kochanowski_piesn_III_2.pdf

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Partnerem projektu

jest Prokom Software SA. Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza

pochodzącego ze zbiorów BN. Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie

publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.

Źródło: http://wiki.wolnepodreczniki.pl/Lektury:Kochanowski/Pie%C5%9Bni/Pie%C5%9B%C5%84_III_%282%29.

Jan Kochanowski

Pieśń III (II)

Nie wierz Fortunie, co siedzisz wysoko;

Miej na poślednie koła pilne oko:

Bo to niestała pani z przyrodzenia,

Często więc rada sprawy swe odmienia.

Nie dufaj w złoto i w żadne pokłady,

Każdej godziny obawiaj się zdrady;

Fortuna, co da, to zasię wziąć może,

A u niej żadna dawność nie pomoże.

A ci, co z tobą teraz przestawają,

Twej się Fortunie, nie tobie kłaniają;

Skoro ta zniknie, tył każdy podawa,

Jako cień, kiedy słońca mu nie zstawa.

Lecz jako sama oczy zasłoniła,

Tak swym pochlebstwem ludzi pobłaźniła:

Że drugi wysszej nosa gębę nosi,

A wszystki insze oczyma przenosi.

Ty pomni, że twój skarb u Szczęścia w mocy,

A tak się staraj o takiej pomocy,

Aby wżdy z tobą twego co zostało,

Jeśli zaś będzie Szczęście swego chciało.

Cnota skarb wieczny, cnota klenot drogi;

Tegoć nie wydrze nieprzyjaciel srogi,

Nie spali ogień, nie zabierze woda;

Nad wszystkim inszym panuje przygoda.