Boswell_Barbara_Upalna_sierpniowa_noc_RPP96.pdf

Barbara Boswell UPALNA SIERPNIOWA NOC

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stacey Lipton nie miała już żadnych wątpliwości - jest w ciąży.

Potwierdziło to badanie, które sama zrobiła w domu przy pomocy

specjalnego testu kupionego w aptece. Wykonała wszystko zgodnie z

instrukcją, dodatni wynik nie był więc pomyłką. Spodziewała się

dziecka. I nie miała męża. W dodatku kilka godzin temu jej ojciec,

Bradford Lipton, senator z Nebraski, postanowił zgłosić swoją

kandydaturę na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Stacey od dłuższego czasu podejrzewała, że jest w ciąży. Według

obliczeń była to połowa trzeciego miesiąca i wszystkie objawy

pojawiły się już kilka tygodni temu. Brak okresu, poranne mdłości,

zmęczenie. Nie przybrała jeszcze znacząco na wadze, ale piersi były

pełniejsze i obolałe. Nie mogła już nosić starych ubrań, gdyż zaczęła

tyć.

W ciągu ostatnich miesięcy Stacey przechodziła od stanu trudnej do

opanowania paniki do jakiejś przerażającej depresji. Jednak dziś, po

raz pierwszy od dłuższego czasu, zauważyła zdecydowaną poprawę

nastroju. I właśnie dziś musiało się to zdarzyć. A więc jej ojciec -

wyjątkowo konserwatywny i wiemy starej, mieszczańskiej moralności

- stateczny kandydat na prezydenta - za sześć miesięcy znowu

zostanie dziadkiem. Tym razem za sprawą swojej niezamężnej córki.

Stacey, mając dwadzieścia pięć lat, powinna być ostrożniejsza i

mądrzejsza, a jednak pewnej sierpniowej nocy straciła głowę dla

mężczyzny, którego darzyła szczególną niechęcią przez ostatnie

dziesięć lat. Mężczyzna ten, Justin Marks, przez wiele lat pracował

jako asystent administracyjny jej ojca, a teraz kierował jego kampanią

wyborczą.

Wydawało się, że Justin Marks w równym stopniu podziwia

senatora, co nie znosi jego córki.

Fala gorąca oblała ją na samo wspomnienie tamtej upalnej

sierpniowej nocy. Gdzie to było? Stacey nie mogła sobie przypomnieć

nazwy klubu - „Kotary Club”, czy może „Kiwanis”? Jeden z nich

nadawał jej ojcu tytuł Człowieka Roku. Stacey poszła na tę

uroczystość w zastępstwie matki, która musiała uczestniczyć w

obiedzie w jakimi kobiecym klubie w Nebrasce. No i oczywiście był

razem z nimi Justin Marks, prawa ręka senatora Liptona, błyskotliwy i

znakomity polityk, należący do jego obozu...

Tuż przed przyjęciem Justin przyszedł po Stacey do jej mieszkania,

podczas gdy ojciec czekał na nich w samochodzie. Mierzący prawie

metr dziewięćdziesiąt, wydawał się jeszcze wyższy w czarnym

smokingu. Obrzucił taksującym spojrzeniem czerwoną koktajlową

suknię Stacey i w jego czarnych oczach pojawiło się wyraźne

potępienie.

- Chyba nie zamierzasz pójść w tym?- zapytał.

Wiedziała, że nie pochwali jej wyboru. Suknia była zbyt czerwona,

zbyt głęboko wycięta z tyłu, ze zbyt dużym dekoltem z przodu.

- Owszem, zamierzam w tym pójść - odpowiedziała ze zjadliwą

słodyczą. - Czyżby nie podobały ci się odkryte ramiona?

- Nie masz nic pod spodem - rzucił przez zaciśnięte zęby. - Słuchaj,

Stacey, to są bardzo poważni ludzie. Nie możesz pojawić się tam w tej

sukni. Jest zbyt, zbyt... - Chrząknął.

- Zbyt jaka, Justinie? - zapytała z uśmiechem. Tak, zawsze

odczuwała rozbawienie, gdy udało jej się go speszyć.

- Włóż coś innego - zażądał kategorycznie.

- Co w takim razie proponujesz? - Kpiła z niego w dalszym ciągu.

- Zdaje się, że masz taką ładną białą sukienkę - tę z długimi

rękawami, koronkami i błękitnymi wstążkami? - Justin zawsze

chwytał przynętę.

- Czyżbyś mówił o sukience, którą miałam na sobie podczas

wręczania dyplomów w szkole? - Dobry humor zaczął znikać. Co za

bezczelność, kazać jej zmieniać sukienkę! Stacey spojrzała gniewnie

na Justina, stojącego przed nią - wysokiego, szczupłego i silnego, z

wielkimi, czarnymi i wiecznie ją obserwującymi oczami.

- Nie przebiorę się, Justinie - zdecydowanie odmówiła

podporządkowania się jego idiotycznym rozkazom. - Ta suknia jest

idealna na dzisiejszy wieczór.

- Oczywiście, że nie, Stacey. Powinnaś wyglądać jak poważna córka

senatora, a nie jak tandetna aktoreczka z nocnego klubu w Las Vegas.

A więc o to chodziło!

- O nie, mój drogi, nie wyglądam jak aktoreczka tylko dlatego, że

lubię ubrać się w coś modnego i kolorowego! - Rozwścieczył ją,

próbując rozmawiać z nią jak równy z równym. Przesunęła wzrokiem

po jego twarzy, po ostrych, trochę drapieżnych rysach, po

kruczoczarnych gęstych włosach, oczywiście krótko i starannie

przyciętych. To ją rozwścieczyło jeszcze bardziej.

- Wyglądasz jak... jak przedsiębiorca pogrzebowy w tym

idiotycznym czarnym ubraniu! - „Tak właśnie wygląda” - utwierdziła

się w tym przekonaniu. Jest wielki, ciemny, przeraźliwie ponury i...

Nie wahając się dłużej, Stacey dumnie wyszła z pokoju. Justin Marks,

nie mając innego wyboru, podążył za nią.

Po otrzymaniu tytułu Człowieka Roku Bradford Lipton wygłosił

przemówienie tak płomienne, że niemal już prezydenckie. Wreszcie

rozpoczęło się przyjęcie.

Stacey westchnęła na samo jego wspomnienie. Cóż to była za

wspaniała zabawa!

Owi „stateczni ojcowie rodziny” (Stacey nie mogła sobie

przypomnieć, z jakiego byli klubu - „Elks” czy „Lions”) bardzo

pilnowali, żeby czasem nie wyschła rzeka alkoholu. Za każdym

razem, gdy Stacey upiła łyczek ze swojej szklanki, ta natychmiast

uzupełniana była po brzegi. Stacey zauważyła jednocześnie ze zło-

śliwą satysfakcją, że Justin Marks, zazwyczaj zdecydowany abstynent,

teraz znalazł się w podobnej sytuacji. Dosłownie siłą wlewano w

niego martini. Stacey poczekała, aż Justin, wolno popijając, opróżni

do połowy swój kieliszek.

- Och, Justinie! Chyba trzeba dolać ci martini! - zauważyła z

niewinną miną, upewniając się, że usłyszy ją jeden z gościnnych

członków klubu.

- Ależ naturalnie! - wykrzyknął jowialny starszy pan i natychmiast

dolał do szklanki Justina mocnego dżinu.

- Doprawdy, to zupełnie niepotrzebne - powiedział Justin, siląc się na

uprzejmość, ale jego lodowate spojrzenie skierowane było na Stacey.

- Oczywiście, że jest potrzebne! Wszyscy przecież chcemy dzisiaj

świetnie się bawić. Prawda, chłopcze? - Mężczyzna poklepał Justina

po plecach. - Nie ma tutaj miejsca dla sztywniaków.

- Właśnie. Nie potrzebujemy tutaj sztywniaków, chłopcze - wesoło

powtórzyła Stacey. Sytuacja, w jakiej znalazł się Justin, szalenie ją

rozbawiła. Przecież się nie przeciwstawi napastliwej parze, która

może poprzeć jego kandydata. No i w dodatku - co za okazja! Nazwać

tego trzydziestodziewięcioletniego mężczyznę „chłopcem”! Beż to lat

minęło, odkąd przestał mówić do niej „dziecko”?

Przez cały wieczór wznoszono toasty na cześć jej ojca, a kieliszki

wciąż były napełniane. Na koniec ogłoszono, że senatorowi Liptonowi

jednogłośnie przyznano dożywotni tytuł honorowego członka klubu.

Przez cały czas Stacey świetnie się bawiła. To byli naprawdę

śmieszni ludzie, stwierdziła, obrzucając członków klubu ciepłym,

choć już trochę zamglonym spojrzeniem. Kiedy

siedemdziesięcioośmioletni staruszek poprosił ją do charlestona,

roześmiała się, ale oczywiście zatańczyła z nim. Bradfbrd Lipton,

uśmiechając się pobłażliwie, oświadczył, że on sam już wychodzi, ale

ma nadzieję, że Justin zaopiekuje się Stacey i odprowadzi ją później

do domu.

Justin Marks bardzo poważnie potraktował powierzone mu zadanie i

o północy zarządził powrót do domu. Stacey, która właśnie śpiewała

razem z chórem starzejących się barytonów porywającą wersję pieśni

„We Could Make Believe”, stanowczo odmówiła. Wtedy Justin wziął

ją na ręce i przy akompaniamencie wesołych okrzyków i gwizdów

wyniósł ją do holu. Stacey na moment oniemiała. Justin Marks

przecież nigdy nie wywoływał awantur. Po prostu nafaszerowano go

zasadami dobrego wychowania. Wtedy pewna myśl przyszła jej do

głowy.

- Upiłeś się, Justinie? - zapytała z lekką kpiną w głosie. - Czyżbyś

wypił o jeden kieliszek za dużo? - Pomyślała, że to bardzo dziwne

uczucie, być w jego ramionach, czuć siłę twardych mięśni, ciepło

wielkich rąk na swoich udach. Przez moment miała wrażenie, że jej

głowa idealnie pasuje do piersi Justina. Spojrzała mężczyźnie głęboko

w oczy i zobaczyła, że jego źrenice niemal zlały się z tęczówkami,

czyniąc je czarniejszymi niż kiedykolwiek przedtem. Miał długie

gęste rzęsy, właściwie nigdy wcześniej nie zauważyła, jak bardzo są

długie i gęste. Ale też nigdy przedtem nie była tak blisko niego.

- Nie jestem pijany - odpowiedział surowo.

- Nawet troszeczkę? - droczyła się z nim, śpiewnie przeciągając

słowa.

- Zamknij się, Stacey - rzucił przez zaciśnięte zęby. Jego usta

ściągnięte były w prostą, wąską linię i Stacey zaczęła zalotnie

obrysowywać ich kontur polakierowanym na czerwono paznokciem.

- Czy mógłbyś teraz iść prosto? - nie mogła się powstrzymać, żeby

jeszcze raz mu nie dokuczyć. Bezmyślnie przyglądała się jego ustom.

Zauważyła ich delikatną linię. Zazwyczaj były surowo zaciśnięte i

wiecznie czegoś zakazujące, nie mogła więc dostrzec ich naturalnego

kształtu. Teraz jednak były naprawdę piękne.

- Przestań, Stacey! - Głos jego nie brzmiał tak stanowczo jak zawsze,

gdy wydawał jeden z tych nie znoszących sprzeciwu rozkazów.

- Przestań, Stacey! Zamknij się, Stacey! - nieudolnie naśladowała

jego głęboki głos. Nagle roześmiała się. - Nie, Justinie. Nie

zamierzam ani przestać, ani siedzieć cicho. Nawet ty mnie do tego nie

zmusisz! - rzuciła wesoło.

Poczuła, że głęboko odetchnął i wiedziała już, że jest wściekły. To

akurat nic nowego. Zawsze był na nią wściekły z tego czy innego

powodu. Kiedy dziesięć lat temu został zatrudniony przez senatora

Liptona jako asystent administracyjny, rozpoczął konsekwentną walkę

z jego córką. Wiedziała, że jej nie lubi i odpłacała mu tym samym.

Justin zaniósł ją do stojącej przed domem taksówki. Po prostu

zarekwirował samochód, nie zważając na to, czy taksówkarz nie czeka

na kogoś innego. To był właśnie ten władczy sposób bycia, który

sprawiał, że kierownicy sal restauracyjnych sadzali go przy

najlepszych stolikach, a pracownicy pospiesznie wykonywali każde

jego polecenie.

Okropny despota - Stacey tak o nim mówiła przy każdej okazji.

Nieznośny, arogancki, z dyktatorskim zadęciem. Według niej był

właśnie taki, albo nawet jeszcze gorszy.

Kierowca zgodził się zawieźć ich do mieszkania Stacey w Northwest

Washington. Przechylił się do tyłu, żeby od środka otworzyć drzwi,

ale Justin sam szarpnął za nie i wepchnął Stacey na tylne siedzenie. I

wtedy właśnie potknął się. Może zahaczył nogą o krawężnik, czy też

zaszumiało mu w głowie, wypite o jeden kieliszek za dużo, martini -

nie wiadomo. Pochylił się tak gwałtownie, że Stacey automatycznie

chwyciła towarzysza za szyję. Chwilę później leżała na tylnym

siedzeniu taksówki, a Justin Marks leżał na niej. W dalszym ciągu

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: