Intronizacja - Zdaniem kapłana.pdf - ! Intronizacja Jezusa Chrystusa Króla Polski - q1q11

Intronizacja Jezusa Chrystusa na Króla Polski

czwartek, 29 kwietnia 2010 00:35

INTRONIZACJA – szansa dla Polski

ks. Tadeusz Kiersztyn

W grudniu 2006 roku na naszych oczach, w debatach telewizyjnych, w radiu i w prasie

rozegrał się prawdziwy dramat – sąd nad Panem Jezusem, czy Parlament może Go ogłosić

Królem Polski, czy nie? Adwokaci diabła starali się storpedować projekt uchwały o nadanie

Panu Jezusowi tytułu – Jezus Król Polski, zgłoszony przez 46 posłów z LPR, PiS, PSL

i jednego posła niezrzeszonego, miotając zarzuty, obelgi, a nawet argumenty "teologiczne"…

Tej grupie osób przewodzili Wojciech Olejniczak i Joanna Senyszyn, Marek Zając, Marcin

Przeciszewski, Jarosław Gowin, Tomasz Terlikowski, Przemysław Gosiewski, Janusz

Kochanowicz i wielu innych polityków, dziennikarzy i uczonych. W sukurs pośpieszyli im

liberalni biskupi, szermując argumentami zrodzonymi na glebie modernizmu, że Pan Jezus

jest Królem w niebie, a jeśli schodzi na ziemię to tylko po to, by panować nad ludzkim

sercem, zadawalając się w pełni ta maleńką cząstką ludzkiej rzeczywistości. Tym głosem

pełnym oburzenia na inicjatywę katolickich posłów nadania Panu Jezusowi tytułu Jezus Król

Polski przemawiali w mediach biskupi: Tadeusz Gocłowski, Tadeusz Pieronek, Leszek

Sławoj-Głódź, Józef Życiński. Wtórowali im księża, którzy już zrobili lub dopiero robią

karierę w światłach jupiterów: Bock, Kazimierz Sowa, Indrzejczyk, Oszajca i kilku inncych.

Wśród świeckich i duchownych powstali jednak obrońcy Jezusa Króla Polski, kórym

w mediach przewodniczył Artur Górski oraz legendarny kapelan Solidarności, przyjaciel S.B.

Jerzego Popiełuszki, ks. Stanisław Małkowski. Tym samym głosem przemawiali Artur

Zawisza i Antoni Macierewicz. By dopełnić obrazu zgrozy tej sceny sądu nad Jezusem

Królem Polski, należy wspomnieć i o tych, którzy milczeli, udając postronnych. Niestety do

nich w pierwszym rzędzie zaliczyć trzeba Radio Maryja, TV Trwam i Nasz Dziennik. Ten

spór o tytuł Jezusa Króla Polski poprzedza batalię o ogólną Intronizację Jego Osoby

w naszym Narodzie. Batalia o Intronizację, jak z powyższego widać, może przybrać jeszcze

bardziej dramatyczny wymiar i dlatego spróbuję dzieciom wiernym Bogu i Ojczyźnie ukazać

przyczyny tego stanu rzeczy, a także wyjaśnić, co należy rozumieć przez termin Intronizacja,

czym jest Akt Intronizacyjny i o co w nim chodzi. W końcu ukażę dlaczego do Aktu

Intronizacji zostaliśmy przez Boga jako Naród wezwani i dlaczego od dokonania tego aktu

uzależnia Pan Bóg nasze ocalenie.

Trudności z właściwym rozumieniem Intronizacji

Właściwe rozumienie Intronizacji jako aktu religijnego, nie jest łatwe, gdyż pod tym hasłem

pojawiło się w przeszłości wiele różnych praktyk oraz złączono z nim różne treści. Wszystko

to sprawiło, że wokół Intronizacji panuje spory zamęt pojęciowy. Powszechnie utożsamia się

Intronizację Jezusa Króla z Aktem poświęcenia się Jego Sercu lub dokonuje się Intronizacji

Najświętszego Serca Jezusa, co z punktu teologicznego i Objawienia Bożego jest absolutnie

nie do przyjęcia. To pomieszanie znaczeń i pojęć następowało stopniowo pod koniec XIX w.

i na początku XX w., i dotrwało do chwili obecnej. Od razu należy stwierdzić, że Kult Serca

Jezusa od Intronizacji Jezusa Króla różni się co do istoty tak, jak Uroczystość Najświętszego

Serca różni się od Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata. Kult Serca Jezusa,

przekazany Kościołowi przez św. Małgorzatę Marię Alacoque (1647-1690), nie wspomina

i nie zawiera żadnych odniesień do Intronizacji (por. encyklikę Piusa XII o Kulcie Serca

Jezusowego – Haurietis Aquas ). Jest on ściśle złączony z Kultem Eucharystii i polega

na wezwaniu do odwzajemnienia miłości Bogu poprzez osobiste lub zbiorowe poświęcenie

się Najświętszemu Sercu Jezusa. Kult Serca Jezusa odnosi się ponadto do części Ciała Jezusa,

choć najchwalebniejszej, jak stwierdza to papież Pius XII we wspomnianej encyklice, a Serce

w tym znaczeniu jest znakiem (symbolem) miłości Trójcy Św. do człowieka. Natomiast Akt

Intronizacyjny odnosi się do Kultu Jezusa Króla i stanowi samą istotę Objawienia, gdyż Bóg

od początku objawia się w Starym i Nowym Testamencie jako Król. Intronizujemy zatem nie

część Ciała, ale całą Osobę. Wobec Boga, objawiającego się jako Króla całego stworzenia,

Intronizacja jest aktem wiary, wyrażonym indywidualnie lub zbiorowo, który pociąga

obowiązek uznania w życiu osobistym lub narodowym królowania Jezusa, a zatem obejmuje

całą działalność religijną Kościoła, jak również cały porządek świecki państwa (por.

encyklika Piusa XI o ustanowieniu Święta Chrystusa Króla Wszechświata – Quas primas ). Z

tych już kilku rozróżnień wynika jasno, jak bardzo mylną i nieuzasadnioną jest praktyka

Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. W zamysłach Bożych Kult Serca Jezusa był

ostatnią szansą dana ludzkości, by zachowała z Bogiem swe więzy miłości zgodnie

z pierwszym przykazaniem. Ta cząstka Kościoła katolickiego, która żywiła się Kultem Serca

Jezusa (zwłaszcza w XVIII i XIX wieku), najlepiej została przygotowana do obrony

cywilizacji chrześcijańskiej i Królestwa Bożego w narodach ochrzczonych, przed rodzącymi

się w dobie oświecenia ideologiami i instytucjami, jawnie dążącymi do obalenia i wymazania

ze świadomości ludzkiej dogmatów wiary. Fala buntu lucyferycznego, jaka przetoczyła się

przez cały świat od Rewolucji Francuskiej po II. wojnę światową (i do dziś narasta), jest

nienawistnym buntem przeciw Bogu i Jego panowaniu, które uwidacznia się w Jezusie Królu.

W tej sytuacji osoby uformowane przez Kult Serca Jezusa były może jedyną siłą zdolną

oprzeć się wrogiej propagandzie i na tyle kochającą Boga, by stanąć do heroicznej walki

w obronie Jego Królestwa, aż do złożenia ofiary ze swego życia. Wystarczy wspomnieć

o bohaterskiej Wandei, o ludzie wieśniaczym, który pod sztandarami Najświętszego Serca

Jezusa ruszył w obronie wiary do nierównej walki z odczłowieczonymi hordami wojsk

Rewolucji Francuskiej lub o meksykańskich cristeros, którzy w latach dwudziestych XX w.

chwycili za broń w obronie Królestwa Bożego przed anty-porządkiem zaprowadzanym przez

masoński rząd Meksyku. Cristeros umierali z okrzykiem: Niech żyje Chrystus Król! Trzeba

bardzo kochać Boga, by nie troszczyć się o własne życie i o doczesny sukces, a o Królestwo

Boże. Tej miłości uczyli się ludzie przez praktyki Kultu Serca Jezusa. Dlatego w czasie, gdy

zdradzały Chrystusa miliony ludzi ochrzczonych, przechodząc do obozu wroga, w czcicielach

Serca Jezusa papieże XIX i pierwszej połowy XX wieku widzieli obrońców Królestwa

Bożego, co mylnie interpretuje się jakoby papieże utożsamiali królowanie Jezusa z Kultem

Jego Serca. W 1925 roku papież Pius XI, aby ukazać najważniejsza prawdę o Jezusie Synu

Bożym, prawdę tak starą jak chrześcijaństwo, a zapowiedzianą przez proroków Starego

Testamentu, ustanawia Święto Chrystusa Króla. Niezamierzonym skutkiem tych obronnych

działań Kościoła było zlanie się w mentalności rzesz wiernych Kultu Serca Jezusa i prawdy

o królowaniu Jezusa nad narodami świata w jedną treść. I choć czym innym jest Kult Serca

Jezusa, i czym innym jest Intronizacja, czyli uznanie Jezusa swym Królem przez jednostkę

lub naród, z czasem coraz bardziej upowszechniała się zbitka pojęciowa Intronizacja

Najświętszego Serca Jezusa teologicznie całkowicie nieuzasadniona. Wiadomym jest, że

żaden papież nie użył terminu Intronizacja Serca Jezusa i nigdy nie złączył w jedno tych

dwóch oddzielnych kultów. Wiadomym jest też, że termin Intronizacja Serca Jezusa

"wynalazł" o. Mateo propagujący na początku XX w., głównie w krajach Ameryki Łacińskiej,

w ramach Kultu Serca Jezusa, Dzieło Osobistego Poświęcenia się Rodzin Sercu Jezusa, ale

nazywając je Dziełem Intronizacji Serca Jezusa. Dla o. Mateo ta zmiana nazwy oznaczała, że

rodziny poświęcające się Sercu Jezusa intronizują, to znaczy zawieszają w swym mieszkaniu

na honorowym miejscu obraz Serca Jezusa, by go otoczyć czcią i miłością. Przez

wprowadzenie słowa intronizacja o. Mateo chciał podkreślić wagę aktu zawieszenia obrazu,

że odtąd w danej rodzinie panuje miłość Serca Jezusa. To wprowadzenie słowa intronizacja

do praktyki poświęcenia się Najświętszemu Serca Jezusa, w pobożności ludowej formowanej

przez kaznodziejów, z czasem zaczęło nabierać nowego znaczenia, niestety zacierając różnicę

pomiędzy Intronizacją Jezusa Króla jako Osoby, a poświęceniem się Jego Sercu. Stąd

powstało pomieszanie kultów i ich treści, które w zamyśle Bożym są odrębne. Ponieważ Kult

Serca Jezusa i Akt Intronizacji dotyczy tej samej Osoby, mogą występować razem, lecz nie

należy ich z sobą utożsamiać, to znaczy nie można sprowadzać Aktu Intronizacji Jezusa Króla

do praktyki Kultu Jego Serca i nie można, dokonując Aktu Intronizacji, intronizować Jego

Najświętsze Serce. Intronizacja Najświętszego Serca Jezusa jest zatem poważnym błędem

doktrynalnym, gdyż intronizując symbol Miłości, jakim jest Najświętsze Serce Jezusa, nadaje

mu się cechy osobowe, a tym samym pomniejsza się rangę Intronizacji Jezusa Króla jako

Osoby i zaciemnia się prawdę dogmatyczną o Nim. Ponadto Intronizacja Serca Jezusa, nie

znajdując uzasadnienia ani w Kulcie Serca Jezusa ani w Objawieniu, jawi się jako niejasna

forma pobożności ludowej.

Intronizacja Jezusa Króla znakiem sprzeciwu

Chociaż, jak to poniżej wykażę, korzenie Intronizacji Jezusa Króla sięgają początków

stworzenia i akt ten znajduje uzasadnienie w całym Objawieniu, to jednak zechciał Pan Bóg

posłużyć się S.B. Rozalią Celakówną, by skierować do Polski i do wszystkich narodów

żądanie dokonania przez nie w obecnym czasie Intronizacji Jezusa Króla (w dalszej części

artykułu zostanie wytłumaczone dlaczego akurat właśnie teraz sprawa Intronizacji Jezusa

Króla jest sprawą najważniejszą i jedynym środkiem naszego ocalenia). Jednakże Rozalia nie

posługuje się precyzyjnym językiem teologicznym i często nie jest w stanie właściwie

zwerbalizować treści otrzymywanych przesłań. Stąd także u niej występuje charakterystyczne

dla tego okresu czasu pomieszanie pojęć; zamiennie używa Intronizacji Serca Jezusa oraz

Intronizacji Jezusa Króla. Dlatego potrzebne jest gruntowne studium naukowe nad jej

tekstami, by odsłonić istotę zleconej jej misji od naleciałości mentalnościowych, kulturowych

i dewocyjnych czasu, w którym żyła. Tymczasem osoby angażujące się w działania na rzecz

Intronizacji i powołujące się na posłannictwo Rozalii nie mają ani dostępu do materiałów

źródłowych, ani odpowiednich kwalifikacji, co nieuchronnie prowadzi do nielogicznych

konkluzji, np. wzywa się wiernych do Intronizacji Serca Jezusa, a zarazem Jezusa ogłasza się

Królem. Temat powyższy będzie szczegółowo rozważany na kolejnych spotkaniach

formacyjnych Polskich Róż. Dodatkowe źródło zamieszania wokół Intronizacji powstaje stąd,

że w Kościele propaguje się intronizację Pisma Świętego, paschału, obrazu Jezusa

Miłosiernego, relikwii św. Andrzeja Apostoła (intronizacja dokonana przez kard. Józefa

Glempa), Krzyża, obrazu św. Józefa w rodzinach, a nawet czcigodnych ss. Karmelitanek,

relatywizując w ten sposób istotę Intronizacji i jeszcze bardziej w świadomości wiernych

zaciemniając właściwe jej znaczenie. Wiele do myślenia daje fakt, że w tym szerokim nurcie

intronizowania wszystkiego i wszystkich nie ma jedynie miejsca na Intronizację Chrystusa

Króla. Te działania są celowe, promowane przez liberalnych teologów, strzegących zasady

demokratyzmu także w Kościele i dialogu z judaizmem, z czym kłóci się królowanie

absolutne i wszechogarniające jedynego Króla ludzkości. Ulegając tym wpływom, wielu ludzi

należących do Kościoła twierdzi, że nie należy dokonywać Intronizacji argumentując, że Pan

Jezus nie wybrał tronu, lecz krzyż i nie wybrał korony chwały, lecz koronę z cierni. Ludzie ci

chętnie widzą Jezusa Króla jedynie na krzyżu i z koroną cierniową na głowie, zapominając

o Jego zmartwychwstaniu i o Jego wstąpieniu na tron po prawicy Boga Ojca. Nie mniej

przewrotne, bo sprzeczne z Objawieniem i Tradycją, jest przypisywanie intencji czysto

politycznych dążeniom o uznanie przez Intronizację Jezusa Królem Polski; w podtekście

wyraża się przekonanie o wykorzystywaniu Intronizacji dla osobistych korzyści polityków

i ich partii. Na tej podstawie z góry wykreśla się Intronizację Jezusa Króla z kalendarza

wydarzeń religijnych. Wielu księży proboszczów wzbrania się przed przeprowadzeniem

w swej parafii Intronizacji Jezusa Króla, gdyż błędnie uważa, że chodzi o zaprowadzenie

w ich kościele parafialnym jeszcze jednego nabożeństwa. Ponieważ różnych nabożeństw, już

istniejących, jest sporo (Nabożeństwo Pierwszych Piątków, Pierwszych Sobót, Nabożeństwa

Maryjne, do Bożego Miłosierdzia, do Michała Archanioła itd.), pytają się: Po co dodawać

nowe? Otóż Akt Intronizacyjny nie jest nowym nabożeństwem, ani w ogóle nabożeństwem,

ale jednorazowym, formalnie wyrażonym aktem wiary, w to, że Jezus jest Mesjaszem-

Królem, przez którego, w którym i dla którego wszystko istnieje. On jest jedynym władcą

świata, którego panowanie nad sobą każdy ma uznać, ale tez może się przeciw Niemu

zbuntować, tak jak przeciw Bogu zbuntował się Lucyfer i część wojska niebieskiego. Akt

Intronizacyjny de facto osądza księży i świeckich i cały Kościół – czy są wierni Bogu? Po co

ten Akt dokonywać wyjaśniają słowa Piusa XI zawarte w encyklice Miserentissimus

Redemptor : Gdy wszyscy wierni powszechnie zrozumieją, że muszą walczyć odważnie i bez

ustanku pod sztandarami Chrystusa Króla, będą się starać z gorliwością apostolską, by

przyprowadzić do Boga niewierzących i buntowników, i będą się starać, by prawa samego

Boga były nienaruszone . Walka z lucyferycznymi zastępami spod znaku "kielni i gwiazdy",

z burzycielami panowania Jezusa Króla nad narodami ochrzczonymi, rozpoczęta w XVIII

wieku, trwa do dziś. Ponieważ ta walka trwa, trzeba wyznać wiarę św. Piotra: Ty jesteś Król,

Syn Boga Żywego (Mt 16,16) i wiarę św. Pawła: Trzeba, ażeby On królował (1 Kor 15,25) .

Mocą tej wiary należy dokonać Aktu Intronizacji Jezusa Króla Polski, by nadszedł wreszcie

upragniony dzień, w którym poszczególne narody i cała ludzkość uzna Jezusa jako swego

Króla. Wielokrotnie Pan Jezus oświadczył S.B. Rozalii Celakównie, że tylko w tym jest

ratunek i ocalenie dla skołatanej i spętanej złem ludzkości. Trzeba jednak uwierzyć

w posłannictwo S.B. Rozalii Celakówny, że Akt Intronizacji Jezusa Króla jest dziś żądany od

nas przez Boga i że tych, którzy go nie dokonają Bóg potraktuje jak buntowników (por. Łk

19,41nn). Pozostawiając na boku te wyjaśnienia dotyczące Aktu Intronizacji, zastanówmy się,

o co chodzi w Intronizacji żądanej przez Boga.

Tylko swemu Królowi hołd składać będziesz (por. Flp 2, 9-11) Samo pojęcie intronizacja

(wyniesienie na tron) określa ceremonię wyniesienia kogoś do godności królewskiej.

Ceremonia ta zasadniczo składa się z dwóch części: z aktu ustanowienia króla oraz z aktu

oddania się pod jego władzę. W systemach władzy monarchicznej król panował nad

poddanymi w zakresie określonym prawem królewskim lub prawem danego państwa.

Uznanie przez poddanych władcy i jego praw następowało poprzez złożenie mu hołdu.

Ceremonia Intronizacji dotyczy także, i przede wszystkim, Pana Jezusa. Wyznajemy bowiem,

że Jezus jest Królem Wszechświata, a więc Władcą nie tylko wszystkich ludzi i narodów, ale

także Panem (Królem) całego stworzenia. Jego władanie jest absolutne: Dana Mi jest wszelka

władza w niebie i na ziemi (Mt 28,18). Jest więc najwyższym i de facto jedynym Władcą:

Królem królów i Panem panujących (por. Ap 19,16). To panowanie Chrystusa nad

pojedynczymi osobami i nad całymi narodami zostaje proklamowane przez Intronizację.

Jednakże w odniesieniu do Pana Jezusa możemy mówić o Intronizacji w znaczeniu tylko

częściowym. Jezus otrzymał godność królewską od Ojca, Boga Wszechmogącego,

Stworzyciela nieba i ziemi, i człowiek nic tu dodać ani ująć nie jest w stanie, tzn. Jezus jest

Królem niezależnie od woli człowieka. Natomiast od każdego człowieka i od każdego narodu

zależy, czy dobrowolnie uzna królewską godność Chrystusa i czy podporządkuje się Jego

władzy. Tego aktu (częściowej Intronizacji) Pan Bóg domaga się od nas z racji podarowanej

nam wcześniej wolności wyboru (przez Boga nigdy siłą nie pogwałconej). Sam wybór jednak

pociąga za sobą ogromne konsekwencje. Odmowa uznania przez człowieka Jezusa za swego

Króla równa się odrzuceniu człowieka przez Boga (por. Łk 19,27). Dla ludzi jest to

konsekwencja najstraszniejsza. Dokonując zatem Intronizacji Jezusa Chrystusa, nie nadajemy

Mu godności królewskiej, ale wprowadzamy Go jako naszego Króla na monarszy tron,

wystawiony Mu przez jednostkę, jak i zbiorowo przez cały Naród. Jest rzeczą oczywistą, że

gdy nastąpi Intronizacja ogólnopolska, Jezus zostanie ogłoszony Królem Polski. Niestety

trzeba z przykrością stwierdzić, że wielu współczesnych modernistów i liberałów drażni

w najwyższym stopniu sam tytuł: Jezus Król Polski. To ich podejście do Intronizacji

przywołuje dramat sprzed 2 tysięcy lat faryzeuszy i arcykapłanów, którzy owładnięci duchem

nienawiści do Jezusa Króla Izraela, doprowadzili do zagłady własnego narodu. Trzeba ufać,

że tym razem większość osób odpowiedzialnych za decyzje podejmowane w imieniu naszego

Narodu nie dopuści do buntu przeciw swemu Królowi. Tym bardziej trzeba też uważać

na próby zastępowania Intronizacji Jezusa Króla Intronizacją Jego Najświętszego Serca,

bowiem wrogowie Intronizacji, widząc, że nie mogą jej zahamować, usiłują skierować ludzką

gorliwość na temat zastępczy. Następstwem Intronizacji Jezusa na Króla Polski byłaby

bowiem zmiana konstytucji i obowiązujących praw – niezgodnych z przykazaniami Bożymi,

a na państwo nakładałaby obowiązek zaprowadzenia w społeczeństwie sprawiedliwości

ewangelicznej. Natomiast takich konsekwencji Intronizacja Najświętszego Serca Jezusa za

sobą nie pociąga. Nie mniej niebezpieczne są usiłowania niektórych teologów, by tytuł Jezus

Król Polski zastąpić innym tytułem np. Jezus Król Wszechświata, i jeśli już uznać przez

Intronizację Jezusa Królem, to jako Jezusa Króla Wszechświata, a nie jako Jezusa Króla

Polski. Śmieszą te wybiegi, które mają na celu jedynie to, by nie obudzić w Polakach

świadomości, że mają nad sobą Króla, który nimi rządzi. Jezus Król Wszechświata jest

tytułem zbyt ogólnym, by wynikały z niego konkretne relacje i zobowiązania. Te dwie

godności są tak od siebie odległe, jak od tytułu Maryi Królowej Polski odległy jest tytuł

Maryi Królowej Nieba i Ziemi. Jeszcze większym bezsensem jest dokonywanie w imieniu

własnym lub narodu Intronizacji Jezusa Króla Wszechświata. Jest to wchodzenie

w kompetencje Boga i powtarzanie czegoś niepowtarzalnego, gdyż Intronizacji Jezusa

na Króla Wszechświata po Jego Wniebowstąpieniu dokonał Bóg Ojciec i to raz na zawsze

(por. Ap 5). Z tego względu tylko pycha lub głupota może podpowiadać ludziom, by

dokonywali Intronizacji Jezusa Króla Wszechświata. To co człowiek powinien uczynić

zgodnie z wolą Jedynego Boga, Króla całego stworzenia, to uznać Jego panowanie nad sobą,

nad własnym narodem przez Akt Intronizacji. Wtedy każdy z nas będzie mógł powiedzieć

zgodnie z prawdą, że Jezus jest Jego Królem, a w przypadku dokonanego Aktu Intronizacji

przez nasz Naród, że Jezus jest Królem Polski. Trzeba mieć złą wolę i ślepe serce na działanie

Ducha Świętego, by wyrzekać się błogosławieństwa, łaski i chluby narodowej, płynącej

z tego tytułu. Wystarczy uświadomić sobie, jak cenny dla naszego Narodu jest fakt i płynąca

z niego świadomość, że Maryja jest Królową Polski. Ogłoszenie Jezusa Królem Polski nie

stoi na przeszkodzie, by został uznany przez Litwinów Królem Litwy czy przez Hindusów

Królem Indii. Wręcz przeciwnie, przykład Polski powinien dopomóc innym narodom

w uznaniu Jezusa swym Królem.

Zasadność Aktu Intronizacji

Wezwanie do Intronizacji zasadza się w relacji Boga do człowieka, wyraża najgłębszy sens

Objawienia oraz wynika z faktu bycia chrześcijaninem. Tę triadę znaczeń pokrótce rozwinę.

Bóg w relacji do stworzenia zawsze jest Królem.

Jest to relacja pierwsza i najistotniejsza, bo określa pozycję, powinność i płynące z niej

konsekwencje dotyczące ludzi i aniołów. Nie przeszkadza to, że Bóg jako Król jest zarazem

naszym Stworzycielem, Ojcem, Zbawicielem itd. Jednakże zarówno w chwale nieba, jak i na

ziemi wobec stworzenia jedynie On jest Królem – Tym, który ustanawia prawa, któremu

stworzenie służy, któremu składa hołd (kult) czci, uwielbienia i chwały; jest Tym, który sądzi

żywych i umarłych. Jednym słowem Bóg jako Król rządzi wszystkim, co stworzył. W Piśmie

Intronizacja - Zdaniem kapłana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: