24286166-NowyPorzadekSwiata-cz-1.pdf

Spis treści

Think Tanki.

AEI, RAND, CSIS, G30 i Aspen Strategy Group.

Narodziny Nowego Porządku Świata.

Rhodes, Okrągły Stół i brytyjski CFR.

‘Fundacje’.

Rada Stosunków Zagranicznych.

Ludzie Rady.

Grupa Bilderberg.

Okręt panowania na tajemniczym oceanie ciszy.

Członkowie.

Lista miejsc i spotkań Bilderbergów.

Główne przybudówki.

Komisja Trójstronna.

Klub Rzymski.

Wersja Beta 20-11-2009.

Autor zaznacza, że fakt udostępnienia książki w Internecie nie oznacza, że prawo autorskie

przestało obowiązywać. Rozpowszechnianie i powielanie książki bez zgody autora jest

zabronione, jednakże autor chętnie udzieli zgody na zamieszczenie jej obszernych

fragmentów na stronach internetowych .

Think Tanki.

PNAC.

„Grupa ekspercka "Projekt Nowego Wieku Ameryki", która wydała raport o

wzmacnianiu obrony Ameryki domaga się pełnej dominacji USA. Najstraszniejszym

aspektem dokumentu wydanego przez "Projekt", jest opisywany rodzaj transformacji

obrony USA, który "nie nastąpi szybko, chyba, że zaistnieje jakieś zdarzenie

katalizujące, jak nowy Pearl Harbour".

(…)

Sednem 11 września jest to, że dał pretekst do realizacji wcześniej ustalonego planu.

Ten plan jest w dokumencie PNAC ("Projekt Nowego Wieku Ameryki"), napisanym

prawie rok przed 11 września.”

Michael Meacher, brytyjski parlamentarzysta i minister środowiska w gabinecie

Tony’ego Blaira odsunięty w 2003 za stawianie pytań w sprawie okupacji Iraku;

członek Towarzystwa Fabiańskiego; członek organizacji Liderzy Polityczni dla

Prawdy o 9/11.

PNAC.

Symbol PNAC. Strona organizacji: http://www.newamericancentury.org/ .

We wrześniu 2000 roku Projekt Nowego Wieku Ameryki (PNAC), neokonserwatywny think

tank, publikuje sprawozdanie nazwane „Odbudowa Obrony Ameryki”, gdzie na 51 stronie

pisze:

„(…) ponadto, proces transformacji, nawet jeśli przyniesie rewolucyjne zmiany, trwał

będzie długo. Chyba, że zdarzy się jakiś katastroficzny i katalizujący przypadek, coś

jak nowy Pearl Harbor”.

Z 18 sygnatariuszy tego dokumentu, aż 10 znalazło się w administracji Busha.

Oto niektórzy sygnatariusze:

1. Richard ‘Dick’ Cheney. Wiceprezydent w administracji Busha juniora w latrach 2001

– 2006. Czołowa postać przeprowadzenia 9/11. W administracji Georga Busha seniora

(1989-1993) był Sekretarzem Obrony, a de facto ministrem wojny kierującym Inwazją

na Panamę i pierwszą Wojną w Zatoce. W latach 1987-1989 dyrektor Rady

Stosunków Zagranicznych (CFR). W latach 80’ głosował przeciwko wezwaniu

południowoafrykańskiego rządu do wypuszczenia Nelsona Mandeli, a samego

Mandelę uznawał za terrorystę. Członek komisji badającej aferę Iran-Contras.

a. Cheney w 1995 roku został Dyrektorem Generalnym w koncernie

zbrojeniowym Halliburton. Wtedy to dwie firmy związane z Halliburtonem

prowadziły interesy m.in. w Iraku, Iranie i Libii. Dzięki Cheneyowi

Halliburton wykorzystał 1.8 miliarda dolarów pożyczek i otrzymał kontrakty

na kolejne 1.8 miliarda dolarów. Gdy w 2001 roku Cheney został

wiceprezydentem USA, powinien całkowicie zerwać związki z tym

koncernem. Oczywiście tak się nie stało, a Cheney otrzymał od Halliburtona

150 tysięcy dolarów rocznie z tytułu zaległego wynagrodzenia oraz posiada

400 tysięcy opcji na akcje Halliburtona. W 2001 roku Halliburton otrzymał

umowę stałą ( a standing contract) na usługi nadzwyczajne dla armii, co

oznacza kontrakt bez określonej wartości, uruchamiany w razie potrzeby, na

przykład w przypadku wojny, kiedy to popyt na usługi nadzwyczajnie

gwałtownie rośnie. Krótko po podpisaniu umowy wybuchły wojny w

Afganistanie i Iraku. Umowa była załatwiona przez biuro wiceprezydenta. Co

najciekawsze, Halliburton miał wtedy na koncie kilka przegranych spraw o

oszustwa biznesowe i toczące się śledztwo o łapownictwo. Dzięki wojnie w

Iraku umowa z Halliburtonem oceniana była na 13 miliardów.

2. Jeb Bush. Młodszy brat Georga. W czasie 9/11 był gubernatorem Florydy, gdzie

mieszkała większość terrorystów, jak i agenci Mossadu. Jako gubernator uczestniczył

w manipulacjach przy wyborach prezydenckich w 2000 roku, w czasie których

przepchnięto Busha juniora, co było niezbędne dla przeprowadzenia 9/11.

3. Ronald Rumsfeld. Sekretarz obrony w latach 1975-1976 w administracji Geralda

Forda i w latach 2001-2006 w administracji Busha juniora. Wcześniej pełnił kilka

funkcji w administracji Nixona.

a. De facto minister wojny w czasie inwazji na Irak i wojny w Afganistanie. W

czasie swojej kadencji doprowadził do masowego stosowania tortur przez

amerykańskie wojsko, za co media ogłosiły go ‘ministrem od tortur’.

b. W 1984 roku był specjalnym wysłannikiem ówczesnego sekretarza obrony

Georga Shulza w Iraku, gdzie spotykał się z Saddamem Husseinem. Jednym z

zadań Rumsfelda było namówienie ludzi z partii Husseina BAAS do zlecenia

amerykańskiej kompani Bechtel (gigant w naftowym lobby) budowy wielkiego

rurociągu, który miałby łączyć irackie pola naftowe z jordańskim portem

Akaba. Nic z tego nie wyszło, ponieważ Saddam się nie zgodził twierdząc, że

Izrael zniszczyłby rurociąg przy pierwszej lepszej okazji. Zamiast tego

wybudowano rurociągi do Arabii Saudyjskiej i do Turcji. Oprócz tego Bechtel

w 1988 roku zaraz po tym jak chemiczny Ali zagazował tysiące Kurdów,

dostał umowę na budowę dwóch dużych fabryk chemicznych w okolicach

Bagdadu. Takim sposobem amerykańskie lobby wsparło Saddama przy

produkcji broni chemicznej. W raporcie przekazanym ONZ-owi przez Irak

w 2002 roku Bechtel był wymieniony jako jeden z dostawców technologii do

produkcji broni chemicznych. Powracając do ówczesnego szefa Rumsfelda –

Georga Shulza – jest on obecnie jednym z dyrektorów Bechtela.

c. W epoce Nixona był jego doradcą. Odegrał ważną rolę w misji Apollo 11 i

lądowaniu pierwszych ludzi na Księżycu. Przezorny Rumsfeld doszedł do

wniosku, że po wylądowaniu może zawieść technologia i nie uda się zrobić

żadnych zdjęć czy nagrań. Właśnie to było najważniejsze w tamtej misji, efekt

propagandowy, dlatego postanowił na wszelki wypadek nakręcić ładowanie na

ziemi, w odpowiednio przygotowanym studio. Jego pomysł spotkał się z

przylaskiem Kissingera i Nixona, a nagraniem zajęło się CIA. Nie wiadomo,

czy Amerykanie rzeczywiście wylądowali na Księżycu i zawiodła technologia,

czy w ogóle nie wylądowali. Najważniejsze, że człowiek z taką wyobraźnią i

pomysłowością jak Donald Rumsfeld odegrał tak ważną rolę w 9/11.

d. Ponadto członek innych think tanków, w tym Rady Stosunków Zagranicznych

(CFR) i Korporacji RAND. W latach 1989 – 2005 pracował w Carlyle Group.

4. Dov Zakheim. Następna czołowa postać 9/11. W czasie ataków był on rewidentem

Pentagonu, a pamiętajmy że dzień przed 9/11 Rumsfeld mówił o zniknięciu trylionów

USD. Samolot uderzył w część z danymi na temat budżetu, a Zakheim pracował

wcześniej w System Planning Corporation, zajmującej się wojskową technologią

zdalnego sterowania samolotami.

5. Jerry Hauer. Kolejna postać 9/11, pracownik nowojorskiego Biura Zarządzania

Kryzysowego w czasie kadencji Burmistrza Giulianiego w latach 1996-2000. To on

kazał zbudować słynny bunkier Giulianiego w WTC7, który był kluczowym miejscem

przeprowadzania operacji. Ponadto jest silnie związany z koncernami

farmaceutycznymi.

6. Paul Wolfowitz. Zagorzały neokonserwatysta i proizraelski ekstremista. Zastępca

sekretarza obrony w latach 2001-2005. Twórca polityki Busha dotyczącej Iraki i

wspierania Izraela. Zalecał prowadzenie wojen ‘prewencyjnych’. Prezydent Banku

Światowego w latach 2005-2007. W latach 50’ mieszkał w Izraelu.

7. Richard Lee Armitage. W latach 2001-2005 był zastępcą sekretarza stanu w

administracji Busha juniora. Następnie pracował w koncernie naftowym

ConocoPhillips. Po 9/11 lobbował na rzecz uwolnienia pięciu Izraelczyków, którzy

nagrywali uderzenie Lotu 11, co opisuję w jednym z poprzednich rozdziałów.

8. Zalmay Khalilzad. Jest swoistą perełką na tej liście, ponieważ jest Afgańczykiem i

sunnickim muzułmaninem. Nie przeszkadza mu to w byciu republikaninem i

neokonserwatystą. W latach 2003-2005 był ambasadorem w Afganistanie, w latach

2005-2007 ambasadorem w Iraku, a w latach 2007-2009 był ambasadorem przy ONZ.

Był członkiem CFR i Korporacji RAND. W czasach zimnej wojny współpracował z

Brzezińskim, Wolfowitzem i agentem CIA Osamą bin Ladenem. Obecnie jest

twardym przeciwnikiem Iranu.

a. Przed służbą w administracji Busha junior pracował w koncernie naftowym

UNOCAL. Zajmował się tam planami budowy gazociągu przez Afganistan i

porozumieniami między Unocalem a Talibami. Gdy rozmowy z Talibami nie

powiodły się, budowę umożliwił nowy reżim ustanowiony przez USA dzięki

inwazji po 9/11. Kolejnym człowiekiem Unocalu jest Henry Kissinger, który

właśnie ze względu na koneksje z tą firmą nie mógł stanąć na czele komisji

9/11.

9. Lewis Libby. Uczeń Wolfowitza. Asystent prezydenta Busha juniora i asystent

wiceprezydenta Cheneya w zakresie polityki zagranicznej. Szef sztabu Cheneya.

Członek Korporacji RAND. Konsultant giganta zbrojeniowego Northrop Grumman.

W 2007 roku został skazany za kłamstwa. Z głównej części kary – 30 dni wiezienia –

został ułaskawiony przez prezydenta Busha juniora.

10. Gary Bauer. Twierdzi, że widział, jak Lot 77 uderza w Pentagon…

Poza nimi, warto wymienić kilku innych członków PNAC:

1. John Robert Bolton. Neokonserwatysta i proizraelczyck. Ambasador USA przy ONZ

w administracji Busha w latach 2005-2006. Członek CFR i związanej z PNAC

konserwatywnej organizacji American Enterprise Institute. Członek proizraelskiej

organizacji AIPAC. Straszył bronią masowego rażenia z Iraku i Syrii, które okazały

się totalnymi bzdurami. Twardy zwolennik inwazji na Iran.

2. Elliott Abrams. Doradca Reagana i Busha juniora. Członek CFR. Ważny uczestnik

przeprowadzanego przez CIA nieudanego zamachu stanu w Wenezueli przeciw

Chavezowi w 2002 roku. Maczał palce w sprawie Iran-Contras, za co skazano go na

szopkowate drobne kary, z których i tak ułaskawił go prezydent Bush senior.

AEI, RAND, CSIS, G30 i Aspen Strategy Group.

„Kto wymyślił obalenie Saddama, wyniósł do władzy Blaira i przekonał Polskę, by

poparła wolną Ukrainę? To wszystko pomysły think tanków. Ich wpływ na politykę

stale rośnie, ale bez nich świat byłby już nie do ogarnięcia.

CEIP, AEI, CSIS, PNAC, RAND, CATO - przeciętnemu Amerykaninowi te skróty z

niczym się nie kojarzą. Można by pomyśleć, że to skróty nazw spółek giełdowych

notowanych na Wall Street. Tymczasem kryją się za nimi instytucje, których wpływ

na codzienne życie Stanów Zjednoczonych i świata bywa o wiele większy niż wpływ

największych amerykańskich korporacji. To think tanki - "zbiorniki myśli", "składy

mózgów", instytucje, gdzie wymyśla się polityczną przyszłość. Na świecie jest ich

około 4500, z tego 1500 w USA, ponad 300 w Waszyngtonie. Siedziby trzech

najważniejszych - Brookings Institution, Carnegie Endowment i American Enterprise

Institute - stoją przy jednym skwerze 20 minut piechotą od Białego Domu. Bliskość

jest nie tylko geograficzna - z gabinetów przy Dupont Circle awansuje się prosto na

posady rządowe. Ruch w obie strony jest tak duży, że Amerykanie mówią o "drzwiach

obrotowych" łączących amerykański rząd ze światem think tanków. A ich wpływ na

politykę stale rośnie.

(…)

Plan Marshalla powstał w Brookings Institution. Jednym z argumentów, który zaważył

na przyjęciu Polski do NATO, była pozytywna opinia RAND Corporation, think tanku

od 60 lat pracującego na zlecenie Pentagonu. Jej eksperci współtworzyli wcześniej

amerykański program kosmiczny, Internet, a nawet system ubezpieczeń zdrowotnych.

(…)

W Fabian Society rodzi się zarówno pomysł państwowej opieki zdrowotnej, jak i

płacy minimalnej. Tam też w latach 80. dostrzeżono młodego, wyszczekanego

prawnika Anthony'ego Blaira. Ze stowarzyszenia wyszedł też pomysł, by po czterech

kolejnych porażkach wyborczych powołać własny Instytut Badań nad Polityką

Publiczną (ippr). Tak zaczęła się era nowoczesnych brytyjskich "fabryk myśli".

W 1993 roku redaktor przeglądu Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii Geoff

Mulgan zakłada drugi lewicowy think tank - Demos. Rok później Blair staje na czele

laburzystów i zainspirowany "Trzecią drogą" Anthony'ego Giddensa zaczyna

nawracać Partię Pracy na neoliberalizm. Demos i ippr znacznie mu w tym pomogą -

nie tylko napiszą manifest New Labour, ale opracują też szczegółowy plan reform.

Gdy w 1997 Blair wygrywa wybory, kadra obu think tanków zasiedla gabinety

doradców przy Downing Street. Mulgan zostaje szefem jednostki strategicznej

premiera.”

Przekrój, 21 września 2006.

„Mam przyjaciela, który pracuje dla prestiżowego think tanku w Waszyngtonie; ten

think tank znajduje się w pół drogi między liberałami i konserwatystami. Przyjaciel

zaczął pisać niezwykle interesujące analizy na temat katastrofalnej polityki

zagranicznej Ameryki w ostatnim czasie, na temat intelektualnej mizerii zaplecza jej

twórców. Sugerował, że kłopoty mamy nie tylko w Bagdadzie i Gazie, ale także tu, na

miejscu; że to w Ameryce jest źródło rozmaitych problemów, które potem do nas

wracają. Po pewnym czasie został poproszony, żeby nie pisał o tym więcej i wrócił do

pisania o byłych republikach radzieckich w Azji, bo to jest obszar jego ekspertyzy.

(…)

W Ameryce zawsze były dwa rodzaje intelektualistów: intelektualiści niezależni i

intelektualiści aspirujący do pozycji w świecie polityki. Tym ostatnim płacono nie za

to, żeby myśleli w sposób niezależny, lecz za to, żeby znajdowali dobre uzasadnienia

dla polityki, w jaką wierzą ci, którzy płacą. Gdyby chcieli być niezależni, nie

szukaliby pracy w Heritage Foundation, Brookings Institution, Hoover Institution.

Jeśli dostanę pracę w Hoover Institution i poproszą mnie o analizę polityki socjalnej w

Europie i Ameryce, to co powinienem napisać? Jeśli napiszę, że system europejski jest

lepszy, szybko stracę pracę, bo w Hooverze nie płacą za to, żebym dochodził do takich

wniosków. Nie bądźmy zbyt idealistyczni, zawsze tak było. Bardziej niepokojące jest

to, że w taki sposób zaczynają myśleć ludzie uchodzący za intelektualistów

niezależnych.”

Tony Judt (1948), wybitny politolog i historyk pochodzenia żydowskiego, krytyk

działań państwa Izrael i lobby w USA, publikuje w „The New York Review of

Books”, wcześniej dla prestiżowego „The New Republic”, skąd został usunięty za

krytykę Izraela i lobby izraelskiego.

„Między think tankami a polityką działają drzwi obrotowe.”

James McGann, profesor Uniwersytetu Pensylwanii.

Wyobraź sobie cały rządek P2 wychodzących na światło dzienne. Organizacje te tworzyły by

ustawy i politykę państwa, a ich członkowie zasiadali by na najwyższych szczeblach władzy.

Dokładnie jak w artykule Przekroju. Tak właśnie się dzieje. PNAC był tylko dobrym

przykładem. Istnieje sieć potężnych organizacji dosłownie wymieniających się ludźmi z

rządem i z innymi organizacjami. Razem organizacje te mają niepodzielną i całkowitą władzę

w USA. Przedstawiam tutaj kilka przykładów takich organizacji na szczeblu amerykańskim.

Najpotężniejszą z nich – Radę Stosunków Zagranicznych – omawiam osobno. Wystarczy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: