Maleńcy uczeni” zapędzają do łagru.pdf

„Maleńcy uczeni” zapędzają do łagru – Stanisław

Michalkiewicz

Data publikacji: 02-25-2011 @ 12:01 am

„ O czym tu dumać na warszawskim bruku, jak żuk po uszy siedząc w muchotłuku (patrz

Dostojewski – „Biesy” – rozdział czwarty)? ” – zastanawiał się Janusz Szpotański. I rzeczywiście –

znikąd pociechy – „ gdy wokół nędza, nuda i głupota, w której masz reszty dokonać żywota. ” Można

byłoby już całkiem popaść w desperację a nawet depresję, na którą ponoć cierpi aż dziesięć

procent mieszkańców naszego nieszczęśliwego kraju – gdyby nie „ maleńcy uczeni ”, skupiający się

niczym muchy wokół… no, mniejsza z tym, to znaczy – wokół „ Krytyki Politycznej ”. Kiedy już

znikąd pociechy, zawsze możemy skierować wzrok ku tej intelektualnej produkcji i od razu nastrój

się poprawia. Oczywiście nie na tyle by się na trwale pozbyć melancholii, ale zawsze to jakaś

rozrywka.

Przede wszystkim dlatego, że „ maleńcy uczeni ” celebrują się ze śmiertelną powagą, co przynosi

dodatkowy, niezamierzony efekt komiczny, jak w przypadku kawiarni podarowanej im przez Hannę

Gronkiewicz-Waltz, czy jakiegoś innego rozdawcę publicznego dobra, którą nazwali „ Nowy

Wspaniały Świat ”. Z podobną powagą celebrował się, a ściślej – był celebrowany za komuny prof.

Tadeusz Kotarbiński, sportretowany przez Janusza Szpotańskiego w „ Cichych i Gęgaczach ” w

postaci „ Świeckiego Archanioła ”: „ Wygodnie starego piernika na fotel prezesa jest wznieść. Choć

uwiąd mu oczki przymyka, tak lubi bajdurzyć i pleść! Kopnął Jana Piotr atoli Jan wykrzyknął: Dupa

boli! – w czym popełnił wielki błąd, a ten błąd się bierze stąd… ” – i tak dalej. Albo ta – z „ Pleplutek

Teofoba Doro ”: „ Na wieść, że Piotra męczy starość i zgrzybiałość ogarnia Jana litość i serdeczna

żałość. Więc powiada do niego: Piotrze, masz sklerozę, czas po temu, byś zażył cyjankali dozę… ”

Więc kiedy pan Michał Sutowski – sekretarz redakcji „ Krytyki Politycznej ”, gdzie zasiadają

przedstawiciele kolejnego pokolenia żydowskich, jak np. Agnieszka Graff, Michał Bilewicz.

Kazimiera Szczuka, Jarosław Lipszyc, czy razwiedkowych dynastii, jak np. Maciej Gdula – a

zarazem redaktor dzieł wszystkich Jacka Kuronia, napisał o włoskim premierze Sylwiuszu

Berlusconim, jak to „ podstarzały satyr odmóżdża cały naród ” włoski przy pomocy swojej telewizji,

to nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że wzorem wyposzczonych rewolucjonistów z XIX wieku,

których ekscytowała opublikowana przez spółkę Marks & Engels wizja wspólnych żon, trochę

włoskiemu premierowi zazdrości tych wszystkich „ bunga-bunga ” – ale oczywiście ambicja nie

pozwala mu się do tego przyznać, toteż manierą „ maleńkich uczonych ” zawiść swoją drapuje w

szalenie naukowe wywody na bazie nieubłaganych praw dziejowych. W szczególności dziwi go, a

nawet gorszy patrzenie na kobietę, jako „ obiekt adoracji ”. To poniekąd zrozumiałe; kiedy obcuje

się na co dzień z członkiniami redakcji „ Krytyki ”, dajmy na to, pania filozofową, to o żadnej adoracji

oczywiście mowy być nie może, gdyż w tym przypadku można cenić co najwyżej zalety

intelektualne, a i to dopiero po tęgim łyku wina. Trudno się dziwić, że w tej sytuacji wszelka myśl o

adorowaniu kobiet wydaje się całkowicie niedorzeczna, co chyba rozumieją również i one, stawiając

na feminismus, czyli – nazwijmy rzecz po imieniu – self-service.

Oczywiście pan Michał Sutowski nie zaniedbuje też okazji do rozdrapania tzw. ran społecznych,

zwracając uwagę, że nie każdego włoskiego mężczyznę stać wprawdzie na seraj kochanek, ale

dzięki telewizji każdy może przynajmniej sobie pooglądać, jak się bawią inni. Nie da się ukryć, że

pod tym względem w Italii panowała dotąd większa naturalność, niż w naszym nieszczęśliwym

kraju, gdzie kiedy poseł Robert Węgrzyn szczerze powiedział, iż wprawdzie do tzw. „ gejów ” nie ma

żadnej skłonności, ale lesbijki to by sobie chętnie pooglądał, podniósł się klangor aż pod niebiosa. A

przecież zarówno sodomici, jak i gomorytki urządzały specjalne akcje, żeby je „ zobaczyć ”. Więc

chcą, czy nie chcą? Logiki tu żadnej nie ma, podobnie jak w stwierdzeniu cytowanej przez Michała

Sutowskiego włoskiej publicystki użalającej się, że w Italii „ kobiety wychodzą na ulice tylko po to,

by przypomnieć, że poza ciałem mają jeszcze umysł ”. To rzeczywiście coś nowego, bo dotychczas

jeśli kobiety wychodziły na ulicę, to przecież nie po to, żeby kogoś ekscytować swoim umysłem.

Stanisław Grzesiuk śpiewał wprawdzie o paniach z towarzystwa, „ co wieczorem na Czerniakowskiej

urządzały polowania na miłości głodnych płeciów ” – ale nawet on nie twierdził, że wabiły swoje

ofiary zaletami intelektualnymi. Gdzie by tam na ulicy Czerniakowskiej, zwłaszcza w sobotę po

południu, ktokolwiek miał głowę do studiowania subtelności damskiego intelektu?

Z całej publikacji pana Sutowskiego przebija mściwa satysfakcja, że ta rozpusta wreszcie dobiega

końca. Rzeczywiście – nadające ton Eurokołchozowi przeżarte kompleksami i dewiacjami lewactwo

całkiem serio zmierza do pozbawienia europejskich narodów ostatnich radości życia i

przekształcenia ich w ponure społeczności łagierników, ze smutnej konieczności oddających się

perwersjom, które w środowisku zeszły już do poziomu instynktów. Widać to zwłaszcza w nadziei,

że Berlusconiemu tym razem się nie upiecze, bo będą go sądziły trzy sędzie-kobiety. Rzeczywiście

– jeśli będą to herod-baby w typie Karoliny del Ponte, która oskarżała w haskim trybunale, czy tej

Angielki podobnej do konia, którą mafia jakichś zboczeńców zrobiła ministrem spraw zagranicznych

Eurokołchozu, to jasne, że mu nie darują. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, bo

dzięki szczerości pana Michała Sutowskiego wiemy już, że na normalną sprawiedliwość, taką jak

pojmował ją Ulpian Domicjusz, pod rządami socjalistów – oczywiście tym razem tych

„ prawdziwych ” – liczyć już nie będzie można. Będzie już tylko „ surowa ręka sprawiedliwości

ludowej ” z tym, że nieubłaganą nienawiść klasową zastąpi płciowa. Optymistycznie to oczywiście

nie wygląda, ale powaga, z jaką pan Michał Sutowski, podobnie jak inni „ maleńcy uczeni ” celebruje

swoje alergie, wywołuje mimowolny efekt komiczny. Słaba to pociecha, ale w czasach kryzysu, u

progu kolejnego zlodowacenia, nie ma co grymasić.

Stanisław Michalkiewicz

Felieton • Gazeta internetowa „Super-Nowa” (www.super-nowa.pl) • 23 lutego 2011

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: