188. Horton Naomi - Od czego sa przyjaciele.pdf - Regał 035 - kubolina12310

NAOMI HORTON

Od czego są przyjaciele?

(What are friends for?)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W zasadzie Andie spodziewała się tego telefonu. Mimo to, kiedy aparat w końcu

zadzwonił, wszystko w niej zamarło. Przetarła zaspane oczy i mamrocząc pod nosem jakieś

przekleństwa, sięgnęła po słuchawkę. Błądziła dłonią po omacku i tylko cudem udało jej się

nie zrzucić stosu książek, znajdujących się na szafce.

Nawet nie wiedziała, o której Conn obudził ją tym razem. Późno. Co do tego nie miała

żadnych wątpliwości. Zawsze dzwonił do niej późno. W dzień ukrywał się pod maską

pewności siebie i ani by mu przyszło do głowy dzwonić do kogoś po pomoc. Dopiero w nocy

osaczały go różne demony. I od kogo wówczas oczekiwał pomocy? Od Andie Spencer –

znanej pogromczyni złych mocy.

Jej dłoń natrafiła na prostokątny kształt. Podniosła do góry kwarcowy zegarek i spojrzała

na jego tarczę.

– O nie, nie możesz mi tego zrobić! – jęknęła. – Nie o tej porze!

Było wpół do piątej.

W końcu udało jej się odnaleźć słuchawkę. Wyczerpana, opadła na poduszkę.

– To ty, Conn? – spytała z zamkniętymi oczami. Cisza, a potem znajomy męski chichot.

– Jak, do licha, zgadłaś, że to ja?

– Któż inny dzwoniłby do mnie o tej porze? – mruknęła. – No i co? Masz już rozwód?

Zapadła cisza. Tym razem dłuższa niż poprzednio. Słyszała tylko, jak Conn ciężko

wzdycha.

– Tak – odparł nieswoim głosem. – Skąd wiesz, że go dostałem?

– Nietrudno zgadnąć. Wczoraj rano przyszedł list od twojego prawnika. Domyśliłam się,

czego dotyczy.

Znowu się zaśmiał, ale tym razem z wyraźnym wysiłkiem. Po chwili usłyszała dziwny

dźwięk, jakby pocierał palcami o nie ogoloną brodę.

Andie wyobrażała go sobie pochylonego nad cienkimi, kredowymi kartkami z

pieczęciami i podpisami sędziów. Pewnie mówił sobie, że to nic, baba z wozu, koniom lżej.

W zasadzie to jego drugi rozwód i powinien się już uważać za starego wyjadacza. Jednak to

tylko pozory. Ból i rozczarowanie otaczały go niczym szczelny kokon. Andie wiedziała, w

czym szukał ukojenia, i nie potrafiła go za to potępić.

Otworzyła oczy, żeby nie dać się za bardzo ponieść fali współczucia. Nie, tym razem nie

da się na to nabrać! Dlaczego właśnie ona? Niech poszuka sobie innej pocieszycielki albo

skorzysta z telefonu zaufania.

– Hm, może byś się ubrała i przyjechała do mnie? – zaproponował nieśmiało. –

Wypilibyśmy za stare, dobre czasy. Pomogłabyś mi spalić resztę jej zdjęć.

– Jest pół do piątej, Connor – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Poza tym, zdaje się, że

wypiłeś już dosyć za dawne czasy. Odstaw tę butelkę bourbona, która stoi przy fotelu, do

barku, i wrzuć do kominka zdjęcie Judith, które trzymasz w dłoni. Pogadamy jutro.

– Do diabła! – roześmiał się szczerze, a Andie poczuła się tak, jakby ktoś smarował jej

miodem serce niczym wielką pajdę chleba. – Jesteś chyba czarownicą. Jednak pomyliłaś się.

To nie bourbon, a dwunastoletnia whisky.

Andie uśmiechnęła się wbrew własnej woli.

– Cieszę się, że tym razem udało ci się zachować klasę. Po rozwodzie z Lizą upiłeś się

tanim winem, a potem cały ranek spędziłeś w łazience.

– No cóż, mam już wprawę – powiedział ze smutkiem. – Zaczynam się przyzwyczajać.

– Nie gadaj głupstw – upomniała go Andie, myśląc gorączkowo, że musi jakoś mu

pomóc. Inaczej Connor rozklei się całkowicie. Przez moment rozglądała się nieprzytomnie po

sypialni.

– Andie? Andie, jesteś tam? – usłyszała w słuchawce jego szept. – Potrzebuję cię.

Zacisnęła zęby, próbując nie poddać się magii jego głosu.

– Za cztery godziny muszę być w pracy. Roześmiał się, ponieważ wiedział, że Andie

uwielbia jego śmiech.

– No to co? Co zrobi twój szef? Wyrzuci cię? – drażnił się z nią.

– Mogłabym mu za to tylko podziękować – odparowała. Connor chrząknął. Cios okazał

się celny.

– Daj sobie trochę luzu, Andie – powiedział po chwili. – Jeśli chcesz, możesz wziąć

wolny dzień.

– Ciekawe, kto skończy ten raport, którego potrzebujesz na spotkanie z Desmondem

Beckiem?

Jęknął, jakby zwaliła się na niego cała góra obowiązków.

– Do licha, odwołaj to spotkanie. Odwołaj wszystko. Ja też muszę odpocząć. Może

wybierzemy się na żagle? Dawno nie pływaliśmy razem.

– Porozmawiajmy poważnie. – Andie chciała jak najszybciej przerwać ten potok słów. –

Masz niepowtarzalną szansę kupienia firmy od konkurencji. Becktron nie ponowi swojej

propozycji.

Connor zreflektował się.

– Dobrze już, dobrze. Nie weźmiemy urlopu. Wobec tego przywieź tutaj swoje rzeczy i

pojedziemy razem do pracy. – Przerwał, obmyślając zapewne jakiś diabelski plan. – Do licha,

Andie, przecież i tak ci nie dam spokoju.

Andie leżała na plecach, patrzyła w sufit i powtarzała sobie po raz pięćdziesiąty, że żadna

siła nie zwlecze jej teraz z łóżka. Nie zmuszą jej do tego ani czułe słówka, ani nawet

wspomnienie szarozielonych oczu Connora Devlina.

– Czy nie przyszło ci do głowy, że mogę nie być I sama? – spytała z westchnieniem. –

Jestem przecież, normalną, dwudziestodziewięcioletnią kobietą i nie zaprzedałam duszy

Devlin Electronics.

– Przysięgaliśmy kiedyś, że zawsze będziemy sobie pomagać. Pamiętasz? Nie chcesz

chyba złamać przysięgi? Pamiętaj, że łączy nas braterstwo krwi.

Dziewczyna przeciągnęła opuszkami palców po kciuku lewej dłoni. Po dwudziestu latach

wciąż jeszcze mogła wyczuć bliznę. Kto by pomyślał?! Wciąż nosiła ślady starego

indiańskiego rytuału.

Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z tego, co robi. Connor specjalnie doprowadził ją

do takiego stanu. Uderzyła gniewnie otwartą dłonią w pościel.

– Cholera! – warknęła. – To nie fair! Zawsze ci pomagałam. Przecież wiesz o tym

doskonale!

Milczał. Był na tyle sprytny, żeby w tej chwili trzymać język za zębami.

Andie przymknęła oczy i rzuciła jeszcze kilka przekleństw do słuchawki. Odpowiedział

jej śmiech. Conn wiedział, jak ją podejść. Do tej pory jeszcze nigdy mu nie odmówiła.

– Będę za godzinę – mruknęła wreszcie ze złością. – I odstaw butelkę na miejsce, bo jeśli

się upijesz i rozkleisz, to przysięgam, natychmiast wyjdę z twojego domu.

– Czy kiedykolwiek widziałaś, żebym się rozkleił? – parsknął.

– Siedem lat temu, kiedy rozwiodłeś się po raz pierwszy – przypomniała mu. – Zaparz

kawę.

– Bez kofeiny?

Andie przetarła oczy i ziewnęła.

– Chcesz mnie otruć?! Potrzebuję czegoś naprawdę mocnego. – Potrząsnęła głową. – I

jeszcze jedno, w swoim czasie upomnę się o nagrodę.

– Zrobię wszystko, czego sobie zażyczysz – obiecał już niemal pogodnym tonem. –

Dziękuję. Uwielbiam cię, Andie – dodał po chwili i odłożył słuchawkę.

Dziewczyna pomyślała z żalem, że zapewne powiedział to zupełnie szczerze.

Przygotowanie się do wyjścia nie trwało długo. Najpierw wzięła prysznic, a następnie

włożyła dżinsy i ciepły sweter. Kosmetyki i przybory do makijażu wrzuciła do podróżnej

torby, w której już znajdowały się odpowiednie ubrania. Przez chwilę szukała kluczyków od

samochodu, które znalazła w końcu w kieszeni kostiumu. Miała go dziś włożyć do pracy.

Na zewnątrz było jednak dosyć chłodno. Drżąc z zimna, otworzyła drzwiczki swojego

małego czerwonego mercedesa i wśliznęła się do środka. Gdy tylko usłyszała szum silnika,

włączyła ogrzewanie.

Przez cały czas myślała, że robi największe głupstwo w swoim życiu.

Dojazd do domu Connora zajął jej niecałe pół godziny. Z przyjemnością przemierzała

zwykle zatłoczone ulice, nie troszcząc się o ograniczenia prędkości.

Po paru minutach w samochodzie zrobiło się ciepło, mogła więc uchylić szybkę i

wciągnąć w płuca świeże powietrze o słonym, morskim zapachu. Przyjechała tu! jedenaście

lat temu i wspomnienie tej nocy wciąż było w niej żywe.

Conn miał dwadzieścia jeden lat, kiedy porzucił studia. Mimo olbrzymiej popularności i

sporych sukcesów, dusił się w ciasnej atmosferze politechniki. Postanowił wraz ze swoim

kumplem, Billym Soamesem, założyć firmę komputerową. Kiedy Andie kończyła studia,

udało im się właśnie zgromadzić niezbędny kapitał.

Po niecałym roku ich firma należała do czołówki przedsiębiorstw Zachodniego

Wybrzeża. Jej młodzi właściciele chyba nigdy nie śnili, że staną się tak bogaci.

Andie skręciła w jedną z bocznych uliczek. Już z daleka zauważyła jasno oświetlone

wejście. Wtedy, jedenaście lat temu, nie witano jej z taką pompą.

Przyjechała późno, gdzieś koło północy. Samolot z Nowego Jorku do Seattle spóźnił się

trochę z powodu złej pogody. Porzuciła pracę i znajomych, ponieważ nie mogła dłużej znieść

rozłąki z Connorem. Myślała, że w jakiś sposób zmusi go do tego, żeby się w niej zakochał.

Zaplanowała sobie nawet, jak go uwiedzie.

Nie napisała ani nawet nie zadzwoniła, żeby go uprzedzić. Element zaskoczenia odgrywał

dużą rolę w jej planach. Chciała sprawdzić, jaką będzie miał minę, kiedy zobaczy ją z walizką

w jednej i butelką szampana w drugiej ręce.

Rzeczywiście zrobiła mu niespodziankę. Kiedy otworzył drzwi, zamarł w bezruchu i

gapił się na nią prawie pół minuty. Następnie spytał, co, do diabła, robi tu o tej porze. W

końcu uściskał ją i zaprosił do środka.

Ledwie powiesiła płaszcz i przysiadła na chwilkę na brzegu krzesła, żeby opowiedzieć, co

u niej słychać, kiedy rozległ się cienki kobiecy głos. Następnie, zanim zdążyła wstać i zdjąć

płaszcz z wieszaka, z głębi domu wynurzyła się szczupła, zaspana blondynka, która spojrzała

na nią z wyraźną niechęcią. Miała na sobie tylko satynową podomkę, która raczej odkrywała

niż zakrywała jej wdzięki.

Connor zachował się jak ostatni idiota. Stanął między kobietami, uśmiechnął się

głupkowato i powiedział:

– To jest Liza, moja żona.

Żona!

Andie jeszcze w tej chwili miała przed oczami ich małżeński pocałunek. Nawet po

jedenastu latach czerwieniła się, przypominając sobie, jak uciekała z płaczem z tego domu, a

zupełnie wytrącony z równowagi Conn wybiegł do ogrodu, żeby spytać, co się stało i gdzie

ma zamiar zatrzymać się w Seattle. Na szczęście Liza zawołała, żeby się nie wygłupiał i

wracał, bo się przeziębi.

Tę noc spędziła u rodziców. Powiedziała im, że musiała pilnie wyjechać z Nowego Jorku,

ale ma zamiar tam wrócić. Gdyby nie brak gotówki, poleciałaby najbliższym samolotem.

Nawet nie zmrużyła wtedy oka. Przez cały czas płakała z żalu i upokorzenia.

Dopiero później zdecydowała się zostać w Seattle. Starzy znajomi nie zapomnieli o niej.

Ktoś zaproponował jej dobrą pracę, którą skwapliwie przyjęła. Pomyślała, że Seattle to też

wielkie miasto. Może przeżyć tu całe życie i nie zetknąć się z Connorem i jego żoną.

Andie zatrzymała się. Jedenaście lat i właśnie żegnamy drugą panią Devlin, pomyślała. Ja

też zaczynam się do tego przyzwyczajać. Podobnie jak Conn.

Na pozór miała wszystko, czego mogła zapragnąć: piękne mieszkanie, samochód i

mnóstwo przyjaciół. Nawet narzeczonego. Jednak do szczęścia brakowało jej jednego.

Niestety, wciąż była beznadziejnie zakochana w Connorze i nic nie mogła na to poradzić.

Furtka i drzwi wejściowe były otwarte. Andie zatrzymała się na chwile w przedpokoju i

pociągnęła nosem. Żadnych obcych perfum. Nastawiła uszu. Żadnego perlistego śmiechu,

który może pochodzić z gardła szczupłej, zadowolonej z siebie blondynki. Zganiła siebie w

duchu za głupie myśli i ruszyła dalej. Minęła wazę z dynastii Ming i antyczny stolik, po czym

skręciła w stronę bawialni. Czuła się tu jak w domu. Z przyjemnością wciągnęła w nozdrza

woń skóry zmieszanej z zapachem wody kolońskiej Conna. Po chwili znalazła się przed

188. Horton Naomi - Od czego sa przyjaciele.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: