Cadigan Pat - Głupcy.pdf - C - Bart1929

www.ara-mis.pl

Pat Cadigan

Głupcy

Przełożył Dariusz Kopociński

2010

www.ara-mis.pl

www.ara-mis.pl

Tytuł oryginału:

Fools

Solaris 2010

Wydanie I

ISBN 978-83-7590-045-3

Projekt i opracowanie graficzne

Grzegorz „Aspius” Kmin

Przełożył

Dariusz Kopociński

Agencja „Solaris”

11-034 Stawiguda, ul. Warszawska 25 A

tel./fax(89)541 31 17

e-mail: agencja@solarisnet.pl

sprzedaż wysyłkowa:

www.solarisnet.pl

www.ara-mis.pl

Część I

Głupcem, kto pamięta

www.ara-mis.pl

Rozglądając się po wnętrzu „Skrytki Davy’ego Jonesa”, wszędzie widziałam siebie albo

ludzi, którzy chcieli być mną. A klub nie zapełnił się jeszcze nawet do połowy. Wiedziałam,

że sława to jest to!

Holoryba pływająca w głębokiej, błękitnej holowodzie zamigotała, znikła i pojawiła się

znowu w soczystszych kolorach. Mieliśmy ze sobą coś wspólnego: czułam się, jakby moje

istnienie rozpoczęło się przed chwilą. Krótkotrwałe utraty pamięci to niska cena za sławę.

Zdarzały się zawsze po dostrojeniu systemu, więc nie przejmowałam się nimi za bardzo.

Wystarczyło odczekać parę minut, żeby zorientować się w otoczeniu, wziąć kilka głębokich

oddechów i wszystko się przypominało. Zawsze.

Zauważyłam swojego nowego menadżera na drugim końcu sali, zajętego rozmową z

pracownikami lokalu. Pomachałam mu z werwą, aby się nie domyślił, że chwilowo nie

pamiętam jego imienia. Z powodu amnezji po psychogierkach można się czasem najeść

wstydu.

Zamarł w bezruchu, nim dokończyłam gest pozdrowienia. Z rękami wyciągniętymi do

mnie gapił się, jakby zobaczył dwugłowego stwora. O raju, pomyślałam, a temu co nie

pasuje? Czyżbym pojawiła się za wcześnie? Powinnam być jeszcze na zapleczu? Nakładać na

twarz warstwę pudru przed swoim wielkim wejściem, La Grande Entrance?

Przesadnym ruchem wzruszyłam ramionami – coś w stylu Constanzii, w której rolę

niedawno się wcieliłam w „Teatrzyku sir Larry’ego”. Pewnie Constanzia w tej sytuacji też

popełniłaby falstart. Może powinnam po prostu zwalić winę na przeciek? Bo wyglądało to

właśnie na klasyczny przeciek. Menadżer postąpił krok w moją stronę, lecz jedna z

pracowniczek pociągnęła go za rękaw. Z satysfakcją zauważyłam, że została przemodelowana

zgodnie z moim wzorcem, choć wątpiłam, czy kupiła u promotora pełen pakiet. Roznoszenie

zakąsek w klubie, nawet ekskluzywnym, nie byłoby raczej moją pasją.

Powiedziała coś do menadżera i wskazała zaplecze. Targały nim wątpliwości. Jego

długie, siwe włosy kołysały się, kiedy kierował wzrok to na nią, to na mnie. Dałam mu znak,

żeby się mną nie przejmował, i ruszyłam na obchód lokalu podziwiać dekoracje. Wpadałam

tu już wiele razy, lecz dziś, gdy wynajęto klub na mój debiut, byłam w nim królową.

Menadżer chyba dobrze znał mój gust. Musiałam tylko wziąć się w garść, bo ciągle uciekało

mi z głowy jego nazwisko. Byłoby obciachem go nie znać.

www.ara-mis.pl

W klubie powoli zaczynało brakować miejsc, lecz z nieznanych mi przyczyn nikt nie

zwracał na mnie uwagi, gdy przechadzałam się tu i tam. Może dlatego, że nie miałam na sobie

nic wystrzałowego, tylko zwykłe codzienne ciuchy – tak bardzo przeciętne, że w tłumie mało

kto mnie zauważał. No cóż, łudziłam się nadzieją, że ktoś – na przykład menadżer lub moi

asystenci (lub wszyscy razem) – w dogodnej chwili zaprowadzą mnie z powrotem do

garderoby. Bo na co komu sława, jeśli musi zajmować się wszystkimi duperelami, którymi

powinni martwić się inni?

Na drugim końcu głównej sali działało już krzywe zwierciadło, które zaczęło przyciągać

ciekawskich. I ja postanowiłam rzucić okiem z bliska. Kiedy przyjęcie rozkręci się na dobre,

ludzie będą się cisnąć jak wariaci i włazić sobie na łeb, żeby stanąć na chwilę przed lustrem.

Przede mną na ziemi wyłoniła się z niebytu ławica ostryg. Mieniące się klejnotami

muszle otwierały się i wypluwały perły na złocisty piasek. To skądinąd malownicze

widowisko oglądałam już milion razy. Perły były wielkie jak kasztany. Wydawało mi się, że

nie zasługuję na tak ograne atrakcje. Przeszłam ostrożnie między ostrygami, żeby nie zepsuć

efektu. Trochę kultury nikomu nie zaszkodzi.

W odległości trzech kroków od lustra naszła mnie ochota, żeby się odwrócić i popędzić

co sił w nogach do najbliższego wyjścia. Ochota to mało powiedziane: zupełnie jakby wył we

mnie dzwonek alarmowy. Raju, pomyślałam, chyba nie mam tych nieznośnych problemów ze

swoim odbiciem, które objawiają się strachem przed lustrami i głodzeniem się na śmierć?!

Słyszałam, że to się czasem przytrafia ludziom, którzy stali się sławni; oglądając swoją twarz

w tylu różnych miejscach, zaczynają czuć niechęć do siebie. Dotąd mi się wydawało, że kogo

jak kogo, ale mnie na pewno nie spotka nic takiego.

Aż nagle dostrzegłam bardziej prawdopodobny powód tego napadu lęku, mianowicie Em-

Cate we własnej szkaradnej osobie. Mizdrzyła się do lustra, zachwycona swoim odbiciem,

które miało kształt srebrzystobiałego rekina. Typowe, pomyślałam ze złością. Po jakie licho

tu przylazła? Przecież dobrze wiedziała, że zaproszenie było tylko pustym, grzecznościowym

gestem. Em-Cate z pewnością nie była w stanie życzyć mi wszystkiego najlepszego w tych –

ani jakichkolwiek innych – okolicznościach. Już w „Teatrzyku sir Larry’ego” nie

przepadałyśmy za sobą, a teraz, kiedy ja miałam być sławna, a ona nie, zerwała z pozorami i

otwarcie okazywała mi pogardę.

Prawdę mówiąc, wszystko można było o wiele lepiej zgrać w czasie. Szkoda, że mój

menadżer nie kazał promotorowi wstrzymać się z oficjalną prezentacją, póki „Teatrzyk sir

Larry’ego” nie przestanie wystawiać sztuki, w której grałam. W teatrze obiecałam, że

kontrakt z promotorem nie będzie kolidować z występami. Mimo to obawiałam się, że będę

miała szczęście, jeśli po ostatnim przedstawieniu dadzą mi kwadrans na spakowanie walizek i

wyniesienie się w diabły. Nie zdziwiłabym się, gdyby Em-Cate szła za mną krok w krok,

sprawdzając, czy nie wynoszę czegoś z teatru. Tylko cóż by to miało być, na miłość boską?

Słoiczek z podkładem?

Cadigan Pat - Głupcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: