a5.pdf

1920-2005

^ 3 kwietnia 2005 3

Ojcze Święty, zostałeś na zawsze

www.rzeczpospolita.pl ; www.rp.pl

w naszych sercach

Bicie dzwonów, flagi opuszczone

do połowy masztów i spowite w kir,

świece i znicze przed kościołami,

pomnikami Jana Pawła II

i w oknach mieszkań.

Modlitwy różańcowe,

żałobne msze święte.

Tysiące, setki tysięcy wiernych

w kościołach w całej Polsce.

Łzy i ból.

Po kilkudziesięciu godzinach błagań o cud

zdrowia dla papieża, rozpoczęła się w całym

kraju długa noc modlitewnego czuwania. W

nocy zebrał się rząd. Tak jak już przed półno-

cą zapowiedział prezydent, premier Marek

Belka ogłosił żałobę narodową, która potrwa

do dnia pogrzebu Ojca Świętego.

Warszawa: plac Piłsudskiego

Kraków: tłumy na ulicach

i w kościołach

– Ojciec Święty odszedł! – wiadomość po-

płynęła przez głośniki nad głowami ludzi

czuwających przed Domem Arcybiskupów

Krakowskich. Wszyscy zamarli i uklękli.

Trwali na kolanach w ciszy, przerywanej

szlochem, pośród świec i kwiatów, które

przynieśli wcześniej dla swego papieża.

Gdy powstali, wpatrywali się w oświe-

tlone „okno papieskie”, jakby nie wierząc,

że już nigdy... – Dziękujmy Bogu za Jana

Pawła II, który na zawsze zostanie w na-

szych sercach – przerwał ciszę ksiądz pro-

wadzący modlitewne czuwanie na Fran-

ciszkańskiej. Mówił, że papież przeniósł

się tam, gdzie nie ma z niczym kłopotów

ani stresów i zmartwień. Wypełnił to, co

Bóg mu powierzył. Umarł tak pięknie, jak

piękne miał życie.

Wtedy gruchnęła pieśń „Zwycięzca

śmierci, piekła i szatana”. Zmienionym,

złamanym głosem przemówił kardynał

Franciszek Macharski. – To, co stworzył

Jan Paweł II, to jest wielki dar – mówił. I z

wawelskiego wzgórza odezwał się dzwon

Zygmunt. – Nie tylko na śmierć bije Zyg-

munt, ale też na nowy rozdział naszego

życia – mówił kardynał Macharski. – Pa-

nie, nie zostaw nas sierotami. Jezu, ufam

Tobie – wołał, zapraszając na nocne msze

święte. W bazylice Franciszkanów celebro-

wał ją osobiście. Krakowianie ruszyli na

Rynek Główny, do kościołów. Tak samo

jak w dniu wyboru kardynała Wojtyły na

papieża 16 października 1978 i jak na

wieść o zamachu na papieża 13 maja 1981.

Zapełniła się katedra wawelska. Bazylikę

Dominikanów do ostatniego miejsca wy-

pełniła młodzież. Nie można było znaleźć

wolnego miejsca w bazylice Mariackiej.

Potężny tłum ruszył do sanktuarium w

Łagiewnikach.

Kraków: przed Domem Arcybiskupów

Anny odmawiano m.in. „tajemnice światła”

dodane do różańca przez Jana Pawła II. Chór

śpiewał Lacrimosę Mozarta. Około północy

na Krakowskim Przedmieściu było już 15 ty-

sięcy ludzi. Na Żoliborzu w kościele im. Sta-

nisława Kostki, gdzie papież modlił się przy

grobie ks. Jerzego Popiełuszki, dzwony biły

przez 40 minut. Przez cały czas do kościoła

ciągnęła rzeka ludzi.

Na placu Piłsudskiego, na którym Jan Pa-

weł II w 1979 roku odprawił mszę świętą, w

czasie której padły pamiętne słowa „Niech

zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze tej Ziemi”,

w ciągu kilkunastu minut ułożono ogromny

krzyż z kwiatów i świec. Flagi na budynkach

wszystkich instytucji państwowych obniżono

do połowy masztów, na Uniwersytecie War-

szawskim powieszono flagi obleczone kirem.

Gdańsk: różaniec

w godzinie śmierci

Kiedy papież umierał, tłum wypełniał kate-

drę w Gdańsku Oliwie. Przed katedrą zebrało

się kilkuset młodych ludzi. I w katedrze, i na

dziedzińcu rozbrzmiewał różaniec. Modlący

się nie wiedzieli o śmierci Ojca Świętego. Kil-

kanaście minut później abp Tadeusz Gocłow-

ski zaczął odprawiać żałobną mszę śwwiętą –

Teraz, od tego dnia, mamy okazję, żeby to

wszystko, o czym mówił Jan Paweł II, zacząć

wprowadzać do swojego życia – mówił, zwra-

cając się przede wszystkim do młodzieży.

Gdy już milkły dzwony gdańskich świą-

tyń, służby miejskie rozpoczęły wywieszanie

na ulicach flag żółto-białych i biało-czerwo-

nych. I papieskie, i narodowe spowił kir.

Gdańszczanie trwali przy konającym pa-

pieżu przez cały dzień. Lech Wałęsa chciał

wierzyć, że papież jednak odzyska siły. Tuż

przed siedemnastą pojechał do parafialnego

kościoła. Z pochyloną głową zastygł w modli-

twie. – Więcej zawierzenia – mówił potem.

Chwilę po ogłoszeniu informacji o śmierci

Jana Pawła II wyłączył wszystkie telefony. –

Nie w takiej chwili! Ojciec chce być sam, sku-

pić się na modlitwie – mówił syn Jarosław.

Jasna Góra: modlitwa

dziękczynna za Jana Pawła II

W katowickich świątyniach biły dzwony, a

mieszkańcy miasta zapalali w oknach świe-

ce. W archikatedrze Chrystusa Króla w od-

prawionej mszy świętej żałobnej wzięło udział

blisko tysiąc wiernych. Dla wielu zabrakło

miejsca. Na schodach katedry płonęły znicze.

Wiele osób płakało. – Bolesny smutek dotyka

każdego z nas. Trudno było przekazać bole-

sną nowinę z Watykanu, bo oczy wszystkich

były pełne łez. Odszedł od nas ktoś bardzo

bliski – mówił proboszcz katedry, prałat Sta-

nisław Puchała. Metropolita katowicki abp

Damian Zimoń był w Warszawie, gdzie za-

stała go wiadomość o zgonie Ojca Świętego.

Apel Jasnogórski zakończył abp Stanisław

Nowak słowami „stało się”. Tłumy zgroma-

dzone w kaplicy Czarnej Madonny przyjęły je

w milczeniu. Każdy po swojemu żegnał się z

papieżem. Po chwili w tę ciszę wdarł się

dźwięk jasnogórskich dzwonów. – Widzimy

Ojca Świętego już szczęśliwego, który czerpie

z wielkiego bogactwa bożego miłosierdzia i

które rozlewa się na wszystkich nas, na całą

Polskę – mówił o. Tomasz Ciołek do zgroma-

dzonych przed wizerunkiem Czarnej Madon-

ny paulinów, sióstr zakonnych, częstocho-

wian i pielgrzymów. Tutaj odmówiono modli-

twę dziękczynienia – wyrażającą wdzięczność

za Jana Pawła II, Jego pracę dla Polski, Ko-

ścioła i świata. Jednak za murami Jasnej Gó-

ry ludzie nie kryli łez.

W Poznaniu mszę świętą w katedrze od-

prawił abp Stanisław Gądecki. – Sensem ży-

cia papieża było mesjańskie cierpienie. Pan

przyjął swego sługę do siebie w czas niedzieli

Bożego Miłosierdzia – mówił. I dodał, cytu-

jąc Biblię: – On wyrósł przed nami jak młode

drzewo, jak korzeń z wyschniętej ziemi.

Korespondenci „Rzeczpospolitej”

Warszawa: krzyż z kwiatów

i „tajemnice światła”

Mieszkańcy stolicy przyjęli wiadomość o

śmierci papieża w całkowitym milczeniu –

największy tłum przez cały dzień gromadził

się przed kościołem św. Anny. Zamknięto dla

ruchu Krakowskie Przedmieście, przed świą-

tynią umieszczono telebim, na którym poka-

zywano wiadomości z Watykanu. O dziesiątej

wieczorem miało zacząć się czuwanie, zgro-

madziło się kilka tysięcy wiernych. Kiedy z

ekranu dziennikarze „Wiadomości” ogłasza-

li, że papież umarł, ludzie klęczeli. Wielu pła-

kało, ale panowała zupełna cisza. Po chwili

zaczęły bić dzwony. Rozbrzmiały syreny. W

kościołach rozpoczęła się modlitwa, trwająca

niemal przez całą noc. Przed kościołem św.

Wadowice w milczeniu,

na kolanach, we łzach

się zaczęło, szkoła, teatr, kapłaństwo

się zaczęło. Przygotowywaliśmy się,

że kiedyś to się skończy, ale dziś jesz-

cze trudno nam to przyjąć do wia-

domości – mówiła starsza pani,

ocierając łzy.

Proboszcz wadowickiej bazyliki

ks. Jakub Gil wzywał, aby w tym

momencie szczególnie modlić się za

Największego Człowieka Wadowic-

kiej Ziemi, który zmienił oblicze ca-

łego świata. Proboszcz prosił Boga,

by wierni mogli unieść ciężar tej

chwili.

– Boimy się teraz dnia codzien-

nego bez papieża, który czuwał nad

nami, jak Chrystus w Ogrodzie

Oliwnym. Boimy się, że bez Ojca

Świętego nie poradzimy sobie – mó-

wił.

W tych dniach proboszcz wado-

wickiej bazyliki Ofiarowania Naj-

świętszej Marii Panny stał się prze-

wodnikiem duchowym dla wadowi-

czan. – Doświadczam tego, że ból i

cierpienie znoszone z innymi, ten

krzyż, jest mniej ciężki, jeśli niesie

go wielu – mówił w sobotnie przed-

południe.

W ostatnich dniach wadowicza-

nie żyli tylko chorobą papieża. Prze-

rwali lekcje w szkołach, odwołali im-

prezy sportowe i kulturalne. Miesz-

kańcy i pielgrzymi czuwali i modlili

się dzień i noc w bazylice i przed po-

bliskim domem rodzinnym papieża.

– Chrystus wskrzesił Łazarza, więc

może i teraz wskrzesi nam jeszcze

choć na chwilę naszego papieża –

powtarzali. Wielu wadowiczan przy-

pominało ostatnią pielgrzymkę do

Rzymu z połowy marca, gdy pod

oknem kliniki Gemelli wyczekiwali

komunikatów o stanie zdrowia pa-

pieża. Nie spodziewali się, że w nie-

dzielę 13 marca w oknie pojawi się

Ojciec Święty i przemówi do nich:

„Witam Wadowice”. Wtedy nie wie-

dzieli jeszcze, że były to ostatnie sło-

wa papieża wypowiedziane publicz-

nie po polsku.

na Stolicę Apostolską powołany został z Krakowa 16 października

1978 r. i odtąd służył Kościołowi i ludziom w sposób niezwykle nowo-

czesny, zachowując przy tym wierność starożytnej tradycji apostolskiej.

Stawał się często głosem pozbawionych głosu i obrońcą najsłabszych

oraz pokrzywdzonych i dlatego bronił prawa do życia od poczęcia aż do natu-

ralnej śmierci. Nieustannie demaskował niesprawiedliwe konflikty wojenne,

promował inicjatywy pokoju i braterstwa wśród wszystkich religii i wszystkich

ludzi. Wielki ewangeliczny humanizm Jana Pawła II promieniował autentycz-

nym szacunkiem do każdego człowieka.

Żarliwie miłował Boga, utwierdzał wiarę i dlatego szczerze kochał ludzi.

Miał dla nich szacunek i czas, szukał ich i potrzebował do skutecznego reali-

zowania swojej misji. Dzięki niemu autorytet Kościoła stał się jeszcze większy

i bardziej „bosko-ludzki”.

Niech trwa modlitwa za śp. Umiłowanego Jana Pawła II – Pierwszego Pa-

pieża Polaka, którego pokornie polecamy Bożemu Miłosierdziu, z ufnością

prosząc o wstawiennictwo za nas, abyśmy również mogli po godnym życiu z

wiary przekroczyć próg wieczności z nadzieją zmartwychwstania. (...)

Ufamy, że Jan Paweł II powiększy grono świętych i już dziś modli się za

nas u tronu Bożego.

Prezydium Konferencji Episkopatu Polski

abp Józef Michalik, przewodniczący KEP

abp Stanisław Gądecki, zastępca przewodniczącego KEP

bp Piotr Libera, sekretarz generalny KEP

POWIEDZIELI

Wadowice: przed bazyliką

Józef Matusz

Prezydent

Aleksander Kwaśniewski

Straciliśmy bezpowrotnie największy au-

torytet moralny, który i jako namiestnik

Chrystusa na ziemi, i jako dobrotliwy oj-

ciec i wymagający przyjaciel pozwalał

wielu obywatelom odnajdywać sens co-

dzienności, dokonywać najtrudniejszych

wyborów. Straciliśmy też niestrudzonego

orędownika polskich spraw na całym

świecie. (...)

Najważniejszym hołdem, jaki możemy od-

dać temu niestrudzonemu wędrowcowi po

ścieżkach globu i ludzkich serc, jest ko-

rzystanie z bogactwa i mocy Jego myśli.

Zrozumienie Jego przesłania o potrzebie

pokoju i pojednania. O dochowaniu wier-

ności takim wartościom, jak wolność,

współczucie i solidarność. Jeśli tak potra-

fimy się zachować, to Karol Wojtyła, Jan

Paweł II nigdy od nas nie odejdzie. (...)

Dziękujemy za wszystko, Ojcze Święty,

obyśmy potrafili sprostać Twoim naukom,

dziełu i postawie. Oby.

Lech Wałęsa

Prosiłem Boga, by przedłużył pobyt Ojca

Świętego na tej ziemi, w czasach

globalizacji i chaosu. Jego dobroć, miłość

i poświęcenie były i są ludzkości tak

potrzebne.

Bez Niego i bez Jego słowa panował w

Polsce marazm, zwątpienie i beznadzie-

ja. Nikt nie wierzył, że może być inaczej.

Kiedy w 1979 r. nas odwiedził, zasiał sło-

wo wolności, które stało się ciałem już rok

później. Obudził nas, Polaków, którzy

uwierzyliśmy w Jego słowo i nadzieję na

zmianę. Tak się narodził Sierpień ’80, tak

się narodziła „Solidarność”, która zmieni-

ła oblicze Europy. To jest zasługa właśnie

Jana Pawła II.

Podhale modli się za duszę papieża

Fatimskiej na Krzeptów-

kach w Zakopanem górale,

płacząc, modlili się za duszę Ojca

Świętego. Po nadejściu wiadomości

o Jego śmierci nad stolicą Tatr roz-

legł się donośny dźwięk dzwonów

świątyni, która powstała jako wotum

dziękczynne za ocalenie życia papie-

ża po zamachu w 1981 roku.

Sanktuarium było pełne górali

od czwartkowego wieczoru, gdy na-

deszły informacje o pogarszającym

się stanie zdrowia Ojca Świętego.

Kiedy wczoraj nadeszła ta najtra-

giczniejsza wiadomość, odmówili

krótką modlitwę. Potem w ciszy,

płacząc, modlili się za duszę papie-

ża. A do sanktuarium wciąż przy-

bywały tłumy zakopiańczyków. Było

wśród nich wielu młodych chłop-

ców i dziewcząt. Nie kryli smutku

ani łez. – Jakbym stracił ojca – mó-

wi 16-letni Paweł Staszel. 12-letni

Nikos Dżamalis, zanosił się pła-

czem. – Bardzo chciałem Go spo-

tkać i miałem nadzieję, że przeżyje

– ociera łzy. – Jak umrę, to się z

Nim spotkam.

Anna Karpiel pociesza, że „sie

kiejsi spotkomy tam u Boga”. – Ale

tak mi sie widzi, ze On tam bedzie

dla nos łaski wyprosoł. Ze bedzie

patsoł na nos i staroł się nom w kaz-

dej sytuacji pomogać – mówi gaździ-

na.

TOR

Zakopane

KONFERENCJA EPISKOPATU POLSKI

Odszedł Pasterz nasz,

co ukochał lud

D ziękujemy Bogu za tego 264. niezwykłego Następcę św. Piotra, który

ysiące wiernych czuwających

przed wadowicką bazyliką i

domem rodzinnym papieża

zamarło, gdy na wieść o śmierci Oj-

ca Świętego zabiły dzwony we

wszystkich kościołach. Ludzie klęka-

li, płakali i w ciszy modlili się za Je-

go duszę.

Mówili, że stracili najbliższego

członka ich rodziny. W pierwszej

chwili stali, jak gdyby nie dotarło

do nich, że Ojciec Święty nie żyje.

Byli wszędzie: w bazylice, na chod-

nikach i zieleńcach modlili się w

skupieniu za papieża, ich papieża.

Przed domem rodzinnym Karola

Wojtyły matka nie mogła powstrzy-

mać szlochu kilkunastoletniej cór-

ki. – Nie płacz, kochanie. Papież

nadal będzie z nami – mówiła. Tuż

obok młodzieniec, rękami zakry-

wając twarz, mówił do siebie – To

nieprawda. Powiedzcie, że to nie-

prawda.

– Ojciec Święty mówił nam, że tu

wszystko dla Niego się zaczęło: życie

W Sanktuarium Matki Bożej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: