładna, tłusta sztuka. Pan Wiewiór z pewnością zjadł więcej śniadań, niż ja

ostatnimi czasy, ale ten ranek był tak pogodny i spokojny jak tylko można sobie wymarzyć.

Nie miałem dreszczy, nie bolał mnie żołądek. Czułem się świetnie.

- W porządku. - powiedziała pani Underwood - Nieźle. Ale to nie koniec, prawda? Nie. Czy

ktoś chciałby bardziej szczegółowo omówić to fascynujące równanie?

Podniosłem rękę, ale ona wywołała Billy'ego Sawyera. - Osiem plus osiem. - burknął.

- Proszę wyjaśnić.

- Znaczy, to może być... - Billy zaczął się wiercić. Powiódł palcami po graffiti wyrżniętym

na blacie ławki SM L DK, GORĄCA SZTUKA, TOMMY '73. - No, jeśli doda się osiem i

osiem, to wychodzi...

- Mam ci pożyczyć swój słownik? - zapytała pani Underwood, uśmiechając się

ostrzegawczo. Zaczął mnie trochę boleć żołądek, śniadanie poruszyło się odrobinę, więc

znów popatrzyłem na wiewiórkę. Uśmiech pani Underwood przypomniał mi o rekinie w

"Szczękach".

Carol Granger podniosła rękę. Pani Underwood skinęła głową.

- Czy on nie ma na myśli tego, że osiem plus osiem również spełnia równanie?

- Nie wiem, co on ma na myśli. - odpowiedziała pani Underwood.

Ogólny śmiech.

- Czy może pani rozwiązać to równanie w jakiś inny sposób, panno Granger?

Carol zaczęła mówić, a wtedy odezwał się interkom: "Charles Decker jest proszony do

biura. Charles Decker. Dziękuję."

Spojrzałem na panią Underwood, a ona przytaknęła. Mój żołądek zaczął się kurczyć i czuć

bardzo staro. Wstałem i wyszedłem z klasy. Kiedy wychodziłem, wiewiórka wciąż

podskakiwała radośnie.

Przeszedłem połowę drogi korytarzem, kiedy wydało mi się, że słyszę panią Underwood

skradającą się za mną, z podniesionymi rękami wykręconymi w szpony i uśmiechającą się

swoim rekinim uśmiechem. Nie potrzebujemy tutaj chłopców takich jak ty... miejsce chłopców

takich jak ty jest w Greenmantle... albo w poprawczaku... albo w stanowym szpitalu dla

obłąkanych kryminalistów...więc wynoś się! Wynoś się! Wynoś się!

Odwróciłem się, po omacku szukając w tylnej kieszeni klucza hydraulicznego, którego

oczywiście nie miałem, a śniadanie przypominało teraz twardą, gorącą kulę w moich

wnętrznościach. Ale nie bałem się, nawet jeśli klucza tam nie było.

Naczytałem się za dużo książek.

Rozdział 3

Zatrzymałem się w łazience, żeby się odlać i zjeść kilka krakersów Ritza. Zawsze noszę w

torbie krakersy. Kiedy masz kłopoty z żołądkiem, parę krakersów potrafi zdziałać cuda - sto

tysięcy ciężarnych kobiet nie może się mylić. Rozmyślałem o Sandrze Cross, której

odpowiedź, udzielona w klasie kilka minut temu, nie była zła, ale też nie kończyła sprawy.

Myślałem o tym, jak gubiła guziki. Ciągle odpadały jej od bluzek, od spódnic, a kiedy

pewnego razu zabrałem ją na szkolną zabawę, odpadł jej guzik od dżinsów i mało brakowało,

żeby zgubiła spodnie. Zanim zorientowała się w sytuacji, suwak rozpiął jej się do połowy na

kształt litery V, odsłaniając gładkie, białe majtki, co było nawet podniecające. Te majtki były

obcisłe, białe i nieskazitelne. Nieskalane. Opinały słodko jej podbrzusze i marszczyły się

lekko, kiedy poruszała ciałem w rytm muzyki... do chwili, kiedy zauważyła co się stało i dała

nura do łazienki, pozostawiając mnie ze wspomnieniem o Parze Doskonałych Majtek. Sandra

była Porządną Dziewczyną i gdybym o tym wcześniej nie wiedział, to teraz nie miałbym już

żadnych wątpliwości - wszyscy wiedzą, że Porządne Dziewczyny noszą białe majtki. Żadne

nowojorskie świństwa nie mają wstępu do Placerville w stanie Maine.

Ale pan Denver już się zakradał, wypychając Sandrę i jej dziewicze majteczki. Nie możesz

powstrzymać własnego umysłu; ten drań podąża tam gdzie chce. Wszystko jedno. Miałem

bardzo wiele sympatii dla Sandy, nawet jeśli do końca życia nie miałaby zrozumieć o co

chodzi w równaniach kwadratowych. Jeżeli pan Denver i pan Grace podjęli decyzję o

wysłaniu mnie do Greenmantle mógłbym już więcej nie zobaczyć Sandy. A to byłoby bardzo

kiepsko.

Podniosłem się z kibla, strzepując okruchy krakersów do muszli i spuszczając wodę.

Wszystkie licealne toalety są takie same; spłuczki brzmią jak lądowanie Boeinga 747. Zawsze

nienawidziłem pociągania za tę rączkę. Masz pewność, że dźwięk spłukiwanej wody jest

doskonale słyszalny we wszystkich przyległych klasach, i że wszyscy myślą w tej chwili:

"No, kolejny ładunek zrzucony". Zawsze byłem zdania, że człowiek powinien być sam przy

czynnościach, które nazywałem lemoniadą i czekoladą, kiedy byłem dzieckiem - moja mama

nalegała, żebym tak mówił. Łazienka powinna być intymnym miejscem. Jak konfesjonał. Ale

zwodzą cię. Nieustannie cię zwodzą. Nie możesz nawet wysmarkać nosa i utrzymać tego w

sekrecie. Ktoś zawsze się dowie, ktoś zawsze podejrzy. A facetom pokroju pana Denvera i

pana Grace nawet za to płacą.

Ale wtedy drzwi od łazienki zamknęły się już za mną ze skrzypnięciem i znów byłem na

korytarzu. Przystanąłem, rozglądając się wokół. Jedynym dźwiękiem, jaki się rozlegał było

senne, monotonne brzęczenie, co oznaczało, że znów jest środa, środowy poranek, dziesięć po

dziewiątej, wszyscy schwytani na kolejny dzień w cudowną, lepką sieć Matki Edukacji.

Wróciłem do łazienki i wyjąłem ołówek. Zamierzałem napisać na ścianie coś

błyskotliwego, na przykład SANDRA CROSS NOSI BIAŁE MAJTKI, ale wtedy

uchwyciłem odbicie swojej twarzy w lustrze. Pod oczami, które wydawały się wielkie, białe i

zagapione, miałem sine półksiężyce. Nozdrza były rozszerzone i brzydkie. Usta tworzyły

skrzywioną, bladą linię.

Napisałem PIEPRZCIE SIĘ, aż ołówek pękł nagle w moich zaciśniętych palcach.

Upuściłem go na podłogę i kopnąłem.

Jakiś dźwięk rozległ się za mną. Nie odwróciłem się. Zamknąłem oczy i oddychałem

powoli i głęboko, aż odzyskałem panowanie nad sobą. A później poszedłem na górę.

Rozdział 4

Biura administracji Liceum Placerville mieszczą się na trzecim piętrze, razem z salą do

nauki własnej, biblioteką i salą nr 300, czyli pokojem maszynopisania. Kiedy przeciśniesz się

przez drzwi, wchodząc ze schodów, pierwszą rzeczą jaką słyszysz jest równomierny klekot.

Ustaje tylko w momentach, kiedy po dzwonku zmienia się klasa, albo kiedy pani Green ma

coś do powiedzenia. Myślę, że zazwyczaj nie mówi zbyt wiele, bo dziewczyny piszące na

maszynie rzadko kiedy przerywają. Maszyn jest trzydzieści, ustawiony w bojowym szyku

pluton szarych Underwoodów. Oznaczone są numerami, tak, żeby wiadomo było, która

należy do ciebie. Dźwięk nigdy nie ustaje, klik - klak, klik - klak, od września do czerwca.

Zawsze łączyłem go w myślach z czekaniem w sekretariacie przed gabinetami panów

Denvera i Grace, autentycznego duetu pijaczyn. To było trochę tak, jak w tych filmach o

dżungli, gdzie bohater i jego pomocnik wdzierają się w głąb najczarniejszej Afryki i bohater

mówi: "Czemu wreszcie nie przestaną walić w te przeklęte bębny?", a kiedy przeklęte bębny

w końcu milkną, wbija wzrok w pogrążone w cieniu, szeleszczące tajemniczo liście i

stwierdza: "Nie podoba mi się to. Jest za cicho".

Do biura dotarłem trochę spóźniony, więc pan Denver powinien być już gotów mnie

przyjąć, ale sekretarka, panna Marble, uśmiechnęła się tylko i powiedziała: "Siadaj Charlie.

Pan Denver zaraz będzie do twojej dyspozycji".

Usiadłem zatem z założonymi rękami, za drewnianą barierką, i czekałem, aż pan Denver

będzie do mojej dyspozycji. A na sąsiednim krześle nie siedział nikt inny, jak jeden z dobrych

kolegów mojego ojca, Al Lathrop. On też rzucał w moją stronę cwane spojrzenia, powiem

wam. Na kolanach miał teczkę, a obok leżała sterta wzorcowych podręczników. Nigdy

wcześniej nie widziałem go w garniturze. Mój ojciec i on byli parą zapalonych myśliwych;

pogromcami przerażających jeleni o zębach jak brzytwy i zabójczych przepiórek. Raz

wybrałem się na polowanie z ojcem i Alem, i jeszcze kilkoma innymi kumplami taty. Była to

część nigdy nie kończącej się kampanii, prowadzonej przez ojca, Jak Wychować Syna Na

Mężczyznę.

- Cześć! - zawołałem i posłałem mu szeroki, fałszywy uśmiech. Po sposobie, w jaki

podskoczył na krześle zorientowałem się, że wiedział już o mnie wszystko.

- Eee, cześć, eee, Charlie. - zerknął szybko na pannę Marble, ale ona zajęta była

przeglądaniem listy obecności z panią Venson z naprzeciwka. Żadnej pomocy. Był sam na

sam z psychotycznym synem Carla Deckera, kolesiem, który o mało co nie zabił nauczyciela

chemii i fizyki.

- Podróż w interesach, co? - zagadnąłem.

- Tak, no właśnie. - wyszczerzył się w uśmiechu najlepiej jak potrafił - Jeżdżę i sprzedaję te

stare książki.

- Naprawdę miażdży pan konkurencję, nie?

Znów podskoczył.

- No cóż, czasami wygrywasz, czasami przegrywasz, Charlie.

Taaa, to akurat wiedziałem. Nagle nie miałem już ochoty wtykać mu szpilek. Miał

czterdzieści lat, zaczynał łysieć, a pod oczami wisiały mu istne sakwojaże. Jeździł od szkoły

do szkoły Buickiem kombi, wyładowanym podręcznikami, a raz do roku, w listopadzie,

wypuszczał się na tygodniowe polowanie z moim starym i jego kumplami, na północ, do

okręgu Allagash. Jednego roku wybrałem się wraz z nimi. Miałem dziewięć lat, obudziłem się

w nocy, a oni byli pijani i przestraszyli mnie. I to wszystko. Lecz ten człowiek nie był

potworem. Był zwykłym czterdziestolatkiem - łysiejącym i starającym się zarobić kilka

dolców. A jeśli nawet słyszałem jak mówił, że mógłby zamordować swoją żonę, to było tylko

gadanie. Ostatecznie to ja byłem tutaj tym, który miał krew na rękach.

Ale nie podobał mi się sposób, w jaki jego oczy strzelały dookoła, i przez chwilę, tylko

przez chwilę, gotów byłem ścisnąć dłońmi jego tchawicę, szarpnięciem obrócić jego twarz w

swoją stronę i wrzasnąć wprost w nią: "Ty i mój ojciec, i wszyscy wasi przyjaciele powinniście

być tutaj ze mną, wszyscy powinniście iść wraz ze mną do Greenmantle, bo wszyscy w tym

tkwicie, wszyscy w tym tkwicie, wszyscy jesteście w to zamieszani!"

Zamiast tego siedziałem, patrzyłem jak się poci i rozmyślałem o dawnych czasach.

Rozdział 5

Przebudziłem się, wyrywając z koszmaru, jaki nie śnił mi się od bardzo dawna; sen, w

którym znajdowałem się w jakiejś ciemnej, ślepej alejce, a coś polowało na mnie, jakiś

zgarbiony potwór, który posuwał się w moją stronę, szurając... potwór, którego widok

doprowadziłby mnie do szaleństwa. Zły sen. Nie męczył mnie, odkąd byłem małym

dzieckiem, a teraz byłem już duży. Miałem dziewięć lat.

W pierwszej chwili nie miałem pojęcia gdzie jestem, oprócz pewności, że nie jest to moja

sypialnia. Wydawała się zbyt mała i pachniała zupełnie inaczej. Byłem zmarznięty,

zdrętwiały i okropnie chciało mi się sikać.

Wybuch ostrego śmiechu sprawił, że poderwałem się na łóżku - tyle tylko, że to nie było

łóżko, lecz śpiwór.

- No więc ona jest pieprzoną brzydulą. - rozległ się głos Ala Lathropa zza brezentowej

ściany - Z tym, że kluczowym słowem jest tutaj pieprzoną .

Kemping. Byłem na kempingu z tatą i jego kolegami. Wcale nie chciałem jechać.

- Taak, ale jak zamierzasz to rozwiązać, Al? Tylko to chciałbym wiedzieć. - To był Scotty

Norwiss, jeszcze jeden przyjaciel taty. Jego głos był niewyraźny i zamazany, i znów

poczułem strach. Byli pijani.

- Po prostu zgaszę światło i będę udawał, że jestem z żoną Carla Deckera. - Ponownie

ryknęli śmiechem, co spowodowało, że znów skuliłem się w swoim śpiworze. O Boże,

musiałem się odlać, wysiusiać, zrobić lemoniadę, nazwijcie to jak chcecie. Ale nie chciałem

wychodzić na zewnątrz, kiedy oni tam siedzieli, pijąc i rozmawiając.

Odwróciłem się w stronę ścianki namiotu i stwierdziłem, ze mogę ich zobaczyć. Siedzieli

pomiędzy namiotem a ogniskiem, a ich cienie, wydłużone i przypominające Obcych, padały

na brezentową ściankę. To było jak oglądanie pokazu latarni magicznej. Widziałem cień

butelki, podawanej z cienia jednej ręki do drugiej.

- Wiesz co bym zrobił, gdybym przyłapał cię z moją żoną? - Zapytał Ala mój ojciec.

- Pewnie zapytałbyś, czy przypadkiem nie potrzebuję pomocy. - odparł Al i znów wszyscy

zaczęli zrywać boki ze śmiechu. Na ściance namiotu wydłużone cienie ich głów

podskakiwały w górę i w dół, w przód i w tył, w jakimś owadzim podnieceniu. W ogóle nie

wyglądali jak ludzie. Wyglądali jak gromada gadających modliszek i bałem się ich.

- Nie, serio. - powiedział mój ojciec - Serio. Wiesz, co bym zrobił, gdybym przyłapał

kogokolwiek z moją żoną?

- Co, Carl? - to był Randy Earl.

- Widzicie to?

Nowy cień padł na brezent. Nóż myśliwski mojego taty, ten sam, który później widziałem w

jego rękach, kiedy patroszył nim jelenia; mięśnie przedramienia napęczniały, kiedy wbijał nóż

w brzuch jelenia aż po rękojeść, a później poderwał go w górę, pozwalając zielonym,

parującym wnętrznościom wylać się na dywan z igieł sosnowych i mchu. Światło ogniska i

kąt nachylenia namiotu zmieniły nóż myśliwski we włócznię.

- Widzicie tego sukinsyna? Złapię faceta z moją żoną, to błyskawicznie obrócę go na plecy

i odetnę mu tym interes.

- Będzie szczał na siedząco do końca swoich dni, co nie, Carl? - to odezwał się Hubie

Levesque, nasz przewodnik. Przycisnąłem kolana do piersi i objąłem je. Nigdy w życiu nie

musiałem tak bardzo skorzystać z łazienki, nigdy w całym swoim życiu, ani kiedyś, ani

później.

- Masz cholerną rację. - odrzekł Carl Decker, mój wspaniały Ojciec.

- A sso byś zrobił z kobietą w takim razie? - zapytał Al Lathrop. Był bardzo pijany. Mogłem

nawet odróżnić jego cień. Kołysał się w przód i w tył, jakby siedział w łódce, a nie na kłodzie

przy ognisku. - To chssiałbym wiedzieć. Co zrobiłbyś z kobietą, która wpucz... wpuszcza

kogoś tylnymi drzwiami, hmm?

Nóż myśliwski przemieniony we włócznię poruszył się powoli. Mój ojciec powiedział:

- Czirokezi rozcinali im nosy. Cel był taki, żeby wyciąć im cipę na twarzy, po to, aby

wszyscy w plemieniu od razu mogli zobaczyć, która część ciała sprowadziła na nie kłopoty.

Moje dłonie zsunęły się z kolan i powędrowały do krocza. Ścisnąłem jądra i obserwowałem

poruszający się cień noża. W brzuchu czułem okropne skurcze, jeżeli nie pośpieszę się z

wyjściem, to zleję się do śpiwora.

- Rozcinali nosy, tak? - powiedział Randy - To całkiem, cholera, nieźle. Gdyby nadal robiło

się takie rzeczy, połowa kobiet w Placerville chodziłaby ze szparami na górze i na dole.

- Nie moja żona. - odparł ojciec bardzo cichym i kompletnie trzeźwym głosem. Śmiech

wywołany żartem Randy'ego urwał się w połowie.

- Nie, oczywiście że nie, Carl. - Randy był zakłopotany. - A, niech to szlag. Napijmy się.

Cień mojego taty przechylił butelkę.

King Stephen - Rage.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: