Koci miot.pdf

ANDRE NORTON

Koci Miot

(Tłumaczył Piotr Kuś)

Z wyrazami wdzięczności za nieocenioną pomoc w badaniach, składam

podziękowanie zamieszkującym wraz ze mną ludziom w futrach (według

pierwszeństwa)

Timmiemu

Punchowi

Samwise’owi

Frodowi

Su Li

i oddaję hołd pamięci

Thai Shana

Sabiny

Samanthy

którzy byli z nami o wiele za krótko.

Człowiek jest wystarczająco dorosły, aby widzieć siebie takim, jakim

naprawdę jest - ssakiem pomiędzy ssakami...

Jest wystarczająco dorosły, aby wiedzieć, Ŝe mogą nadejść lata, gdy zniknie z

powierzchni ziemi jak prehistoryczne wielkoludy z przeszłości, a tymczasem Ŝycie

rozkwitnie w wyŜszej formie, lepiej przystosowanej do przetrwania...

Homer W. Smith, Kamongo

Co za potworny głupiec, pomyślcie tylko, doprowadził naturę do tego, Ŝe

stworzyła sobie jednego wielkiego wroga - człowieka!

John Charles van Dyke

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wiał lekki wiaterek, dzięki któremu liście na drzewach cichutko szeleściły.

Furtig leŜał na brzuchu na szerokiej gałęzi, w pozycji myśliwego, jednak jego

kleszcze wciąŜ tkwiły w pętli u pasa. Wiatr nie nawiewał do jego rozszerzonych

nozdrzy Ŝadnego uŜytecznego zapachu. Właściwie to wspiął się na drzewo nie po to,

by polować, lecz by rozejrzeć się po okolicy. W tej chwili stwierdził, Ŝe musi wejść

jeszcze wyŜej. Liście wokół niego były zbyt gęste, aby cokolwiek przez nie zobaczyć.

Poruszał się zwinnie, elastycznie, z gracją. ChociaŜ jego przodkowie polowali

na czterech nogach, Furtig powstał teraz na dwie. Na cztery kończyny opadał tylko

wówczas, gdy czas go poganiał i musiał szybko biec. Wśród konarów wysokich drzew

czuł się jak we własnym domu. Jego przodkowie równieŜ wspinali się na drzewa, ale

czynili to tylko wtedy, gdy na wierzchołki gnała ich ciekawość, nakazująca

myszkować tam, gdzie jeszcze nikt nie odwaŜył się zajrzeć. To dzięki nim jednak

Furtig mógł teraz przeskakiwać gałąź po gałęzi z wrodzoną wprawą coraz wyŜej i

wyŜej, na coraz krótsze i cieńsze konary.

Wreszcie przysiadł w jakimś rozwidleniu i przez szparę w gęstwinie liści

patrzył w dal. Drzewo, które sobie wybrał, znajdowało się na niewysokim pagórku,

pozwalało jednak bez przeszkód spoglądać bardzo daleko.

Powoli ziemię zaczynały okrywać pierwsze przymrozki, jednak dni wciąŜ

bywały ciepłe. Pomiędzy Furtigiem a tymi odległymi, a tymi odległymi,

monstrualnymi cieniami unosiła się wysoka trawa. Była brązowa, zapowiadająca

szybkie nadejście pory zimowej. Najpierw jednak musiały odbyć się Próby

Zręczności.

Czarne wargi Furtiga wywinęły się, a on sam wydał bezgłośny bojowy

charkot. Szeroko rozwarł paszczę, ukazując białe, ostre kły i klapną szczękami. Jego

uszy przyległy płasko do fałdów na okrągłej czaszce, furo na czarnym grzbiecie

stanęło na sztorc, włosy na ogonie uniosły się.

Dla tych, którzy znali jego przodków, Furtig musiał przedstawiać groteskowy

widok: ciało, kiedyś doskonałe przystosowane do potrzeb właściciela, natura - nie

wiedzieć czemu - ogromnie odmieniła. Zakrzywione pazury stały się prostymi

palcami, niezgrabnymi i mało przydatnymi w walce, jednak chwytnymi. Całe ciało

wciąŜ okryte było futrem, w większości grubym, jednak zdarzały się miejsca, gdzie

było bardzo rzadkie. Czaszka była bardziej okrągła; z prostego powodu, Ŝe inny był

mózg, który okrywała, wyraŜający myśli, koncepcje i pomysły wcześniej nieznane. W

gruncie rzeczy to właśnie mózg był odmieniony najbardziej. Przodkiem Furtiga był

kot. Furtig był jednak czymś, czego ci, którzy znali zwykle, prawdziwe koty, nie

potrafiliby nazwać.

Jego ziomkowie nie mierzyli czasu inaczej, jak przez tworzone przez siebie

okresy, odbywane co dwa lata Próby Zręczności, podczas których wojownicy

udowadniali swą zręczność, a kobiety dobierały sobie spośród nich pary.

Odnotowywano nadejścia groźnych zim, powroty wiosen, gorące lata, kiedy w ciągu

dnia wylegiwano się w słońcu, a w nocy polowano. Jednak Ludzie nie próbowali

odróŜnić jednego od drugiego.

Mawiano, Ŝe Gammage robił takie rzeczy, o których Ŝaden człowiek do tej

pory nie pomyślał. Gammage....

Furtig uwaŜnym wzrokiem spojrzał w kierunku potęŜnego skupiska budynków

po drugiej stronie pól, ku legowiskom Demonów. Tak... Gammage nie bał się

Demonów. JeŜeli wszystkie opowieści nie były kłamstwami, Gammage Ŝył w samym

sercu świata, utraconego przez Demony. Było juŜ uświęconym zwyczajem, Ŝe

wojownicy, którzy po raz pierwszy wyruszali do świata Demonów, by udowodnić

swoją odwagę, mówili, iŜ „idą do Gammage’a”. Niektórzy z nich, bardzo rzadko,

docierali do niego. śaden jednak nie powracał, co świadczyło, Ŝe pułapki Demonów

wciąŜ funkcjonowały, mimo iŜ całe pokolenia, od wielu lat, nie widziały na oczy

Ŝywego Demona.

Furtig widział ich namalowane wizerunki. Oglądanie tych wizerunków było

częścią nauczania chłopców, którzy w ten sposób dowiadywali się, jak rozpoznawać

wroga. Młodym chłopcom pokazywano Ŝywych Barkerów, Tuskerów, a nawet

ohydnych Rottonów, jednak Demony, w razie ich spotkania, mogli rozpoznać tylko na

podstawie tych wizerunków.

Bardzo dawno temu Demony opuściły swe legowiska, pozostawiły jednak po

sobie wstrętne ślady. CięŜkie choroby, kaszel prowadzący do śmierci, robaki

zŜerające skórę - to wszystko pozostało Ludziom po Demonach, które przez długie

lata więziły ich w swoich legowiskach. Niewielu Ludzi przetrwało wówczas ten

koszmar.

Pamięć okropieństw, jakie pozostawiły po sobie Demony, przez wiele

generacji trzymała Ludzi z dala od ich legowisk. Gammage był pierwszym, który

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: