Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 02 - Noc zimowa.pdf - Wiatr nadziei (saga) - niuta58

FRID INGULSTAD

NOC ZIMOWA

Saga Wiatr nadziei

część 2

Kristiania, styczeń 1905 roku

Elise otworzyła usta, Ŝeby coś powiedzieć, ale słowa utknęły jej w gardle. Chciała

rzucić się ku Johanowi, objąć go, zatrzymać, nie pozwolić konstablom, by go zabrali. Jednak

nie poruszyła się, stała jak sparaliŜowana, obezwładniona strachem. Na co zdałyby się

protesty? Konstable reprezentowali prawo i liczyło się tylko prawo. Na pewno nie pytali,

dlaczego Johan z taką siłą wyrzucił jej ojca z domu, nie obchodziło ich, Ŝe jej matka leŜy

cięŜko chora na suchoty, Ŝe ojciec był kompletnie pijany i nie zdawał sobie sprawy, co robi.

Nikt nigdy równieŜ nie pytał, jak doszło do tego, Ŝe jej ojciec zaczął pić albo dlaczego tylu

innych mieszkańców czynszówek wzdłuŜ rzeki Aker podzieliło jego los. A teraz Johan miał

trafić do aresztu. NiezaleŜnie od tego, czy jej ojciec zawinił, czy nie.

Odgłos cięŜkich kroków na schodach stawał się coraz słabszy, drzwi wejściowe

otworzyły się i zatrzasnęły z powrotem, by pozostawić pustą i przeraŜającą ciszę.

Dopiero wtedy Elise zauwaŜyła matkę Johana. Stała w drzwiach jakby wykuta w

kamieniu, trupio blada i chuda. DrŜąc, wpatrywała się przed siebie przeraŜonym, pustym

spojrzeniem, równie odrętwiała jak Elise.

Widok śmiertelnie przestraszonej, podstarzałej kobiety sprawił, Ŝe Elise otrząsnęła się

z apatii. Poruszając się sztywno z powodu doznanego szoku, który nadal obezwładniał jej

ciało, podeszła do pani Thoresen. Zęby dzwoniły jej w ustach, gdy próbowała coś powiedzieć.

- Cz - czy wiesz... Mam na myśli...

Matka Johana potrząsnęła głową, nie patrząc, na dziewczynę, tylko ciągle wpatrując

się przed siebie.

Elise usiłowała się opanować.

- Na pewno wróci. Kiedy się zorientują, Ŝe się pomylili. Pani Thoresen nadal się nie

odzywała, nie przesunęła wzroku.

- Chciał mi tylko pomóc, nie zamierzał zrobić memu ojcu nic złego.

Dopiero teraz coś się poruszyło w wodnistoniebieskim spojrzeniu. Sąsiadka zwróciła

wzrok na Elise, jakby nie rozumiejąc.

Elise uświadomiła sobie, Ŝe kobieta nie wie, co się stało tej nocy, kiedy zginął ojciec, i

uznała, Ŝe powinna to wyjaśnić.

- Johan wpadł we wściekłość, kiedy mój ojciec przyprowadził do domu kolesia i

prostytutki. Wiedział, Ŝe mama leŜy obok w pokoju i wszystko słyszy. Pech chciał, Ŝe wszedł

do kuchni w chwili, kiedy ojciec właśnie ruszył na mnie.

Pani Thoresen zasłoniła ręką usta, jak gdyby juŜ domyśliła się całej reszty.

Elise spojrzała na nią nieszczęśliwa.

- To moja wina - szepnęła ochryple. - Johan chciał mi tylko pomóc.

Matka Johana wpatrywała się w dziewczynę, a w jej matowym spojrzeniu widniał

nagi strach.

- I co?

- Wywiązała się bójka i Johan wyrzucił mego ojca za drzwi.

- Ale... Jego ciało znaleziono przecieŜ w rzece? Elise skinęła głową.

- Nie wiem, co się stało. MoŜe Johan uderzył tak mocno, Ŝe... - zamilkła i bezradnie

rozłoŜyła ręce. Nie miała pojęcia, jak to się mogło stać. - Pewnie Evert się wygadał.

Twierdził, Ŝe ich widział.

- Evert? Chłopak od Hermansena?

- Tak. Ciągle się włóczy po ulicy, chociaŜ Hermansen nie szczędzi pasa.

Pani Thoresen nie odezwała się, stała tylko w milczeniu, jak gdyby jeszcze nie mogła

uwierzyć, Ŝe Johan naprawdę został aresztowany.

Przeczuwałam, Ŝe coś się stanie, pomyślała Elise. Bałam się juŜ od chwili, kiedy

pojawiły się te ulicznice i chciały rozmawiać z Johanem.

- Co ja powiem Annie? - Aslaug spojrzała bezradnie na Elise.

- Anna zrozumie, dlaczego Johan uderzył mego ojca.

- Ale jak sobie poradzimy bez tego chłopaka? - oczy pani Thoresen nagle wypełniły

się łzami. - To Johan płacił za jej lekarstwa!

- Nie płacz! Kiedy konstable się zorientują, Ŝe Evert nieźle nałgał, Johan na pewno

będzie mógł wrócić do domu. Evert opowiada niestworzone rzeczy, nie sądziłam, Ŝe

policjanci uwierzą takiemu chłopaczynie jak on. To prawda, Johan zareagował ostro, jednak

do rzeki jest spory kawałek. To nie mogła być jego wina. Ojciec musiał się pośliznąć albo z

innej przyczyny wpaść do wody.

Wyglądało na to, Ŝe matka Johana uspokoiła się.

- Skoczę tylko na górę i powiem mamie, Ŝe wróciłam z pracy, i zaraz do was przyjdę.

Odwróciła się i pośpieszyła ku schodom.

Nogi się pod nią trzęsły. Johan został aresztowany jako winny śmierci jej ojca. Tylko

jak policja się o tym dowiedziała? Czy moŜe zaufać zeznaniom dziecka i uznać je jako

wiarygodnego świadka?

A moŜe Evert nie był jedynym, który widział całe zajście? MoŜe te dwie prostytutki

równieŜ zameldowały o Johanie. Jeśli lak, to nie ma juŜ nadziei. Johan zostanie osadzony w

więzieniu Akershus, a ona juŜ nigdy więcej go nie zobaczy. Myśl o tym usadowiła się w

gardle i dławiła niczym bolesny spazm, rozlewała się po ciele jak ból. Elise oparła się o zimną

ścianę i poczuła, jak jej oczy wypełniają się łzami.

Kiedy wreszcie zdołała się opanować i ruszyła dalej na drugie piętro, usłyszała Pedera

i Kristiana, którzy hałasowali tak, Ŝe słychać ich było na całej klatce schodowej. Kłócili się,

mówili podniesionymi głosami. Kiedy indziej wpadłaby do kuchni i zrobiła awanturę,

poniewaŜ ciągle nie mogli się nauczyć, Ŝe muszą mieć wzgląd na chorą matkę. Teraz jednak

wlokła się cięŜko pod górę.

Johan powiedział, Ŝe mogliby zaproponować pieniądze Lorangowi, by ten przyznał

się, Ŝe jest ojcem dziecka Hildy. Zaofiarował się nawet, Ŝe weźmie dodatkową pracę po

godzinach i będzie nosił skrzynie w tkalni płótna Ŝaglowego, Ŝeby zdobyć na to trochę grosza.

A teraz, kiedy trafił do więzienia, trzeba będzie znaleźć inne rozwiązanie.

Doczłapała się do drzwi.

Zanim otworzyła, zatrzymała się i głęboko wciągnęła powietrze. Musi się wziąć w

garść, być silna. Nie wolno jej martwić się na zapas! Jeszcze nie wiadomo, jak naprawdę

było. MoŜe się zdarzyć, Ŝe to wszystko to jedno wielkie nieporozumienie, a Johan będzie

mógł wrócić do domu jeszcze dziś wieczorem. I nawet jeśli Evert wypaplał o tym, co widział,

to jeszcze nie znaczy, Ŝe to przez Johana ojciec wpadł do rzeki. Johan nie okłamał jej, była o

tym przekonana. Wyrzucił ojca za drzwi, ale nie poszedł za nim. NiezaleŜnie od tego, jak

mocno go popchnął, staruszek umarł nie od jego uderzenia.

Peder i Kristian natychmiast przestali się kłócić, gdy zobaczyli siostrę w drzwiach.

- To wina Pedera! - Kristian popatrzył na nią przestraszony. Pewnie od razu zauwaŜył

coś w jej twarzy i pomyślał, Ŝe to gniew.

Peder przeciągnął dłonią po policzkach, ocierając łzy.

- Nieprawda - rzucił z płaczem. - To ty powiedziałeś, z kim Hilda... - urwał nagle,

posyłając siostrze przeraŜone spojrzenie. - A ja mówiłem, Ŝe to kłamstwo, Elise!

Elise nie odpowiedziała. Zmęczona podeszła do drzwi pokoiku. Kiedy je uchyliła,

zobaczyła, Ŝe Hilda siedzi na brzegu łóŜka mamy. Cicho rozmawiały. Na moment Elise

wstrzymała oddech. Hilda chyba się nie przyznała? Nie, mama nie zachowywałaby się tak

spokojnie. Prawdopodobnie mama dała jej do zrozumienia, Ŝe domyśla się, w jakim stanie

jest Hilda. PołoŜyła dłoń na dłoni córki.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Z pomocą Elise i Johana na pewno damy sobie

radę.

Elise cicho zamknęła za sobą drzwi i podeszła do kuchni, Ŝeby rozpalić.

Chłopcy nie odzywali się słowem, nawet się nie poruszyli. Milczenie siostry pewnie

ich zaniepokoiło.

- Co się stało, Elise? - spytał Peder. W jego głosie dał się słyszeć tłumiony płacz i

strach. - Jesteś na nas zła?

Elise potrząsnęła głową.

- Nie, jestem tylko zmęczona. Chłopiec podszedł do niej.

- Przyniosę wodę i drewno - zaproponował ochoczo. - Mogę teŜ umyć schody, jeśli

chcesz!

Elise odwróciła się do niego i uśmiechnęła. Ten chłopak jest za dobry dla tego świata,

pomyślała, a myśl ta niemal ją przeraziła.

- Dziękuję, Peder, ale nie musimy dzisiaj myć schodów. Zrób lekcje, a ja ugotuję

polewkę. Na dworze jeszcze się ochłodziło i musimy zjeść coś rozgrzewającego.

Peder uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony, Ŝe siostra się rozpogodziła.

- Miałem dziś całkiem sine nogi, kiedy wróciłem do domu, i przemoczone skarpety,

bo śnieg wpadał mi do butów przez dziurawe podeszwy.

Elise zmarszczyła czoło zmartwiona.

- Zapytam moŜe w Armii, czy ty teŜ mógłbyś dostać nowe buty zimowe.

Spojrzał na Elise z nadzieją.

- Myślisz, Ŝe się uda?

- W kaŜdym razie spróbuję.

- Jesteś najlepszą siostrą w całym Sagene, Elise!

Drzwi do pokoiku otworzyły się i stanęła w nich Hilda. Podeszła bliŜej.

- Kto jest u Johana, Elise? Słyszałam jakieś obce głosy.

Elise poruszyła mocno garnkiem, nie odwracając się. Wzruszyła ramionami.

- Skąd mam wiedzieć?

- Nigdy nie przychodzą do niego inni męŜczyźni.

- MoŜe lekarz przyszedł do Anny?

- Nie, było ich kilku. Głośno rozmawiali. Peder z oŜywieniem włączył się do

rozmowy.

Ingulstad Frid - Wiatr nadziei 02 - Noc zimowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: