Ann Evans - Dom moich marzeń.pdf - Harlequin Super Romance - Agadoo86

ANN EVANS

Dom moich marzeń

Tytuł oryginalny:

Home to Stay

PROLOG

Riley Kincaid ponuro patrzył w zamglone łazienkowe lustro.

- No więc, na co właściwie czekasz? - powiedział głośno. -

Podnieś słuchawkę i zadzwoń do niej.

Przesunął brzytwą po pokrytych pianą policzkach. Musisz to

zrobić. Abby jest ich córką, a Mac i Maggie potrzebują jej

pomocy.

Pokręcił głową, jakby sam sobie chciał zaprzeczyć. Atak serca

Maca nie należał do zbyt poważnych. Właściwie to nie był nawet

atak, a jedynie coś, co według doktora Siedella mogło ten atak

dopiero zapowiadać.

Ostrzeżenie, że powinien trochę zmienić swoje życie. No więc

dobrze, ten uparty stary osioł wcale nie ma zamiaru się do tego

zastosować, doprowadzając tym swoją żonę do szału. Ale czy to

znaczy, że trzeba znaleźć kogoś, kto go przekona?

I czy tym kimś ma być właśnie Abby? Może gdyby on sam

porozmawiał z doktorem Siedellem...

Boston należy do tej samej strefy czasowej. Abby

prawdopodobnie szykuje się właśnie do pracy. Piętnaście minut i

będziesz miał to z głowy. Dzień dobry, do widzenia, Abby.

Porozmawiamy znowu za jakieś dziesięć lat.

Łatwe.

Riley wykrzywił się do lustra i mruknął:

- Podły kłamca. Od kiedy to z Abby MacAllister cokolwiek

może wydawać się łatwe?

Nie zapomniał, jakie niegdyś potrafiło być życie z Abby.

Ekscytujące. Zmysłowe. Prowokujące. Zwłaszcza prowokujące,

ale z pewnością nigdy łatwe. Miał to już jednak za sobą. Dziesięć

lat zrobiło swoje i teraz nie miał ochoty wracać do tej

zamierzchłej historii. Poza tym czyta przecież gazety. Abby jest

ulubienicą bostońskich sal sądowych i przyparłaby go do muru

w parę sekund, a jemu wcale się to nie uśmiecha. Nie teraz,

kiedy próbuje stanąć na nogi i kiedy odbudowa i uroczyste

otwarcie przystani wymagają ogromnego nakładu pracy.

Nachmurzył się.

- Ale czy tu chodzi o ciebie, Kincaid? - zwrócił się do swojego

odbicia w lustrze.

Z pewnością nie. Chodzi o jego bliskich przyjaciół, o dwoje

ludzi, którzy kiedyś mieli stać się jego rodziną i którzy teraz

potrzebują pomocy. Telefon od ich córki, znanej prawniczki z

wielkiego miasta, może przekonać starego Maca MacAllistera, by

zastosował się do rad lekarza, i udzielić Maggie wsparcia w jej

usiłowaniach wyciągnięcia męża z psychicznego dołka.

Ale może Abby nie zechce ograniczyć się jedynie do rozmowy

telefonicznej? Może znajdzie trochę czasu, wsiądzie w najbliższy

samolot i zjawi się tu już jutro? I co wtedy zrobisz, Kincaid?

Pokręcił głową i niecierpliwym ruchem ręki zgarnął z

policzków resztę kremu do golenia i strząsnął go do umywalki.

Nie ma się czego obawiać. Ona na pewno nie przyjedzie. Jest

zbyt zajęta wyrabianiem sobie nazwiska w kolejnych wielkich

procesach. Nie cierpi małego, nudnego Fort Myers na Florydzie i

rzadko odwiedza rodzinny dom. Przyczyny, które spowodowały

zerwanie ich związku przed dziesięciu laty, są chyba wciąż

aktualne.

- A więc przestań się zachowywać jak tchórz - gniewnie rzucił

w stronę lustra. - Ona nie przyjedzie. - I jakby te słowa miały być

jakimś zaklęciem, które go przed Abby obroni, odetchnął głęboko

i podszedł do telefonu.

Jak na ironię nie mógł jej zapać. Telefon do firmy

prawniczej, w której była zatrudniona, niczego nie wyjaśnił.

Sekretarka nie kryła zdumienia, że spodziewał się zastać panią

MacAllister w biurze. Czyżby nie czytał prasy? Nagłówki we

wszystkich gazetach donosiły, że proces, w którym uczestniczyła

od sześciu miesięcy, zakończył się jej wielkim sukcesem, jednak

pozostało jeszcze trochę formalności, których pani mecenas

musi osobiście dopilnować. Sekretarka zaproponowała, by

zostawił swoje nazwisko albo wiadomość. Rileyowi nie spodobał

się jej nazbyt arbitralny sposób bycia.

Tego samego dnia w informacji telefonicznej w Bostonie

uzyskał domowy numer Abby.

Nie ma żadnego powodu, aby przypuszczać, że ta rozmowa

będzie jak ta ostatnia, pełna złości i wzajemnych oskarżeń. Tyle

wody upłynęło od tamtej pory i obydwoje stali się ludźmi w pełni

dojrzałymi. Wiele się w ich życiu zmieniło. Za sobą zostawili

miłość i cierpienie. Po tylu latach żal i pretensje nie mają już

żadnego sensu.

Oto dlaczego taka rozmowa telefoniczna wcale nie musi być

trudna, uznał. Postara się po prostu, aby była krótka, konkretna

i pozbawiona akcentów osobistych.

Poszedł do kuchni, wziął do ręki butelkę piwa i wystukał

numer na słuchawce bezprzewodowego telefonu. Tym razem nie

było nawet czasu, aby się rozmyślić. Natychmiast po pierwszym

dzwonku ktoś podniósł słuchawkę.

Tym kimś była Abby.

Jej głos zdawał się pokonywać dystans dziesięciu lat, ale nie

było w nim sympatycznego: „Halo?”, a jedynie pełne

zniecierpliwienia i rzeczowe: „Znalazłeś”?

- Nawet nie wiedziałem, że coś zginęło - odrzekł bezwiednie

Riley.

W słuchawce nagle zapanowała cisza. Czuł, jak bardzo była

zakłopotana.

- Kto mówi? - zapytała wreszcie nieco mniej poirytowanym

głosem.

- Tu Riley, Abby.

- Riley? - powtórzyła z niedowierzaniem.

Przypomniał sobie, jak wyglądała, kiedy coś ją zaskoczyło.

Drobniutka fałdka marszcząca prawą brew tuż nad ogromnymi,

chabrowymi oczami, sposób, w jaki wysuwała koniuszek języka,

by najpierw dotknąć nim warg, a potem przesunąć wzdłuż

zębów.

Prawnik nie może sobie na to pozwolić. Musi wyglądać na

człowieka, którego nic nie jest w stanie wyprowadzić z

równowagi. Abby z pewnością musiała wiele nad sobą pracować,

żeby usunąć ten dawny nawyk. W ciągu minionych lat od czasu

do czasu widywał jej zdjęcia w prasie i telewizyjne migawki

pokazujące, jak opuszcza salę sądową podczas trwania słynnych

na cały kraj procesów. Na jej twarzy nigdy nie widział nawet

śladu tego, co naprawdę przeżywała. Szkoda. Bardzo mu było

tego brak.

Wziął do ust łyk piwa i starając się, aby jego głos zabrzmiał

obojętnie, powiedział:

- Chyba nie zapomniałaś mojego imienia? Gdzieś w pobliżu

odezwał się drugi telefon.

- To moja druga linia - szybko wtrąciła Abby. - Spodziewam

się bardzo ważnego telefonu. Czy możesz chwilę poczekać?

I zanim zdążył odpowiedzieć, położyła słuchawkę. Mój telefon

nie jest dla niej tak ważny, pomyślał. Właściwie tego się

Ann Evans - Dom moich marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: