Jordan Penny - Harlequin Kolekcja 77 - Gra o spadek.pdf - Regał 036 - kubolina12310

PENNY JORDAN

Gra o spadek

Tytuł oryginału: A Time to Dream

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy zadzwonił telefon, Melanie stała skupiona na najwyższym

szczeblu wysokiej drabiny i z wysuniętym językiem oraz zmarszczonym

czołem usiłowała przykleić do ściany, która niestety nie była ani prosta, ani

gładka, pierwszy – czyli najważniejszy – kawałek tapety.

Ignorując uporczywy terkot, ostrożnie docisnęła przyciętą płachtę.

Hałas jednak sprawił, że jej koncentracja prysła.

Cały kłopot polegał na tym, że powoli zaczynała jej doskwierać

samotność. Nie mogła tego zrozumieć. Przecież marzyła o tym, żeby w

spokoju spędzić kilka najbliższych miesięcy – wiosnę i lato z dala od miasta,

na cichej wsi, gdzie znajdował się stary, podupadły dom, który tak

niespodziewanie odziedziczyła i który postanowiła doprowadzić do stanu

używalności.

Potrzebowała odpoczynku, aby odzyskać siły zarówno po paskudnej

długotrwałej grypie, jak i po przeżytym niedawno załamaniu psychicznym.

Jeszcze parę miesięcy temu była zakochana w Paulu. Sądziła, że z

wzajemnością. Okazało się jednak, że Paul tylko się nią zabawiał, od

początku zaś zamierzał poślubić Sarę Jeffries i połączyć firmy należące do

ich rodzin.

Oczywiście ostrzegano ją przed Paulem. Louise Jenkins, szefowa

działu reklamy w Carmichaelu, z którą Melanie się przyjaźniła, delikatnie

próbowała jej wytłumaczyć, że do miłosnych zapewnień Paula należy

podchodzić z dużą rezerwą.

Niestety, Melanie jej nie posłuchała.

Któregoś dnia Paul usilnie ją namawiał, by wyskoczyli razem na

weekend. Odmówiła. Potem dowiedziała się, że spędził ten weekend z Sarą.

Na szczęście najbardziej ucierpiała na tym jej duma.

Kiedy Louise zbolałym głosem poinformowała ją o mających nastąpić

lada dzień zaręczynach Paula i Sary, Melanie – robiąc dobrą minę do złej

gry – wzruszyła ramionami i oznajmiła, że jest to jej najzupełniej obojętne,

bo Paul Carmichael absolutnie nic dla niej nie znaczy.

Bardzo mądrze, pochwaliła ją Louise. Obejmując przyjaciółkę

ramieniem, stwierdziła, że Melanie ma rację. Nie ma sensu rozpaczać po

kimś takim jak Paul. Był to człowiek płytki, próżny i samolubny, i na pewno

nie będzie w stanie uszczęśliwić żadnej kobiety. Gdy tylko imperium

biznesowe Jeffriesów zostanie przyłączone do imperium Carmichaela, Sara

szybko się przekona, iż gorące uczucie Paula wypaliło się.

Melanie słuchała przyjaciółki i kiwała ze zrozumieniem głową, w głębi

duszy jednak czuła się okropnie biedna, skrzywdzona i nieszczęśliwa.

Grypa dopadła ją dopiero po przyjęciu zaręczynowym, na którym

wszyscy pracownicy firmy musieli się obowiązkowo stawić. Melanie, choć

miała wrażenie, jakby ktoś ją wypatroszył, dzielnie zajęła miejsce przy

stoliku zarezerwowanym dla personelu i ze sztucznym uśmiechem

uczestniczyła w ceremonii.

Przekonywała samą siebie, że w sumie wszystko się dobrze skończyło.

Przecież Paul nigdy nie zamierzał się z nią ożenić, po prostu nudził się, a

ona była pod ręką. Mimo to przeżyła ogromne rozczarowanie. Paul, za

którym gotowa była niegdyś skoczyć w ogień, upokorzył ją, złamał jej serce,

pokazał, jaka jest naiwna.

Wkrótce potem otrzymała zdumiewający list od nieznanej sobie

kancelarii adwokackiej. Nadawca powiadamiał Melanie, że została jedynym

spadkobiercą niejakiego Johna Williama Burrowsa, który zapisał jej w

testamencie cały swój majątek. Na ten majątek składały się zgromadzone na

koncie bankowym pieniądze – około pięćdziesięciu tysięcy funtów – oraz

spory, zaniedbany dom wraz z zarośniętym ogródkiem i kilkoma hektarami

ziemi, znajdujący się na obrzeżach małej wioski w hrabstwie Cheshire.

Nie powinna mieć trudności ze sprzedażą posiadłości. Tak powiedzieli

jej prawnicy, kiedy pojawiła się w ich biurze. Zalecali sprzedaż, ponieważ

pan Burrows był dziwakiem, zwłaszcza w ostatnich latach życia, i zupełnie

nie dbał o dom i ziemię.

– Nie miał żadnej rodziny? Żadnych krewnych, którym mógłby

zapisać swój majątek? – spytała Melanie, zachodząc w głowę, dlaczego

obcy człowiek wybrał akurat ją na swoją spadkobierczynię.

– Owszem, miał. Kuzyna w drugiej linii – odrzekł prawnik. – Z którym

przed laty się pokłócił i zerwał z nim kontakty.

Melanie zdziwiła się. Czy w tej sytuacji ta wiejska posiadłość nie

powinna przypaść w udziale kuzynowi? Prawnik zaczął jej cierpliwie wyjaś-

niać, że każdy ma prawo swobodnie dysponować swoim majątkiem, i

korzystając z tego prawa, pan Burrows postanowił obdarować właśnie ją,

Melanie Foden. Zresztą, ciągnął prawnik, kuzyn pana Burrowsa jest

bogatym biznesmenem odnoszącym sukcesy na polu zawodowym. Na kimś

takim marne pięćdziesiąt tysięcy funtów przypuszczalnie nie zrobiłoby

wrażenia, a zdewastowany dom stanowiłoby większy kopot, niż

przyniósłby pożytku.

Gdyby nie była tak przygnębiona, tak zniechęcona do życia, gdyby

ostre wiosenne słońce jeszcze mocniej nie uwypukliło niedostatków jej

maleńkiego mieszkanka w Manchesterze i wreszcie gdyby nie rozbudzona

ciekawość – nawet nie chodziło jej o sam dom, co o pobudki kierujące

Johnem Burrowsem – pewnie posłuchałaby rady prawnika i poleciła mu

zająć się sprzedażą posiadłości.

W każdym razie Louise przekonała ją, że dom na wsi to zrządzenie

opatrzności, że właśnie tego Melanie najbardziej teraz potrzebuje – paru

miesięcy spokoju na odludziu.

– Ale ja nigdy nie mieszkałam na wsi! – zaprotestowała. – Nie wiem,

jak tam jest...

Louise roześmiała się wesoło: przecież Cheshire nie leży w środku

amazońskiej dżungli!

– Jak chcesz, możemy się tam wybrać w najbliższy weekend. Ty, ja i

Simon. Rozejrzysz się, zobaczysz, jak ci się wszystko podoba.

Ponieważ Simon, mąż Louise, był wykwalifikowanym inspektorem

budowlanym i mógł ocenić stopień zniszczenia domu, Melanie z

wdzięcznością przyjęła propozycję.

I dlatego teraz stała na najwyższym stopniu drabiny. Simon z Louise

jednogłośnie bowiem doszli do wniosku, że dom jest w nie najgorszym

stanie, więc opłaca się poświęcić trochę czasu i pieniędzy na to, by go

odnowić, a dopiero potem wystawić na sprzedaż.

– Tylko broń Boże nie sprzedawaj ziemi – powiedział Simon. – Krążą

plotki, że gdzieś w tych okolicach ma przebiegać nowy odcinek autostrady.

Jeżeli to prawda, ceny gruntu gwałtownie wzrosną.

Telefon wreszcie przestał dzwonić. Melanie ostrożnie zeszła z drabiny,

by obejrzeć swoje dzieło.

Sprzedawcy w sklepie z tapetami dokładnie opisała, jak wyglądają

ściany w domu pana Burrowsa, i wyjaśniła, że szuka czegoś, co by rozjaś-

niło wnętrze. Była zachwycona, gdy podsunął jej tapetę w ciepłym

beżowym odcieniu, pokrytą delikatnymi pomarańczowymi i niebieskimi

Jordan Penny - Harlequin Kolekcja 77 - Gra o spadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: