Coulter Catherine - Czar 02 - Czar tropikalnej wyspy.pdf - Regał 032 - kubolina12310

Tytui oryginału: Cafypso Magie

Projekt okładki: Maciej Sadowski

Korekta: Alicja Chylińska

Prolog

Ali rights reserved including the right of reproduction

in wliole or in part in any form.

This edition published by arrangernent with NAL Signet,

a member of Penguin Group (USA) inc.

Haversham House, Richmond, Anglia

marzec 1813 roku

ISBN: 83-89685-33-7

Gdzież, u diabła, była Charlotte?

Lyonel Ashton, szósty hrabia Saint Leven, masze

rował przez mocno zaniedbany ogród w Haversham.

Charlotte tam nie było, tylko jedna służąca starają

ca się znaleźć wystarczająco okazałe wiosenne kwiaty

na bukiet. Hrabia w duchu życzył jej powodzenia.

Łucja, jego cioteczna babka, zasugerowała stajnie.

Westchnął. Łucja nie lubiła Charlotte i ledwie skrywa

ła swoją niechęć do lorda Havershama, którego uwa

żała za źle wychowanego durnia. Całą rodzinę Haver-

shamów traktowała okropnie, pomyślał Lyon. Zasta

nawiał się, dlaczego nalegała, żeby tu dziś przyjechać.

Jej kiepska wymówka o pięknej pogodzie była równie

fałszywa jak noszona przez nią treska. Wreszcie hra

bia skręcił i przeciął podjazd, kierując się do stajni.

Lord Haversham, tak jak i Charlotte, mieli bzika

na punkcie polowania i stajnie nakryte łupkowym da

chem były w o wiele lepszym stanie niż sam dom.

Lyon zajrzał najpierw na nieskazitelnie czysty pa-

dok. Wyglądało na to, że byli tam wszyscy stajenni

i ich pomocnicy, ale nie było Charlotte.

Wydawnictwo „bis"

ul. Lędzka 44a

01-446 Warszawa

tel. (0-22) 877-27-05, 877-40-33

fax (0-22) 837-10-84

bisbis@wydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Druk i oprawa: Białostockie Zakłady Graficzne S,A.

Na koniec hrabia wkroczy! do chłodnej stajni.

Wszystkie konie znajdowały się na zewnątrz, gdzie

z nimi trenowano. Nikogo nie było w pobliżu. Lyon

zmarszczył czoło, ale podszedł do siodłami. Przysta

nął na moment przed zamkniętymi drzwiami.

Charlotte była w środku, słyszał jej głos. Z uśmie

chem na twarzy sięgnął do klamki, po czym nagle cof

nął rękę. Usłyszał także glos mężczyzny; niski, głębo

ki... czuły. A potem głos Charlotte - piskliwy okrzyk.

Lyon poczuł, jak krew pulsuje mu w skroniach.

Jak gdyby był kimś innym, człowiekiem poruszają

cym się we śnie, obserwował swą dłoń sięgającą

po klamkę i naciskającą ją powoli. Drzwi otworzyły

się wolno i bezszelestnie.

Charlotte leżała na plecach, opierając głowę

na hiszpańskim siodle; lord Danvers, ze spodniami

z koźlej skóry spuszczonymi do kolan, znajdował się

między jej szeroko rozłożonymi nogami, pompując

w nią z impetem.

Lyon wszedł do pokoju. Bardzo powoli podniósł

szpicrutę. W tej samej chwili Charlotte zobaczyła go

i krzyknęła.

Zdzielił białe pośladki Moresseya. Dancy ryknął,

gwałtownie wyskakując z Charlotte, a jego twarz by

ła obrazem przerażonego zdumienia i bólu. Lyon

zdzielił go szpicrutą raz jeszcze, po czym odrzuci! ją

na bok. Chwycił Moresseya, szarpnął go do góry

i walną! pięścią w twarz swego byłego przyjaciela.

I jeszcze raz. Moressey walczył, ale bezskutecznie.

Lyon uderzył go znowu i usłyszał trzask kości.

- Przestań! Lyonelu, przestań! Zabijesz go! -

Charlotte opuściła spódnice i rzuciła się ku niemu.

Ciągnąc go za ramię, potrząsała nim i wrzeszczała.

Sen nagle się urwał. Lyon wpatrywał się w pokie

reszowaną twarz Moresseya, który stracił przytom-

ność. Powoli, z rozmysłem, Lyon go puścił i patrzył,

jak ten pada na podłogę ze spodniami u kolan. Dan

cy nie mógł się teraz poszczycić wybujałą męskością.

Lyon by! świadom zapachów unoszących się w sio

dłami: pachniało lnianym siemieniem, skórą i sek

sem. Odwrócił się do swojej narzeczonej. Nienatu

ralnie spokojnym głosem powiedział:

- Mam nadzieję, że odwołasz nasze zaręczyny

w gazetach. Kiedy lord Danvers przyjdzie do siebie,

powiedz mu, że zgłosi się do niego mój sekundant.

- Lyonelu - odparła Charlotte, wyciągając ku nie

mu rękę. - Proszę, to nie to, co...

- Możesz zatrzymać pierścionek zaręczynowy. Po

nieważ jest nowy i nie stanowi dziedzictwa Saint Le-

ven, nie będzie mi potrzebny. - Patrzył, jak łzy zbie

rają się w jej pięknych oczach. - Chyba lepiej by by

ło - powiedział tym samym spokojnym głosem - gdy

byś zajęła się swoim kochankiem. Jak mi się zdaje,

ma ziamany nos.

Odwróci! się i wyszedł z siodłami.

- Lyonelu! Niech cię diabli, wracaj!

Odwrócił się z zimnym i złowrogim wyrazem twarzy.

- Wnioskuję, moja droga Charlotte, że zamierzasz

poślubić lorda Danversa? Będzie cię potrzebował

do opieki, jak sądzę, kiedy już wpakuję mu kulę w ra

mię. Doprawdy, co za szkoda, właściwie uważałem

Dancy'ego za przyjaciela. Co do ciebie, cóż, napraw

dę nie ma o czym więcej mówić.

Jego jedyną trzeźwą myślą, kiedy wracał w stronę

domu, było: „Mój Boże, a gdybyśmy byli już po ślu

bie i zastałbym ją z innym mężczyzną?".

Wcale nie by! zaskoczony widokiem ciotki Łucji

stojącej przy powozie. Popatrzy! na nią.

- Przykro mi, mój chłopcze - powiedziała, delikat

nie dotykając jego rękawa opuszkami palców.

- Czy to byt powód naszej wizyty?

- Tak.

- Pogoda jest wyśmienita, tak jak powiedziałaś.

- Nie będę cię okłamywać, Lyonie. Ulżyło mi, że

odkryłeś prawdę, nim byłoby za późno.

- Skąd wiedziałaś? Wiedziałaś, że ona oszukuje

mnie z Moresseyem?

- Wejdź do powozu. Opowiem ci w drodze po

wrotnej do Londynu.

Ruszył za nią. Jego twarz nie wyrażała żadnych

uczuć. Powóz potoczył się po szerokim podjeździe.

Lyonel nie obejrzał się za siebie.

Rozdział 1

Toczy się między nimi potyczka na języki.

SHAKESPEARE

Cranston House, Londyn, Anglia

maj 1813 roku

Diana Savarol nienawidziła Londynu. Był maj,

a ona się trzęsła, zawsze się trzęsła. Chciała wrócić

do domu, z powrotem na wyspę Savarol w Indiach

Zachodnich, gdzie zawsze było ciepło; niebo zawsze

rozświetlało tam jasne słońce. Spojrzała na Łucję, la

dy Cranston, groźną starszą damę, która miala język

cięty jak brzytwa, i zacisnęła wargi. Diana jak dotąd

nie była całkiem pewna, czy ją lubi. Chociaż Łucja

była niska, wyglądała majestatycznie niczym królowa

ze swoimi białymi jak śnieg włosami upiętymi wyso

ko do góry, i ostrym podbródkiem, zadartym nieco

wyżej niż u zwykłych śmiertelników.

- Nazywaj mnie ciotką Łucją - powiedziała wład

cza dama Dianie po jej przybyciu. - Nie jestem tak

właściwie twoją ciotką, ani nawet cioteczną babką,

ale tak będzie dobrze.

I Diana się do tego dostosowała. Któż by tego nie

zrobił, kiedy te bystre, bladoniebieskie oczy wpatry

wały się w niego tak rozkazująco?

- Powinnam poprosić, żeby napalono w kominku

- odezwała się Diana, spoglądając z nieskrywaną tę

sknotą na puste palenisko.

- Doprawdy, moja droga? Nie wydaje mi się. Dla

czego nie nałożysz cieplejszego szala?

- Nie mam cieplejszego szala.

- A zatem będziesz musiała przywyknąć. Jesteś tu

dopiero tydzień, moje dziecko.

Łucja powróciła do swojej książki, mrożącej krew

w żyłach gotyckiej powieści, której akcja była najzu

pełniej niewiarygodna i wyjątkowo podniecająca.

Diana wspomniała o tym głośno, z szeroko rozwarty

mi oczyma, a Łucja odparła:

- Cóż, nie jestem jeszcze martwa, moje dziecko.

Cieszy mnie zapominanie o moich pięćdziesięciu

sześciu latach, choćby tylko na chwilę. Bohaterka to

taka gąska. Doprawdy, nadzwyczaj zabawna.

- Czy bohaterka zemdlała już w tym rozdziale, cio-

teczko?

- Dwa razy - odpowiedziała Łucja. - Raz przy zło

czyńcy i raz przy bohaterze. Jest w tym znakomita.

Obawiam się, że to jedyna rzecz, w jakiej jest znako

mita, chyba żeby wziąć pod uwagę jej oczy, które opi

sywane są jako niebieskie niczym błękit nieba... naj

zupełniej niewiarygodne, muszę przyznać... i wielkie

niczym delikatne porcelanowe spodki. Wedgwood,

jak sądzę? Och, moja droga Diano, dziś wieczorem

weźmiemy udział w balu u lady Bellermain. Założysz

nową suknię z błękitnego jedwabiu. Dzięki temu bę

dziesz wyglądała na mniej opaloną.

Diana lubiła błękitny jedwab, ale nie dlatego, że

jej cera wydawała się dzięki niemu bledsza. Sprawiał,

że wyglądała na wysoką i smukłą jak zdrowe, młode

drzewko. Bal! Diana poczuła się tak, jakby trafił ją

piorun. Co się z nią tam stanie, kiedy przed salą peł

ną obcych wyda się, że ona nie potrafi...

- Cioteczko... - odezwała się z pewną desperacją.

- Muszę ci powiedzieć, że ja nie umiem...

Didier, kamerdyner Łucji, którego ciotka z czuło

ścią określała mianem „tego starego mnicha",

wszedł do salonu, skłonił się nieznacznie i powie

dział głębokim głosem:

- Przybył lord Saint Leven, proszę pani. Jak pani

sobie życzyła.

- Ach, Lyonel! Nie stójże jak słup soli, Didier,

wprowadź mojego siostrzeńca. - Łucja upchnęła po

wieść pod siedzeniem swojego fotela, po czym posła

ła Dianie spojrzenie, które ta dokładnie przetłuma

czyła sobie jako: „Uważaj na to, co mówisz, albo

obedrę cię ze skóry".

Kim był ten cały Lyonel? To naprawdę siostrze

niec Łucji? Oczywiście, Diana będzie dla niego

uprzejma. Dlaczego miałaby nie być? Diana łatwo

mogła odpowiedzieć na własne pytanie. Nie zmusza

ła się do grzeczności wobec nikogo. Nie chciała tu

przebywać. „Będę trzymać język na wodzy, przynaj

mniej przez chwilę" - pomyślała i uśmiechnęła się

na myśl o wepchnięciu sobie dłoni do ust.

Lyonel nie chciał widzieć się z Łucją, przynajmniej

jeszcze nie teraz, ale właśnie wrócił ze swojej posiadło

ści w okolicach Yorku. Większość czasu spędził w to

warzystwie Frances i Hawka w ich stadninie koni wy

ścigowych Desborough. Ale nigdy w życiu nie zignoro

wałby wezwania od Łucji, a poza tym - jak sobie tłu

maczy! - kochał tę cioteczkę. Bądź co bądź, ocaliła go

przed małżeństwem, któremu nigdy nie przyświecała

by łaska niebios. Przelotnie pomyślał o Dancym Mo-

resseyu, teraz nieszczęsnym mężu Charlotte. Lyonel

postrzelił go w ramię i jakoś nikt się o tym nie dowie

dział. Bóg jeden wie, że ktoś powinien o tym usłyszeć,

bo Charlotte wrzeszczała jak potępiona dusza.

Zamaszystym krokiem wszedł do salonu i zamarł.

Pośrodku pokoju stała dziewczyna, skulona w sobie

Coulter Catherine - Czar 02 - Czar tropikalnej wyspy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: