Fox Susan - Czarna owca.pdf - # Classic # - lalola203020

ROZDZIAŁ PIERWSZY

SUSAN FOX

Willa Ross wspięła się na trawiaste wzniesienie,

zajmując dyskretnie miejsce z boku, w pewnym

oddaleniu od pokaźnej grupki zebranej przy grobie.

Nie przyłączyła się do cioci Tess i siostry ciotecznej,

Paige. Zerwanie z nimi i ze zmarłym wujem,

Calvinem Hardingiem, było zbyt dramatyczne, a

rozbrat zbyt długotrwały, by się mogła łudzić, że

zostałaby tam mile przyjęta. Zatrzymała się więc

na kupce darni, skąd widziała dobrze pastora i

swoje dwie ostatnie żyjące krewne i skąd mogła się

później niepostrzeżenie

wycofać.

Ruch na tyłach grupki zgromadzonej przy

trumnie, koło której stał, przyciągnął ciemne

spojrzenie Claytona Cantrella, gdy tylko Willa się

pojawiła na wzniesieniu. Rozpoznał ją od razu. Ból i

gniew ścisnęły mu pierś żelazną obręczą.

Smukła, ubrana w prostą sukienkę koloru pias-

kowego, stanowiącą według oceny Claytona

delikatną aluzję, że dziewczyna nie opłakuje zbytnio

śmierci wuja, Willa Ross zachowała prawie ten sam

wygląd psotnego trzpiota, który ją cechował jako

nastolatkę. Chociaż płowe włosy upięła w węzeł

sugerujący większą dojrzałość, jej twarz miała te

same ładne, subtelne rysy, co w wieku siedemnastu

lat. Minione pięć lat jedynie podniosło jej dawną

urodę.

Ucisk w piersi Claytona się wzmógł. To przez

Willę Ross jego młodsza siostra, Angela, leży teraz

niedaleko stąd, w grobie za wzniesieniem, koło ich

rodziców.

Gorycz, która, jak sądził, rozpłynęła się przez

@S\KG\ JP^\

CZARNA OWCA

lata, wezbrała na nowo w jego sercu i pogłębiła ostre

bruzdy otaczające usta.

- Odmówimy teraz Modlitwę Pańską - zapowiedział

pastor, po czym pochylił głowę i rozpoczął: - „Ojcze

nasz, który jesteś w niebie..."

Willa nie pochyliła ze wszystkimi głowy, chcąc

skorzystać z okazji i odmawiając cicho słowa modlitwy,

przyjrzeć się cioci Tess. Minione pięć lat nie obeszło

się z nią łaskawie. Zielone oczy Willi napełniły się

łzami na widok kruchego i niezdrowego wyglądu

starszej pani, jej kredowej i pooranej zmarszczkami

twarzy, włosów przyprószonych siwizną. Małe dłonie,

lekko teraz zdeformowane, trzymała ciocia splecione

bezradnie na kolanach.

Willa wiele by dała, żeby być teraz tą, która siedzi

przy jej boku, która ją pociesza i dodaje sił, która

z nią dzieli ból. Zamiast tego jest wyrzutkiem

rodzinnym i nie ma nawet pewności, jak zostanie

przyjęte jej pojawienie się. Nie potrafiła się jednak

powstrzymać od wzięcia udziału w pogrzebie, gotowa

się zadowolić zobaczeniem choćby z oddali kobiety,

która ją wychowała po śmierci rodziców.

- „I wybacz nam nasze winy, jako i my wybaczamy

naszym winowajcom..."

Clay Cantrell powtarzał automatycznie słowa

modlitwy, nie zastanawiając się nad ich znaczeniem.

Nie spuszczał twardego spojrzenia ciemnych oczu

z twarzy Willi, ślepy na bolesny skurcz jej miękkich

warg i otaczającą ją aurę smutku.

Jakby wyczuwając jego wrogość, Willa obróciła

wzrok i ich spojrzenia się skrzyżowały.

Pełen niechęci wyraz ciemnych oczu sprawił, że

słowa modlitwy uwięzły jej w gardle. Raptownie

uciszona, Willa nie mogła oderwać wzroku od jego

przystojnej twarzy o regularnych rysach i męskim

wykroju ust, nie mogła się powstrzymać od ogarnięcia

okiem jego postaci o szerokich barach i wąskich

biodrach. Clay Cantrell miał ciemne włosy i był

ubrany cały na czarno. Stanowił wyniosłą, onieś-

mielającą postać, niemal groźną, i niczym nie przypo-

minał tolerancyjnego, pobłażliwego starszego brata

jej najbliższej przyjaciółki, jakiego znała przed paroma

laty.

- Amen.

Pastor zakończył Modlitwę Pańską, po czym

zapoczątkował zbiorową recytację hymnu, który Willa

rozpoznała jako jeden z ulubionych hymnów cioci

Tess. Zmusiwszy się do oderwania wzroku od Claya

i skupieniu go na cioci, Willa formowała niemo

ustami słowa hymnu, z piersią nagle zbyt ciężką od

bólu, by je wypowiadać głośno.

Przyjazd na pogrzeb okazał się pomyłką. Przekonał

ją o tym wrogi wyraz twarzy Claya Cantrella.

W chwili kiedy pastor przystąpił do wygłoszenia

końcowych uwag o osobie zmarłego Calvina Hardinga,

ciocia Tess odwróciła głowę i rozejrzała się zbolałym

wzrokiem po zebranych. Nie przygotowana na to

Willa nie usunęła się w tych pierwszych paru sekun-

dach. A potem było już za późno.

Spojrzenie Tess Harding spotkało się ze spojrzeniem

Willi i w zaskoczeniu żadna z nich przez chwilę nie

zareagowała. Po czym, jakby raptem przestały do niej

docierać słowa końcowej przemowy, Tess niepewnie

się podniosła. Po zgromadzeniu przeszedł szmer, kiedy

położyła na krześle torebkę. Pastor się zawahał,

a następnie spiesznie dokończył zdanie, z wyrazem

troski na twarzy. Tess zaczęła się oddalać od zgroma-

dzonych. Paige również wstała z krzesła, wyraźnie

zdumiona zachowaniem matki.

Willa skamieniała, sparaliżowana obawą, kiedy

ciocia skierowała się bez uśmiechu w jej stronę.

Wszyscy obrócili się teraz, żeby zobaczyć, czemu czy

CZARNA OWCA

komu Tess przygląda się z takim przejęciem.

Wszelki ruch i dźwięk zamarł, gdy rozpoznano

Willę.

Willa musiała zebrać wszystkie siły, żeby pozostać

na miejscu. Nerwy miała napięte do ostatnich granic,

niepewna, czy ciocia ją przygarnie, czy odepchnie.

Z przeraźliwym uczuciem, że w ogóle nie zna kobiety

zmierzającej ku niej z taką determinacją, przygoto-

wywała się na pewne odepchnięcie.

Poważna twarz cioci Tess się rozluźniła. Nadzieja

wezbrała w sercu Willi, gdy na wargach Tess wykwitł

blady uśmiech. Willa ruszyła, by ująć wyciągnięte

dłonie cioci, gdy ta nagle się zatrzymała, zachwiała

i osunęła na trawę.

W ciągu pierwszych sekund nie podbiegł do niej

nikt prócz Willi, tak jakby nikt nie wierzył własnym

oczom. Kiedy klęknąwszy szukała pulsu cioci, jak

z oddali doszedł Willę pisk jej ciotecznej siostry.

Ogarnęła ją panika, kiedy nic nie wyczuła. I zaraz

powstał chaos.

- Niech ktoś przyniesie moją torbę lekarską!

Doktor Elliot podszedł i przykucnął, żeby delikatnie

obrócić Tess na wznak. Pastor przysunął się i podniósł

Willę z kolan. Przyglądała się bezradnie, jak doktor

szuka pulsu, i doznała niezmiernej ulgi, gdy go znalazł.

Ktoś podprowadzał już z głównej alei jego samochód

kombi, ktoś drugi nadbiegał z jego torbą lekarską. Po

chwili doktor to osłuchiwał pierś Tess stetoskopem,

to wydawał polecenia^ Willę poderwało piskliwe

kobiece oskarżenie:

- To twoja wina!

Willa obróciła osłupiałe spojrzenie na swoją siostrę

cioteczną.

- Po coś tu w ogóle przyjechała? - nacierała Paige.

- Boże, jeśli ona umrze...

Przy boku Paige wyrósł momentalnie Clay Cantrell,

który ją objął uspokajająco ramieniem.

- Jeśli ona umrze... - powtórzyła płaczliwie Paige.

Niezdolna wypowiedzieć groźby, obróciła twarz

i ukryła ją na piersi Claya. Jej wiotkim ciałem

wstrząsnął rozdzierający szloch, skłaniając Claya do

tym ciaśniejszego utulenia jej w ramionach.

Nad jej doskonale ufryzowaną głową świdrowały

Willę ciemne oczy Claya. Rozejrzał się po gromadzie

przybyłych na pogrzeb sąsiadów - ranczerów i ludzi

z miasteczka. Ich twarze wyrażały to samo współczucie

dla Paige i bezwzględne potępienie Willi.

- Myślę, że nic tu po tobie - powiedział groźnie.

Willa musiała się usunąć, żeby zrobić miejsce dwóm

mężczyznom z noszami.

- Willo!

W głosie Claya brzmiała przejmująca dreszczem

groźba. Ważąc się na zwłokę, Willa odwróciła oczy

od jego ostrzegawczego spojrzenia.

- Czy będzie żyła? - zapytała doktora.

- Nie wiem - odparł szorstko doktor i odwrócił się

patrząc, jak mężczyźni wsuwają nosze na tył jego

samochodu. Odprawił Willę krótkim kiwnięciem głowy,

po czym zwrócił się troskliwie do jej siostry ciotecznej:

- Pojedziesz z nami, Paige?

Willa się cofnęła, a doktor Elliot zaprosił Paige na

przednie siedzenie obok kierowcy. Sam się usadowił

z tyłu koło pacjentki i wielki pojazd ruszył do

miasteczka.

Willa, chcąc jechać za nimi, udała się w miejsce,

gdzie nieprawidłowo zaparkowała auto. Dochodziła

do niego, gdy usłyszała za sobą energiczne kroki.

Czując instynktownie, kto za nią idzie, spróbowała

przyśpieszyć, lecz palce o stalowym uścisku chwyciły

ją za ramię i zdecydowanym ruchem obróciły do tyłu.

Podniosła w popłochu zielone oczy i spotkała

natarczywy wzrok Claya.

- Co ty tu, u diabła, robisz?

CZARNA OWCA

Spróbowała się bezskutecznie oswobodzić.

- Przyjechałam oddać ostatnią posługę - odparła

głosem, w którym zabrzmiała nuta zuchwalstwa.

Rozgniewało go to. Puścił jej ramię, świadom, że

w porywie wrogich uczuć, jakie w nim budzi Willa,

może jej zrobić krzywdę.

- Jest już po pogrzebie, więc możesz wracać.

- Jadę do szpitala - powiedziała prostując smukłe

ciało w przypływie buntu.

- Nikt cię o to nie prosi.

Clay poczuł, jak coś w nim mięknie na widok bólu,

który przemknął po jej twarzy, nim go zdołała ukryć.

Teraz, kiedy dojrzał to coś przejmującego w jej oczach,

stało się dla Claya oczywiste, że Willa wiele przecier-

piała przez minione lata.

Jednakże ból i cierpienie nie były tym, co chciał

w niej widzieć, co chciał przyjąć do wiadomości.

Postępowanie tej dziewczyny kosztowało jego siostrę

życie i prędzej go diabli wezmą, niż sobie pozwoli na

współczucie dla niej.

- Wracaj tam, skąd przyjechałaś. Nikt cię tu nie

potrzebuje. - Ostrością głosu pokrył odruch współ-

czucia, który nim na chwilę owładnął.

- Chcę wiedzieć, jak się czuje ciocia Tess.

- Dość już narobiłaś zła.

Zaparło jej dech, gdy sens słów Claya uderzył

ją jak cios w pierś. Więc obwinia ją i o to! Poraziła

ją ta świadomość, lecz jakoś zdołała opanować

ból i wytrzymać jego oskarżycielskie spojrzenie.

Wydawało jej się teraz niewiarygodne, że miłość

tego człowieka do siostry rozciągała się kiedyś

i na nią.

Odwróciła się i przeszła ostatnie parę kroków

dzielące ją od auta. Wyciągała rękę do klamki, kiedy

Clay sięgnął z tyłu i otworzył jej drzwiczki.

- Nie jedź do szpitala, Willo. Zirytujesz tylko

wszystkich i obudzisz na nowo wspomnienia prze-

szłości.

- Może wskazane by było wreszcie je obudzić

- rzuciła mu spokojne wyzwanie.

- Tess jest bardzo chora. Jeśli chcesz wziąć na

swoje sumienie jeszcze jedną śmierć, to jedź - rzucił.

Twarz Willi zrobiła się biała jak kreda. Bez słowa

wsiadła do auta. Odjeżdżając spojrzała po - raz ostatni

w lusterku na wysokiego mężczyznę w czerni, który

ją odprowadzał wzrokiem.

Willa wyszła z toalety na stacji benzynowej,

przebrana z sukienki, pończoch i pantofli na wysokim

obcasie we flanelową koszulę, dżinsy i znoszone buty

kowbojskie. Rozpuszczone jasnoblond włosy opadały

jej teraz luźno na ramiona.

Skierowała się prosto do auta, przepuszczając

ostatnią okazję, żeby coś przegryźć obok w przydrożnej

restauracji, gdzie się zatrzymywali kierowcy ciężarówek.

Nie chciała pokazywać ludziom zapłakanej twarzy,

czerwonych zapuchniętych powiek i wielkich sińców

pod oczami. Skromne kosmetyki, jakie nosiła w toreb-

ce, pokryły częściowo ślady łez, lecz nie na tyle, żeby

mogła się czuć swobodnie w lokalu publicznym.

Szybko wrzuciła zdjęte ubranie do małej walizeczki

w bagażniku. Obok, jak na urągowisko, stała większa

walizka, w którą zapakowała tyle rzeczy, żeby ich

starczyło na tydzień. Pakowała je z taką nadzieją

w sercu. Teraz wiedziała, że nadzieja była płonna.

Nawet gdyby znalazła sposób, żeby zerwać zasłonę

okrutnych kłamstw okrywających przeszłość, nie

mogłaby tego uczynić bez wystawienia na szwank

zdrowia cioci Tess. Sądząc po wrogości, jaką wszyscy

jej okazywali na pogrzebie, nikt by jej teraz nie dał

więcej wiary niż wówczas. Uświadomienie sobie tego

przybiło ją do reszty.

CZARNA OWCA

Ostatecznie zrezygnowała z jazdy do szpitala

w obawie, że Clay może mieć racje. Nie zniosłaby

tego, gdyby drugie życie obciążyło jej sumienie.

Dostateczne brzemię stanowiła śmierć najlepszej

przyjaciółki, kiedy obie miały po siedemnaście lat.

Zatrzasnęła bagażnik, gdy tylko odżyły dawne

wspomnienia. Na jawie nauczyła się je odpychać, nie

pozwalać im całkowicie wypływać na powierzchnię.

Często jednak nękały ją w snach.

Nowy samochód zapalił jak zwykle od razu i Willa

ruszyła na autostradę, podejmując długą drogę do

domu. Ujechała dotąd wszystkiego osiemdziesiąt

kilometrów od Cascade. Osiemdziesiąt kilometrów

od prawdziwego domu, przemknęło jej przez głowę.

Od trzech lat jej faktycznym domem było małe

ranczo nieco na północny wschód od Colorado

Springs w Colorado, trzysta kilometrów od Cascade

w Wyomingu. Skromne ranczo, na którym wraz

ze swoją wspólniczką, Ivy Dayton, hodowała konie

kowbojskie, stanowiło w połowie jej własność. Willa

prowadziła ranczo i ujeżdżała konie, Ivy zaś za-

jmowała się hodowlą i jeździła na targi końskie.

Willa zainwestowała w swoją połówkę rancza lwią

część pieniędzy odziedziczonych po rodzicach. Jak

dotąd przedsięwzięcie okazywało się nader docho-

dowe, choć wymagało od niej długich godzin wy-

tężonej pracy, ale tego Willa właśnie potrzebowała.

Aż Ivy dała jej znać z wystawy końskiej w Wy-

omingu, że przeczytała nekrolog Calvina Hardinga.

Willa od razu zdecydowała, że musi zdążyć chociaż

na część pogrzebu.

To właśnie wujek Cal wypowiedział Willi dom, gdy

tylko ukończyła osiemnaście lat, i zakazał jej kiedykol-

wiek wracać. Ciocia Tess błagała go ze łzami w oczach,

żeby zmienił zdanie, ale w końcu uległa jego dyktatowi.

Od tej chwili Willa była zdana na własne siły.

I to właśnie ówczesny opór cioci Tess przeciw

wyrzuceniu jej z domu natchnął Willę szaloną nadzieją,

że teraz, gdy wujek nie żyje, mogłaby znowu zapano-

wać między nią a ciocią zgoda. Jak się okazuje,

płonną nadzieją.

Przy następnym wjeździe na autostradę z pobocza

zjechał wóz policyjny i włączył się w ruch o parę aut

za nią. Willa rzuciła odruchowo okiem na szybkoś-

ciomierz i jechała dalej, upewniwszy się, że nie

przekroczyła dozwolonej szybkości.

Usłyszawszy w chwilę potem syrenę, spojrzała

w lusterko i stwierdziła, że wóz patrolowy jedzie za

nią błyskając czerwonymi światłami. Zjechała na

pobocze, gdy tylko mogła to bezpiecznie zrobić,

pewna, że policjant ją wyprzedzi, gdyż nie naruszyła

żadnych przepisów. Ku jej zdumieniu policjant

zatrzymał się, po czym wysiadł i ruszył w jej kierunku.

Bolesny skurcz ścisnął jej żołądek na wspomnienie

poprzedniego razu, gdy miała do czynienia z przed-

stawicielami prawa. Nigdy tego nie zapomni. Do dziś

dnia drżała na widok policjantów, unikała ściągania

na siebie ich uwagi, bała się, że znowu nie będą

chcieli wierzyć jej słowom, poddadzą ją nowemu

koszmarnemu przesłuchaniu.

Gdy policjant zrównał się z jej autem, odkręciła

pośpiesznie okienko.

- Dobry wieczór, panienko. Czy to pani jest Willą

Ross?

Chociaż policjant był uosobieniem uprzejmości

i szacunku, Willę przebiegł ostry dreszcz niepokoju.

Kiwnęła głową.

- Przykro mi, proszę pani, ale wzywają panią

z powrotem do Cascade z powodu jakiegoś kryzysu

rodzinnego. Polecono mi panią odnaleźć i udzielić

pani eskorty, żeby pani dojechała jak najszybciej na

miejsce.

Fox Susan - Czarna owca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: