Lilian Jackson Braun - 03 - Kot, który się włączał i wyłączał.pdf - Braun, Lilian Jackson - Omnivorous

Lilian Jackson Braun

Kot, który się włączał i wyłączał

Cykl: Kot, który… tom 03

Tłumaczenie: Tomasz Rosiński

Wydawca: Elipsa

Warszawa 2008

R OZDZIAŁ PIERWSZY

W grudniu pogoda wypowiedziała miastu wojnę. Najpierw bombardował je grad,

później nękały mroźne wiatry. No a teraz ciągle pada ten nieznośny śnieg. Śnieżyca wymiotła

ludzi z Canard Street, przy której mieścił się klub prasowy, tak jakby czuła jakąś szczególną

niechęć do tej profesji. Ze złośliwą precyzją największe z płatków śnieżnych celowały prosto

w szyję jedynego śmiałka, który w taką porę odważył się wyjść na ulicę i rozpaczliwie

machał ręką, starając się zatrzymać taksówkę.

Ale na razie jego starania nie przynosiły żadnego rezultatu, więc postawił kołnierz

zimowego płaszcza i mocniej nacisnął na uszy kapelusz przypominający wyglądem

wieprzowy pasztet. W całą tę operację zaangażowana była tylko jego prawa ręka, lewa

spoczywała bezpiecznie w prawej kieszeni. Właściwie nic w tym człowieku nie przykuwało

uwagi, może poza wielkimi, krzaczastymi wąsiskami. No i absolutną trzeźwością. Było już

bowiem trochę po północy, dziewięć dni przed Bożym Narodzeniem; a mimo to ten facet

wychodził z klubowego baru trzeźwy jak świnia.

Wreszcie jakiś taksówkarz zlitował się nad jego losem. Wąsacz wskoczył do taksówki

i rozsiadł się wygodnie na tylnim siedzeniu. Nie wyjmując lewej ręki z kieszeni, podał

kierowcy nazwę podrzędnego hotelu.

- Medford Manor? Pomyślmy… Najpierw pojadę Zwinger Street, a potem autostradą -

myślał na głos taksówkarz z tak poważną miną, jakby układał plan bitwy. - No… albo

Bulwarem Centralnym…

- Jedźmy Zwinger Street - zadecydował pasażer.

Zazwyczaj wracał bulwarem, bo tak było taniej. Teraz wybrał wariant droższy, ale

szybszy.

- Dziennikarz? - zagadnął taksówkarz, a jego twarz rozświetlił uśmiech człowieka,

który zgłębił wszystkie tajemnice świata.

W odpowiedzi wąsacz mruknął coś w rodzaju potwierdzenia.

- Ha, od razu wiedziałem! Nie wygląda pan na jednego z tych nadzianych facetów,

którzy wysiadują w klubie. Oni ubierają się zupełnie inaczej. Nie chodzi o to, że dziennikarze

chodzą jak ofermy, czy coś w tym stylu. Ale… no sam pan wie. Zawsze zabieram

dziennikarzy stąd, sprzed wejścia do klubu. Napiwki dają raczej marne, ale fajne z nich

chłopaki. A poza tym nigdy człowiek nie wie, kiedy mu się taki znajomy z gazety przyda.

Prawdę mówię?

Tu taksówkarz odwrócił głowę i posłał wąsaczowi porozumiewawczy uśmiech.

- A teraz patrz pan! - krzyknął taksówkarz i w ostatniej chwili wyminął pijanego

mężczyznę starającego się przebrnąć na drugą stronę Zwinger Street.

- Z „Daily Fluxion” czy z „Morning Rampage”, jeśli wolno spytać?

- Z „Fluxion”.

Taksówka zatrzymała się na czerwonym świetle. Kierowca odwrócił się w stronę

pasażera i jął mu się uważnie przyglądać.

- Widziałem pańskie zdjęcie w gazecie. Takie małe, przy nazwisku autora. Po wąsach

poznaję.

Pasażer potwierdził przypuszczenie kiwnięciem głowy.

Jechali teraz przez zaniedbaną część miasta. Małe knajpki gnieździły się w starych,

chylących się ku upadkowi domach, które w czasach swej świetności służyły za rezydencje

miejscowej elicie.

- Zamknij pan lepiej drzwi - poradził taksówkarz. - Nawet pan sobie nie wyobrażasz,

jakie szumowiny kręcą się tu o tej porze. Pijacy, włóczędzy, bandziory, wszystkie śmiecie

tego świata. Kiedyś mieszkali tu bogacze, no a teraz, sam pan widzisz. Dlatego ludzie

nazywają to miejsce Junktown.

- Junktown? - powtórzył pasażer, który po raz pierwszy żywiej zareagował na

nieustanną paplaninę kierowcy.

- A to dobre! Dziennikarz, a nigdy nie słyszał o Junktown?

- Jestem tu… Dopiero od niedawna mieszkam w tym mieście - odpowiedział pasażer,

w zakłopotaniu gładząc prawą ręką sumiaste wąsy.

Jego lewa dłoń wciąż jeszcze spoczywała w kieszeni płaszcza, gdy taksówka,

przejechawszy całe miasto, dojechała wreszcie do celu. Wąsacz wysiadł z samochodu i

wszedł do opustoszałego lobby Medford Manor. Za biurkiem drzemał stary recepcjonista.

Wąsacz przemknął obok niego i wsiadł do windy. Tam, na stołeczku, oparty o ścianę, spał

bagażowy, miękko chrapiąc. Wąsacz nacisnął guzik i wraz ze śpiącym pasażerem ruszył na

szóste piętro.

Następnie wysiadł z windy i powlókł się korytarzem do pokoju 606. Przez chwilę jego

prawa ręka eksplorowała kieszenie spodni w poszukiwaniu kluczy. Wreszcie znalazł je,

otworzył zamek i wszedł do pokoju. Zanim zapalił światło, zamknął cicho drzwi. Przez

chwilę stał i nasłuchiwał. Potem wzrokiem nienawykłym do ciemności zlustrował pokój:

szerokie łóżko, fotel, porzucone w nieładzie ubrania, uchylone drzwi szafy.

- No dalej, wyłaźcie! - powiedział zniecierpliwiony i ostrożnie wyciągnął dłoń z lewej

kieszeni płaszcza. - Wiem, że tu jesteście. Dosyć tej zabawy w chowanego!

Jęknęły sprężyny łóżka, potem rozległ się niski pomruk przechodzący w rozdzierający

wrzask, a na koniec dało się słyszeć dwa miękkie uderzenia o podłogę. Między frędzlami

narzuty na łóżko ukazały się dwie głowy.

- Co ja się z wami mam! Znowu siedziałyście w sprężynach materaca!

Spod łóżka wyślizgnęły się dwa syjamskie koty. Najpierw dwa brązowe łebki, jeden

bardziej trójkątny, drugi mniej. Później dwa jasnobrązowe futerka, jedno bardziej puszyste,

drugie mniej. A na końcu dwa brunatne ogony, jeden trochę krzywy tuż przy czubku.

Wąsacz wyciągnął w ich kierunku lewą dłoń. Trzymał w niej smakołyk zawinięty w

zatłuszczoną papierową serwetkę.

- Spójrzcie, co wam przyniosłem. Indyk z klubu prasowego.

Dwa aksamitne nosy węszyły przez chwilę w powietrzu, wąsy na pyszczkach drgnęły i

koty z zachwytu zawyły unisono.

- Cśśś! To stare babsko, co mieszka obok, naśle na was hycla i skończycie w

schronisku.

Wąsacz wyjął scyzoryk i przystąpił do krojenia indyka. Podekscytowane koty biegały

w kółko po pokoju, urządzając prawdziwą kocią muzykę.

- Cisza!

Koty jednak ani myślały przestać. Przeciwnie, wyły jeszcze głośniej.

- Naprawdę nie wiem, dlaczego jestem dla was taki dobry, wy niewdzięcznicy!

Narażam się dla was, wynosząc żarcie ze stołówki. Nie wspomnę już o mojej kieszeni! Jest

cała ubabrana w sosie…

Ale jego skargi utonęły w ogólnym harmiderze.

- Czy możecie wreszcie się zamknąć!

W tym momencie zadzwonił telefon.

- No i co teraz? Nie mówiłem? Będzie afera.

Mężczyzna pospiesznie postawił na podłodze szklaną popielniczkę z kawałkami

indyka i odebrał telefon.

- Czy to pan Qwilleran? - usłyszał w słuchawce drżący głos portiera. - Dzwonię, bo

pani Mason, zajmująca pokój 604, skarży się, że pańskie koty…

- Tak, wiem. Obiecuję panu, że już będziemy cicho. Koty hałasowały, bo były głodne.

- Bo jeśli nie przeszkadzałoby to panu… Pokój 619 jest wolny. Mógłby pan tam się

jutro przenieść. Bagażowy by panu pomógł.

Lilian Jackson Braun - 03 - Kot, który się włączał i wyłączał.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: