Spr.nr 10.doc

(70 KB) Pobierz

Sprawozdanie nr 10

Oznaczanie chlorków metodą Mohra.

Metoda Mohra polega na bezpośrednim miareczkowaniu obojętnego roztworu zawierającego jony Cl-, mianowanym roztworem azotanu ( V ) srebra w obecności chromianu ( VI ) potasu jako wskaźnika. Po całkowitym wytrąceniu jonów Cl-, jony Ag+ reagują z chromianem ( VI ) potasu ( wskaźnik ), wtedy zabarwienie zmienia się z żółtego na czerwonobrunatne, co wskazuje końcowy punkt miareczkowania. Metodą Mohra oznaczać można chlorki w roztworach o pH 6,5-10,5. Jeśli roztwór wyjściowy jest kwaśny, to zobojętnia się go najpierw wodorotlenkiem sodu wobec fenoloftaleiny, następnie dodaje się rozcieńczonego roztworu kwasu octowego do odbarwienia wskaźnika.

1. Celem doświadczenia jest oznaczenie zawartości jonów chloru w badanej próbie.

2. Korzystałam z pipety, kolby stożkowej, biurety oraz z chromianu ( VI ) potasu ( K2CrO4 ), azotanu ( V ) srebra ( AgNO3 ) o stężeniu 0,0194 mol/dm3, badanej próby.

Do kolby stożkowej odmierzyłam 10 cm3 badanej próby. Dodałam 1 cm3 chromianu (VI) potasu ( K2CrO4 ) i miareczkowałam mianowanym roztworem azotanu ( V ) potasu ( AgNO3 ).

WYNIKI:

I próba:

V = 4,2 cm3

II próba:

V = 4,3 cm3

Przyjmuję wynik średni:

V=4,25 cm3

OBLICZENIA:

Dane: Szukane:

Reakcja: Ag+ + Cl- ® AgCl¯

1 mol jonów Ag+ reaguje z 1 molem jonów Cl-

n moli jonów Ag+ reaguje z n molami jonów Cl-

n moli jonów Ag+ =×

n moli jonów Cl- =

1 mol jonów Ag+ = 1 mol jonów Cl-

× =

Wnioski:

Zawartość chlorków w 1dm3 badanej próby wynosi 0,003 g.

Oznaczanie chlorków metodą Volharda.

W metodzie Volharda wytrąca się chlorki wprowadzając nadmiar mianowanego roztworu azotanu srebra. Niezwiązane jony srebra odmiareczkowuje się mianowanym roztworem tiocyjanianu amonu. Wskaźnikiem są jony żelaza ( III ) pochodzące z zakwaszonego roztworu siarczanu ( VI ) amonu i żelaza ( III ) [ o tradycyjnej nazwie ałunu żelazowo-amonowego Fe(NH4)× (SO4)2× nH2O ]. W tej metodzie miareczkowany roztwór znajduje się w zetknięciu z dwoma osadami AgCl i AgSCN. Po odmiareczkowaniu AgNO3 tiocyjanianem nadmiar NH4SCN zaczyna się odbarwiać. W celu zapobieżenia tej reakcji do badanego roztworu dodaje się chloroformu, który silnie adsorbuje się na powierzchni cząsteczek osadu AgCl. Ponadto chloroform nie rozpuszcza się w wodzie i izoluje cząsteczki osadu od roztworu.

1. Celem doświadczenia jest oznaczenie zawartości jonów chloru w badanej próbie.

2. Korzystałam z pipety, kolby stożkowej ze szlifem i korkiem, biurety oraz z azotanu (V) srebra (AgNO3) o stężeniu 0,0194 mol/dm3, tiocyjanianu amonu ( NH4SCN ) o stężeniu 0,0204 mol/dm3, kwasu azotowego (V) o stężeniu 1 mol/dm3, chloroformu, ałunu żelazowo-amonowego Fe(NH4)× (SO4)2× nH2O i badanej próby.

Odmierzyłam pipetą 10 cm3 badanej próby i przeniosłam do kolby stożkowej. Następnie dodałam 5 cm3 kwasu azotowego ( V ) o stężeniu 1 mol/dm3, 40 cm3 azotanu (V) srebra ( AgNO3 ) o stężeniu 0,0194 mol/dm3 oraz 3 cm3 chloroformu i 1 cm3 ałunu żelazowo-amonowego Fe(NH4)× (SO4)2× nH2O. Kolbę zamknęłam korkiem i wstrząsnęłam jej zawartość. Tak przygotowany roztwór miareczkowałam mianowanym roztworem tiocyjanianu amonu ( NH4SCN ) o stężeniu 0,0204 mol/dm3 aż do pojawienia się czerwonego zabarwienia.