Jan Freed - Ty zrobisz to najlepiej.pdf - Harlequin Super Romance - Agadoo86

JAN FREED

TY ZROBISZ

TO NAJLEPIEJ

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn • Amsterdam Ateny • Budapeszt • Hamburg

• Istambuł Madryt • Mediolan • Paryż • Praga Sydney • Sztokholm • Tokio •

Warszawa

Tytuł oryginału:

Nobody Does It Better

Pierwsze wydanie:

Harlequin Books, 1997

Przekład:

Urszula Szczepańska

Redakcja:

Ewa Godycka

Korekta:

Magdalena Kwiatkowska

AnnaBolecka

sp. z o.o., Warszawa 1998

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub

całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin

Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych — żywych i umarłych

— jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Super

Romance są zastrzeżone.

Skład i łamanie Studio Q, Warszawa

Printed in Germany ISBN 83—7149—221—9

Indeks 375926

Hope Manning siedziała z wyciągniętymi nogami w ostatnim rzędzie

i rozbierała oczami Austina.

Niezupełnie, rzecz jasna. Takie gierki uprawiają mężczyźni — młodzi

i bardzo pewni siebie. Ona, na własny użytek, opracowała nieco inną technikę.

Fantazje erotyczne nie wchodziły w grę.

Odczuwała satysfakcję, wyobrażając sobie, jak wyglądałaby ten albo inny

facet, gdyby zamiast zwykłego męskiego ubrania miał na sobie coś... bardziej

pomysłowego. Na przykład czarne podkolanówki i czerwony kostium

kąpielowy. Albo złote klapki na wysokich obcasach i boa z różowych piór.

Kilku rekinów finansowych zęby sobie połamało, próbując ją onieśmielić po

takim ostrym seansie.

Uśmiechnąwszy się z wyższością — po raz pierwszy od kilku godzin —

wyobraziła sobie przemawiającego do nich mężczyznę w czarnym trykocie

i czerwonych getrach. Wyprostowała powoli plecy.

Zapomniała o Teksańczykach. Zapomniała, że codzienna praca na świeżym

powietrzu daje im przewagę nad facetami w spodniach od Armaniego, którzy

wyrabiają sobie muskuły, machając na taksówki. Mężczyzna, który prowadzi

szkołę przetrwania w Big Bend, ten sam, którego przebierała teraz

w wyobraźni, całe lata spędził w dzikim plenerze w zachodnim Teksasie.

Spokojnie.

Powinna się była zdecydować na wysokie obcasy i boa z różowych piór.

— Wielu z was przyjechało na ten kurs z bardzo daleka — mówił Jared.

— Zapewniam, że będziecie go wspominać jako wyzwanie waszego życia...

O tak, ma się rozumieć, kpiła w myślach Hope, lekceważąc jego mowę

powitalną. Pohamowała jednak wyobraźnię, żeby przyjrzeć mu się chłodnym

wzrokiem.

Założyciel MindBend Adventures stał przed tablicą; jedną rękę wcisnął

w kieszeń szortów koloru khaki, drugą podtrzymywał notatnik oparty

o kieszonkę identycznej koszuli. Jasnobrązowe włosy, okulary w złotych

drucianych oprawkach i traperskie buty w bliżej nieokreślonym kolorze

dopełniały skromnego portretu. Miła powierzchowność w grzecznym, nijakim

stylu. Nic ciekawego. Nie będzie o czym plotkować z Debbie Stone — jeśli

jeszcze kiedykolwiek się spotkają.

Hope nie mogła wybaczyć swojej prawej ręce, że posunęła się do jawnego

szantażu i zagroziła, że odejdzie z firmy.

Skupiła uwagę na Jaredzie. Musiała przyznać w duchu, że facet jest nieźle

zbudowany. Ani grama zbędnego tłuszczu, przynajmniej na oko. Westchnęła

lekko, zasłaniając kamizelką trzy zbędne kilogramy tłuszczu na własnych

biodrach. Odpowiednim strojem można zatuszować wiele mankamentów

figury. Wie o tym każda trzydziestopięcioletnia kobieta warta swojej wagi.

Mankamenty charakteru też można ukryć. Hope wpatrywała się w okulary

Jareda i próbowała przeniknąć odbijające się w nich światło jarzeniówki.

Żadnego tropu.

Chociaż... podejrzanie często się uśmiecha. A te lśniąco białe zęby na tle

ciemnej opalenizny wyglądają sztucznie. Zdecydowała, że jest hipokrytą. Co

gorsza, to przez niego musiała (a raczej została zmuszona) oderwać się od

Manning Enterprises, firmy inwestycyjno-kapitałowej, którą wyprowadziła ze

stanu niebytu na pozycję notowaną w „Wall Street Journal".

Jared zasłużył na rewanż.

Pomysł zakiełkował i wypuścił pędy. Sztukę ujarzmiania mężczyzn Hope

opanowała do perfekcji. Niewykluczone, że gdyby doprowadziła tego faceta do

białej gorączki, wyrzuciłby ją z kursu i odesłał do domu. Tak, jest to jakaś

myśl. Nawet gdyby się nie udało, gdyby wolał znosić jej dokuczliwość przez

całe dwa tygodnie, przynajmniej miałaby jakąś rozrywkę. Od czego powinna

zacząć atak?

Na jakimś ważnym posiedzeniu zarządu w Nowym Jorku jego harcerski

mundurek byłby doskonałym celem. Ale w zachodnim Teksasie...

Kiedy zerknęła niepewnie w okno, przeszedł ją dreszcz. Na bezludnej

pustyni Chihuahuan ten człowiek mógłby się rozmyć w powietrzu jak

fatamorgana. Powinna pomyśleć trzy razy, odkryć jego słabe punkty, zanim coś

wypali.

— Hope Manning — zagrzmiał niski baryton.

Odwróciła od okna skruszone spojrzenie.

— Hope Manning? — powtórzył Jared, przebiegając wzrokiem trzy

pierwsze rzędy. Ona zaś siedziała w piątym.

Sprawdzanie listy. A jakże. Podniosła rękę, machając z wdziękiem

wszystkimi palcami.

— W ponad stu wyprawach, które prowadziłem, kilku uczestników odniosło

kontuzje. Czy domyślasz się, Hope, jak do tego doszło?

Quiz dla pospólstwa na dzień dobry? Dwadzieścia par oczu zwróciło się

w jej stronę.

— Z powodu nieuwagi — powiedział Jared znaczącym tonem.

Kiedy dwadzieścia twarzy uśmiechnęło się jednocześnie, poczuła wypieki

na policzkach. Po chwili oglądała swoje pomalowane na czerwono paznokcie,

planując pierwsze natarcie.

— Hej, druhu, jeśli chcesz, żeby wszyscy uważali na szlaku na to, co

trzeba, radziłabym ci zrezygnować z krótkich spodenek — powiedziała

przeciągłym południowym akcentem. — Z takimi nogami mógłbyś sprzedawać

na pustyni stroje kąpielowe.

— Na pustyni wszyscy będziemy nosić długie spodnie — odparł

spokojnie. — Zresztą nawet gdybym był bez spodni, wątpię, żebyś zwracała

uwagę na moje nogi, taszcząc piętnastokilowy plecak przy

trzydziestostopniowym upale.

— Nie bądź taki skromny. — Machnęła lekceważąco ręką. — Swoją

drogą nie widziałam jeszcze twojego zadka. Jestem pewna, że nie ustępuje

nogom. Śmiało, druhu, odwróć się i zrób nam mały pokaz.

Słysząc, że wszyscy naraz wstrzymali oddech, czekała na wybuch.

Jared zdjął ostrożnie okulary, schował je do kieszeni i podał notatnik

pulchnej blondynce z pierwszego rzędu. Wyprostował się.

Miał ciemnoniebieskie oczy i dziwnie znajomy uśmiech. Postawił oburącz

kołnierz koszuli, jedną ręką zaczesał do tyłu wyimaginowaną fryzurę a la Elvis

Presley, a potem odwrócił się leniwie i stanął w rozkroku.

Grupa zawyła z podziwu.

Hope z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. Musiała przyznać w duchu,

że go nie doceniła. Jego sylwetki także. Każdy szczegół zasługiwał na to, żeby

go obgadać z Debbie przy szklaneczce martini. Może dwóch... Debbie należała

do drugiego pokolenia wielbicielek Elvisa i padłaby z wrażenia, gdyby

zobaczyła tego faceta w akcji.

Jared poruszył kilkakrotnie biodrami, odwrócił się twarzą do sali i wywinął

górną wargę.

— Dziękuję bardzo — wycedził jednym tchem.

Hope poczekała, aż umilkną śmiechy, a potem pochyliła głowę na znak

uznania.

— Miałam rację, druhu. Właśnie tak to sobie wyobrażałam.

Wbił w nią przenikliwy, ostry jak sztylet wzrok. Dobrze znała ten rodzaj

spojrzenia z posiedzeń rady nadzorczej.

— Hope, po co tu przyjechałaś? Skąd ci przyszedł pomysł na wyprawę

z MindBend Adventures?

Spokojnie.

— Moja przyjaciółka... przeczytała artykuł o twojej firmie w „Good

Morning America". Zachwyt, z jakim szefowie poważnych firm wspominali

swoje przeżycia z wyprawy, zrobił na niej duże wrażenie. To ona namówiła

mnie na ten kurs.

Na spauzowanie — tak to nazwała Debbie, grożąc, że odejdzie z Manning

Enterprises, jeśli Hope nie zgodzi się na jej warunki. Miała nie wracać przed

zakończeniem wyprawy — dopóki nie ochłonie i „nie wróci do normy". Na

Jan Freed - Ty zrobisz to najlepiej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: