Simms Suzanne - Bengalskie ognie.pdf - Desire - jukama

Suzanne Simms

Bengalskie ognie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śliczna dziewczyna!

Mathis Hazard zwrócił fotografię mężczyźnie siedzącemu

po drugiej stronie biurka i powiedział głośno:

- Bardzo ładna.

- Desiree to prawdziwa piękność. Żadnego z nas nie

trzeba o tym przekonywać. Jest moją chrzestną córką - odparł

z dumą George Huxley, odchylając się na oparcie wygodnego

dyrektorskiego fotela obitego skórą. Oparł podbródek na

splecionych dłoniach i przyglądał się oprawionej w ramkę

fotografii stojącej w rogu biurka. Zdjęcie przedstawiało młodą

kobietę w typie Grace Kelly: smukłe nogi, regularne rysy,

alabastrowa cera, jasne włosy sięgające ramion... Była

naprawdę prześliczna. - Szczerze mówiąc, fotograf pokpił

sprawę, w rzeczywistości Desiree jest o wiele ładniejsza -

oznajmił Huxley, raz po raz pocierając dłonią gładko

wygolony policzek. Po chwili dodał zamyślony: - To

dziewczyna z doskonałym rodowodem.

- Gdzie się taka uchowała? - spytał Mathis, starając się

zachować powagę.

- To panna z dobrego domu. Pochodzi z Bostonu -

wyjaśnił George Huxley. - Chodziła do renomowanych szkół,

obraca się w najlepszym towarzystwie, bywa w Paryżu,

Florencji, Wenecji i Rzymie. Jak się domyślasz, studiowała

odpowiednie kierunki.

- Oczywiście - mruknął Mathis, niepewny, czym wypada

się zajmować przedstawicielce bostońskiej socjety.

- No wiesz, historia sztuki, muzykologia, języki obce.

Desiree mieszka w dobrej dzielnicy, pracuje w renomowanej

instytucji, nosi stroje znanych projektantów, głównie Chanel i

Armaniego. - George Huxley, przystojny dżentelmen po

sześćdziesiątce, zamilkł na chwilę, westchnął, pokiwał głową i

podsumował: - Do diabła, ta dziewczyna zawsze postępuje jak

należy.

- Cóż w tym złego?

- Z tego, co mówią rodzice mojej chrzestnej córki, którzy

się do mnie zwrócili, wynika, że mała jak zwykle stanęła na

wysokości zadania.

Nie uszło uwagi Mathisa, że Huxley użył czasu

przeszłego, a więc trudności narastały zapewne od dłuższego

czasu.

- Wciąż nie rozumiem, co was niepokoi.

- Hotel Stratford.

- Ten w Chicago? - spytał Mathis, marszcząc brwi.

- Owszem.

- To jeden z najbardziej znanych budynków w mieście. -

Mathis przybył do Chicago przed tygodniem, ale już słyszał o

słynnym hotelu.

- Słuszna uwaga. Założył go pradziadek Desiree,

pułkownik Jules Stratford. Po opuszczeniu armii wyemigrował

do Ameryki, kupił stary hotel, odnowił gruntownie i umieścił

na szyldzie swoje nazwisko. Stratford nie był duży, ale

odznaczał się wyjątkowym luksusem. Pułkownik Stratford nie

żyje od dwudziestu lat. Charlotte, jego druga żona, wdowa po

nim, przejęła interes, ale z upływem lat było jej coraz trudniej

go prowadzić. Zmarła przed kilkoma miesiącami, a Desiree

odziedziczyła hotel z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Cóż, jest dorosła, może trwonić czas i pieniądze, na co tylko

chce, ale jej rodzice obawiają się, że w tym przypadku uczucia

wzięły górę nad rozsądkiem. Nie omieszkałem im

przypomnieć, że ich córka, prócz urody, ma także głowę nie

od parady. Jest absolwentką Harvardu. Ja również tam

studiowałem. - Mathis nie krył podziwu, a George Huxley

dodał: - Jest kustoszem bostońskiego Muzeum Sztuki. Jej

specjalność to konserwacja dokumentów.

Mathis ponownie zerknął na czarno - białą fotografię. Ze

zdziwieniem stwierdził, że ta Desiree coś w sobie ma. Na

pewno nie jest nudna.

- Krótko mówiąc, moja chrzestna córka poprosiła

zwierzchników o dłuższy urlop i przyjechała do Chicago, by

przywrócić hotelowi dawną świetność. Cała rodzina jest

zdania, że nie ma pojęcia, na co się porywa, i dlatego

zwróciłem się o pomoc do agencji detektywistycznej

„Jonathan Hazard i spółka". - Starszy pan zamilkł na chwilę. -

Twój kuzyn oddał mi kiedyś wielką przysługę.

- Wiem. To Jonathan wywiózł pana z Bejrutu. Był wtedy

tajnym agentem - stwierdził obojętnie Mathis.

- W takim razie skąd dowiedziałeś się o tej akcji?

Jonathan się wygadał?

- Przed laty dobrze się orientowałem w tego rodzaju

sprawach. - Mathis wzruszył ramionami, a jego rozmówca

parsknął śmiechem i uderzył się dłonią w kolano.

- Przed laty? A ile tobie stuknęło? Trzydzieści pięć?

Trzydzieści sześć? - Mathis nieznacznie skinął głową. -

Wszyscy Hazardowie są tacy sami. - George Huxley był

wytrawnym dyplomatą, a potem wieloletnim dyrektorem

Muzeum Archeologicznego w Chicago, lecz mimo ogromnego

doświadczenia nie potrafił rozszyfrować klanu Hazardów.

Mathis zdawał sobie sprawę, że, prócz ambasadora, wiele

innych osób gubi się, gdy przyjdzie im scharakteryzować

licznych braci, rodzonych i przyrodnich, kuzynów, bratanków

z mocno rozgałęzionej familii. Szczerze mówiąc, prócz

zmieszania budzili także obawy.

- Rozumiem, że pańskie słowa to dowód uznania.

- Oczywiście. - Siwowłosy George Huxley pochylił się w

jego stronę. - Nie ma człowieka, którego darzyłbym większym

zaufaniem i podziwem niż Jonathana Hazarda. Gdybym się

znalazł w trudnym położeniu, chciałbym go mieć po swojej

stronie. Lepiej niech pamięta, że dzięki mnie poznał i poślubił

Samanthę Wainwright - dodał Huxley z porozumiewawczym

uśmiechem. - Domyślam się, że Jonathan jest teraz wzorowym

ojcem.

- Wziął kilka miesięcy urlopu, bo chce być przy żonie i

dziecku - wyjaśnił z uśmiechem Mathis.

- A gdzie się podziewa Nick?

- Wyjechał z Meliną w podróż poślubną. To ich miodowy

miesiąc.

- Co u Simona?

- On właściwie nie pracuje w agencji. Niedawno wrócił z

Tajlandii.

- Podobno tam się ożenił.

- Tak, z Sunday Harrington.

George Huxley pochylił się jeszcze niżej, spojrzał na sufit,

zabębnił palcami po biurku i powtarzał raz po raz:

- Sunday Harrington? Sunday Harrington? Nazwisko

wydaje mi się znajome.

- Sunday była znaną modelką, a teraz odnosi sukcesy jako

projektantka mody.

- Rodzina zajmuje się swoimi sprawami, a ty pilnujesz

interesu, tak?

- Powiedzmy, że zgodziłem się spędzić kilka miesięcy w

Chicago, żeby agencja nie podupadła.

- Co robiłeś przedtem? Byłeś w armii, prawda? Potem

służba na granicy, następnie tajne operacje na zlecenie rządu.

Po zakończeniu służby zostałeś prywatnym detektywem i

ochroniarzem kilku wybitnych osobistości.

Mathis bez słowa kilkakrotnie skinął głową. Uznał, że

pora zapytać, o co właściwie chodzi.

- Czego pan ode mnie oczekuje, ambasadorze?

- Chciałbym, żebyś przeprowadził dyskretne śledztwo.

- Chodzi o hotel czy o pańską chrzestną córkę?

Simms Suzanne - Bengalskie ognie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: