Autosugestia -Max Freedom Long.pdf

Max Freedom Long

Autosugestia

Rozdział l

U zarania dziejów wszelkie żywe stworzenia zamieszkiwały morza i oceany, które

pokrywały większą część globu ziemskiego. Wkrótce niektóre istoty wkroczyły na drogę

ewolucji i zaczęły wychodzić na ląd. Wśród nich także wąż. W ciągu następnych stuleci nie

udało mu się wykształcić nóg ani skrzydeł, ale zdołał rozwinąć zadziwiającą metodę

chwytania zdobyczy.

Został pierwszym mesmerykiem.

Bardzo młoda, słabo rozwinięta i tylko na poły będąca nauką dziedzina wiedzy, zwana

parapsychologią, dostarcza tak niewiele informacji o naturze myślenia i o zdolnościach

umysłu, iż powszechnie nie dostrzega się żadnej różnicy między mesmeryzmem, którym

posługuje się wąż, a hipnotyzmem z jego kluczowym pojęciem sugestii.

Wszyscy studiujący system Huny wiedzą, że człowiek z łatwością może zgromadzić w

sobie ogromny zapas siły życiowej, która przemieniona w energię woli niższego bądź

średniego Ja staje się czymś niezwykłym, czymś niewiarygodnie potężnym.

Wąż rozwinął w sobie zdolność akumulowania dużych ładunków siły witalnej i

emitowania ich na ptaka znajdującego się w zasięgu jego wzroku. Efekt był wstrząsający:

ptak tracił zdolność kontroli nad swymi odruchami i w stanie dziwnej „fascynacji" mógł tylko

trzepotać bezradnie skrzydłami, gdy tymczasem wąż podpełzał blisko, chwytał go i pożerał.

Dociekliwi obserwatorzy zauważyli, że wobec wielu swych mniejszych dzieci, które

muszą służyć za pokarm innym stworzeniom, matka Natura stosuje znieczulenie, by

uśmierzyć ich ból. Ptaki czy króliki tracą przytomność i kiedy dopada je wąż, nie są tego

świadome. Uważa się, że przyczyną ich śmierci jest strach, ale Huna dowodzi, iż u węża

mesmeryka zbliżającego się do swojej zdobyczy następuje gwałtowny przypływ siły

życiowej, która paraliżuje ofiarę i pozbawia ją świadomości.

Podobną siłę demonstrują ludzie mesmerycy, wchodząc do pokoju, gdzie czekają

dobrowolni uczestnicy eksperymentu. Mesmeryk przesuwa wzrokiem po siedzących w

rzędzie ochotnikach, niejako ogarnia ich swoją mesmeryczną mocą. Ci bardziej wrażliwi tracą

przytomność i padają na podłogę. Leżą tam przez kilka minut, dopóki nie odzyskają

świadomości. Nie podaje się tu żadnej sugestii. Metoda mesmeryka i metoda węża są

podobne i polegają na działaniu wstrząsem; tak samo postępuje kat, poddając skazanego

porażeniu prądem elektrycznym.

Trzeba tu zwrócić uwagę na pewną kwestię nie w pełni rozumianą przez naszych

psychologów. Otóż nie pojmują oni faktu, że to niższe Ja (podświadomość) podlega

wpływowi operatora, który doprowadza je do tak gwałtownej reakcji.

Wszystkie ptaki i zwierzęta są istotami obdarzonymi tylko niższym Ja. Człowiek zaś

obok wrodzonego zwierzęcego, czyli niższego Ja, ma także średnie Ja (świadomość), które z

kolei ma łączność z jeszcze wyższą formą świadomości -z Wyższym Ja (nadświadomym), nie

opisanym dotychczas w podręcznikach.

Na zjawisko mesmeryzmu zwrócono uwagę ponad sto lat temu dzięki doktorowi

Antenowi Mesmerowi. Stosował on tę nową metodę w swojej praktyce uzdrawiania i od jego

nazwiska pochodzi jej nazwa. Sposób leczenia Mesmera był tyleż spektakularny, co

skuteczny. Wkrótce uzdrowiciel stał się sławny w całej Europie.

Siłę życiową Mesmer nazwał „magnetyzmem zwierzęcym". Sądził, że jeśli lekarz jest nią

naładowany w stopniu większym niż pacjent, przepływa ona do ciała tego drugiego i

przyczynia się do poprawy zdrowia. Już samo oczekiwanie

na ów strumień siły życiowej działa na umysł lekarza jak rozkaz powodujący jej

przypływ.

Czasami zdarzało się, że Mesmer - niczym wąż mesme-ryk - porażał pacjenta tak dużym

ładunkiem witalności, że wywoływał u niego nerwowe odruchy, histerię, a nawet utratę

przytomności. Objawy braku świadomości przyrównywano do snu, było to jednak zjawisko

zupełnie innego typu, jakkolwiek dało podstawę do stwierdzenia, że sen i stan mesmeryczny

mają wiele wspólnego.

W Anglii, w jakiś czas po śmierci doktora Mesmera, inny lekarz, James Braid, pracując

nad zagadnieniem snu mesmerycznego, doszedł do bardzo, jego zdaniem, znaczącego

odkrycia. Stwierdził mianowicie, że za pomocą sugestii można wywołać sztuczny sen, stan

podobny do snu mesmerycznego. Poza tym zauważył, że skłoniwszy pacjenta do

uporczywego patrzenia w mały, jaskrawy punkt umieszczony ponad linią jego wzroku,

również można go wprowadzić w taki sen, i to bez użycia (tak sądził) sugestii czy innego

środka przypominającego moc magnetyczną.

Nie wiedząc, co leży u podstaw mesmeryzmu, Braid nie zdawał sobie sprawy, że sugestia

zawsze mieści w sobie pewien ładunek siły witalnej - „magnetyzmu zwierzęcego" Mesmera -

i że sam pacjent nieświadomie ulega sugestii, gdy siedząc z wzrokiem wbitym w jaskrawy,

męczący oczy obiekt, spodziewa się, iż zaraz zaśnie. (Samo zmęczenie oczu jest przyczyną

snu naturalnego. Podanie sugestii lub też oddziaływanie dużą dawką siły życiowej kierowanej

wolą powoduje sen sztuczny).

Huna uczy nas, że sugestia jest wprowadzeniem myśli bądź idei do umysłu odbiorcy, czy

to za pomocą słów, czy też na drodze telepatii. Dalej dowiadujemy się, że zaszczepiona idea

sama w sobie nie ma żadnej mocy hipnotycznej, jeśli jej tworzeniu i przekazywaniu nie

towarzyszy specyficzny rodzaj siły. Ktoś może rozkazać koledze: „Wskocz do jeziora!", ale

nie dysponując żadną mocą mesmeryczną, która by ów rozkaz wspierała, nie skłoni odbiorcy

do żadnej reakcji. Natomiast jeśli hipnotyzer poda myśl w formie sugestii popartej

odpowiednią dawką jego mocy, wówczas

odbiorca z pewnością zacznie szukać jeziora, do którego mógłby wskoczyć.

To dziwne, że tak mądrym ludziom, jak Mesmer i Braid, nie udało się wyjaśnić, na czym

polega tajemnica mesmeryzmu i sugestii. Wszak tym, którzy znają Hunę, wydaje się ona

prosta. Nie poznawszy do końca zjawisk mesmeryzmu, ci dwaj badacze wykorzystywali go w

praktykach leczniczych, tym samym gubiąc rzecz najistotniejszą, a mianowicie tę zasadniczą

prawdę, że prosta myśl nasycona siłą mesmeryczną może skłonić niższe Ja drugiego

człowieka do najbardziej niezwykłych reakcji. Co więcej, nasze własne niższe Ja reaguje

równie zaskakująco pod wpływem AUTOSUGESTII.

Autosugestii można sobie udzielić bardzo łatwo i szybko. Nie wymaga to prawie żadnego

wysiłku fizycznego, tylko pewnego treningu. Kiedy sugestia jest już podana, niższe Ja

przejmuje ją na siebie i stara się za wszelką cenę wprowadzić ją w czyn, zaopatrując nas tym

samym w narzędzie najwyższej wartości. Rzeczy, których normalnie nie potrafimy wykonać

mimo uporczywych wysiłków i starań, stają się nagle możliwe do spełnienia dzięki niższemu

Ja, które otrzymało polecenie silnie naładowane mocą mesmeryczną.

Trzeba zwrócić uwagę na jeszcze jedno. W momencie przekazywania sugestii niższe Ja

musi mieć normalny, obojętny ładunek siły życiowej, a więc stan uzyskany dzięki

zrelaksowaniu ciała i kontrolującej części umysłu. Podczas relaksu należy też odprężyć

„wolę" niższego Ja, tak by stała się niemal bezczynna. W przeciwnym razie średnie Ja,

odgrywające rolę mesmeryka-hipnotyzera podającego silnie naładowaną sugestię, nie zdoła

wprowadzić owej sugestii do niższego Ja i skłonić go do reakcji.

Współcześni hipnotyzerzy stwierdzili, że nawet nieznaczne zmęczenie wzroku powoduje

u pacjenta znużenie, które prowadzi niebawem do odprężenia ciała. (Prawdziwego snu

hipnotycznego należy unikać). Wprowadzenie w ów stan odprężenia stanowi wstępny etap

przygotowujący pacjenta do przyjęcia sugestii. Tak powszechne dziś używanie wirującego

krążka z namalowaną na nim spiralą bądź też trzymanie jasnego źródła światła powyżej

poziomu wzroku pacjenta - to metody, które mają niewiele wspólnego z prawdziwym

mesmeryzmem czy hipnozą. Z hipnozą nie mamy do czynienia również wtedy, gdy wskutek

długotrwałego patrzenia na monotonny ruch taśmy fabrycznej usypia znużony robotnik.

Właściwości hipnotycznych nie mają też paciorkowate oczka węża, wywołujące u ptaka stan

mesmeryczny.

Błędny, aczkolwiek szeroko rozpowszechniony pogląd głosił, iż skuteczna może być

sugestia podawana pacjentowi podczas snu z płyty lub z taśmy magnetofonowej. W takich

mechanicznie wypowiadanych słowach nie ma żadnej mesmerycznej siły. Mogą one tylko

ułatwić niższemu Ja zapamiętywanie informacji. Jeśli natomiast niższe Ja otrzyma

autosugestię lub też zostanie „uwarunkowane" przez operatora i dostanie nakaz przyjęcia

mechanicznie wypowiadanych słów jako prawdziwej sugestii, wtedy można spodziewać się

pożądanych rezultatów, które nadejdą w formie reakcji posthipnotycznych. Nagrania

odbierane podczas snu mogą w najlepszym razie być pomocne w procesie kształtowania się

wrażeń pamięciowych. Podczas lekkiego snu niższe Ja usłyszy i częstokroć zapamięta

usłyszane informacje, na przykład słowa i zwroty obcojęzyczne, jeśli: będą one wielokrotnie

powtarzane.

Inaczej rzecz się przedstawia w przypadku sugestii wypowiadanej bezpośrednio do

dziecka lub dorosłego podczas jego snu. Operator może wtedy skierować uwagę śpiącego na

swoje słowa ł dotrzeć do jego podświadomości. Za porno ca tej metody uzyskuje się

doskonałe rezultaty w przełamywaniu dziecięcych nawyków tam, gdzie besztanie i inn< mało

sugestywne środki, łącznie z użyciem siły, nie dąb wyników, ponieważ stosowano je na jawie,

gdy „wola" dziecka była aktywna i gotowa do obrony.

Howard Van Smith w artykule opublikowanym jakiś czai temu wspomniał o doktorze

Borysie Sidisie, psycholog! i profesorze uniwersytetu w Harwardzie, który stosował sili

sugestii wobec swego śpiącego syna Billy'ego, chcąc oceni przydatność tego typu metod w

procesie przyspieszone edukacji. Jak się okazało, proces uczenia się przedmiotów

wymagających zapamiętywania był nie tylko szybszy, ale też przebiegał bez żadnego

wysiłku. W wieku trzech lat dziecko pisało na maszynie. Kiedy miało cztery lata, ze

zrozumieniem czytało podręczniki. Siedmioletni chłopiec skończył podstawowe klasy szkoły

publicznej, przy czym zaliczenie wszystkich ośmiu klas zabrało mu tylko pięć miesięcy. Gdy

Billy miał osiem lat, zaliczył w ciągu sześciu tygodni wstępny kurs na wyższą uczelnię i

wymyślił, jeszcze dziś używany, wieczny kalendarz. Jego zdolność pojmowania i

zapamiętywania nieustannie się rozwijała, z łatwością też przyswajał abstrakcyjne pojęcia.

W wieku jedenastu lat, zapraszany przez wykładowców Harwardu, dawał tam gościnne

wykłady, brał udział w dyskusji na temat czwartego wymiaru, wskazywał też na błędne, jego

zdaniem, elementy teorii względności Einsteina. Niestety, zmarł w 1944 roku, zanim można

było określić pełnię możliwości sugestii zastosowanej przez ojca. Metoda, której została

poddana jego siostra Helena, była mniej intensywna; dziewczynka nie zdała wstępnych

egzaminów do college'u przed ukończeniem piętnastu lat.

Żadne z dzieci Sidisa - wedle ówczesnych testów na inteligencję - nie odznaczało się

jakąś niezwykłą, wrodzoną zdolnością umysłu. Praca nad nimi dowiodła jednak, że kiedy

niższe Ja otrzyma idee odpowiednio naładowane siłą życiową w warunkach, kiedy będzie

mogło swobodnie je chłonąć, wówczas potrafi zapamiętywać lub też reagować w inny,

wskazany sposób, jak gdyby było pod wpływem magii. My, którzy jesteśmy średnimi Ja i

mieszkamy w ciałach fizycznych wraz z naszym niższym Ja, posiadamy wrodzoną zdolność

logicznego rozumowania. Żeby jednak jej użyć, musimy korzystać z odpowiedniego

materiału - ze wspomnień i wrażeń zapisanych w naszej pamięci, które możemy przywoływać

i porównywać ze sobą. Dzięki przetwarzaniu dużego zasobu wrażeń otrzymanych drogą

sugestii nasz proces myślenia rozwija się, a średnie Ja błyskawicznie poznaje zasady

korzystania ze zgromadzonej wiedzy. Tak więc, aby skorygować i rozszerzyć niewielki,

powszechnie znany zasób wiedzy o mesmeryzmie i sugestii, przedstawiliśmy w krótkim

zarysie, jak są one prezentowane w systemie Huny. Teraz przyjrzyjmy się bliżej paru

szczegółom.

Przypuszczalnie niewiele osób będzie chciało nauczyć się stosowania sugestii

mesmerycznej w skali profesjonalnej. Większość z nas chętnie natomiast skorzysta z

autosugestii.

Głównym celem i wielką zaletą stosowania autosugestii jest zdobycie umiejętności

sprawowania kontroli nad własnym niższym Ja i skłaniania go do współpracy ze średnim Ja

we wszystkim, co, naszym zdaniem, powinniśmy wykonać. Wyniki takiego współdziałania

mogą być wspaniałe i niezwykle cenne.

Przede wszystkim dzięki sugestii możemy przełamać nawyki, którym latami daremnie

stawialiśmy opór. Ten bunt zawsze płynie z niższego Ja i dopiero wówczas, kiedy zmusi ono

samo siebie do poprawy, pozbycie się złych przyzwyczajeń będzie szybkie i łatwe.

Niższe Ja potrafi wiele zdziałać, by polepszyć nasze zdrowie, uśmierzyć ból, rozwinąć

umiejętność szybkiego uczenia się czy wprowadzić nas w wesoły nastrój, kiedy ogarnia nas

smutek. Może nam dać głęboki i cichy sen, ucieczkę od zmartwień i spokój ducha. Kiedy

niższe Ja otrzyma właściwą sugestię, odpowie na nią, sprawiając, że codzienne obowiązki

będziemy wypełniać pogodnie i z przyjemnością, a nie ze znużeniem.

W porównaniu z walką, jaką zazwyczaj toczą ludzie pragnący rzucić palenie, z

wewnętrznym konfliktem przeżywanym we dnie i w nocy i często zakończonym

niepowodzeniem, autosugestia jest niby rozmowa telefoniczna, w której średnie Ja wydaje

polecenia przed twoim wyjściem na potańcówkę lub do teatru - rozkazy te z pewnością będą

wiernie i w pełni wykonane.

W tym miejscu nauka Huny wychodzi już poza standardowe podręczniki i przenosi się w

sferę rzeczywistości, która daje o wiele większe możliwości osiągnięcia sukcesów.

To naprawdę fascynujące, że możemy współdziałać z naszym niższym Ja w

nawiązywaniu kontaktu z Wyższym Ja, by zachęcić je do uczestnictwa w trójistnej

egzystencji, właściwej człowiekowi. Dzięki temu w każdej sytuacji możemy liczyć na

rozumnego przewodnika, wsparcie i nieograniczoną pomoc przekazywaną bezpośrednio lub

w jakiś inny, pośredni sposób. Tu właśnie mogą zdarzyć się cuda. Czymś niezbędnym staje

się więc poznanie tajemnych i nieuchwytnych zjawisk leżących u podstaw sugestii. Wróćmy

zatem do doktora Mesmera i przyjrzyjmy się uważnie jego osiągnięciom. Nie jest istotne, że

mylił się w swoich wczesnych przekonaniach, że wywodził magnetyzm zwierzęcy (naszą siłę

witalną i manę Huny) z magnesów, które trzymał w rękach lub nosił w kieszeni. Nie miał

racji. Dzisiaj wiemy już, że siła magnetyczna metalu nie jest tym samym, co magnetyzm

tkwiący w ludzkim ciele ł zwany siłą życiową. Pomyłka Mesmera nie jest w tym względzie

tak istotna. Ważna staje się natomiast odpowiedź na pytanie, czym jest to „coś", czym

posługiwał się Mesmer, i jakie jest „tego" źródło.

Działanie Mesmera nie stanowi już dla nas dzisiaj żadnej tajemnicy. Otóż całym

wysiłkiem umysłu i woli starał się wchłonąć siłę przyciągania właściwą magnesom.

Wyobrażał sobie, że ta siła magnetyczna wypełnia go bardziej i bardziej, aż w końcu

rzeczywiście dźwigał w sobie olbrzymi ładunek. Przebieg tego zjawiska był zaiste bardzo

osobliwy. Mesmer był przekonany, że istnieje jakiś rodzaj energii zwierzęcej, i wierząc, że

ładunek tej energii rośnie w nim coraz intensywniej, mimo woli skłaniał swoje niższe Ja do

wytwarzania większych zasobów siły życiowej. Niższe Ja zdolne było wówczas pomnożyć

zwykłe zapasy energii jego ciała w niewyobrażalnym stopniu.

W tym stanie za pomocą dotyku uzdrowiciel przekazywał siłę życiową swoim pacjentom,

wywoływał w nich te wszystkie reakcje, które w późniejszych czasach uznano za objawy

typowe dla hipnozy. Jednakże efekty działania siły mesmerycznej były o wiele silniejsze niż

efekty stosowanej później hipnozy. Nieraz zdarzało się, iż pacjenci nagle słabli, padali w

ataku paroksyzmu i leżeli w transie jak nieżywi. W chwilę po odzyskaniu przytomności byli

całkowicie uleczeni ze swych chorób.

Nie możemy jednak pominąć milczeniem tego, czego Mesmer nie robił. Otóż nie

stosował on sugestii w sposób świadomy, a przynajmniej tego rodzaju sugestii, któremu

później nadano nazwę hipnozy. Jednakże fakt, iż osiągał swój cel, czyli przepływ siły

magnetycznej z własnego ciała do ciała pacjenta i tym samym uzdrowienie go, świadczy o

tym, iż Mesmer musiał posługiwać się w pewnym stopniu sugestią telepatyczną.

Uzdrowienia mesmeryczne były więc rezultatem zastosowania wielkiego ładunku siły

życiowej połączonej z niewielką dawką sugestii. W późniejszym leczeniu hipnozą prawie

wcale nie używano mocy mesmerycznej, jej miejsce zajęła podawana intensywnie sugestia.

Okazało się jednak, że pierwsza metoda dawała o wiele lepsze wyniki niż druga. Działo się

tak zapewne z następującej przyczyny. Otóż, jak już zostało powiedziane wcześniej, sugestia

jest myślą wprowadzaną przez operatora do niższego Ja odbiorcy. Jeżeli myśl jest silnie

naładowana energią życiową i wsparta nakazem woli, czyli średniego Ja, doskonale

oddziałuje na niższe Ją odbierającego i skłania go do pożądanych reakcji. Jeśli zaś podawana

myśl nie jest wystarczająco poparta siłą magnetyczną, wówczas wywołuje zaledwie słabiutki

odzew.

Postać doktora Mesmera znalazła się w centrum uwagi środowisk medycznych. Nie

można było zaprzeczyć, iż dokonał wielu uzdrowień, ale głoszona przez niego teoria

magnetyzmu zwierzęcego stała się celem gwałtownych ataków. Jego przeciwnicy stanowczo

twierdzili, że trzymanie magnesu w rękach nie daje nikomu siły mesmerycznej. W końcu i

sam Mesmer przyznawał im rację w tym względzie, ale nadal upierał się, że siła, choć może

nie pochodzi od metalu, jakim jest magnes, to podobna jest do siły zwierzęcej i można ją

wytwarzać w ludzkim ciele.

Wrogowie i tak nie przyjęliby do wiadomości żadnej z jego poprawek. Byli już

uprzedzeni do teorii Mesmera w całości.

Ale kilku przyjaciół Mesmera podjęło się kontynuacji eksperymentów z wykorzystaniem

siły magnetycznej. Efekty, jakie otrzymywali, były bliskie uzdrowieniom. Dysponujemy

ponadto notatkami z obserwacji eksperymentów Mesmera i jego następców, które dowodzą,

iż potrafili oni, kładąc ręce na rozmaitych przedmiotach i osobach, przekazywać swój ładunek

siły życiowej. W ten sposób Mesmer naładował nią kilka kadzi wypełnionych wodą.

Umieszczono w nich po kilka żelaznych prętów, tak że jeden koniec wystawał z wody. Kiedy

pacjenci podchodzili do kadzi ł chwytali za pręty, energia nagromadzona w wodzie

przechodziła przez pręty do ich ciał. Reagowali tak samo, jak inni pacjenci pod wpływem

dotyku słynnego uzdrowiciela. Baron Jules Du Potet, przyjaciel Mesmera, prowadził dalsze

prace eksperymentalne nad zjawiskiem przekazywania siły magnetycznej. Stał się sławny

dzięki pewnemu doświadczeniu z drzewami. Otóż pacjenci podchodzili do drzew nasyconych

przez niego ładunkiem siły życiowej: obejmowali je lub przywiązywali się do pnia tak

ścisłymi więzami, by nie upaść i nie stracić kontaktu z drzewem w razie chwilowej utraty

przytomności spowodowanej tym, co dziś nazywamy „wstrząsem mesmerycznym".

Uzdrowienia były bardzo liczne.

Drzewa nie przekazują ani niemej sugestii w sensie telepatycznym, ani też sugestii

wypowiadanej słowami. Na ten fakt zwracali uwagę późniejsi krytycy mesmeryzmu jako

systemu uzdrawiającego. Domagali się uznania zasady, że każde uzdrowienie musi mieć

swoje źródło w zastosowaniu sugestii w sensie hipnotycznym. We współczesnych

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: