W drodze 10 2009.pdf

W drodze 10 2009

– Tomasz Grabowski OP

25-10-2009: Bartymeusz jest szczęściarzem – Tomasz Zamorski OP

• NIEBEZPIECZNA MEDYTACJA?

Kto odpowie na wezwanie zaproszenie do duchowej podróży – rozmowa Laurencem

Freemanem OSB

U Benedyktynów w

zbawić

Ośrodek Medytacji Chrześcijańskiej – Maksymilian Nawara

OSB

Zazen i

adoracja Najświętszego Sakramentu

co ma buddyzm do chrześcijaństwa –

Franco Sottocornola SX

Ku temu co niezmienne wizyta w klasztorze Shinmeizan – Paweł Kozacki OP

• ENCYKLIKA „CARITAS IN VERITATE”

Papież nie zrobił kroku w

raczej apele niż rozwiązania – rozmowa z o. Maciejem

Ziębą OP

Brzytwa na Ockhama na straży realizmu – Bartłomiej Kachniarz

Benedykt XVI o

rozwoju ludzkości

ekonomista czyta encyklikę – Władysław Balicki

• LISTY ZE ŚWIATA

Jak się masz,

! podróż przez Ugandę – Michał Kruszona

• OPOWIADANIE

Pieśń słoneczna Róży Bluszcz – Jan Grzegorczyk

• ORIENTACJE

Na tropie podmiotu dziejów jak powstawał „System 09” – rozmowa z Wojciechem Klatą

Zbrodnia bez kary? „Tenebrae Responsoria” Gesualdo da Venosa i „Luci mie traditrici”

Salvatore Sciarrino – Tomasz Cyz

„ Silent songs” Valentina Silvestrova

• SZUKAJĄCYM DROGI

Ewangeliczne świadectwa boskości Pana Jezusa rozpoznać prawdy wiary – Jacek Salij

• FELIETONY

Żadna religia nie jest samotną wyspą – Jarosław Makowski

Czy biskupi się mieszają? – Dariusz Kowalczyk SJ

Uwolnić Jezusa! – Grzegorz Górny

Parkiet – Jan Góra OP

DOMINIKANIE NA NIEDZIELĘ

04-10-2009: Wrześniowe lato – Wojciech Czwichocki OP

11-10-2009: Jak dzieci czy jak dorośli? – Tomasz Golonka OP

18-10-2009: Przyszedł, by służyć i

Lubiniu

przód

Muzungu

XXVII NIEDZIELA ZWYKŁA, 4 PAŹDZIERNIKA 2009

Wrześniowe lato

Rdz 2,18–24 • Ps 128 • Hbr 2,9–11 • Mk 10,2–16

Zatrzymałem się w Kotlinie Kłodzkiej. Na dziesięć dni. Znajomi z Wrocławia użyczyli chaty.

Dziesięć dni w samotności, ciszy, z luksusową w dzisiejszych czasach możliwością leniwego

obserwowania, jak mijają godziny. Po poranku nastaje upalny dzień, zmierzch powoli przechodzi

w chłodny wieczór, a potem noc, gdy na czarnym niebie błyszczą niewidoczne w mieście gwiazdy.

Bez pośpiechu można wreszcie smakować codzienne, prozaiczne czynności.

Rano trzeba rozpalić ogień w piecu, poczuć szorstkość drewna, zamknąć metalowe drzwiczki

i czekać, chwyci czy będę musiał znów szukać starych gazet na rozpałkę. Ale nie trzeba się

spieszyć. Cicha msza w pokoju na piętrze, potem pół godziny medytacji. Właściwie wszystko staje

się medytacją. Kiedy kroję chleb na śniadanie, to po prostu kroję chleb. Nóż przenika chlebne ciało,

okruchy zostają na stole. W garnku podnosi się mleko, trzeba zdjąć w odpowiednim momencie.

Śniadanie, nic wielkiego. Patrzę w okno, dzień zapowiada się piękny.

Może wyjdę w góry. Przejdę przez opustoszałą wieś, minę kamienny kościół z pokrytą czarnym

gontem spiczastą wieżą. Na łąkach nieruchomo sterczą fantastyczne konstrukcje wyciągów

narciarskich. Czekają na zimę. O, wtedy tu ludzi jak mrówek, zaśmieje się młoda dziewczyna

w sklepie. Albo zostanę w domu. Poczytam coś na tarasie, podnosząc co chwila wzrok znad książki,

popatrzę na górski grzbiet, za którym już Czechy. Nic wielkiego, dzień po prostu. Rutynowe

czynności, małe niespodzianki. Słońce przyjemnie ogrzewa twarz, wiatr szarpie kurtkę, gdy

wychodzę na szczyt, niemal spod nóg wyskakują spłoszone sarny. Dzieje się dzień, dzieje się życie

i chyba Bóg się dzieje. Trzeba się tylko zatrzymać, żeby poczuć.

Jezus nie zostawił żadnej wzniosłej, tajemnej nauki. Nie przeprowadzał swoich uczniów przez

skomplikowaną architekturę zaświatów. Mówił po prostu o ziarnie, które staje się krzewem,

o zakwasie, który w końcu przemienia całe ciasto, o Ojcu, który jak w niebie, tak jest i na ziemi.

Kiedy dawał życiowe wskazówki, nie wikłał się w zawiłą kazuistykę uczonych w Piśmie. Mówił

zwyczajnie. Bądź wierny swojej żonie, pozwól dzieciom być blisko, doceniaj to, co powszednie,

małe, niegodne. Jak w niebie, tak i na ziemi. Bóg dzieje się na ziemi, na najbliższej nam ziemi. Na

innej nas nie ma.

Wojciech Czwichocki OP

XXVIII NIEDZIELA ZWYKŁA, 11 PAŹDZIERNIKA 2009

Jak dzieci czy jak dorośli?

Mdr 7,7–11 • Ps 90 • Hbr 4,12–13 • Mk 10,17–30

Dziecko nie wie, co dla niego jest dobre. Wszystkiego dowiaduje się od rodziców. Wymaga to

ciągłej uwagi i gotowości do odpowiadania na dręczące młody umysł i serce pytania o dobro i zło.

A zważywszy, że zanim dziecko nauczy się pytać, wszystko sprawdza doświadczalnie, zadanie to

okazuje się tyleż fascynujące, co uciążliwe. Bo dziecko wszystkiego dotyka, wszystko bierze do

buzi, wszędzie się gramoli, na wszystko wskakuje. I tak bez końca.

Dorosły sam sobie odpowiada na pytanie o dobro i zło, wyznacza sobie cele i znajduje najlepsze

dostępne sposoby ich realizacji. Wyrasta się z dzieciństwa, rodzice wcześniej czy później odchodzą

i to, co było kiedyś ich odpowiedzią, staje się odpowiedzialnością niezbywalną, własną. Można

szukać wsparcia u ludzi mądrych, autorytetów, ale i tak samemu się rozstrzyga, podejmuje się

decyzje i dźwiga konsekwencje wyborów. To obowiązek, ale też prawo i przywilej. Można

próbować go przerzucić na kogoś innego, ale ta metoda zawsze ma „krótkie nogi”. Lepiej pisać

własną historię, niż czyjegoś gotowca uznać za swoje wypracowanie.

„Pewien człowiek”, który przybiegł do Jezusa, nie zachowuje się już jak dziecko. Co prawda

zadaje pytanie o dobro i zło, ale też potrafi sobie na nie odpowiedzieć. Pyta, jak osiągnąć życie

wieczne, ale stawiając to pytanie, zdradza, że jest człowiekiem, który jasno sobie określa cel.

Odwołuje się jeszcze do autorytetu, ale już wyraźnie bierze życie w swoje ręce.

Czy zachowuje się jak dorosły? Nie całkiem. Bo dorosły albo nie pyta, albo odpowiedź bierze pod

uwagę, lecz postępuje według tego, co sam uznaje za stosowne, bez lęku i poczucia winy. „Pewien

człowiek” nie był już dzieckiem i nie był jeszcze dorosłym. Był pomiędzy. To ważny okres

w rozwoju człowieka.

Czy Bóg chce, byśmy byli jak dzieci, czy jak dorośli? Wierzę, że nawet jeśli „jako dzieci”, to na

pewno jako DOROSŁE DZIECI. Bóg nie tylko zgadza się na dorosłość, ale wręcz – jak każdemu

rodzicowi – zależy Mu na niej. Wierzę, że On się cieszy i dopinguje nas w naszym dojrzewaniu.

Kiedy zaczyna się nasza dorosłość? Wtedy, gdy decydujemy się na nią.

Tomasz Golonka OP

XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA, 18 PAŹDZIERNIKA 2009

Przyszedł, by służyć i zbawić

Iz 53,10–11 • Ps 33 • Hbr 4,14–16 • Mk 10,42–45

Rzadko w Ewangelii Jezus Chrystus, Syn Boży, mówi o swojej misji wprost. Dlatego wypada

bacznie przyjrzeć się sformułowaniom, w których odsłania swoje posłannictwo i wyjaśnia, po co

przyszedł na ziemię. Na dwa takie wyjaśnienia chciałbym zwrócić uwagę: „Nie przyszedłem po to,

aby świat sądzić, ale aby świat zbawić” (J 12,47) i „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono,

lecz żeby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mk 10,45). Nie przyszedł, by sądzić i by Mu

służono. Przyszedł, by służyć, odkupić i zbawić.

Im częściej komentuję Ewangelię, tym bardziej przekonuję się, że ona nie wymaga dodatkowego

objaśnienia. Słowa Ewangelii są precyzyjne i jasne. Komentarz natomiast, przez uszczegóławianie

perykop, niejednokrotnie osłabia ich ostre brzmienie. Wielość słów nie tylko łamie rytm pouczeń,

wyrażony w lakonicznych sformułowaniach, ale zaciera trafność ewangelicznych sentencji. Dlatego

trzeba nam usłyszeć przytoczone na początku zdania w ich dosłowności, by nie zaciemnić pierwszej

intuicji.

Misją Syna Człowieczego jest wieczne uszczęśliwienie człowieka: w obecnym życiu przez Jego

służbę, w przeszłości przez Odkupienie, w przyszłości przez Zbawienie. Szczęście jest możliwe

i przystęp do niego jest otwarty, ale nie jest nim ani dokonanie sądu, ani poddaństwo, a więc – jak

sądzę – kult, lęk przed prawem, służalczość. Z jednej strony to nic odkrywczego, z drugiej powstaje

pytanie dlaczego – skoro to takie jasne i proste – potrzebowaliśmy, by Jezus nam o tym powiedział?

Wystarczy przypomnieć sobie sytuacje, w których jesteśmy ofiarami cudzego zła. Ile w nas wtedy

dokonuje się sądu! Jeśli w konfesjonale ktoś usprawiedliwia się z grzechu, to cudze zło jest drugim

(po teściowej) najczęściej przywoływanym usprawiedliwieniem. Sąd nad światem to nasza

specjalność. Warto też zapytać się, kiedy ktoś mi służy. Wbrew pozorom, sytuacje, w których

domagamy się służby, nie są rzadkością. Manipulacje uczuciami, szantaże emocjonalne i zazdrość –

te i podobne gry mają na celu przymuszenie kogoś do spełnienia naszych oczekiwań. Takimi

jesteśmy i właśnie takich przyszedł uszczęśliwić Chrystus. Uczynić szczęśliwymi na wieki przez to,

że sam będzie całkowicie inny: sługa i wybawca. Samoobjawienie Syna Człowieczego ma

podwójny sens: ma oczarować Jego pięknem i pouczyć, jakimi mamy się stać, by zbliżyć się do

Niego.

Tomasz Grabowski OP

XXX NIEDZIELA ZWYKŁA, 25 PAŹDZIERNIKA 2009

Bartymeusz jest szczęściarzem

Jr 31,7–9 • Ps 126 • Hbr 5,1–6 • Mk 10,46–52

Ktoś powiedział, że przed Bogiem możemy stanąć jedynie jako żebracy proszący o łaskę. I pewnie

jest w tym wiele racji. Czy jest tak jednak rzeczywiście? Odpowiedź nie będzie jednoznaczna.

Jesteśmy jak żebrak dlatego, że nas stworzył. A jednak człowiek, żebrak, ów „nikt”, skupia na sobie

boską uwagę. Decyduje o tym porządek miłości. Bóg pochyla się na tym, co słabe i kruche.

Odczytuje nasz lęk o siebie i swoje życie. Chce uleczyć choroby, a zwłaszcza tę najważniejszą,

chorobę śmierci. Bóg po prostu kocha. Bartymeusz jest szczęściarzem. To jego dotknęła

uzdrawiająca łaska, to niewidzącego zobaczył Pan. A może należałoby powiedzieć: usłyszał, bo

cierpiący Bartymeusz nie tylko czekał. On się modlił, prosił, a nawet krzyczał. Są sprawy, które

przed Bogiem trzeba wykrzyczeć, bo tak bolą, bo tak wielka jest niezgoda na to, co nas spotyka.

Nasze modlitwy nie muszą być grzeczne, miłe, mają być nasze, a więc prawdziwe. Zanoszone do

Stwórcy z poziomu codziennego zmagania się z życiem. Bartymeusz jest szczęściarzem, bo

prawdziwie się modli, niczego nie udaje.

Przejmujące jest jeszcze w spotkaniu Jezusa z Bartymeuszem pytanie, które stawia Mistrz

z Nazaretu: „Co chcesz, abym Ci uczynił?”. Pytanie to objawia zaufanie Boga do człowieka. Boskie

dary są na miarę naszych tęsknot i modlitw. Bartymeusz wie, czego chce. Cudowną jest rzeczą

nieść w sobie tak głębokie egzystencjalne pragnienie. Chcieć czegoś, zdecydować się, to już prawie

widzieć! Okazuje się, że boskie rozwiązania wpisane są w ludzką tęsknotę!

Bartymeusz jest szczęściarzem, bo w końcu przejrzał. Mógł pierwszy raz w życiu poznać światło,

nazwać kolory, zobaczyć świat i twarze otaczających go ludzi. Będzie się teraz na nowo uczył tego

wszystkiego i wszystkim będzie się mógł ucieszyć. Bartymeusz jest szczęściarzem, bo był przy

właściwej drodze, we właściwym momencie. I dlatego spotkał Światło swojego życia, swojego

Mesjasza. Pozwolił się zobaczyć i usłyszeć, bo wytrwale czekał, bo nie zwątpił. To wiara ma moc

uzdrawiania.

Bycie żebrakiem to wielka modlitwa zanoszona do Boga o nadzieję, o miłość Boga mimo

uciążliwości losu. To dobre miejsce, by nauczyć się siebie, by zawołać Boga.

Bartymeusz jest szczęściarzem, bo dojrzał. W życiu trudno jest stać i czekać z pustymi rękami,

i nieustannie prosić. Niczego nie przyśpieszać, nie manipulować. Może dlatego tak często

rozmijamy się z Bogiem, zwłaszcza, gdy uczepimy się niewłaściwego pragnienia.

Tomasz Zamorski OP

NIEBEZPIECZNA MEDYTACJA?

Kto odpowie na wezwanie

rozmowa Laurencem Freemanem OSB

Myślę, że wszyscy mogą medytować. To tylko sprawa czasu: trzeba znaleźć dobry moment. Kiedy

człowiek wie, co dla niego najważniejsze, stara się to osiągnąć. Nie szukam adeptów medytacji. To

praca dla Ducha.

Jest Ojciec w połowie Irlandczykiem, czy sens odczuwania sacrum i wiary, tak bardzo w swym

wyrazie irlandzki, został Ojcu przekazany przez matkę i jej siostry?

To prawda, matka przekazała mi swoją wiarę, swoją katolicką tradycję. Jej wiara była bardzo silna,

zakorzeniona, bardzo naturalna i ludzka.

Kiedy byłem dzieckiem, czerpałem z tego wiele radości, zachwycało mnie to i miałem poczucie

tajemnicy. Do chwili, kiedy jako 16–17–latek opuściłem Kościół, żarliwie się modliłem. Później tak

naprawdę nigdy nie odrzuciłem całkowicie wiary i Kościoła.

Czy ma Ojciec jakieś konkretne wspomnienia z dzieciństwa naznaczonego taką modlitewną

żarliwością?

Kiedy byłem dzieckiem, w klasztorze nieopodal naszego domu służyłem trzy razy w tygodniu do

mszy, bardzo wcześnie rano. Było to dla mnie bardzo ważne. Pamiętam też wzniosłe chwile

w szkolnej kaplicy – witraże, zapach kadzidła, pieśni – atmosferę, która prowadziła mnie do

odczuwania obecności Boga. Moje trwanie w wierze zakorzenione jest w naturalnej adoracji.

W okresie dorastania, kiedy jak wielu moich rówieśników oddaliłem się od sakramentów, nigdy

całkowicie nie odrzuciłem wiary. Myślę, że Kościół nie był wtedy w stanie odpowiedzieć na

potrzeby młodych. Nie było żadnego miejsca, gdzie moglibyśmy wyrazić nasze niepokoje.

W wieku 17 lat opuściłem dom, pojechałem na uniwersytet i przestałem praktykować.

Czy można wskazać jakieś podstawowe doświadczenie, z którego wywodzi się Ojca powołanie do

kontemplacji?

Podstawa mojej katolickości jest bardzo silna i to ona nadała znaczenie wymiarowi duchowemu

i sacrum mojej wiary. Na uniwersytecie czytałem wszystko, co dotyczyło innych tradycji i ich

mistyki – buddyzmu, hinduizmu, sufizmu, również mistyki chrześcijańskiej. Nie pociągało mnie to

jednak specjalnie. Precyzyjnie rzecz ujmując, mistyka chrześcijańska nie pociągała mnie bardziej

niż inne tradycje. Moje podejście do kontemplacji było bardzo intelektualne: czytałem,

studiowałem, badałem, ale nie miałem żadnej praktyki. Odpowiedzi szukałem w książkach.

Czy może Ojciec przypomnieć sobie jakieś konkretne wydarzenie, które zmieniło jego życie?

Wydaje mi się, że najważniejszym wydarzeniem w moim życiu, które pomogło mi dojrzeć, była

śmierć mojej siostry. Miała dziesięć lat, a ja byłem na pierwszym roku studiów na uniwersytecie

w Oksfordzie. W moim przekonaniu miłość i śmierć to siły najbardziej naznaczające życie. Śmierć

siostry zmieniła kierunek mojego życia.

Od wielu lat znałem już wtedy Johna Maina. Poznałem go jako uczeń liceum benedyktyńskiego.

W pierwszym semestrze spowodowaliśmy swoim zachowaniem odejście profesora religii. Kiedy

pojawił się John Main, mieliśmy zamiar również zniszczyć nowego profesora, zwłaszcza że był

zakonnikiem.

Kiedy wszedł do klasy, wiedziałem od razu, że to wyjątkowy człowiek. Był wielkiej postury, miał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: